"κατάθλιψη" λόγω καισαρικής

[vikib]

18 ώρες πρίν, SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

εκανα καισαρικες,καιρο μετα την πρωτη μου γεννα,σκεφτομουν οτι επρεπε να το παλεψω περισσοτερο.μπηκα με προκληση στις 38+2,που φυσικα οδηγησε σε καισαρικη.δ εχει σημασια αν εβρισκα δικαιολογιες για την τοτε αποφαση μου,ηταν κτ που σκεφτομουν για χρονια,πολλα.οχι καθε μερα,οχι ολη μερα,οχι με κλαματα,συνεχισα την ζωη μου κανονικα,κ εκανα κ τη δευτερη καισαρικη κανονικοτατα,αλλα παντα σκεφτομουν οτι θα μπορουσα να ειχα γεννησει φυσιολογικα

πλεον εχουν περασει 9χρ,δ το σκεφτομαι με τον ιδιο τροπο.το εχω αφησει πισω πλεον.

η δικη σου περιπτωση ειναι πιο δυσκολη θεωρω.δ ξερεις αν πρεπει να εμπιστευεσαι τον γιατρο σου.εκεινη την ωρα αποφασισες να τον εμπιστευτεις.εκρινες με τα δεδομενα που ειχες.ο χρονος δ γυριζει πισω.λογικα μια αλλαγη γιατρου θα σε βοηθουσε

επισης απο την περιγραφη σου αντιλαμβανομαι οτι ειχες δυσκολη αναρρωση,κ ηταν τραυματικη η εμπειρια της καισαρικης σαν διαδικασια.για μενα αυτο δ ηταν ετσι.φυσικα υπαρχει φοβος,αγχος,αγωνια για το αγνωστο,τους πονους κλπ,αλλα πρακτικα ημουν σε αρκετα καλη κατασταση.ειδικα μετα τη δευτερη

το περιβαλλο  δ ξερει τι να πει.κ λενε πραγματα που δ βοηθανε.ειδικα αν δ ζησεις κτ αναλογο,δυσκολο να μπεις στη θεση του αλλου

θεωρω οτι θα πρεπει να αναζητησεις ψυχολογικη βοηθεια

γι αυτα που λες οσον αφορα την τομη κ τις επαφες

ενα χρονο μετα συνηθως δ ειναι τοσο "αισθητη"

ουτε πιστευω οτι θα "επρεπε" να ποναει.αν δ το εχεις δει με γιατρο το θεμα αυτο,καλο ειναι να το κανεις

παραλογη παντως δ εισαι

[SpiridoulaK]

πρίν από 8 λεπτά , vikib είπε:

εκανα καισαρικες,καιρο μετα την πρωτη μου γεννα,σκεφτομουν οτι επρεπε να το παλεψω περισσοτερο.μπηκα με προκληση στις 38+2,που φυσικα οδηγησε σε καισαρικη.δ εχει σημασια αν εβρισκα δικαιολογιες για την τοτε αποφαση μου,ηταν κτ που σκεφτομουν για χρονια,πολλα.οχι καθε μερα,οχι ολη μερα,οχι με κλαματα,συνεχισα την ζωη μου κανονικα,κ εκανα κ τη δευτερη καισαρικη κανονικοτατα,αλλα παντα σκεφτομουν οτι θα μπορουσα να ειχα γεννησει φυσιολογικα

πλεον εχουν περασει 9χρ,δ το σκεφτομαι με τον ιδιο τροπο.το εχω αφησει πισω πλεον.

η δικη σου περιπτωση ειναι πιο δυσκολη θεωρω.δ ξερεις αν πρεπει να εμπιστευεσαι τον γιατρο σου.εκεινη την ωρα αποφασισες να τον εμπιστευτεις.εκρινες με τα δεδομενα που ειχες.ο χρονος δ γυριζει πισω.λογικα μια αλλαγη γιατρου θα σε βοηθουσε

επισης απο την περιγραφη σου αντιλαμβανομαι οτι ειχες δυσκολη αναρρωση,κ ηταν τραυματικη η εμπειρια της καισαρικης σαν διαδικασια.για μενα αυτο δ ηταν ετσι.φυσικα υπαρχει φοβος,αγχος,αγωνια για το αγνωστο,τους πονους κλπ,αλλα πρακτικα ημουν σε αρκετα καλη κατασταση.ειδικα μετα τη δευτερη

το περιβαλλο  δ ξερει τι να πει.κ λενε πραγματα που δ βοηθανε.ειδικα αν δ ζησεις κτ αναλογο,δυσκολο να μπεις στη θεση του αλλου

θεωρω οτι θα πρεπει να αναζητησεις ψυχολογικη βοηθεια

γι αυτα που λες οσον αφορα την τομη κ τις επαφες

ενα χρονο μετα συνηθως δ ειναι τοσο "αισθητη"

ουτε πιστευω οτι θα "επρεπε" να ποναει.αν δ το εχεις δει με γιατρο το θεμα αυτο,καλο ειναι να το κανεις

παραλογη παντως δ εισαι

Σε ευχαριστώ πολύ...για τη κατανόηση.. πιστεύω ότι έχω μετατραυματικο στρες... Μια κοπέλα εδώ έκανε αυτή τη προσέγγιση που δε μου έχει αναφέρει κανείς άλλος και πραγματικά ότι περιγράφει ο όρος του μετατραυματικού στρες, αυτά έχω... Ήμουν πάντα φοβική με τα χειρουργεία και ειδικά τώρα που το βίωσα το πήρα πολύ βαριά. Καλά εννοείται ότι δε κάνω διάγνωση μόνη μου και ότι θα το κοιτάξω περαιτέρω .

Έχω αλλάξει ήδη γυναικολόγο προφανώς. Σου λέω μου το έχτιζε στα τελευταία ραντεβού. Απέφευγε τον φυσιολογικό τοκετό και δε καταλαβαίνω τον λόγο. Αυτό με τρώει ότι ίσως δε μου είπε την αλήθεια για το αμνιακό υγρό και πίστεψε με με τη συμπεριφορά του απέναντι μου έχω όλα τα δίκια να αμφιβάλλω για ότι έγινε, παρόλο που δεν αλλάζει τίποτα πια....μεχρι Και ο σύζυγός μου θυμάται τι έλεγε και καταλαβαίνει τι εννοώ...

Η τομή μου 11 μήνες μετά είναι ακόμη ροζ και εννοείται ότι φαίνεται. Με πονάει στη καθημερινότητα μου ειδικά εάν κουραστω πολύ με τις δουλειές του σπιτιού. Πώς πρέπει να είναι η τομή στον χρόνο σε χρώμα;; μήπως η επούλωση των τομών εξαρτάται από τον κάθε οργανισμό και τη ποιότητα δέρματος που είναι διαφορετική στην καθεμία μας; ρωτώ γτ δε γνωρίζω.

[mama16]

Ήθελα πάντα να γεννήσω φυσιολογικά αλλά δυστυχώς το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε με υπολειπόμενο βάρος, αναγκαστικά 8μηνιτικο για να μην πεθάνει μέσα στην κοιλιά κ εννοείται ότι όλοι οι γιατροί έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε καισαρική, σε περίπτωση φυσιολογικής γέννας μπορεί πχ να μην άντεχε. Εγώ ήμουν ευγνώμων που υπάρχει κ αυτή η μέθοδος αλλά για 23 μέρες μέχρι να βγει απ' την Μενν δεν μπορούσα ούτε πλευρό να αλλάξω. Αφότου γύρισε σπίτι η κόρη μου άρχισα να μην πονάω. Οπότε ίσως παίζει κ η ψυχολογία ρόλο στην ανάρρωση.

Για καιρό ένιωθα ότι η καισαρική είναι χάλια κ όσες γεννάνε φυσιολογικά δεν πονάνε τόσο κ για μεγάλο χρονικό διάστημα κ ότι είναι τυχερές. Διαβάζοντας όμως περιπτώσεις φυσιολογικού τοκετού κ ότι πολλές πονάνε κ μετά κατάλαβα ότι δεν είναι όλα άσπρο μαύρο κ η καθεμία βιώνει διαφορετικά την γέννα. Δεν σημαίνει δλδ ότι εγώ πόνεσα πολύ κ άλλες δεν πονάνε.

Πλέον βλέπω την θετική όψη, ότι όλες είτε με καισαρική είτε φυσιολογικά έχουμε στη ζωή μας τα παιδάκια μας.. Σε λιγότερο από μήνα θα κάνω την τρίτη μου καισαρική, σκέφτομαι τον πόνο που θα τραβήξω μετά το χειρουργείο αλλά τουλάχιστον δεν έχω νιώσει τους πόνους του τοκετού... Συν του ότι δεν θα βάζουν οι γιατροί ολόκληρο το χέρι τους μέσα στον κόλπο μου για να δουν πόση διαστολή έχω..... Οπότε θετικό είναι κ αυτό..

[SpiridoulaK]

πρίν από 29 λεπτά , mama16 είπε:

Ήθελα πάντα να γεννήσω φυσιολογικά αλλά δυστυχώς το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε με υπολειπόμενο βάρος, αναγκαστικά 8μηνιτικο για να μην πεθάνει μέσα στην κοιλιά κ εννοείται ότι όλοι οι γιατροί έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε καισαρική, σε περίπτωση φυσιολογικής γέννας μπορεί πχ να μην άντεχε. Εγώ ήμουν ευγνώμων που υπάρχει κ αυτή η μέθοδος αλλά για 23 μέρες μέχρι να βγει απ' την Μενν δεν μπορούσα ούτε πλευρό να αλλάξω. Αφότου γύρισε σπίτι η κόρη μου άρχισα να μην πονάω. Οπότε ίσως παίζει κ η ψυχολογία ρόλο στην ανάρρωση.

Για καιρό ένιωθα ότι η καισαρική είναι χάλια κ όσες γεννάνε φυσιολογικά δεν πονάνε τόσο κ για μεγάλο χρονικό διάστημα κ ότι είναι τυχερές. Διαβάζοντας όμως περιπτώσεις φυσιολογικού τοκετού κ ότι πολλές πονάνε κ μετά κατάλαβα ότι δεν είναι όλα άσπρο μαύρο κ η καθεμία βιώνει διαφορετικά την γέννα. Δεν σημαίνει δλδ ότι εγώ πόνεσα πολύ κ άλλες δεν πονάνε.

Πλέον βλέπω την θετική όψη, ότι όλες είτε με καισαρική είτε φυσιολογικά έχουμε στη ζωή μας τα παιδάκια μας.. Σε λιγότερο από μήνα θα κάνω την τρίτη μου καισαρική, σκέφτομαι τον πόνο που θα τραβήξω μετά το χειρουργείο αλλά τουλάχιστον δεν έχω νιώσει τους πόνους του τοκετού... Συν του ότι δεν θα βάζουν οι γιατροί ολόκληρο το χέρι τους μέσα στον κόλπο μου για να δουν πόση διαστολή έχω..... Οπότε θετικό είναι κ αυτό..

Η καθεμία το βιώνει διαφορετικά και πραγματικά δεν έχει σημασία φυσιολογικός τοκετός η καισαρική τομή. Είναι και τα δύο μέθοδοι τοκετού. Και εγώ φυσικά αναγνωρίζω τη χρησιμότητα της καισαρικής και ουδέποτε την αμφισβήτησα..στη δική μου περίπτωση  όμως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ίσως ήταν αχρειαστη δεδομένων των γεγονότων που έχω αναφέρει. 

Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και με το καλό το μωράκι σου.

[mama16]

πρίν από 12 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

στη δική μου περίπτωση  όμως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ίσως ήταν αχρειαστη

Εννοείται αυτό κ γι αυτόν τον λόγο είπα την δικιά μου εμπειρία. Ενώ έπρεπε να γίνει αναγκαστικά παρόλα αυτά με πείραξε κ το σκεφτόμουν.. Φαντάζομαι εσύ πόσο πιο πολλές δεύτερες κ τρίτες σκέψεις θα έχεις! Πάρε τον χρόνο σου κ σιγά σιγά πιστεύω ότι θα μαλακώσει το όλο θέμα στο μυαλό σου..

Έτσι ήταν πολύ συγγενικό μου πρόσωπο.. Την πρώτη της γέννα την έκανε με καισαρική, ο γιατρός κιόλας στα ραντεβού της έδειχνε πόσο υπέρμαχος είναι του φυσιολογικού κ ότι δεν κάνει εύκολα καισαρικές. Αυτά όλα πριν.. Γιατί πριν να κλείσει τις 40 εβδομάδες εγκυμοσύνης, στην 38η εβδομάδα περίπου στο ραντεβού είδε ότι το μωρό δεν είχε κατέβει ακόμα κ την επόμενη μέρα να μπει στην κλινική για να κάνουν καισαρική... Πόσο τον βριζαμε μετά δεν λέγεται... Φαινόταν ότι θέλει φυσιολογικά αλλά ήταν "μάσκα" ώστε να δικαιολογείται στις μητέρες!

[SpiridoulaK]

πρίν από 47 λεπτά , mama16 είπε:

Εννοείται αυτό κ γι αυτόν τον λόγο είπα την δικιά μου εμπειρία. Ενώ έπρεπε να γίνει αναγκαστικά παρόλα αυτά με πείραξε κ το σκεφτόμουν.. Φαντάζομαι εσύ πόσο πιο πολλές δεύτερες κ τρίτες σκέψεις θα έχεις! Πάρε τον χρόνο σου κ σιγά σιγά πιστεύω ότι θα μαλακώσει το όλο θέμα στο μυαλό σου..

Έτσι ήταν πολύ συγγενικό μου πρόσωπο.. Την πρώτη της γέννα την έκανε με καισαρική, ο γιατρός κιόλας στα ραντεβού της έδειχνε πόσο υπέρμαχος είναι του φυσιολογικού κ ότι δεν κάνει εύκολα καισαρικές. Αυτά όλα πριν.. Γιατί πριν να κλείσει τις 40 εβδομάδες εγκυμοσύνης, στην 38η εβδομάδα περίπου στο ραντεβού είδε ότι το μωρό δεν είχε κατέβει ακόμα κ την επόμενη μέρα να μπει στην κλινική για να κάνουν καισαρική... Πόσο τον βριζαμε μετά δεν λέγεται... Φαινόταν ότι θέλει φυσιολογικά αλλά ήταν "μάσκα" ώστε να δικαιολογείται στις μητέρες!

Αχ άστα... Πόσες πολλές καισαρικές πραγματοποιούνται στην Ελλάδα για ασήμαντο λόγο.... Δεν είναι τυχαίο που έχουμε τη πρωτιά στην Ευρώπη μαζί με μια άλλη χώρα. Δε θυμάμαι ποια όμως..

[vikib]

5 ώρες πρίν, SpiridoulaK είπε:

Σε ευχαριστώ πολύ...για τη κατανόηση.. πιστεύω ότι έχω μετατραυματικο στρες... Μια κοπέλα εδώ έκανε αυτή τη προσέγγιση που δε μου έχει αναφέρει κανείς άλλος και πραγματικά ότι περιγράφει ο όρος του μετατραυματικού στρες, αυτά έχω... Ήμουν πάντα φοβική με τα χειρουργεία και ειδικά τώρα που το βίωσα το πήρα πολύ βαριά. Καλά εννοείται ότι δε κάνω διάγνωση μόνη μου και ότι θα το κοιτάξω περαιτέρω .

Έχω αλλάξει ήδη γυναικολόγο προφανώς. Σου λέω μου το έχτιζε στα τελευταία ραντεβού. Απέφευγε τον φυσιολογικό τοκετό και δε καταλαβαίνω τον λόγο. Αυτό με τρώει ότι ίσως δε μου είπε την αλήθεια για το αμνιακό υγρό και πίστεψε με με τη συμπεριφορά του απέναντι μου έχω όλα τα δίκια να αμφιβάλλω για ότι έγινε, παρόλο που δεν αλλάζει τίποτα πια....μεχρι Και ο σύζυγός μου θυμάται τι έλεγε και καταλαβαίνει τι εννοώ...

Η τομή μου 11 μήνες μετά είναι ακόμη ροζ και εννοείται ότι φαίνεται. Με πονάει στη καθημερινότητα μου ειδικά εάν κουραστω πολύ με τις δουλειές του σπιτιού. Πώς πρέπει να είναι η τομή στον χρόνο σε χρώμα;; μήπως η επούλωση των τομών εξαρτάται από τον κάθε οργανισμό και τη ποιότητα δέρματος που είναι διαφορετική στην καθεμία μας; ρωτώ γτ δε γνωρίζω.

ναι φυσικα καθε οργανισμος κ δερμα ειναι διαφορετικο

φυσικα αν ακουμπησω την τομη την νιωθω ελαχιστα,κ ειναι κ λιγο διαφορετικο το χρωμα απο το υπολοιπο δερμα,αλλα ποτε δ μου φανηκε τοσο εντονο.ισως δ εδωσα σημασια.δ με προβληματισε κτ στην επουλωση,κ εχω κ κοιλια οποτε δ ειναι κ ιδιαιτερα εμφανης

θυμαμαι 1-2χρ μετα την καισαρικη,δ θυμαμαι ποια,ενιωθα τσιμπηματα στην αλλαγη του καιρου

αλλα δ θυμαμαι να ποναω οταν εκανα καποια δουλεια.βεβαια αδιαθετησα κ νωρις,4-5μ με βαση τον κυκλο,ναι.οπως κ οτι μετα τη δευτερη 7χρ τωρα νιωθω παρα πολυ εντονα την ωορρηξια.αλλα οχι κτ να με προβληματισει.2τομες στο ιδιο σημειο,με 2χρ διαφορα,θεωρω ειχα καλη επουλωση.

ισως καποια που τα εχει πιο προσφατα σε βοηθησει με την εμπειρια της

μπορεις να το συζητησεις κ με τον νεο γιατρο στο επομενο ραντεβου

[giannaher]

Σε καταλαβαινω απολυτα. Εχω κανει 2 καισαρικες,ειναι ο,τι πιο σκ@τα εχω βιωσει. Ολοι λενε για τις εξωσωματικες οτι ειναι τραυματικες..ναι,σιγα...καλυτερα να ειχα κανει 10 εξωσωματικες και να μην ειχα γεννησει σε χειρουργειο. Σιχαινομαι το γεγονος οτι γεννησα ετσι οπως γεννησα. Και εγω εχω πολλες αμφιβολιες για την πρωτη καισαρικη..μου ειχε πει και για προκληση στις 38+6,να παω 8 στην κλινικη και αν δεν ειχα γεννησει μεχρι 1 να μπουμε καισαρικη.Μου εδινε 12 τα εκατο πιθανοτητα να γεννησω ετσι. Γενικα βριζω απειρα την τυχη μου που γεννησα με καισαρικη. Ναι το ξερω σωζουν ζωες,ναι το ξερω αλλους δεν τους πειραζει,εμενα με πειραξε.