για ένα μωράκι που η καρδούλα του σταμάτησε........

[GiovannaXA]

Το θέλαμε τόσο πολύ ένα δεύτερο παιδάκι και προσπαθήσαμε αρκετά....... η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν ήρθε εύκολα και γρήγορα όπως η πρώτη. Και..... τι χαρά και τι ευτυχία, 29/12/2011 τεστ εγκυμοσύνης θετικό :D: Πώς συγκρατήθηκα και δεν έτρεξα να το πω στον καλό μου ούτε και εγώ ξέρω. Ήθελα να του το κρατήσω για Πρωτοχρονιάτικο δώρο, και έτσι και έκανα. Βράδυ Πρωτοχρονιάς, και αφού το σπίτι μας είχε αδειάσει από τον κόσμο, καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και του λέω: ''Σου έχω παραγγείλει και ένα δωράκι αλλά θα έρθει σε περίπου 9 μήνες από τώρα''. Στην αρχή δεν το κατάλαβε και γυρίζει και μου λέει : ''Έλα ρε Ιωάννα, τι πήγες και έκανες; Δεν είπαμε να μην ανταλλάξουμε δώρα μεταξύ μας;'' Σε δευτερόλεπτα όμως το κατάλαβε και με ξεκίνησε στα φιλιά και στις αγκαλιές. Ίσως ήταν η πιο ευτυχισμένη Πρωτοχρονιά της ζωής μου.......

Το πρώτο τρίμηνο κύλησε δύσκολα. Ζαλάδες, κούραση, ανακατωσούρες, εμετοί..... δεν παραπονιόμουν όμως γιατί όλα αυτά έδειχναν ότι η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Σάββατο 21/1 είδα αίμα και πανικοβληθήκαμε. Παίρνω το γιατρό τηλέφωνο και μου λέει ξεκούραση και utrogestan. Κυριακή πρωί ξημερώσαμε στο ιατρείο του και........ ουφ ευτυχώς όλα καλά. Η εγκυμοσύνη μου προχωράει και όλα φαίνονται άψογα. Αυχενική 1/1030 αλλά ο γιατρός μου θέλει να γίνει και αμνιοπαρακέντηση καθώς είμαι πια στα 37. Γίνεται και αυτό και όλα καλά. Αναλύσεις τέλειες...... όλα καλά. Ο μπέμπης δείχνει να μεγαλώνει και θεριεύει.

Μ. Πέμπτη, 12/4, είχα προγραμματισμένο υπέρηχο και πάλι ο μπέμπης μας αναπτυσσόταν φυσιολογικά και ήταν ζωηρότατος. Ήταν η τελευταία φορά όμως που είδα την καρδούλα του να χτυπάει......

Κυριακή 29/4 βλέπω λίγο ροζ και αρχίζω να αγχώνομαι. Τηλεφωνώ στο γιατρό και μου αρχίζει τα ''μήπως κουράστηκες;'' κλπ. Η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί λίγο αλλά δεν ηρεμώ. Ροζ δεν ξαναείδα...... παρόλα αυτά του τηλεφωνώ ξανά και του λέω ότι τη Δευτέρα το πρωί θα πάω για να το δούμε. Έτσι και έγινε. Πριν με εξετάσει μου λέει ότι πιθανόν δεν θα είναι τίποτα........ Είναι όμως το χειρότερο. Η καρδούλα του δεν χτυπάει πια Είναι στην 23η εβδομάδα, είναι δυνατόν;;; Αφού όλα ήταν φυσιολογικά;;;; Νιώθω το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου και το κεφάλι μου γυρίζει. Δεν το πιστεύω Τηλεφωνώ στον καλό μου και στη μαμά μου και έρχονται στο γιατρό σε λίγα λεπτά. Όλοι προσπαθούν να με παρηγορήσουν ''Και αν γεννιόταν και είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα; Και αν δεν ζούσε μετά; Αν ταλαιπωρούταν και αυτό και εσείς; Ίσως καλύτερα έτσι. Ίσως η φύση προνόησε. Μην στεναχωριέσαι. Έχεις την κορούλα σου και θα κάνεις και άλλο παιδάκι'' Πόσο κούφια και ανόητα μου φαίνονται τα λόγια τους. Θέλω μόνο να κλάψω......

Και εδώ αρχίζει ο γολγοθάς. Μόνο το Νοσοκομείο και μια Κλινική έχουμε εδώ και ο γιατρός μου ξεγεννάει στην Κλινική..... η οποία είναι κλειστή για εργασίες. Παίρνει τηλέφωνο και τον διαβεβαιώνουν ότι θα ανοίξει την 1/5, τους εξηγεί το περιστατικό και κανονίζουν να πάω Τρίτη 1/5 το βραδάκι, να μου βάλουν 2 χαπάκια κολπικά για να ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού και Τετάρτη πρωί να γεννήσω. Αυτή η αναμονή είναι ότι χειρότερο. Όλη τη Δευτέρα δεν σταματώ να κλαίω...... Μόνο αυτό μπορώ να κάνω..... να κλαίω...... ούτε να φάω θέλω, ούτε να πιω νερό, ούτε να κοιμηθώ......Τρίτη πρωί τηλεφωνεί ο γιατρός στον καλό μου και του λέει ότι τελικά η Κλινική δεν θα έχει προσωπικό την Τρίτη το βράδυ και να πάμε το απόγευμα στο ιατρείο του, να μου βάλει αυτός 1 χαπάκι για να αρχίσει να ωριμάζει και πάμε στην Κλινική Τετάρτη πρωί. Και άλλη αναμονή;;;; Δεν αντέχω άλλο..... Πάμε στις 20.00 στο ιατρείο του και μου βάζει 1 χαπάκι κολπικό όπως είχε πει, και αφού το έχει βάλει του τηλεφωνούν ότι η Κλινική δεν θα ανοίξει ούτε Τετάρτη, αλλά από Πέμπτη και αν. Με πιάνει πανικός. Αρχίζω να φοβάμαι για εμένα........ φεύγουμε και πάμε στο νοσοκομείο. Εξηγούμε το περιστατικό και όλοι είναι άψογοι, με εξαίρεση ένα γιατρό - κτήνος που με έβρισε. Κάνουν εισαγωγή και μου λένε να ηρεμήσω, να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ γιατί η διαδικασία λογικά θα τραβήξει. Στις 06.00 θα έρθει ο γιατρός να μου δώσει 2 χαπάκια από το στόμα και άλλα 2 κολπικά και λογικά στις 18.00 θα γεννήσω. Δεν κλείνει το μάτι μου καθόλου και ήδη από τις 21.00 ξεκίνησαν κάτι μικροπονάκια. Στις 03.00 οι πόνοι δυναμώνουν και νιώθω να μην αντέχω. Στις 04.00 έρχεται η μαία και μου κάνει μια παυσίπονη ένεση και αντέχω λίγο. Στις 05.00 νιώθω πια ότι θα λιποθυμήσω. Δεν είναι δυνατόν αυτοί οι πόνοι να κρατήσουν ως τις 6 το απόγευμα. Ζαλίζομαι και θέλω να κάνω εμετό. Έχω έντονη ανάγκη να πάω στην τουαλέτα. Πάω και σπάνε τα νερά. Τρέχει ο καλός μου και ενημερώνει τους νοσοκόμους και μου λένε να σηκωθώ σιγά - σιγά για να με πάνε στην αίθουσα τοκετών. Σηκώνομαι και φεύγει το αγγελούδι μου εκεί Πάνω από την τουαλέτα..... Τρέμω, φοβάμαι, δεν με κρατάνε τα πόδια μου και νομίζω ότι θα σωριαστώ. θέλω να σκύψω να το πάρω αγκαλιά και δεν το κάνω.....Γιατί δεν το έκανα;;;;; Γιατί το άφησα να φύγει χωρίς μία αγκαλιά;;;; Έρχεται η μαία, κόβει το λώρο και το παίρνει. ΤΕΛΟΣ :cry:Είχα μία και μοναδική ευκαιρία να το πάρω αγκαλιά και δεν το έκανα...... Το αγάπησα όμως. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή και το ήθελα. Ελπίζω τώρα να έχει γίνει ένα αγγελούδι και να έχει βρει αγκαλιές, στοργή και αγάπη ....... που δεν βρήκε από τη μανούλα του

[mariakriti]

Έχω συγκλονιστεί και έχω συγκινηθεί από όλη τη διήγησή σου....ειλικρινά.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο λυπάμαι, όλα θα ακούστούν πολύ κοινότυπα. Σου στέλνω μια αγκαλιά συμπαράστασης και πολύ αγάπη.

[GiovannaXA]

Σήμερα γιορτάζουμε...... μακάρι καμία μανούλα να μην ζει τέτοιες στιγμές. Αν είναι να τα παίρνεις τόσο άδικα τα μωράκια Θεούλη μου, καλύτερα να μην τα στέλνεις καθόλου.

[marilou01]

Αν είναι να τα παίρνεις τόσο άδικα τα μωράκια Θεούλη μου, καλύτερα να μην τα στέλνεις καθόλου.

Πόσο δίκιο έχεις..Έχω συγκλονιστεί, ό,τι και να σου πω, λίγο θα είναι μπροστά σ' αυτό που έζησες. Εύχομαι μόνο να είσαι δυνατή, για την κορούλα σου και τον άντρα σου. Σε φιλώ.

[afroad]

Giovanna μου, πραγματικά εύχομαι ο χρόνος να απαλύνει τον πόνο σας. Κανένας μας δεν το περίμενε. Να ξέρεις ότι σε σκεφτόμαστε συχνά και προσευχόμαστε για σένα. Να σαι δυνατή για την οικογένειά σου και να μην το βάλετε κάτω. Υπομονή, κουράγιο και όλα θα είναι καλύτερα. Είναι νωρίς ακόμη, το ξέρω. Και δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ. Σου εύχομαι μόνο να νοιώσεις ξανά ευτυχισμένη όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Να είσαι καλά κοπέλα μου!

[ANNA27!]

"ένα θρόνο στο παράδεισο να βρεις..."

και θα χεις ένα σωρό φίλους και φίλες εκεί πάνω...σε λίγες μέρες θα γνωρίσεις και τη μικρή μου ανηψιά που δε τα καταφέρνει και θα αποχαιρετίσει τη φωλίτσα της μαμάς της κι εκείνη...

κουράγιο Ιωάννα μου...

πρώτο και μόνο το μωράκι εκείνο έμαθε και ένοιωθε πόσο το αγαπούσες!

[elisabeth]

κουραγιο ιωαννα...δεν υπαρχουν λιγια παρηγοριας σ υατο το πονο...αλλωστε τι να πεις σε τετοιες περιπτωσεις?αδικο πολυ αυτο που συνεβη:(

να εισαι δυνατη για το κοριτσακι σου και το μωρακι που εχασες θα βρει το δρομο του να ερθει ξανα κοντα σας...καλη δυναμη κοριτσι μου!

[Ειρήνη_Α]

καλη μου GiovannaXA συλληπητηρια για το μωρακι σου και να χαιρεσαι το κοριτσακι που εχεις!

δεν θα πω πολλα μιας και περναω ακριβως ο,τι περνας. μαλιστα καποιες ομοιοτητες μ' εκαναν να αναρρωτηθω αν εγραψα εγω αυτο το ποστ!

Μ. Δευτερα εκανα τον τελευταιο μου υπερηχο πριν το προγραμματισμενο μου ραντεβου κι ολα ηταν τελεια! Η αυχενικη απλα καταπληκτικη.

Στο επομενο ραντεβου ΔΕΥΤΕΡΑ 30/4/2012 (οπως κι εσυ), ο γιατρος ειδε μια τεραστια κυστη στην κοιλια του μωρου μου. Με εστειλε κατευθειαν στην Αθηνα εκτακτως για εμβρυομητρικη εκτιμηση. Μεσολαβουσε η Πρωτομαγια κι εγω μεσα μου εβραζα.

2/5 εμαθα πως το αγορακι μου ειχε σοβαροτατο προβλημα υγειας. Η καρδουλα του χτυπουσε αλλα επασχε απο ενα σπανιο συνδρομο (ανατομικο) που του ειχε ηδη καταστρεψει τα νεφρα και πιεζε και τους ανωριμους πνευμονες. Η κυηση επρεπε να διακοπει, αυτο το μωρο δεν ηταν βιωσιμο...

Αυτη η κυηση για μενα ηταν τα παντα..ηταν η 3η μεσα σ' ενα χρονο! Η 1η μου βιοχημικη, η 2η παλλινδρομη και η 3η μου επρεπε να διακοπει!!

Οπως κι εσυ ετσι κι εγω περασα τη διαδικασια της γεννας και μαλιστα χειροτερα απ' οσο την περασες γιατι εμενα δεν με επιαναν τα χαπακια ουτε οι οροι με ωκυτοκινη και δεν εκανα καθολου διαστολη! Δεν θελω να καταχραστω περισσοτερο το τοπικ σου με λεπτομερειες, καποια στιγμη θα καταθεσω κι εγω τη δικη μου εμπειρια.

δεν εχω να σου δωσω λογια παρηγοριας γιατι ξερω πως στη φαση που ειμαστε τωρα τιποτα δεν μπορει να μας κανει καλυτερα...

το μονο που εχω να σου πω ειναι να παρεις αγκαλια το παιδι σου κι αυτη θα ειναι η μεγαλυτερη παρηγορια του κοσμου. να το παρεις και μια αγκαλια για μενα γιατι εγω δεν εχω αλλο παιδι να παρηγορηθω...

οποτε θες να μιλησουμε, ειμαι εδω!

σου στελνω ενα φιλι και μια ζεστη αγκαλια...

[ριτα79]

Ιωαννακι μου κλαιω...τα εχουμε πει...δε ξερω τι αλλο να πω...ειμαι στεναχωρημενη,ειμαι σκοκαρισμενη και δε μπορω να σε βγαλω απο το μυαλο μου ολες αυτες τις μερες.....

Παρε δυναμη απο την κουκλα σου που ειναι ενα υπεροχο παιδι.Μονο αυτο εχω να σου πω...Ολα θα φτιαξουν συντομα.

...........................................................

[Despina80]

Ιωάννα και Ειρήνη, λυπάμαι πάρα πολύ για το χαμό σας. Είναι πολύ άδικο να φεύγουν έτσι τα μωράκια που τόσο τα περιμένουμε και είναι σίγουρο πως θα έβρισκαν πολλή αγάπη!

Δε νομίζω να υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Το μόνο που θα σας πω είναι πώς για τώρα μη ακούτε τι θα σας πουν οι άλλοι, έχετε δικαίωμα να θρηνήσετε όπως εσείς νιώθετε, και για όσο χρόνο θέλετε, αρκεί να μη παραιτηθείτε από τη ζωή και την ελπίδα πως παρά τα εμπόδια που συναντήσατε, σύντομα θα καταφέρετε να κρατάτε στην αγκαλιά σας ένα υγιέστατο μωράκι, που θα έχει φύλακα άγγελο το αγγελούδι σας.

[GiovannaXA]

Κοριτσάκια μου σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. Διάλεξα αυτή τη μέρα για να καταθέσω την ιστορία μου γιατί σήμερα γιορτάζουμε. Οξύμορο θα πείτε;;; Μπορεί..... Υπάρχουν όμως και μανούλες που σήμερα δεν έχουν διάθεση να γιορτάσουν γιατί οι αγκαλιές τους είναι άδειες. Εγώ έχω την Αλεξανδούλα μου και σίγουρα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω. Είναι η χαρά μου, η ζωή μου, η ζωγραφιά μου, το στολίδι μου, η καρδιά μου...... όλη μου η ψυχή:razz: Άλλες όμως;

Ριτάκι μου μην κλαις και μην στεναχωριέσαι, σε παρακαλώ........ Ήταν να γίνει. Προσπαθώ να σκεφτώ και εγώ ψύχραιμα.......

ΑΝΝΑ27 λυπάμαι πολύ για την ανιψούλα σου..........:cry:

Ειρήνη..........:cry::cry: σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Αν θέλεις να μιλήσουμε είμαι εδώ. Έχεις ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό για να το ξεπεράσεις; Αν όχι σε συμβουλέυω να το κάνεις. Και ο σύζυγός μου και εγώ απευθυνθήκαμε σε ειδικούς, και για εμάς αλλά και για το παιδί, γιατί έχουμε και αυτό το κομμάτι, και ήδη το διαχειριζόμαστε καλύτερα. Πονάει πάρα πολύ και θα πονάει για πολύ ακόμα....:cry::cry: αλλά τουλάχιστον έχουν μπει οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας σε σειρά.

[ANNA27!]

είναι 4,5 χρονών η μεγάλη μας η ανηψιά και περίμενε πως και πως την αδερφούλα της! πως να της πούμε ότι δε θα ρθει; τι σας είπαν οι ειδικοί;

συμβούλεψα να μη της μιλάνε άλλο γι αυτό κι όταν ρωτάει να της λένε ότι θα ρθει αλλά πως ο γιατρός τους είπε ότι είναι πολύ μικρή ακόμα γι αυτό και θα αργήσει λίγο περισσότερο. η αλήθεια θα ναι πολύ επώδυνη για τόσο μικρά παιδιά.

αλλά εγώ δεν είμαι ειδική...

[Ειρήνη_Α]

Κοριτσάκια μου σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. Διάλεξα αυτή τη μέρα για να καταθέσω την ιστορία μου γιατί σήμερα γιορτάζουμε. Οξύμορο θα πείτε;;; Μπορεί..... Υπάρχουν όμως και μανούλες που σήμερα δεν έχουν διάθεση να γιορτάσουν γιατί οι αγκαλιές τους είναι άδειες. Εγώ έχω την Αλεξανδούλα μου και σίγουρα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω. Είναι η χαρά μου, η ζωή μου, η ζωγραφιά μου, το στολίδι μου, η καρδιά μου...... όλη μου η ψυχή:razz: Άλλες όμως;

Ριτάκι μου μην κλαις και μην στεναχωριέσαι, σε παρακαλώ........ Ήταν να γίνει. Προσπαθώ να σκεφτώ και εγώ ψύχραιμα.......

ΑΝΝΑ27 λυπάμαι πολύ για την ανιψούλα σου..........:cry:

Ειρήνη..........:cry::cry: σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Αν θέλεις να μιλήσουμε είμαι εδώ. Έχεις ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό για να το ξεπεράσεις; Αν όχι σε συμβουλέυω να το κάνεις. Και ο σύζυγός μου και εγώ απευθυνθήκαμε σε ειδικούς, και για εμάς αλλά και για το παιδί, γιατί έχουμε και αυτό το κομμάτι, και ήδη το διαχειριζόμαστε καλύτερα. Πονάει πάρα πολύ και θα πονάει για πολύ ακόμα....:cry::cry: αλλά τουλάχιστον έχουν μπει οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας σε σειρά.

το σκεφτηκα να ζητησουμε βοηθεια απο ειδικο, αλλα ακομη δεν εχω παρει τις αποφασεις μου, προσπαθω να βαλω σκεψεις και συναισθηματα σε σειρα οσο αυτο γινεται.

μεσα μου δεν εχω θυμο, δεν λεω γιατι, το ξερω το γιατι..το μωρο μου ηταν αρρωστο. τωρα γιατι ηταν αρρωστο δεν καθομαι να το αναλυσω γιατι θα τρελαθω. δεν εχει γιατι.

αυτο που εχω μεσα μου ειναι η θλιψη της απωλειας, η θλιψη του πενθους. επισης εχω ενοχικα συναισθηματα, νιωθω πως το μωρο μου ειναι καπου μονο του, χωρις τη μαμα του και στενοχωριεμαι, ξερω δεν φταιω, αλλα ετσι νιωθω. εγω ειχα την ευκαιρια να το αποχαιρετησω μ' ενα μικρο χαδι στο κορμακι του, αλλα παντα κανω σκεψεις οπως εσυ, ξερει ποσο πολυ το αγαπησα; ξερει πως δεν θελησα εγω να ειμαστε χωρια;

το αλλο που με προβληματιζει ειναι μια επομενη εγκυμοσυνη κι εκει σιγουρα θα χρειαστω βοηθεια απο ειδικο για πολλα θεματα που δεν ειναι της παρουσης.

[ΛΕΑΝΑ]

ΜΑΝΟΥΛΕΣ που πονατε τοσο πολυ οτι και να πω μου φενεται ανουσιο μπροστα σας....απλα βλεπω πωσ εμεισ οι υπολοιπες που τα εχουμε ολα απλοχερα στη ζωη μασ φτανουμε σε σημειο να μην δινουμε την πρεπουσα σημασια...ποσο ασημαντα τελικα ειναι ολα εκτοσ απο την ομορφη αγκαλια των παιδιων σου?θελει δυναμη ψυχησ για να ξεπερασεισ κατι τοσο δυνατο και επωδυνο...πρεπει να θρηνησετε,να κλαψετε,και να μην απολογηθειτε σε κανεναν που νιωθετε ετσι....δυστυχωσ ο θεοσ δεν ξερω γιατι δινει σε μανουλες μωρακια που λιγο αργοτερα τα παιρνει πισω...ισωσ καταλαβαινει οτι ειναι τα αγγελουδια του που τα θελέι παλι κοντα του...μονο μια ζεστη αγκαλιτσα συμπαραστασησ και τη σκεψη μου κοντα σασ..ΚΟΥΡΑΓΙΟ

[taspaa]

....... :cry: