"κατάθλιψη" λόγω καισαρικής

[SpiridoulaK]

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

[Blue Velvet]

πρίν από 57 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Γέννησα με καισαρική πριν 13 μήνες και ειμαι ευγνώμων που μπόρεσα και έγινα μανούλα,καθως εμεινα έγκυος με εξωσωματική.Δεν καταλαβαίνω γιατί ντρέπεσαι και γιατί έχεις τύψεις που γεννησες με καισαρική,είναι έγκλημα ας πούμε? Ίσα ίσα που λόγω της  καισαρικής έχουν σωθεί χιλιάδες μωρά και μανουλες.Δεν ξέρω τι σου λέει το περιβάλλον σου,πάντως αν σε έφτασαν στο σημείο να σκέφτεσαι έτσι,θα έπρεπε αυτοί να έχουν τύψεις και να ντρέπονται και όχι εσύ.

Ναι,δεν είναι ωραία εμπειρία και εγώ πονουσα παρα πολύ και μάλιστα τις δύο πρώτες μέρες δεν είχα καν το μωρό μου,ήταν πάνω στη μενν και εγώ απλά υπέφερα.Και όταν με σήκωσαν λίγες ώρες μετά το χειρουργείο και ήρθε η τρελή η μαια και με πατουσε στην κομμένη μου κοιλιά για να βγουν τα λοχεια,πέθανα από τον πόνο,όμως έλεγα μέσα μου ότι θα το αντέξω για να ανέβω να δω το μωρό μου.Και όταν έφερναν στην κοπέλα δίπλα μου το μωρό της για να το θηλάσει,εμένα μου έφερναν ένα θηλαστρο,αλλά έκανα υπομονή μέχρι να δω την κόρη μου. Γέννησα μωρό και μωρό δεν έβλεπα..Όταν όμως μου την έφεραν,ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου και ως δια μαγείας πέρασαν όλοι οι πόνοι..Μακάρι να μπορέσω να ξαναγίνω μανούλα και δεν με νοιάζει τίποτα,ας ζήσω ξανά τα ίδια.Χιλιες φορές θα το ξανακανα.

Εγώ θα σου πω μπράβο σου που έφερες στον κόσμο ένα μωράκι και να απευθυνθείς σε κάποιον ψυχολόγο,διότι όπως φαίνεται το περιβάλλον σου δεν είναι κατάλληλο να σου σταθεί.Να σου ζήσει το μωράκι σου και όλα να σου πάνε καλα♥️

[LeneL]

πρίν από 46 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Κορίτσι μου γλυκό, δεν μπορώ να σου πω ότι καταλαβαίνω ακριβώς το πρόβλημά σου.. κι εγώ με καισαρική γέννησα, ήταν από την αρχή δεδομένο λόγω δίδυμης κύησης, αλλά έτσι κι αλλιώς ενώ πηγαίναμε για 38η εβδομάδα γέννησα την 35η επειδή μπλέχτηκε ο ομφάλιος λώρος του μπέμπη μου και δε σιτιζοταν καλά.. η ουλή μου κι εμένα με ενοχλεί καμιά φορά (γέννησα πριν 6 μήνες) και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να την κοιτάζω γιατί φοβόμουν πως θα είναι. Πλέον όμως την κοιτάζω με αγάπη γιατί από εκεί βγήκε ο,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου.. μου φαίνεται ασύλληπτο πως χωρεσαν από εκεί 2 ποντικακια 2200 το κάθε ένα και πώς επουλώνεται σιγά σιγά το σώμα μου! Μπορεί να επιθυμούσες φυσιολογικό τοκετό και ελπίζω πραγματικά, για πολλούς λόγους, να μη σε ξεγέλασε ο γυναικολόγος σου, όμως αυτό δεν πρέπει να συνεχίσει να σε επηρεάζει! Το σημαντικότερο είναι το παιδάκι σου και ότι το έχεις τώρα δίπλα σου. Αν θεωρείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια να ξεπεράσεις αυτή την εμπειρία να μη διστάσεις να ζητήσεις! Άλλωστε οι ορμόνες μας μετά την εγκυμοσύνη, συν άγχος, κούραση, αϋπνία κτλ, μπορεί να μεγεθύνουν κάποια πράγματα που αισθανόμαστε αυτή την περίοδο!

Σου εύχομαι να αισθανθείς γρήγορα καλύτερα και αν το επιθυμείς, να βιώσεις κάποια στιγμή την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού!

 

[Nels]

πρίν από 6 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Κοριτσι μου νομιζω ότι δε φταίει μονο η καισαρική τομή για όλο αυτό το ψυχολογικό που περνάς, είναι καλό να πας σε ένα ψυχολόγο αλλά να ελέγξεις οπωσδήποτε και τις ορμόνες και τον θυροειδη σου. Παράλογη δεν είσαι σε καμία περίπτωση, η καθεμία μας βιώνει διαφορετικά την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης εγκυμοσύνης της γεννας και τις μεταβολές στο σώμα μας και στην ψυχολογία μας αλλά όταν μετά από τοσο καιρό νιώθεις ότι δεν έχεις επανέλθει στη φυσιολογικη σου ζωή σίγουρα χρειάζεσαι βοήθεια και από το περιβάλλον σου και από κάποιον ειδικότερο .

Δε γίνεται μετά από 1 χρόνο και ενώ έχετε ένα υγιεστατο κοριτσάκι να σε τυρανναει ακόμη η αμφιβολία για το αν έπρεπε ή όχι να κάνεις καισαρική. Ούτε μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα αν ο γιατρός σου είπε την αλήθεια. Δυστυχώς είναι ελάχιστοι πλέον οι γιατροί που υποστηρίζουν τον φυσιολογικό τοκετό και μόνο σε αυτούς μπορείς να έχεις μια παραπάνω εμπιστοσύνη. Το να σε πονάει ακόμη η επέμβαση μετά από τόσο καιρό είναι επίσης περιεργο, έχεις ξαναπάει να σε δει γιατρός από τότε? Επίσης η τομή όσο και να σε ενοχλεί εμφανισιακά δεν είναι λόγος να απομακρυνεσαι από το σύντροφό σου, είναι στο μυαλό σου όλο αυτό αλλά ακόμη και αν για κάποιο λόγο φοβάσαι ότι θα του είναι αντιαισθητικη, που είμαι σίγουρη ότι δεν ισχυει, μπορείς στην αρχή να φοράς κάποιο baby doll ή κάτι τελωσπαντων που θα την κρύβει μέχρι να νιώσεις ξανά άνετα με το σώμα σου.

Θα σου πω και εγώ την εμπειρία μου, γέννησα πριν 1 μήνα περίπου, ήθελα πολύ να κάνω φυσιολογικό τοκετό, εκανα yoga για εγκύους, βελονισμό, ασκήσεις για καλύτερη και γρηγορότερη εμπέδωση, χρήση λαδιού για ελαστικοτητα του περινεου, μεχρι και γιατρό άλλαξα τελευταίο μήνα για να είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ότι καλύτερο για να τα καταφέρω. Στις 40 κλεισμένες βδομάδες μπήκα με πρόκληση γιατί λόγω ηλικίας μου κάνεις γιατρός δεν έπαιρνε το ρίσκο να με αφήσει παραπάνω. Και ενώ η πρόκληση σαν διαδικασία πήγε καλά, είχα πολλές συσπάσεις και ο μπέμπης ήταν σε κίνηση με καλούς παλμούς, 8 ώρες μετά από ταλαιπωρία η διαστολή μου δε μεγάλωσε και το μωρο αντί να κατέβει ήταν πιο ψηλά από τον υπέρηχο της προηγουμενης μέρας. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα για καισαρική, ναι μου κακοφάνηκε, ναι σοκαρίστηκα, ναι έκλαψα όταν μπήκα χειρουργείο αλλά το μόνο κλάμα που θυμάμαι είναι αυτό όταν πήρα το μωράκι μου αγκαλιά. Τελικα ο μωράκι είχε περιδεση του πλακούντα στο σώμα του που δεν το άφηνε να κατέβει και επίσης ήταν πολύ μεγάλο μωρο, 55εκ ύψος και με μεγάλη περίμετρο κεφαλιού  Έκανα μεγάλη προσπάθεια για χρόνια για αυτό το παιδί και όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονται τελείως ανούσια να τα σκέφτομαι. Ακόμη με ενοχλεί η τομή, ταλαιλωρηθηκα τις πρώτες μέρες και ήθελα βοήθεια για να φροντίσω το μωράκι μου παρόλο που είχα καλή ανάρρωση, ούτε εγώ ήθελα να βλέπω την τομή μου παρόλο που έχω καλη αναρρωση, ευτυχώς την κρύβει λίγο ακόμη η κοιλιά μου αλλά ξέρω από τις φίλες μου που έχουν κάνει καισαρική ότι σε 1 χρόνο ούτε που θα φαίνεται. Τον άντρα μου δεν τον απασχολεί καθόλου και ούτε καν με μαγιό θα φαίνεται το καλοκαίρι. Και μια άλλη γνωστή μου τις προάλλες ξεκίνησε για τοκετό σε νερό στο σπίτι, με καλή προετοιμασία και με το καλύτερο team γιατρού και μαιας που υποστηρίζουν φουλ το φυσιολογικό τοκετό και κατέληξε λόγω περιδεσης στο λαιμό του μωρού να τρέχει εσπευσμένα στο μαιευτήριο για καισαρική. Μια άλλη κοπέλα στο μαιευτήριο που γέννησε φυσιολογικα είχε πολυ δύσκολο τοκετό και παρόλο που τελικά πήγαν όλα καλά,  επειδη της είπε ο γιατρός οτι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να μην τα κατάφερνε και αντί για γεννητούρια να είχαν το ανάποδο, η κοπέλα ήταν 3 μερες σε σοκ και οριακά σε κατάθλιψη.

Κάνεις δε σου εγγυάται με ποιο τρόπο θα γεννήσεις, ούτε μπορει να σου εγγυηθεί εγγυηθει 100% οτι θα είστε γεροι και εσύ και το μωρο. Μπορει το να έχεις ευκολη σύλληψη, εύκολη εγκυμοσύνη, γεννα χωρίς επιπλοκές και υγιές μωρο να σου φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι. Εστίασε σε όλα τα καλά που έχεις καταφερει και με τη βοήθεια ενός ειδικού προσπάθησε να το ξεπεράσεις. Τα μωράκι σου σε χρειάζεται γερή και χαρούμενη, όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία. Επίσης σε μελλοντική γεννα δε σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις πάλι καισαρική, υπάρχουν και γιατροί που υποστηρίζουν τον vbac ττοκετό.

Εύχομαι να βρεις σύντομα τις ισορροπίες σου και να απολαμβανεις την οικογένεια σου με χαρά και αισιοδοξία!

 

[thel]

πρίν από 42 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Δεν έχω προσωπική εμπειρία καθότι γέννησα φυσιολογικά. Για μένα ωστόσο δεν είσαι καθόλου παράλογη και καλό θα ήταν θα απευθυνθείς σε ψυχολόγο. Θεωρώ πως θα σε βοηθήσει. Εμένα με έχει βοηθήσει τόσο πριν μείνω έγκυος με άλλα θέματα που με απασχολούσαν τότε αλλά και αφού έγινα μαμά. 

Η εμπειρία της γέννας θεωρώ πως μπορώ να γίνει τραυματική είτε με καισαρική  τομή είτε φυσιολογικά. Τουλάχιστον αυτό έχω διαβάσει χωρίς να είμαι ειδικός. Γενικότερα όμως πιστεύω οτι αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να είναι "παράλογα" και καλά θα κάνουν όσοι δεν έχουν περάσει αντίστοιχες καταστάσεις να δείχνουν λίγη ενσυναίσθηση χωρίς να κρίνουν. 

[Blue Velvet]

πρίν από 7 λεπτά , thel είπε:

Δεν έχω προσωπική εμπειρία καθότι γέννησα φυσιολογικά. Για μένα ωστόσο δεν είσαι καθόλου παράλογη και καλό θα ήταν θα απευθυνθείς σε ψυχολόγο. Θεωρώ πως θα σε βοηθήσει. Εμένα με έχει βοηθήσει τόσο πριν μείνω έγκυος με άλλα θέματα που με απασχολούσαν τότε αλλά και αφού έγινα μαμά. 

Η εμπειρία της γέννας θεωρώ πως μπορώ να γίνει τραυματική είτε με καισαρική  τομή είτε φυσιολογικά. Τουλάχιστον αυτό έχω διαβάσει χωρίς να είμαι ειδικός. Γενικότερα όμως πιστεύω οτι αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να είναι "παράλογα" και καλά θα κάνουν όσοι δεν έχουν περάσει αντίστοιχες καταστάσεις να δείχνουν λίγη ενσυναίσθηση χωρίς να κρίνουν. 

Μου έχει πει μια τυπισσα ότι επειδή έκανα καισαρική δεν γέννησα,αλλά χειρουργήθηκα. Μα είναι τοκετός με καισαρική τομή της λέω.Οχι μου λέει δεν είναι γέννα και μου μιλούσε με απαξιωτικό ύφος .Στο τέλος μου λέει " εντάξει μη χτυπιεσαι,γεννησες ντε,σε πιστέψαμε" 🤬Ήθελα να την χτυπήσω,αλήθεια σου λέω.

[SpiridoulaK]

πρίν από 11 λεπτά , thel είπε:

Δεν έχω προσωπική εμπειρία καθότι γέννησα φυσιολογικά. Για μένα ωστόσο δεν είσαι καθόλου παράλογη και καλό θα ήταν θα απευθυνθείς σε ψυχολόγο. Θεωρώ πως θα σε βοηθήσει. Εμένα με έχει βοηθήσει τόσο πριν μείνω έγκυος με άλλα θέματα που με απασχολούσαν τότε αλλά και αφού έγινα μαμά. 

Η εμπειρία της γέννας θεωρώ πως μπορώ να γίνει τραυματική είτε με καισαρική  τομή είτε φυσιολογικά. Τουλάχιστον αυτό έχω διαβάσει χωρίς να είμαι ειδικός. Γενικότερα όμως πιστεύω οτι αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να είναι "παράλογα" και καλά θα κάνουν όσοι δεν έχουν περάσει αντίστοιχες καταστάσεις να δείχνουν λίγη ενσυναίσθηση χωρίς να κρίνουν. 

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες για την ανταπόκριση. Διαβάζω τα λόγια σας και τα κρατώ.

Να απαντήσω ότι έχω ρυθμισμένο θυρεοειδή γιατί παίρνω αγωγή αφού έχω υποθυρεοειδισμό και επίσης θηλάζω τη μπέμπα και η περίοδος μου είναι ακανόνιστη δυστυχώς και με έχει δυσκολέψει και αυτό μάλλον μιας και προ εγκυμοσύνης είχα πολύ σταθερό κύκλο.

Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ στο εξής.

Καλή συνέχεια σε όλες με υγεία!!!

[linaa]

1 hour ago, SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Θα συμφωνήσω με τα υπόλοιπα κορίτσια . Ίσως από αυτό το θέμα πιανεσε για να καλύψεις άλλα ψυχολογικά θέματα καλά κρυμμένα μέσα σου. Σίγουρα να ζητήσεις κάποια βοήθεια αν σε κάνει να μένεις πίσω Κ στις σχέσεις σου. Το περιβάλλον σου δεν μπορεί να σε υποστηρίξει γιατί πραγματικά πίσω από αυτό κρύβετε σίγουρα κάτι άλλο που δεν μπορουν να αξιολογήσουν . 

[LeneL]

πρίν από 23 λεπτά , Blue Velvet είπε:

Μου έχει πει μια τυπισσα ότι επειδή έκανα καισαρική δεν γέννησα,αλλά χειρουργήθηκα. Μα είναι τοκετός με καισαρική τομή της λέω.Οχι μου λέει δεν είναι γέννα και μου μιλούσε με απαξιωτικό ύφος .Στο τέλος μου λέει " εντάξει μη χτυπιεσαι,γεννησες ντε,σε πιστέψαμε" 🤬Ήθελα να την χτυπήσω,αλήθεια σου λέω.

Άμα την ξαναδείς πες της ότι της έλεγες ψέματα και ότι δεν έκανες ούτε καισαρική. Στο έφερε η Acs με κούριερ γιατί σωραια και μετράς!!!

[SpiridoulaK]

πρίν από 20 λεπτά , linaa είπε:

Θα συμφωνήσω με τα υπόλοιπα κορίτσια . Ίσως από αυτό το θέμα πιανεσε για να καλύψεις άλλα ψυχολογικά θέματα καλά κρυμμένα μέσα σου. Σίγουρα να ζητήσεις κάποια βοήθεια αν σε κάνει να μένεις πίσω Κ στις σχέσεις σου. Το περιβάλλον σου δεν μπορεί να σε υποστηρίξει γιατί πραγματικά πίσω από αυτό κρύβετε σίγουρα κάτι άλλο που δεν μπορουν να αξιολογήσουν . 

Γιατί το πιστεύεις αυτό; και με τόση σιγουριά;

[Tintin]

2 ώρες πρίν, SpiridoulaK είπε:

Πριν 11 μήνες σχεδόν γεννήθηκε η κόρη μου δυστυχώς με καισαρική τομή.

Ο γυναικολόγος μου είπε ότι έχει μείνει λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες μετά γέννησα με καισαρική. Δυστυχώς δεν τον πίστεψα ποτέ διότι εξ αρχής μου τα μασούσε για φυσιολογικό τοκετό και σιγά σιγά στα τελευταία ραντεβού πριν γεννήσω μου "έχτιζε" αυτήν την ιστορία. Βέβαια δε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έλεγε ψέματα,απλώς είμαι πολύ καχύποπτη γιατί μου τα μασούσε και δεν ήταν ξεκάθαρος. Εννοείται βέβαια του είχα πει θέλω πολύ φυσιολογικό τοκετό αν και το ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και τις συνθήκες. Σκέφτομαι όμως αυτό και με τρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ίσως με είδε νέα και πρώτο παιδί και θεώρησε ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει.

Δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων για ότι έχω και προ πάντων για το αγγελούδι μου και προέχει η υγεία του μωρού,αλλά εγώ μέρα με τη μέρα αντί να δυναμώνω και να το ξεπερνάω αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις και με πιάνει το παράπονο και η απελπισία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί αυτό. Δεν το είχα δουλέψει,δεν ήμουν προετοιμασμένη για καισαρική τομή. Ποτέ δεν το ήθελα κι ας μου έλεγαν όλοι για να μου χρυσωσουν το χάπι,ότι είναι εύκολη διαδικασία και δε θα πεδευτω και τις λοιπές αηδίες που έχουμε ακούσει όλες μας.

Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή του χειρουργείου και όλα τα απαίσια συναισθήματα που ένιωθα. Πόνο, φόβο, ρίγη , ταχυκαρδία, τρόμο θα έλεγα.. ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει έως τώρα στη ζωή μου και δυστυχώς ντρέπομαι που το λέω και για αυτό νιώθω τύψεις. Επίσης δεν έχω υποστηρικτικό περιβάλλον σε αυτό το θέμα και όπως καταλαβαίνετε τώρα σας γράφω με δάκρυα στα μάτια... 

Κάνω ντους και δε θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη την ώρα που αλλάζω. Δε θέλω να την ακουμπάω και είναι ο κύριος λόγος που δε θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον σύζυγό μου γιατί νιώθω άβολα. Η αλήθεια είναι ότι η τομή είναι μικρή αλλά είναι στραβή και ακομη με πονάει σχεδόν καθημερινά. Είχα επώδυνη ανάρρωση.

Εγώ δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το θέμα όπως καταλαβαίνετε. Τι να κάνω; να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο; θα με βοηθήσει; υπάρχει άλλη που να με καταλαβαίνει; θα μου δώσει κουράγιο να ξέρω ότι δεν είμαι "παράλογη" γιατί μόνο αυτό ακούω από την οικογένεια μου..

 

Κορίτσι μου γλυκό.. Γεννησα (κ λέω γεννησα γτ γέννα ειναι) με καισαρικη πριν  5 μηνες.. Μια μέρα πήγα για τυπικό υπερηχο κ την επόμενη μέρα το πρωί είχα μπει ηδη στην αίθουσα για καισαρικη ( το μωρό επρεπε να γεννηθεί γτ ειχε αρχίσει να μειώνεται το υγρό). Η αλήθεια ειναι πως δεν θυμάμαι πολλα ( ημουν τυχερη γτ στην κλινική μου μπορείς να εχεις τον σύζυγο μαζι σου στην καισαρικη οπότε τα θυμάται αυτος) αλλα θυμάμαι πως φοβομουν κ εγώ κ ενιωθα αγχος αλλα κ σε φυσιολογική γέννα το ιδιο θα ενιωθα.. Ειναι μαγεία να φερνεις ενα παιδί στον κοσμο οπως κ αν ερθει αυτο.. Οσο για το σημάδι που μενει, περιμένω να μεγαλώσει το μωρό μου για να του δειξω απο που βγήκε.. Ετσι να το βλέπεις κ εσύ.. Πως απο εκει βγήκε το μωρακι σου.. Να δεις εναν ψυχολόγο αν πιστευεις πως θα σε βοηθήσει ( κ εγώ επισκεπτομαι λόγω αγχους μετα την γέννα)..  Να φροντισεις τον ευατο σου, για να ειναι καλά τα παιδιά πρέπει να ειναι καλά και η μαμά.. Σου στελνω μια αγκαλια..

[thel]

3 ώρες πρίν, Blue Velvet είπε:

Μου έχει πει μια τυπισσα ότι επειδή έκανα καισαρική δεν γέννησα,αλλά χειρουργήθηκα. Μα είναι τοκετός με καισαρική τομή της λέω.Οχι μου λέει δεν είναι γέννα και μου μιλούσε με απαξιωτικό ύφος .Στο τέλος μου λέει " εντάξει μη χτυπιεσαι,γεννησες ντε,σε πιστέψαμε" 🤬Ήθελα να την χτυπήσω,αλήθεια σου λέω.

Μου κάνεις πλάκα; Πως μπορεί να λέγεται κάτι τέτοιο; Εάν ήταν και μαμά μάλιστα αυτή που σου το είπε είναι ακόμη χειρότερο! Ένοιωσε καλά τώρα αυτή; Ένοιωσε ανώτερη που γέννησε φυσιολογικά; Πόσα κόμπλεξ θα πω εγώ. 

Βέβαια πλέον δεν είναι να σου προκαλεί τίποτα εντύπωση..από τότε που έγινα μαμά έχω ακούσει διάφορα αγενή ή αδιάκριτα σχόλια. 

[Melie]

Γέννησα φυσιολογικά και τις δύο φορές, αλλά με πρόκληση και απερίγραπτες ωδίνες. Ειδικά την πρώτη φορά, είχα 23 ώρες ταλαιπωρία και περιγεννητικες επιπλοκές κι εγώ και το μωρό.

Όχι, δεν το έχω για παράσημο. Παρακαλούσα για καισαρική τη δεύτερη φορά χωρίς καθόλου τύψεις. Όχι για τον πόνο, αλλά για να αποφύγω τους μήνες ταλαιπωρίας που έζησα μετά και μερικώς ευθυνόταν όλο αυτό που πέρασα για αυτό. Να σημειώσω ότι στο πρώτο παιδί είχα επιλοχειο, ενώ στο δεύτερο τώρα παίρνω αγωγή.

Οπότε, καταλαβαίνω ύστερα από όλα αυτά ότι κάθε γεννά είναι διαφορετική, ότι οι ορμόνες μετά κάνουν πάρτυ και ότι δεν υπάρχει παράλογο και λογικό όχι μόνο μετά τη γέννα, αλλά μετά τον ερχομό ενός παιδιού γενικά.

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να ζητήσεις βοήθεια. Το πρόβλημά σου μου φαίνεται ότι δεν είναι αισθητικό, είναι βαθύτερο. Ούτε το περιβάλλον σου έχει πρόβλημα υποστηρικτικότητας. Απλά χρειάζεστε όλοι τα εργαλεία για να χειριστείτε μια καινούρια κατάσταση, και κακώς άργησες τόσο πολύ. Γιατί ταλαιπωρήθηκες εσύ, όχι τίποτα άλλο.

Για να σε προλάβω και επειδή έχω διαβάσει ποστς σου, ξέρω πώς είναι να θηλάζεις αποκλειστικά και να έχεις ένα μωρό αγκαλιά όλη μέρα. Πού να βρεις το χρόνο να βοηθηθείς, σωστά; Τα έλεγα κι εγώ, και τελικά ήταν μια δικαιολογία. Μιλάμε για ανάγκη, όχι πολυτέλεια.

Σου εύχομαι τα καλύτερα. Ακόμη κι αν διαφωνείς με κάθε λέξη που γράφω, κρατά μόνο αυτό: Δεν σε κρίνω για τίποτα, ούτε κάνω τον ξερόλα. Κάθε άλλο.

Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.

[SpiridoulaK]

2 ώρες πρίν, Melie είπε:

Γέννησα φυσιολογικά και τις δύο φορές, αλλά με πρόκληση και απερίγραπτες ωδίνες. Ειδικά την πρώτη φορά, είχα 23 ώρες ταλαιπωρία και περιγεννητικες επιπλοκές κι εγώ και το μωρό.

Όχι, δεν το έχω για παράσημο. Παρακαλούσα για καισαρική τη δεύτερη φορά χωρίς καθόλου τύψεις. Όχι για τον πόνο, αλλά για να αποφύγω τους μήνες ταλαιπωρίας που έζησα μετά και μερικώς ευθυνόταν όλο αυτό που πέρασα για αυτό. Να σημειώσω ότι στο πρώτο παιδί είχα επιλοχειο, ενώ στο δεύτερο τώρα παίρνω αγωγή.

Οπότε, καταλαβαίνω ύστερα από όλα αυτά ότι κάθε γεννά είναι διαφορετική, ότι οι ορμόνες μετά κάνουν πάρτυ και ότι δεν υπάρχει παράλογο και λογικό όχι μόνο μετά τη γέννα, αλλά μετά τον ερχομό ενός παιδιού γενικά.

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να ζητήσεις βοήθεια. Το πρόβλημά σου μου φαίνεται ότι δεν είναι αισθητικό, είναι βαθύτερο. Ούτε το περιβάλλον σου έχει πρόβλημα υποστηρικτικότητας. Απλά χρειάζεστε όλοι τα εργαλεία για να χειριστείτε μια καινούρια κατάσταση, και κακώς άργησες τόσο πολύ. Γιατί ταλαιπωρήθηκες εσύ, όχι τίποτα άλλο.

Για να σε προλάβω και επειδή έχω διαβάσει ποστς σου, ξέρω πώς είναι να θηλάζεις αποκλειστικά και να έχεις ένα μωρό αγκαλιά όλη μέρα. Πού να βρεις το χρόνο να βοηθηθείς, σωστά; Τα έλεγα κι εγώ, και τελικά ήταν μια δικαιολογία. Μιλάμε για ανάγκη, όχι πολυτέλεια.

Σου εύχομαι τα καλύτερα. Ακόμη κι αν διαφωνείς με κάθε λέξη που γράφω, κρατά μόνο αυτό: Δεν σε κρίνω για τίποτα, ούτε κάνω τον ξερόλα. Κάθε άλλο.

Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.

Καλημέρα. Δε διαφωνώ σε κάτι από αυτά που έγραψες.

Απλώς θεωρώ ότι δεν έχετε καταλάβει το νόημα του ποστ μου όλες. Προφανώς και δεν είναι μονο αισθητικό το πρόβλημα της τομής αλλά γενικότερα ο τρόμος που με πιάνει κάθε φορά που σκέφτομαι τη διαδικασία. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε φοβίες. Εμένα είναι αυτή και δε θέλω ποτέ να το ξαναζήσω. 

[Spring_girl]

πρίν από 45 λεπτά , SpiridoulaK είπε:

Καλημέρα. Δε διαφωνώ σε κάτι από αυτά που έγραψες.

Απλώς θεωρώ ότι δεν έχετε καταλάβει το νόημα του ποστ μου όλες. Προφανώς και δεν είναι μονο αισθητικό το πρόβλημα της τομής αλλά γενικότερα ο τρόμος που με πιάνει κάθε φορά που σκέφτομαι τη διαδικασία. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε φοβίες. Εμένα είναι αυτή και δε θέλω ποτέ να το ξαναζήσω. 

Καλημέρα! Είσαι πολύ δυνατή που τα κατάφερες! Δεν έχω εμπειρία από καισαρική, αλλά κι εγώ θα πρότεινα να πας σε ψυχολόγο, έστω κάποιες συνεδρίες online, θα σε βοηθήσει πολύ να ψάξεις τα βαθύτερα αίτια για αυτό τον "τρόμο" όπως λες που σε έχει κυριεύσει.. Το μυαλό μας γενικά κάνει απίστευτες συνδέσεις, αυτό που νομίζεις εσύ για αίτιο μπορεί απλά να είναι η εκδήλωση/σωματοποίηση κάποιου άλλου φόβου/τραύματος κτλ που έχεις από το παρελθόν! Μόνο καλό θα σου κάνει ο ψυχολόγος! Όλα θα περάσουν είναι το μόνο σίγουρο! Να χαίρεσαι το μωράκι σου!