Εγκυμονούσες στην Αγγλία!

[ΛΕΜΟΝΑΚΙ]

Λεμονακι εύχεται …. Πολυχρονη Ελενη, να χεις πάντα υγεία και να χαιρεσαι την οικογενεια σου…Να την χαιρεσαι όμως ε? Μη ξεχνιεσαι , μεσα στην δινη της καθημερινοτητας… Να χεις αγαπη και στειλε μου ηλιο!!!! Εχουμε κανα άλλο κοριτσακι που γιορταζει… Νομιζω όχι…ευχομαι να μην κανω λαθος. Λοιπον πολύ ενδιαφερουσα η συζητηση σας και δεν αντεξα και μπηκα στον πειρασμο να γραψω…αν και βιαζομαι οικτρα …

Ο θηλασμός της Έριδος

Δεν ξέρω αν το κείμενο μου θα καταφέρει να διατυπώσει με σαφήνεια όλα όσα σκέφτομαι. Λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλές φορές ο γραπτός λόγος μπορεί να παρερμηνευτεί . Όμως, θα προσπαθήσω να καταγράψω όλα όσα νιώθω και σκέφτομαι, όσο το δυνατόν ξεκάθαρα.

Καιρό τώρα διαβάζω μητέρες που περιγράφουν την εμπειρία του θηλασμού και άλλες τόσες μητέρες που προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν, άλλες πάλι δεν το επέλεξαν κ.λ.π Αυτό, όμως, που μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση είναι η απολυτότητα μητέρων που επιλέγουν τον αποκλειστικό θηλασμό. Νιώθω ότι υπάρχουν δυο «στρατόπεδα». Στο ένα στρατεύονται οι θηλάζουσες και στο άλλο οι μη θηλάζουσες. Και ενώ μεταφορικά θα λέγαμε ότι διανύουμε μια περίοδο ειρήνης, ουσιαστικά νιώθω ότι βιώνουμε ένα άτυπο πόλεμο. Να τολμήσω να πω ότι οι μητέρες που θηλάζουν είναι πιο επιθετικές και πιο ετοιμοπόλεμες. Ισως και όχι πάλι … Είναι πάντα σε ετοιμότητα να σου μεταφέρουν πληροφορίες σχετικά με τον θηλασμό (πράγμα πολύ καλό, όταν γίνεται με κατανόηση, χωρίς κριτική) Οι άλλες πάλι οι μη θηλάζουσες, κυρίως θα είναι ενοχικές που δεν κατάφεραν να στρατευθούν με τις άλλες μητέρες του αποκλειστικού και είναι λιγάκι σαν να «κρύβονταν», όταν ξεσπάσει η μάχη. Γιατί που να τα βάλουν με εκείνες του αποκλειστικού, πώς να δικαιολογηθούν κ.λ.π Επίσης, οι ενοχικές έχουν ως παρέα όλες εκείνες που είτε δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και δε το επιδίωξαν. Καθώς και εκείνες που επέλεξαν συνειδητά τον δρόμο του μη θηλασμού . Βέβαια, παρόλο που οι γενικεύσεις δεν βοηθούν … Είναι λιγάκι δύσκολο να τις αποφύγεις, όταν θες να κάνεις την καταγραφή μιας κατάστασης. Βέβαια, όπως υπάρχει η απολυτότητα των μητέρων που θηλάζουν, ετσι κανείς μπορεί να συναντήσει μητέρες όπου με απόλυτο τρόπο περιγράφουν ότι δεν είχαν στάλα γάλα ή δε ξερω εγω τι άλλο. Εμένα, προσωπικά με ξενίζει οτιδήποτε που εμπεριέχει στοιχεία απολυτότητας …οτιδήποτε δεν κινείται σε μια ρευστότητα! Καμια φορά εχω την αισθηση ότι μπερδευουμε την εννοια της συμφωνιας, με την εννοια της αποδοχης. Το θεμα είναι να μπορω να αποδεχτω την εμπειρια του αλλου, ακόμη και όταν δεν συμφωνω. Ο καθενας πραγματωνεται μέσα από τις επιλογες του. Το ζητουμενο είναι να μπορω να ακουσω αυθεντικά τον άλλο. Να κατανοησω ότι για εκείνον το βιωμα του τον οδηγησε να επιλεξει το συγκεκριμενο τροπο, ώστε να εκφρασει αυτό που νιωθει, αυτό που πιστευει , αυτό με το οποιο νιωθει ασφάλεια και χαρά κ.λ.π. Είναι σαν καποιος να μας δινει να φοραμε για λιγο τα «γυαλια» του και να βλεπουμε τον κοσμο με τα δικά του μάτια….Με την διαφορά ότι εχουμε επίγνωση ότι δεν είναι η δική μας ματιά αλλά το πώς βλέπει ο άλλος τον κόσμο. Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να ακουγονται πολύ πολύ θεωρητικά….Όμως, στην πραγματικοτητα είναι οι δυσκολιες που καλουμαστε να αντιμετωπισουμε, στο κομματι της επικοινωνιας. Για παράδειγμα εμενα δεν μ αρεσει καθολου μητερες που εμφανιζουν φωτογραφιες τους κατά την διαρκεια που θηλαζουν τα μωρα τους. Προσωπικα με ξενιζει… είναι κατι που δεν με εκφραζει, δε θα το επελεγα ποτε για μένα. Ομώς, προσπαθω να κατανοησω ότι η μητερα που το κάνει εχει καποιο νοήμα για εκείνη. Ενταξει, θα μου πειτε ρε Λεμονακι όλα στην ζωη είναι υποκειμενικα και ο καθενας εχει την αποψη του. Ναι αυτό είναι αληθεια..Το θεμα είναι ότι παρολο που ολοι το ξερουμε …επι της ουσιας το ξεχναμε να το ενσωματωσουμε στην καθημερινοτητα μας. Λόγω δουλειάς, εχω ασχοληθει πολύ με τις θεωριες προσωπικότητες κ.λ.π Νομιζω η μητροτητα είναι μια απολυτη βιωματικη διαδικασια. Οι θεωριες είναι βοηθητικές, όταν δεν αποτελουν σημαια… Προσπαθω να σεβομαι και να αποδεχομαι την επιλογη κάθε μητερας. Οταν δεν το καταφερνω , ζοριζομαι αλλα και τι να κανω… Από την άλλη εχω επιγνωση ότι εχω την ελευθερια να ακολουθησω έναν διαφορετικο μονοπάτι. Εμενα , προσωπικά με ενδιαφερει…να μπορω να ειμαι σε επαφη με τον εαυτο μου, να κατανοω τις επιλογες των αλλων και να επιλεγω συμφωνα με το δικο μου «κεντρο» και όχι τις αξιες των αλλων κ.λ.π Η κάθε γυναικα και εν δυναμει μητερα και ακομη πιο εν δυναμει κάθε ανθρωπος είναι σε μια διαδικασια εξελιξης …οπου μαθαινει… κανει λαθη…το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχναμε ότι τιποτα δεν παραμενει το ιδιο σε τουτο τον πλανητη ...ολα μεταβαλλονται , όλα αλλαζουν ακομη και όταν τα σημαδια δεν είναι εμφανη. Συγνωμη, για το μεγαλο μηνυμα. Ας μαθαινουμε η μια από την άλλη και όταν δεν συμφωνουμε να το κανουμε με τετοιο τροπο ώστε να μην ακυρωνουμε την επιλογη του αλλου. Διοτι αυτή η επιλογη για εκεινον εχει μεγαλη αξια. Όταν εκανα το διδακτορικο μου θυμαμαι η εποπτρια μου μου ειχε πει …να λες την αποψη –γνωμη χωρις να εχεις καμια κρυφη –φανερη επιθυμια/προσδοκια, ότι θα πεισεις τον αλλον … Ας μην συνεχισω, γιατι ηδη εχω γραψει πολλα… Φευγω, θα βγω για φαγητο με μια φιλη… Σας φιλώ λεμονατα !!!!

Υ.Γ: ειμαι βεβαιη ότι θα χρειαστω βοηθεια με τον θηλασμο, ευχαριστω για την προθυμια κοριτσια…Δεσποινα+Νατασα ( θα σας πρηξω να ειστε σιγουρες)

Πωπω που να μην βιαζομουν ποσα θα εγραφα….οποια βαρεθει να το διαβασει δεν θα την παρεξηγησω χεχεε

[travelgirl]

Ούτε εγω φερυ συμμετέχω στο parents για τους ίδιους λόγους που ανεφερες. Δεν μου αρέσει ο δογματισμός και οι υστερίες υπέρ του φυσιολογικου τοκετού, οι καβγάδες ποια ειναι πιο καλη μαμα επειδη ήθελε να πονέσει και να αισθανθεί τον τοκετο χωρις επισκληριδιο, η πιο καλη μαμα που θηλαζε όλη μέρα κι ας σερνοταν, η πιο καλη μαμα που δίνει βρωμη αλεσμενη με νιφάδες άγριας ρίζας αμαζονιου και αλλα πολλα. Γενικα με εκνευριζουν οι αυθεντιες. Και αυτο που εχω παρατηρησει ειναι οτι αυτες που ηθελημενα τραβηξαν ζορια ειναι αυτες που ειναι και οι πιο δογματικες. Σαν να προσπαθουν να επιβεβαιωθουν και αυτοπροβληθουν μεσω των επιλογων τους. Και για τις τροφές που είπα προηγούμενα οποια μαμα ακολούθησε αυστηρά την διατροφή που της έδωσε ο παιδιατρος της, καλα εκανε! Εμένα δεν μου ταίριαζε αυτη η φιλοσοφία.

Γερά μωρά και ευτυχισμένες μαμάδες λοιπόν. Κι αν θέλουν να πανε στην δουλεια και στα μπουζούκια καλα κανουν. Κι αν δεν θέλουν να πανε στην δουλεια και στα μπουζούκια πάλι καλα κανουν. Η μαμα που θα κανει οποιαδήποτε απο τις προηγούμενες επιλογές δεν ειναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη.

[travelgirl]

ΛΕΜΟΝΑΚΙ διάβασα το post σου αφου έγραψα το δικο μου. Μου άρεσε πολυ αυτο που σου είπε η εποπτρια σου.

It is the mark of an educated mind to be able to entertain a thought without accepting it.

[natasa133]

O Γιωσαφάτ υποστηρίζει τη στενή επαφή μάνας-μωρού μόνο κατά το πρώτο έτος της ηλικίας και είναι κάθετα αντίθετος σε τέτοιες συμπεριφορές μετά το πρώτο έτος, ειδικά όταν πρόκειται για μάνα και γιο. Όχι μόνο δεν υποστηρίζει το attachment parenting αλλά προειδοποιεί για τους κινδύνους που ενέχει για τη μελλοντική ψυχοσεξουαλική εξέλιξη του παιδιού. Αν διαβάσετε τα βιβλία του θα καταλάβετε το σκεπτικό του.

Προσωπικά θεωρώ το attachment parenting μια καλή ιδέα που έχει ξεφύγει από τα όριά της, έχει αποκτήσει πόδια και καλπάζει προς το άγνωστο.

biggi o giwsafat leei "upoxrewtika" gia 8 mhnes kai oxi meta apo ta 2-2,5.

[natasa133]

Αλλά σε κάτι που θα διαφωνησω είναι πως το μωρό στο δωμάτιο χαλάει τη σχεση του ζευγαριού. Αμα η σχέση είναι δυνατή, δε θα χαλάσει. Αλλωστε έχεις πια την ευκαιρία να εξερευνήσεις άλλα δωμάτια, ή χώρους του σπιτιού! Με ένα μωρό αλλάζουν οι ισορροπίες, και σίγουρα δε μπορείς να περιμένεις να μένουν κάποια πράγματα ίδια!

Βεβαια δε την αφήνω και πολύ μόνη της γιατί 9 στις 10 φορές θα πάει να παίξει με τα πιο ακαταλληλα παιχνίδια, βρίζες, το καλάθι με τα φρούτα κτλ! QUOTE]

les kai ta exw grapsei egw!:p

[peekaboo]

Νομίζω ότι ήταν από τους πιο πολιτισμενους διαλόγους που είχαμε σε αυτό το φόρουμ όπου εκφράστηκαν εκ διαμέτρου απόψεις, κοσμια, χωρίς να θιγούν τις προλαλλησες

Να πω και εγώ τις εμπειρίες/επιλογές μου σε περίπτωση που κανεις σφιγμομετρηση Λεμονακι

Δεν ξέρω αν αυτό που έκανα ήταν ή δεν ήταν attachment parenting. Μάλλον δεν ήταν, ωστόσο δεν με βρίσκει αντίθετη. Θηλασα και τα δυο παιδιά από 10 μήνες. Εντελώς συνειδητοποιημενα από τότε που ήμουν έγκυος ότι ήθελα να θηλασω. Εντελώς συνειδητοποιημενα επίσης ότι δεν θα το έκανα πέραν του έτους. Το baby wearing μου αρεσει, με εξυπηρέτησε και με εξυπηρετεί. Προφανώς δεν φοραω το μωρό μέρα νύχτα καθώς δουλεύω, ωστόσο πολλές φορές θα επιλέξω να βγούμε βόλτα με το mei tai αντί για καρότσι. Co-sleeping έκανα ελάχιστα, κυρίως όταν τα μωρά ήταν νεογέννητα και θηλαζα πολύ και ήμουν κομμάτια. Μετά το σταμάτησα γιατί δεν κοιμόμασταν ούτε εμείς καλά, ούτε το εκάστοτε μωρό. Οταν ο μεγάλος μου γιος είναι άρρωστος ωστόσο ή δει κάποιο εφιάλτη και θελήσει να κοιμηθεί μαζί μας (μια φορά το δίμηνο και αν) δεν λέμε όχι. Με το πέρασμα στις στερεες ξεκίνησα στους 5 μήνες τον πρώτο αλλά περίμενα να κλείσει τους 6 ο δεύτερος. Αλεσμενα στον πρώτο, Baby Led Weaning στον δεύτερο.

Οταν με το καλό γεννήσεις θα δεις ότι μπορεί κάποια πράγματα τα οποία σκεφτοσουν να κανεις με έναν τροπο μπορεί να αναθεωρήσεις και να τα κανεις αλλιώς. Και φυσικά, θα δεις πόσο διαφορετικά πραγματα θα κανεις αν με το καλό κανεις δεύτερο παιδάκι. Ανοιχτή σκέψη εχε, άκουγε τα όλα και διαλεγε αυτό που σου ταιριάζει

Υ.Γ. Ούτε εγώ ήθελα μαμά/πεθερά στο σπίτι και ας αναρρωνα από καισαρικη και ας είχα και ένα 2,5χρονο να φροντισω εκτός από το μωρο. Θέλω να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τροπο και πολλές φορές οι απόψεις μαμάς και πεθερας δεν με βρίσκουν συμφωνη. Δεν ήθελα κανέναν άλλο στο σπίτι εκτός από τον άντρα μου.

[travellingmum]

καλα, κι ο Γιωσαφατ δεν ειναι καμμια αυθεντια, κανενας δεν ειναι δηλαδη αυθεντια στην ανατροφη παιδιων. Την αποψη του λεει κι αυτος, αν θελεις την ασπαζεσαι, αν δε θελεις δεν την ασπαζεσαι.

Εμενα αυτο που με ξενιζει τρελα ειναι η κατηγοριοποιηση. Αν δηλαδη θηλασα για 10 μερες ή για 5 χρονια, αυτο με κανει καποιο συγκεκριμενο ειδος μαμας; Δε μπορει απλως ετσι να ετυχε; Ετσι να μου βγηκε;

Στη δικη μας οικογενεια ο "natural nurturer" ειναι ο αντρας μου πολυ περισσοτερο απ'ο,τι εγω. Αυτος πηρε την αδεια και εμεινε με το πρωτο παιδι, αυτος ηταν αυτοκολλητος μαζι της, αυτος την κουβαλουσε παντου μεσα στο μαρσιπο. Τι κατηγορια μαμας ειμαι σ'αυτην την περιπτωση; Και σε ποια κατηγορια ανηκει ο μπαμπας μας;

Οταν γεννηθηκε το δευτερο ειχαν αλλαξει οι καταστασεις, εμεινα εγω στο σπιτι, και μαλιστα αρκετο καιρο. Παλι οι ιδιοι ανθρωποι και γονεις ημασταν. Πιο χαλαροι στο δευτερο, οπως ηταν αναμενομενο, αλλα λιγο πολυ οι ιδιοι. Δεν τ'αφησαμε να κλαψουν. Δε μετρησαμε μπουκιες και φαγητο (εκτος απο περιπτωσεις ιατρικης αναγκαιοτητας), . Ακουγαμε και ακουμε τις αναγκες των παιδιων μας και ο ενας του αλλου. Ετσι πορευομαστε, μεχρι στιγμης τουλαχιστον, πολυ ευτυχισμενοι και τα παιδακια μας ειναι χαρουμενα, υγιη και συναισθηματικα ισοπποπημενα. Γιατι να πρεπει να αποφασισω τις κινησεις μου απο πριν; Γιατι να ειναι δικη μου ευθυνη το παιδι; Γιατι να πρεπει να επιλεξω κατηγορια και τακτικη, λες και το μεγαλωμα των παιδιων εγινε ξαφνικα επαγγελμα με απαιτησεις επιστημονικων γνωσεων; Δεν αμφισβητω οτι ειναι απαραιτητες, αλλα εχουμε παραμερισει το γονεικο ενστικτο προκειμενου να υπακουμε σε βιβλια... Ισως μιλαω εκ του ασφαλους λογω της εμπειριας μου με τα παιδια και την ψυχολογια, αλλα βαριεμαι αφανταστα τις διαμαχες για το σωστοτερο μεγαλωμα (εκτος και αν μιλαμε για σωματικη τιμωρια, εκει βγαινω εκτος εαυτου). Δεν υπαρχει σωστο και λαθος, ασε που μπορει και ο ιδιος γονεας να εφαρμωσει διαφορετικες τακτικες σε διαφορετικα παιδια επειδη απλως ειναι... διαφορετικα...

Αυτα απο μενα

[natasa133]

8a h8ela na dieukrinisw oti o logos pou ekana co sleeping einai gia dikh mou eukolia mias k 8hlaza kai douleva polles wres opote den mporousa na xupnaw deka fores mesa sth nuxta. de lew pws etsi prepei na kanoun oi mamades alla oute pws einai k la8os.

na pw telos oti oi perissoteroi goneis pou gnwrizw den ekanan co sleeping h attachment parenting alla koimountai me ta paidia tous

dld isws einai la8os na vazoume tampeles. isws la8os pou milhsa gia attachment parenting mias kai den xerw oles tis ptuxes tou kai den xerw an to akolou8hsa.

apla akousa emena k to mwro kai vrhka tous tropous gia na perasoume kala kanontas osa perissotera mporousa pros th "swsth" kateu8unsh sumfwwna me auta pou pisteva meta apo epilektiko diavasma.

[esprit]

Κορίτσια μεταξύ μας θα σας πω τί μου είπε πρόσφατα ένας άντρας...

Ενώ λοιπόν όλα έδειχναν να είναι σούπερ με την σύζυγο έλεγαν οτί ένα παιδάκι θα ολοκληρώσει τον σούπερ γάμο και την σούπερ ευτυχία τους...

Έκαναν λοιπόν όχι ένα αλλά δύο παιδάκια... Ήδη στο πρώτο φάνηκαν τα σύννεφα... Η σύζυγος με το που έγινε μαμά ξέχασε οτί έχει κι έναν άντρα στο σπίτι. Τον παραμελούσε λοιπόν δείχνοντας όλη την προσοχή και την φροντίδα στα παιδιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο ωσπού στο τέλος χώρισαν. Παρατραβηγμένο ίσως αλλά κατανοητό. Και γω δε θα ήθελα να με παραμελήσουν ξαφνικά. Δεν λέω να φτάσουμε στο άλλο άκρο αλλά να μην ξεχνάμε οτί κι αυτοί μέσα τους κρύβουν ένα μεγάλο παιδι που έχει ανάγκη από στοργή και προδέρμ :Ρ.

Γι αυτόν τον λόγο λοιπόν και είπα πριν οτί η κρεβατοκάμαρα είναι για το ζευγάρι. Και γενικά θα προσπαθήσω όσο μπορώ όταν έρθει η σειρά μου να είμαι και σύζυγος εκτός από μαμά.

Υ.Γ. και ξαναλέω οτί αυτή είναι η δική μου σκέψη και οτί φυσικά δεν μιλάω για τους πρώτους μήνες ζωής του μωρού που θηλάζει ή θέλει παρακολούθηση κτλ.

[travellingmum]

Επισης μην το δενετε σκοινι-κορδονι οτι μετα την καισαρικη θα πονατε περισσοτερο απ'ο,τι μετα τον φυσιολογικο. Μετα τον φυσιολογικο εκανα 9 μηνες να συνελθω (τρεις με πατεριτσες), ενω μετα την καισαρικη ημουν περδικι εν μια νυκτι.

Ποτε δεν ξερεις πως σου ερχονται τα πραγματα.

Συμφωνω με την πεεκ παραπανω που λεει εχε ανοιχτο μυαλο και πραξε αναλογως των συνθηκων. Καποτε ενας παιδιατρος που παρακολουθουσε τη μικρη μου στο Λονδινο μου ειχε πει "There are no better parents than the people who don't have children. They WOULD do everything perfectly... ". Toτε μονο αισθανθηκα την πιεση της τελειομανιας να φευγει απο τους ωμους μου και αρχισαμε να χαιρομαστε πραγματικα το μωρο μας

[natasa133]

ola einai upokeimenika! o dikos mas mpampas einai polu diaforetikos. opote prepei na lamvanontai k auta upopsin. o dikos mas einai toso mpampas oso egw mama.

[travellingmum]

Κορίτσια μεταξύ μας θα σας πω τί μου είπε πρόσφατα ένας άντρας...

Ενώ λοιπόν όλα έδειχναν να είναι σούπερ με την σύζυγο έλεγαν οτί ένα παιδάκι θα ολοκληρώσει τον σούπερ γάμο και την σούπερ ευτυχία τους...

Έκαναν λοιπόν όχι ένα αλλά δύο παιδάκια... Ήδη στο πρώτο φάνηκαν τα σύννεφα... Η σύζυγος με το που έγινε μαμά ξέχασε οτί έχει κι έναν άντρα στο σπίτι. Τον παραμελούσε λοιπόν δείχνοντας όλη την προσοχή και την φροντίδα στα παιδιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο ωσπού στο τέλος χώρισαν. Παρατραβηγμένο ίσως αλλά κατανοητό. Και γω δε θα ήθελα να με παραμελήσουν ξαφνικά. Δεν λέω να φτάσουμε στο άλλο άκρο αλλά να μην ξεχνάμε οτί κι αυτοί μέσα τους κρύβουν ένα μεγάλο παιδι που έχει ανάγκη από στοργή και προδέρμ :Ρ.

Γι αυτόν τον λόγο λοιπόν και είπα πριν οτί η κρεβατοκάμαρα είναι για το ζευγάρι. Και γενικά θα προσπαθήσω όσο μπορώ όταν έρθει η σειρά μου να είμαι και σύζυγος εκτός από μαμά.

Αυτο το θεωρω λαθος τρελο. Κι εγω εχω ενα παιδι μεσα μου που περιμενω να το φροντισει ο αντρας μου, οπως κι εγω αυτον. Δεν ειναι "δουλεια" μου να ειμαι συζυγος, και αυτο ισως συμβαινει σε ζευγαρια πυο ο αντρας θεωρει οτι η μητερα ειναι κυριως υπευθυνη για το παιδι. Λογικο ειναι να λυγισει κι αυτη υπο την πιεση... Θεωρητικα μιλαω παντα, πιασμενη απ'το παραδειγμα σου γιατι στην πραγματικοτητα δεν εχω γνωρισει τουε αμεσα ουτε εμμεσα τετοιες καταστασεις

[travellingmum]

ola einai upokeimenika! o dikos mas mpampas einai polu diaforetikos. opote prepei na lamvanontai k auta upopsin. o dikos mas einai toso mpampas oso egw mama.

σε μενα το λες ή στην εσπριτ?

[natasa133]

Επισης μην το δενετε σκοινι-κορδονι οτι μετα την καισαρικη θα πονατε περισσοτερο απ'ο,τι μετα τον φυσιολογικο. Μετα τον φυσιολογικο εκανα 9 μηνες να συνελθω (τρεις με πατεριτσες), ενω μετα την καισαρικη ημουν περδικι εν μια νυκτι.

Ποτε δεν ξερεις πως σου ερχονται τα πραγματα.

Συμφωνω με την πεεκ παραπανω που λεει εχε ανοιχτο μυαλο και πραξε αναλογως των συνθηκων. Καποτε ενας παιδιατρος που παρακολουθουσε τη μικρη μου στο Λονδινο μου ειχε πει "There are no better parents than the people who don't have children. They WOULD do everything perfectly... ". Toτε μονο αισθανθηκα την πιεση της τελειομανιας να φευγει απο τους ωμους μου και αρχισαμε να χαιρομαστε πραγματικα το μωρο μας

foveros o giatros! poso dikio!

gia allh mia fora apodikneietai h "8ewria ths sxetikothtas" ola einai sxetika kai exartontai apo diafores katastaseis. h kaisarikh exei swsei kosmo k polla mwra. oso k an eimai upper tou ft an eprepe na kanw den 8a to skeftomoun kan oute 8a ais8anomoun ligotera "mana". to idio k me to 8hlasmo.

[esprit]

Αυτο το θεωρω λαθος τρελο. Κι εγω εχω ενα παιδι μεσα μου που περιμενω να το φροντισει ο αντρας μου, οπως κι εγω αυτον. Δεν ειναι "δουλεια" μου να ειμαι συζυγος, και αυτο ισως συμβαινει σε ζευγαρια πυο ο αντρας θεωρει οτι η μητερα ειναι κυριως υπευθυνη για το παιδι. Λογικο ειναι να λυγισει κι αυτη υπο την πιεση... Θεωρητικα μιλαω παντα, πιασμενη απ'το παραδειγμα σου γιατι στην πραγματικοτητα δεν εχω γνωρισει τουε αμεσα ουτε εμμεσα τετοιες καταστασεις

Σύζυγοι έιστε και οι δύο όσο είστε και γονείς. Δεν είπα οτί πρέπει να τα κάνεις όλα εσύ... είπα οτι δεν πρέπει να ξεχνάμε να είμαστε και γυναίκες τους εκτός από μαμάδες όπως πρέπει και κείνοι να θυμούνται να είναι και σύζυγοι εκτός από μπαμπάδες

Το οτί δεν το παραδέχονται ανοιχτά δεν σημαίνει οτι δεν νιώθουν έτσι...