ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ...

[TARA]

http://mistikoskosmos.blogspot.com/2010/10/blog-post_4431.html

http://mistikoskosmos.blogspot.com/2010/08/blog-post_2217.html

[Active Member]

Λοιπον κοριτσια...θα σας πω κατι που με εχει "προβληματισει". (οχι τοσο προβληματισει, οσο...κανει εντυπωση!).

Καποια βραδυα που κοιμαμαι, βλεπω στον υπνο μου οτι διαβαζω και γραφω μια γλωσσα την οποια δε γνωριζω. Και δεν εννοω ...κινεζικα, ιταλικα, ισπανικα! Εννοω μια γλωσσα πολυ δυσαναγνωστη και σπανια, σαν αποκρυπτογραφηση καπως! Χωρις να ξερω φυσικα ποια γλωσσα ειναι αυτη...Νομιζω ειναι μια γλωσσα με συμβολα και οχι με χαρακτηρες.

Γενικως, ακομα και στο ονειρο μου κανει τρομερη εντυπωση το γεγονος. Να σημειωσω οτι: ουτε στα ονειρα πιστευω (με την εννοια του ονειροκριτη), ουτε περιεργες ταινιες βλεπω και γενικα δεν ασχολουμαι με κανεναν περιεργο "σπορ" για να πεις οτι εχω επηρρεαστει απο κατι....

[Active Member]

(Μιας και δεν υπαρχει edit)Να συμπληρωσω οτι τα ονειρα ειναι πολυ εντονα και ακομα και οταν ξυπναω θυμαμαι καποια πραγματακια απο τη γλωσσα αυτη, που αν ειχα χαρτι και στυλο διπλα μου μπορει και να τα εγραφα.

[TARA]

(Μιας και δεν υπαρχει edit)Να συμπληρωσω οτι τα ονειρα ειναι πολυ εντονα και ακομα και οταν ξυπναω θυμαμαι καποια πραγματακια απο τη γλωσσα αυτη, που αν ειχα χαρτι και στυλο διπλα μου μπορει και να τα εγραφα.

Κι εγω γενικα δεν πιστευω στα ονειρα. Γιατι δε δοκιμαζεις ομως να καταγραψεις αυτα που θυμασαι?

[thanospw]

einai tromera arthra!!!

[Active Member]

Κι εγω γενικα δεν πιστευω στα ονειρα. Γιατι δε δοκιμαζεις ομως να καταγραψεις αυτα που θυμασαι?

να σου πω την αληθεια....ολο λεω να το κανω και ολο το αποφευγω...γιατι ψιλοφοβαμαι (και το τι θα γραψω αλλα και να μη μπω σε τετοια "μονοπατια").

[ΚατερίναΒ]

Καλημέρα!

Ράννια και εγώ θα σου πρότεινα να τα γράψεις και να τα πας σε έναν παπά να τα δει, αν φυσικά έχεις κάποιον πνευματικό. Αν δεν έχεις ρώτα τους φίλους σου αν ξέρουν κανένα νέο παπά να πας να τα δει.

Αυτό θα έκανα αν ήμουν στη θέση σου.

[Active Member]

ουτε με τους παπαδες τα χω καλα....θα προσπαθησω να τα γραψω παντως ...

[TARA]

ουτε με τους παπαδες τα χω καλα....θα προσπαθησω να τα γραψω παντως ...

Καλα, δεν ειναι ολοι ιδιοι, υπαρχουν πολλοι μορφωμενοι και ανοιχτομυαλοι.

[TARA]

Μυστήριο

Πού εξαφανίστηκαν;

Διαπρεπείς επιστήμονες εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη, εξερευνητές χάθηκαν σε μακρινές ζούγκλες, μονάρχες σβήστηκαν από την ιστορία... Μερικές από τις πιο αινιγματικές εξαφανίσεις αποτελούν και σήμερα μυστήριο.

Το 1845 ο Τζον Τζέιμς Γουότερστον, μηχανικός σιδηροδρόμων από τη Σκοτία, έστειλε στη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών της Βρετανίας μια μελέτη όπου απεδείκνυε ότι η πίεση ενός αερίου στα τοιχώματα ενός δοχείου μπορούσε να εξηγηθεί ως η σύγκρουση των μορίων του ρευστού με τα τοιχώματα. Η εργασία έθετε τις βάσεις για τη μοριακή ερμηνεία της θερμότητας, αλλά απορρίφθηκε και μπήκε στο αρχείο, γιατί οι συνάδελφοί του δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι τα άτομα στο εσωτερικό του δοχείου μπορούσαν να κινούνται ελεύθερα. Η μελέτη έμεινε στα αζήτητα ώσπου, το 1892, ο Τζον Γουίλιαμ Στρατ την ανακάλυψε και τη δημοσίευσε στο περιοδικό της Ακαδημίας. Ο Γουότερστον δεν ήταν όμως εκεί για να τη δει. Στις 18 Ιουνίου του 1883 είχε εγκαταλείψει το σπίτι του και είχε εξαφανιστεί.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί στην περιβόητη Νεφερτίτη πριν από 3.500 χρόνια. Η βασιλική συμβία του Ακενατόν και μητριά ή πεθερά του Τουταγχαμών εξαφανίστηκε από τα κατάστιχα της ιστορίας το 1336 π.Χ., χωρίς να αναφερθεί ξανά ούτε σε παπύρους ούτε σε επιγραφές. Απαγόρευσε άραγε ο σύζυγός της να ξαναγίνει λόγος για το όνομά της; Ή μήπως μετατράπηκε στην μυστηριώδη Νεφερνεφερουάτεν, κάτι σαν ερωμένη του Ακενατόν, που εμφανίζεται την ίδια χρονιά ως συμβασιλεύουσα του Φαραώ;

Αναζητώντας τη χαμένη Ζ

Η έρημος φυλάει καλά τα μυστικά της, το ίδιο και η ζούγκλα. Στις 29 Μαρτίου του 1925, ο Βρετανός συνταγματάρχης Πέρσι Χάρισον Φόσετ τόλμησε να διεισδύσει στο Μάτο Γκρόσο στην κεντροδυτική Βραζιλία. Τον συνόδευε ο γιος του, Τζακ, μαζί με ένα φίλο του. Τους είδαν για τελευταία φορά καθώς διέσχιζαν το Άλτο Σινγκού, μια περιοχή ανάμεσα στα δάση που βρίσκονται στα νότια του Αμαζόνιου και στη σαβάνα της Βραζιλίας, και όπου σήμερα ζουν 2.000 άνθρωποι από 13 εθνικές ομάδες.

Ο Φόσετ, φίλος του συγγραφέα Άρθουρ Κόναλ Ντόιλ (που από τις δικές του περιπέτειες εμπνεύστηκε για να γράψει το μυθιστόρημα Ο χαμένος κόσμος), αναζητούσε μια πόλη που την είχε ονομάσει «Ζ, ο τόπος όπου βρίσκεται η φωτιά που δε σβήνει ποτέ». Η τάση του να πιστεύει το υπερφυσικό, όπως το μύθο της Ατλαντίδας, έκανε την επιστημονική κοινότητα επιφυλακτική μαζί του όταν βεβαίωνε ότι είχε δει τεράστια φίδια ανακόντα και σκυλιά με δύο μύτες. Ο Φόσετ είχε βρει ένα κείμενο του 1754 που περιέγραφε την αποστολή κάποιου Φρανσίσκο Ραπόσο στο εσωτερικό της Βραζιλίας, σε αναζήτηση των μυθικών ορυχείων χρυσού και λευκόχρυσου του Μουριμπέκα. Αντί για αυτά, ο Ραπόσο είχε βρει μια πόλη από πέτρα.

Χαμένοι στη ζούγκλα

Ο Φόσετ είχε πειστεί για την αλήθεια αυτής της διήγησης μελετώντας ένα αγαλματίδιο 25 εκατοστών που του είχε δώσει ο συγγραφέας Χένρι Ράιντερ Χάγκαρτ. Το αγαλματίδιο, που σήμερα έχει χαθεί, υποτίθεται ότι προερχόταν από τη Βραζιλία και αναπαριστούσε έναν ιερέα με κόμμωση αιγυπτιακού στιλ να κρατά έναν πίνακα με επιγραφές. Ο Φόσετ πίστευε σε μια μεταφυσική ιδιότητα, την επονομαζόμενη ψυχοσκοπία, που υποτίθεται ότι επιτρέπει σε ένα άτομο που είναι ευαίσθητο σε αυτήν να γνωρίσει κάτι σχετικό με ένα αντικείμενο απλά αγγίζοντάς το. Με αυτή τη μέθοδο προσπάθησε να «διαπιστώσει» εάν οι μυθικοί άτλαντες είχαν φτάσει στη Βραζιλία. Ο Φόσετ ήταν βαθιά πεπεισμένος και κράτησε τα σχέδιά του τόσο μυστικά ώστε, ακόμα και σήμερα, δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποια πορεία ακολούθησε. Από τους χάρτες του μπορεί κανείς να φανταστεί ότι οι τρεις άντρες πήγαν από το Ρίο ντε Τζανέιρο στο Σάο Πάολο, όπου επισκέφθηκαν το Ινστιτούτο Μπουτάνταν, διάσημο για τα αντίδοτά του στα δαγκώματα φιδιών. Από εκεί προχώρησαν στο Πόρτο Εσπεράντζα της Αργεντινής, από όπου ανέβηκαν τους ποταμούς Παρανά και Παραγουάη, για να φτάσουν στην Κουιαμπά, πρωτεύουσα του Μάτο Γκρόσο. Πιστεύεται ότι προορισμός του Φόσετ ήταν η Σέρα ντο Ρονκαδόρ, όπου έλπιζε να βρει την είσοδο της πολυπόθητης πόλης του. «Η τύχη μας είναι στα χέρια των θεών», γράφει στο τελευταίο μήνυμά του. «Ελπίζω να φτάσω στον κύριο στόχο τον Αύγουστο. Βρισκόμαστε στην Κατασκήνωση του Νεκρού Αλόγου, πλάτος 11°43ʼ5ʼʼ και μήκος 54°35ʼ ανατολικό... Δε θα λυγίσουμε». Κανείς δεν έμαθε πια τίποτα γιʼ αυτούς. Σύμφωνα με το γιο του, Μπράιαν, ο Φόσετ έστειλε επίτηδες λανθασμένες συντεταγμένες: «Ήταν πολύ προσεκτικός στον καθορισμό γεωγραφικών θέσεων. Σίγουρα θέλησε να μην ακολουθήσει κανείς την πορεία του».

Παγίδα των Ινδιάνων;

Στα τέλη του 1927 ο Σύνδεσμος Εφημερίδων Βόρειας Αμερικής οργάνωσε μια αποστολή διάσωσης, με επικεφαλής τον Τζορτζ Μ. Ντιότ, που ξεκίνησε από την Κουιαμπά το Μάιο του 1928. Βρήκε τις πρώτες ενδείξεις για το πέρασμα του Φόσετ στη φυλή των Αναούκουα. Ένας από τους γιούς του αρχηγού Αλοΐκιε φορούσε ως στολίδι τη χαρακτηριστική πλακέτα ενός από τους προμηθευτές του Φόσετ. Κι ακόμα, στην καλύβα του είχε ένα αγγλικό μεταλλικό μπαούλο. Ο Αλοΐκιε παραδέχτηκε ότι είχε οδηγήσει τον Φόσετ, ο οποίος κατά τα λεγόμενά του, είχε πέσει θύμα ενέδρας μιας άλλης φυλής. Ο Ντιότ έφυγε με την ομάδα του για την περιοχή των Καλαπάλο. Ήθελε να τον οδηγήσουν στο σημείο όπου υποτίθεται ότι είχε χάσει τη ζωή του ο Φόσετ. Όμως η στάση των Ινδιάνων, που εξαφανίστηκαν χωρίς προειδοποίηση μια νύχτα, έκανε τον Ντιότ να φοβηθεί ότι ίσως να χρειαζόταν και ο ίδιος αποστολή διάσωσης, κι έτσι αποφάσισε να αφήσει χωρίς καθυστέρηση την περιοχή. Θεώρησε ότι ο Φόσετ και οι συνοδοί του πέθαναν στα χέρια των ιθαγενών.

Στο μεταξύ, η οικογένεια του εξερευνητή αρνιόταν να πιστέψει ότι είχε πεθάνει. Μάλιστα η γυναίκα του βεβαίωνε μέχρι το 1934 ότι λάμβανε τηλεπαθητικά μηνύματα από το σύζυγό της. Με τον καιρό, εμφανίστηκαν οι πιο τρελές εκδοχές για την εξαφάνισή του. Μέχρι ότι είχε ζήσει στη χαμένη πόλη όλα αυτά τα χρόνια, περιτριγυρισμένος από ένα χαρέμι, με τους κατοίκους της να τον αντιμετωπίζουν ως ημίθεο. Ή ότι είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τους Ινδιάνους ή ότι δούλευε ως πράκτορας των Σοβιετικών στη Βραζιλία.

Στα μέσα του 20ού αιώνα, οι αδελφοί Κλαούντιο, Ορλάντο και Λεονάρντο Βίλας Μπόας, μεγάλοι υπέρμαχοι των Ινδιάνων της Βραζιλίας, κέρδισαν την εμπιστοσύνη των Καλαπάλο, κοντά στους οποίους έζησαν επί πέντε χρόνια. Οι Ινδιάνοι έφτασαν να τους δείξουν τον «τάφο των Εγγλέζων», το σημείο όπου υποτίθεται ότι είχαν θάψει τον Φόσετ και τους δικούς του.

Άκαρπες αναζητήσεις

Όμως, μετά τη μελέτη των οστών που βρέθηκαν εκεί, η Βασιλική Ανθρωπολογική Εταιρεία της Βρετανίας αποφάνθηκε ότι δεν ανήκαν στον εξερευνητή. Ανεξάρτητα από αυτό, οι αδελφοί Βίλας Μπόας ήταν πεπεισμένοι ότι οι Καλαπάκο είχαν σκοτώσει τον Φόσετ για να αρπάξουν ό,τι είχε μαζί του, μια ιστορία που, κατά τα λεγόμενα, είχε εκμυστηρευτεί λίγο πριν πεθάνει ο αρχηγός Ιτζαράρι. Φυσικά, δεν έλειπαν κι εκείνοι που κατηγορούσαν τους Βίλας Μπόας ότι είχαν επινοήσει τα πάντα. Αν και το μυστήριο παραμένει άλυτο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σοροί των εξερευνητών αναπαύονται σε κάποιο σημείο του Σινγκού, όπως κι εκείνες των πάνω από εκατό ανθρώπων που τόλμησαν να μπουν στην επικίνδυνη ζούγκλα αναζητώντας τους. Κανείς τους δεν έδωσε βάση στον ίδιο τον Φόσετ: «Εάν δεν τα καταφέρω να γυρίσω, τότε και άλλοι, με λιγότερη πείρα, θα χαθούν. Δε θέλω να πεθάνει κανείς για μένα, γιʼ αυτό κανείς ας μη με αναζητήσει».

Το 1928, την ίδια χρονιά που ξεκινούσε η αποστολή του Ντιότ, ένας νεαρός και πολλά υποσχόμενος θεωρητικός φυσικός, ο Ιταλός Έτορε Μαϊοράνα, δημοσίευε την πρώτη μελέτη του. Οι εργασίες του εμβάθυναν λαμπρά σε έναν τομέα που απασχολούσε από δεκαετίες τους φυσικούς. Αφορούσαν τη μάζα του νετρίνου, ενός υποατομικού σωματιδίου που μπορεί να διαπερνά την ύλη χωρίς να αλληλεπιδρά με αυτήν. Το 1933, ο Μαϊοράνα έφυγε για τη Γερμανία, για να εργαστεί με τον νομπελίστα φυσικό Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Όμως τον Οκτώβριο της ίδια χρονιάς επέστρεψε στη Ρώμη άρρωστος. Κάτι συνέβαινε στο μυαλό του: κλείστηκε στο σπίτι του αρνούμενος να ξυριστεί ή να κόψει τα μαλλιά του επί τέσσερα χρόνια, έχασε το ενδιαφέρον του για τη φυσική και βυθίστηκε στη μελέτη των φιλοσοφικών κειμένων του Σοπενάουερ.

Μια δυσοίωνη αναγγελία

Στις 13 Ιανουαρίου του 1938, σε ηλικία 31 ετών, κατέλαβε μια θέση καθηγητή στο Ινστιτούτο Φυσικής του Πανεπιστήμιου της Νάπολης. Όλα φαίνονταν πάλι φυσιολογικά. Όμως, μόλις δύο μήνες αργότερα, έστειλε επιστολές προς την οικογένειά του και προς τον διευθυντή του ινστιτούτου, Αντόνιο Καρέλι, όπου με σημασία τους ανακοίνωνε ότι «συνειδητοποιούσε ότι η απρόσμενη εξαφάνιση θα αποτελούσε πρόβλημα» και ότι «εάν ήταν δυνατόν, ας τον ξεχνούσαν». Σε ένα τηλεγράφημα που έστειλε στις 26 Μαρτίου προς τον Καρέλι, έμοιαζε να το ξανασκέφτεται: «Η θάλασσα με αρνήθηκε. Όμως εγκαταλείπω τη διδασκαλία. Θα είμαι στη διάθεσή σας για να σας δώσω περισσότερες λεπτομέρειες». Λίγο αργότερα, τον είδαν να μπαίνει σε ένα πλοίο από τη Νάπολη για το Παλέρμο... Λίγο αργότερα, χάθηκαν τα ίχνη του. Κατέληξε στην αυτοκτονία; Μερικοί λένε ότι κλείστηκε σε μοναστήρι, άλλοι ότι έφυγε για την Αργεντινή και άλλοι ότι τον απήγαγαν. Το αίνιγμα μπλέχτηκε ακόμη περισσότερο το 1970, όταν η χήρα του Μιγκέλ Άνχελ Αστούριας, νομπελίστα λογοτέχνη από τη Γουατεμάλα, ανέφερε ότι τη δεκαετία του 1960 γνώρισε στο Μπουένος Άιρες έναν επιστήμονα που τον έλεγαν Έτορε Μαϊοράνα.

Ίσως η θάλασσα να μην πήρε τον διαπρεπή φυσικό, όμως σε αυτήν έχουν συμβεί ουκ ολίγες εξαφανίσεις. Η γνωστότερη είναι ίσως η ιστορία του Mary Celeste, που ήταν ένα μπριγκαντίνι μήκους 31 μέτρων. Στις 4 Δεκεμβρίου του 1872 το μπάρκο Dei Gratia το είδε να πλέει με όλα του τα πανιά απλωμένα προς τα στενά του Γιβραλτάρ. Το παρατηρούσαν επί δύο ώρες, ώσπου κατάλαβαν ότι έπλεε ακυβέρνητο. Ανεβαίνοντας πάνω στο μπριγκαντίνι, διαπίστωσαν ότι το πλοίο βρισκόταν γενικά σε καλή κατάσταση. Όμως οι καταπακτές ήταν ανοικτές, το ρολόι δε λειτουργούσε, η πυξίδα ήταν κατεστραμμένη και είχαν εξαφανιστεί ο εξάντας και το ναυτικό χρονόμετρο. Η μοναδική σωστική λέμβος ήταν άφαντη. Όμως κανείς από τους δέκα επιβαίνοντες (επτά ναυτικοί, ο καπετάνιος Μπριγκς, η σύζυγός του και η δίχρονη κόρη τους) δε βρέθηκαν ποτέ. Κατά περίεργο τρόπο, τον επόμενο χρόνο κάποιοι Ισπανοί ψαράδες περισυνέλεξαν δύο σχεδίες: τη μία με τέσσερα σώματα και την άλλη με ένα και με την αμερικανική σημαία. Επρόκειτο για επιζήσαντες από το Mary Celeste; Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Τα σώματα θάφτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο χωρίς να αναγνωριστούν.

Κίνδυνος ανάφλεξης

Πολλές είναι οι εκδοχές γύρω από αυτό το πλοίο-φάντασμα, όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση φαίνεται ότι είχε να κάνει με το επικίνδυνο φορτίο που μετέφερε. Όπως διαπιστώθηκε, 9 από τα 1.701 βαρέλια οινόπνευμα που μετέφερε ήταν άδεια. Πιθανόν οι ατμοί, που προκλήθηκαν όταν το περιεχόμενο των βαρελιών χύθηκε εξαιτίας της κακοκαιρίας, να απλώθηκαν προς τα έξω τρομάζοντας το πλήρωμα. Φοβούμενος ότι το πλοίο μπορεί να ανατιναχθεί, ο καπετάνιος, που δεν είχε εμπειρία από φορτία αυτού του είδους, διέταξε την εγκατάλειψη του πλοίου. Το πιθανότερο είναι να απομακρύνθηκαν όσο το δυνατό περισσότερο, κρατώντας όμως τη σωστική λέμβο δεμένη με το πλοίο. Για κακή τους τύχη, όπως αναφέρουν και οι παρατηρήσεις του καιρού εκείνων των ημερών, σηκώθηκε καταιγίδα με βροχή. Το σκοινί μπορεί να κόπηκε και η σωστική λέμβος να βρέθηκε ακυβέρνητη. Χωρίς νερό, χωρίς τροφή, σπρωγμένοι μακριά από τις Αζόρες, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το τέλος τους.

Εξαφανίσεις που ποτέ δεν έγιναν

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΝΟΡΦΟΛΚ Ο θρύλος: Στις 21 Αυγούστου του 1915, στη διάρκεια της μάχης της Καλλίπολης (Τουρκία) διάφοροι Νεοζηλανδοί παρατηρητές βεβαίωσαν ότι είχε εξαφανιστεί το 4ο σύνταγμα Νόρφολ μέσα σε μια παράξενη ομίχλη που κάλυπτε το λόφο 60. Η αλήθεια: Ο λόφος κατακτήθηκε από το 5ο τάγμα αυτού του συντάγματος, που ουσιαστικά εξολοθρεύτηκε λίγο αργότερα. Δεν υπάρχει επίσημη αναφορά για την ομίχλη, ενώ η υποτιθέμενη εξαφάνιση αναφέρθηκε 50 χρόνια αργότερα σε ένα περιοδικό για ΑΤΙΑ.

Η ΛΕΓΕΩΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ Ο θρύλος: Τέσσερις χιλιάδες επίλεκτοι στρατιώτες της 8ης Ισπανικής Λεγεώνας εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη, καθώς βάδιζαν προς τη Σκοτία γύρω στο 120 μ.Χ. Η αλήθεια: Η στρατιωτική μονάδα έμεινε στη Μεγάλη Βρετανία, με βάση την Υόρκη, και στη συνέχεια παρέμεινε στη σημερινή Ολλανδία, τουλάχιστον μέχρι το 131, οπότε στάλθηκε στην Ανατολή. Την εποχή του Μάρκου Αυρήλιου (161-180), όμως, εξαφανίστηκε από τις αναφορές.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΑΝΖΙΚΟΥΝΙ Ο θρύλος: Το 1930 εξαφανίστηκαν οι 1.500 κάτοικοι μιας πόλης Εκσιμώων κοντά στη λίμνη Ανζικούνι του Καναδά. Τα καγιάκ τους βρέθηκαν δεμένα στη στεριά, το φαγητό ήταν ακόμα στα τσουκάλια. Δε βρέθηκαν σώματα ούτε σημάδια βίας. Η αλήθεια: Σύμφωνα με τις καναδικές αρχές, δεν υπήρξε ποτέ τόσο πολυάνθρωπη πόλη σε τόσο απομακρυσμένη περιοχή. Η περίπτωση αναφέρθηκε το 1959 στο βιβλίο «Πιο παράξενα από την επιστήμη», που έγραψε Φρανκ Έντουαρντς, θιασώτης των ΑΤΙΑ.

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=410862

[TARA]

Το 1692 συνέβη στη μικρή πόλη του Σάλεμ

Το 1692 συνέβη στη μικρή πόλη του Σάλεμ της Μασσαχουσέτης κάτι που θα έκανε το όνομα της πόλης γνωστό σε κάθε γωνιά της γης. Την χρονιά εκείνη σημειώθηκε στην πόλη η μεγαλύτερη για κάποιους άθροιση περιπτώσεων δαιμονικών καταλήψεων, ή , για κάποιους άλλους, η μεγαλύτερη μαζική υστερία της Ιστορίας.

Όπως οι περισσότερες πουριτανικές αποικίες στην Αμερική, έτσι και οι κάτοικοι του Σάλεμ, πίστευαν ότι βρίσκονται σε διαρκή μάχη με το Σατανά.

Ο πάστορας Samuel Parris, παλιά διαπραγματευτής στις Δυτικές Ινδίες, είχε φέρει μαζί του μια γυναίκα, την Tituba. Η Tituba, γνώστης του Obeah, μιας μαγικής λατρείας της ευρύτερης περιοχής των Αντιλλών του Ειρηνικού, έλεγε το μέλλον στις νεαρές κοπέλες του Σάλεμ, οι οποίες σπρώχνονταν κυριολεκτικά για να τη δούν και να τη συμβουλευτούν αλλά και να σκοτώσουν κατά κάποιον τρόπο τα βαρετά χειμωνιάτικα απογεύματά τους.

Εκείνη την εποχή, κάθε λατρευτική εκδήλωση πέρα των καθιερωμένων απαγορευόταν αυστηρά γιατί θεωρούνταν ότι είχε να κάνει με το Διάβολο. Οι νεαρές του Σάλεμ γνωρίζοντας τις ποινές που θα τους επιβάλλονταν εφόσον συμμετείχαν σε ανάλογες εκδηλώσεις καταλήφθηκαν από τρόμο όταν τα πράγματα άρχισαν να διαδίδονται, αλλά και όταν κάποιες από αυτές έδειχναν να έχουν καταληφθεί από ένα είδος έκστασης, και πρώτες απ' όλες οι Elisabeth Parris και Abigail Williams, κόρη και ανιψιά αντίστοιχα του πάστορα Parris.

Όλη η πόλη ανησυχούσε για την τύχη των δύο κοριτσιών. Ο πάστορας θα ζητήσει βοήθεια από το Beverly, μια γειτονική πόλη. Εισακούγοντας την έκκλησή του, μια ντουζίνα πάστορες θα έρθουν και θα προσευχηθούν στο προσκέφαλο των κοριτσιών, αλλά κάθε φορά που το όνομα του Κυρίου αναφέρεται, οι νεαρές καταλαμβάνονται από σπασμούς τόσο βίαιους που οι πάστορες αναγκάζονται να διακόψουν τις ενέργειές τους.

Ο Parris, έχοντας αρχίσει να υποψιάζεται διάφορα, αρχίζει να παρακολουθεί την Tituba και κάποια στιγμή τη βλέπει να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι και να το δίνει στο σκύλο τους. Την πιάνει με τρόπο βίαιο και απαιτεί απάντηση γι' αυτό το κάτι που έβγαλε από το τζάκι. Θα του απαντήσει ότι είναι το "γλυκό των μαγισσών" και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο πάστορας θα τη χτυπήσει για να την αναγκάσει να ομολογήσει ότι είναι εκείνη η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Στη συνέχεια θα κατευθυνθεί στην κόρη του Elisabeth και θα της ζητήσει να του μιλήσει για το αν πράγματι συμβαίνουν πρακτικές μαγείας στην πόλη. Εκείνη θα τα ομολογήσει όλα. Έπειτα θα ρωτήσει το ίδιο και την ανιψιά του Abigail, η οποία θα πει ότι κάποια άτομα στο Σάλεμ έχουν συνάψει συμφωνία με το Πονηρό. Από κει και πέρα θα ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου φονική μανία καταδίωξης στη μικρή πόλη. Η Abigail θα καταδώσει ως αναμεμιγμένη στην ιστορία τη Sarah Good, μια δύστυχη φτωχή ρακένδυτη γριά, η οποία κοιμόταν στα χωράφια και δεν πήγαινε και ποτέ στην εκκλησία. Το ίδιο θα συμβεί και με μια άλλη γυναίκα του χωριού, τη Sarah Osborne.

Στις 29 φεβρουαρίου του 1692 βγαίνουν εντάλματα σύλληψης για τις Tituba, Sarah Good και Sarah Osborne.

Δυο δικαστές φτάνουν στη μικρή πόλη την επόμενη μέρα. Η Good απολογούμενη αρνείται ότι έχει σχέση με μαγείες και πάσης φύσεως μαγικές γνώσεις. Την ίδια όμως στιγμή, μια από τις νεαρές αρχίζει να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ουρλιάζουν πως το πνεύμα της Sarah Good τις δαγκώνει και τις τσιμπάει με μανία. Μια γυναίκα που βρίσκεται στον τόπο της δίκης, η Martha Cory, σηκώνεται και σκάει στα γέλια βλέποντας τις νεαρές να παίζουν ολοφάνερα θέατρο. Όταν η ηρεμία επανέρχεται, είναι η σειρά της δεύτερης κατηγορούμενης να απολογηθεί. Η Sarah Osborne, αρνείται κι αυτή εκείνα που της προσάπτουν. Ταυτόχρονα, το θέατρο που παίζουν οι νεαρές ξεκινά και πάλι...

Οι κατηγορούμενες θα οδηγηθούν σε κελιά φυλακής, όπου και η Osborne μετά από δυο μήνες θα πεθάνει.

Τώρα είναι η σειρά της Tituba να δικαστεί. Με το που εισέρχεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι κοπέλες ξεκινούν πάλι το θέατρο, ουρλιάζοντας τώρα με όλες τους τις δυνάμεις. Θα γίνει μια ερώτηση στην Tituda: "έχεις ποτέ σου συναντήσει το Διάβολο;" Εκείνη, καταλαβαίνοντας πως αν ομολογούσε θα τελείωναν όλα για εκείνη αλλά και για τις άλλες, απαντά: "Ο Διάβολος με επισκέφτηκε και μου ζήτησε να τον υπηρετήσω." Για τρεις ολόκληρες ημέρες η Tituba αφηγείται στο δικαστήριο τα Sabbats τα οποία τελούσε και προσθέτει πως στη συντροφιά του Διαβόλου βρίσκονται κι άλλα άτομα πέρα από εκείνη. Αυτό το τελευταίο έσπειρε τον πανικό στην κοινότητα του Σάλεμ, και άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό για να ανακαλυφθούν και οι υπόλοιπες μάγισσες.

Η πρώτη ήταν η Marha Cory, την οποία κατήγγειλε η Ann Putnam, η οποία θα καταγγείλει επίσης και την Rebecca Nurse, μια γυναίκα την οποία όλοι θεωρούσαν έως τότε άγιο άνθρωπο...

Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη.

Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί από τα κορίτσια. Οι φυλακές δε χωρούσαν άλλο κόσμο και ήταν μια ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται τιμωρίες. Πρώτη η Bridget Bishop θα περάσει πάλι από δίκη και στη συνέχει θα οδηγηθεί στην πλαγιά του Gallows Hill όπου και θα την κρεμάσουν. Ακολουθεί η Rebecca Nurse και 40 άλλες γυναίκες, μέσα στις οποίες και η Sarah Good. 'Οταν όμως ξαναπερνούν κι αυτές πριν την εκτέλεσή τους πάλι από δίκη, οι δικαστές διστάζουν να καταδικάσουν τη Rebecca Nurse μιας και υπήρξε πάντα μια γυναίκα αξιοσέβαστη μέσα στη μικρή κοινωνία του Σάλεμ. Τότε θα μπει με μεγάλο θυμό στην αίθουσα ο William Stoughton, δικαστής χωρίς οίκτο, και θα ζητήσει από το δικαστήριο να επανεξετάσει την υπόθεση. Η δεύτερη απόφαση του δικαστηρίου θα οδηγήσει τη Rebecca Nurse στην αγχόνη στις 19 Ιουλίου.

Μετά από αυτό, πολλοί κατηγορούμενοι θα δηλώσουν ένοχοι για να σώσουν τη ζωή τους.

Θα υπάρξει μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους τον Αύγουστο. Θα κρεμαστούν κι' αυτοί, με εξαίρεση την Elisabeth Proctor , η οποία είναι έγκυος, γεγονός που θα καθυστερήσει την εκτέλεσή της, και θα της σώσει τελικά τη ζωή.

Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο θα συνεδριάσει και πάλι και θα αναγγείλει ακόμα 15 καταδίκες, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται αυτές της Tituba, της Martha Cory και του 80χρονου άντρα της. Θα κρεμαστούν τρεις μέρες αργότερα. Η κοινότητα αρχίζει να αμφιβάλει για το πόσο φερέγγυα είναι τα γεγονότα που καταγγέλουν τα κορίτσια της πόλης. Κι αυτό γιατί κάποια στιγμή κατέγγειλαν και κάποιους δικαστές, πράγμα άτοπο, εφόσον οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό...

Ο κυβερνήτης της περιοχής απαλλάσσει τον φρικτό δικαστή Stoughton των καθηκόντων του και σταματά τη λειτουργία εκείνου του δικαστηρίου που είχε συγκροτήσει. Συνθέτει ένα καινούργιο δικαστήριο και δίνει χάρη στους δυστυχείς κατηγορουμένους.

13 Ιανουαρίου 1693. Ο κυβερνήτης Phips δίνει αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.

http://paraxenafenomena.pblogs.gr/tags/paraksena-fainomena-gr.html

[Αννα25]

Κοριτσια πολυ ωραιο το τοπικ σας...Αλλα ενω τρελαινομαι για τετοιες ιστοριες ειμαι και απιστευτα φοβιτσιαρα.Καταφερα να διαβασω μονο τις πρωτες 4 σελιδες και δεν νομιζω να κοιμηθω σημερα αφηστε που η πορτα χτυπησε και φωναξα σαν τρελη δεν ειναι καιρος να τρομαζω το μπεμπε αλλα επειδη ειμαι λιγο μαζοχα (κουφετακι δεν θελω σχολια.....χαχαχαχα) θα επανερθω μετα την γεννα να τα διαβασω ολα....

Φιλακια και τα λεμε σε 5 μηνες εχω και εγω πολλες ιστοριες να γραψω....

Υ.Γ Ταρα το χειροτερο θριλερ που εχω δει εχει να κανει με μια αληθινη ιστορια που συνεβει στο σαλεμ δεν θυμαμαι τιτλο ομως και ουτε θελω να το θυμηθω ποτε ξανα....

[Αννα25]

Ξεχασα να αναφερω πως στο σαλεμ μενει μια πρωτη θεια εννοειτε πως μετα απο αυτην την ταινια που ειχα δει δεν θα παω ποτε να την επισκεφτω.....χαχαχαχα

[ChristinaGRZ]

Οχι τόσο μυστήρια όσο περίεργα, αλλά δίνω το λινκ γιατί μόλις το διάβασα κι ήταν ενδιαφέρον

http://24wro.blogspot.com/2010/12/o-7.html

[TARA]

Κοριτσια πολυ ωραιο το τοπικ σας...Αλλα ενω τρελαινομαι για τετοιες ιστοριες ειμαι και απιστευτα φοβιτσιαρα.Καταφερα να διαβασω μονο τις πρωτες 4 σελιδες και δεν νομιζω να κοιμηθω σημερα αφηστε που η πορτα χτυπησε και φωναξα σαν τρελη δεν ειναι καιρος να τρομαζω το μπεμπε αλλα επειδη ειμαι λιγο μαζοχα (κουφετακι δεν θελω σχολια.....χαχαχαχα) θα επανερθω μετα την γεννα να τα διαβασω ολα....

Φιλακια και τα λεμε σε 5 μηνες εχω και εγω πολλες ιστοριες να γραψω....

Υ.Γ Ταρα το χειροτερο θριλερ που εχω δει εχει να κανει με μια αληθινη ιστορια που συνεβει στο σαλεμ δεν θυμαμαι τιτλο ομως και ουτε θελω να το θυμηθω ποτε ξανα....

Με το καλο να ερθει το μωρακι σου! Περιμενουμε τις ιστοριες σου!

Οχι τόσο μυστήρια όσο περίεργα, αλλά δίνω το λινκ γιατί μόλις το διάβασα κι ήταν ενδιαφέρον

http://24wro.blogspot.com/2010/12/o-7.html

Αυτο με τη σφαιρα στο δεντρο ηταν ολα τα λεφτα...