ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ...

koufetaki · 18 Φεβρουαρίου,2010

οι ινδιανοι της αμερικης ελληνες?σημερα ολο το σαγονι μου πεφτει εδω μεσα....μαλιστα!

maira95 · 21 Φεβρουαρίου,2010

Τα αρχαία Αιγυπτιακά τεχνουργήματα

διατηρούν την εικόνα του Χριστού;

Από τον Richard Russell Cassaro

Γιατί οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς με το κάλυμμα στο κεφάλι, με γένια στο πηγούνι, και ράβδο βοσκού στο χέρι;

Δεν υπάρχει μοναδική θεωρία στην Αιγυπτιολογία που να έχει ομόφωνη υποστήριξη και να εξηγεί λογικά τη σημασία αυτών των επικήδειων ρουχισμών. Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι δημιουργούσαν μια απεικόνιση του Χριστιανικού Σωτήρα - ένα ποιμένα με γενειάδα και μακριά μαλλιά.

Το κάλυμμα του κεφαλιού, η γενειάδα, και η ράβδος του ποιμένα έχουν μια συμβολική σημασία. Χρησιμοποιούνταν για να αλλάζουν την εξωτερική εμφάνιση του αποθανόντος σε μια απεικόνιση του θεού Όσιρι, την μοναδική τόσο σημαντική Αιγυπτιακή θεότητα, και του πρώτου στην κατεγραμμένη ιστορία που αναστήθηκε από τους νεκρούς.

Η πίστη της Ανάστασης.

Ο μετέπειτα Αιγυπτιολόγος Egyptologist Sir E. A. Wallis Budge έγραψε "Η κεντρική μορφή της αρχαίας Αιγυπτιακής Θρησκείας ήταν ο Όσιρις," ,"και οι κύριες αρχές της λατρείας του ήταν η πίστη στη θεότητα του, στο θάνατο, στην ανάσταση, και στον απόλυτο έλεγχο των μοιρών των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων. Το κύριο σημείο κάθε Οσιρικής Θρησκείας ήταν η ελπίδα του για ανάσταση σε μεταμορφωμένο σώμα και της αθανασίας, που ήταν δυνατό να αντιληφθεί μόνο από αυτόν μέσο του θανάτου και της ανάστασης."1

Παλιά στην Αιγυπτιακή ιστορία ήταν θρησκευτικό έθιμο να θάβουν τους νεκρούς βασιλιάδες με μια απεικόνιση του Όσιρι. Αργότερα δίνονταν στις ανώτερες τάξεις και τελικά στις κοινές μάζες Οσιριακή ταφή.Τα έθιμα επηρεάζουν την Αιγυπτιακή έρευνα να ακολουθήσεις την ανάσταση του. Ο Henri Frankfort, ένας πρώην καθηγητής της προ-κλασσικής αρχαιότητας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, υπογράμμισε την εξής ιδέα: "Θα ήταν καλό να δοθεί έμφαση στο ότι η ταυτότητα των νεκρών με τον Όσιρη ήταν ένα μέσο για ένα τέλος, που είναι, το να φτάσει στην ανάσταση στο μέλλον" 2

Το όνομα "Όσιρις" (Ausar) στα ιερογλυφικά περιλαμβάνει τη σκιαγραφία ενός άντρα με γενειάδα και μακριά μαλλιά. Αυτή είναι ίδια με την απεικόνιση που ενταφιάστηκε στα ανθρωπομορφικά φέρετρα. Το κάλυμμα του κεφαλιού της nemes που ξεκινάει από το μέτωπο του αποθανόντος και καταλήγει πάνω στους ώμους, αποτελεί σύμβολο για τα μακριά μαλλιά (Το κάλυμμα του κεφαλιού ήταν δεμένο αλογοουρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού όπως συνήθως γίνεται με τα μακριά μαλλιά.) Το μούσι στο πηγούνι, που ήταν δεμένο κοτσίδα, αντιπροσωπεύει μεγάλο μούσι.

Αυτή η ανακάλυψη μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μυστήριο. Για χιλιάδες χρόνια πριν την άνοδο του Χριστιανισμού οι Αιγύπτιοι ήταν στην αναζήτηση για να ακολουθήσουν στην ανάσταση έναν άντρα με γενειάδα και μακριά μαλλιά και να αποκτήσουν τη ζωή μετά θάνατο!

Τα Οσιριακά φέρετρα επίσης παρουσιάζουν ράβδο ενός ποιμένα στο αριστερό χέρι, ένα καθαρά Χριστιανικό σύμβολο. (Ο Ιησούς περιέγραψε τον εαυτό του σας τον "Καλό Ποιμένα" του ανθρώπινου κοπαδιού. Προσωπογραφίες του Χριστού τον δείχνουν να κρατάει τη ράβδο του ποιμένα.) Η ράβδος απεικονίστηκε στα χέρια του Όσιρι από την Αιγυπτιακή τέχνη. Στη λογοτεχνία τα επίθετα του sa και Asar-sa σημαίνουν "ποιμένας" και "Όσιρις ο ποιμένας". Η ονομασία ποιμένας αποτελεί τον κατάλληλο τίτλο για ένα πολυαγαπημένο πνευματικό ηγέτη του οποίου η πίστη της ανάστασης υποσχόταν ζωή μετά θάνατο για την ψυχή

Cross of Life

Είναι απίστευτο ότι, η "ζωή" μετά το θάνατο εκφραζόταν με το σταυρό ανκ, άλλο ένα παράλληλο σύμβολο στο Χριστιανισμό. Το ανκ ήταν το πιο σεβαστό και γόνιμο έμβλημα στην Αίγυπτο. Αφιερωνόταν σε τάφους και ναούς και απεικονίζονταν στα χέρια θεών, βασιλιάδων, ιερέων, βεζίριδων, απλών πολιτών και των παιδιών τους. Κανείς δε γνωρίζει την προέλευση του. Η σημασία του, της "ζωής" μετά θάνατο είναι εντυπωσιακά όμοια με τη σημασία της σταύρωσης του Χριστού, επίσης σύμβολο της "ζωής" μετά θάνατο. (Το Δόγμα της αιώνιας ζωή του Χριστού είναι ένα περιοδικό θέμα στην Καινή Διαθήκη. Στον Ιωάννη 11:25 ο Χριστός λέει: "Είμαι η ανάσταση, και η ζωή: αυτός που θα πιστέψει σε μένα, αν και ήταν νεκρός θα ζήσει: Και οποιοσδήποτε ζήσει και πιστέψει σε μένα δε θα πεθάνει ποτέ.").

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι συμβολιστές βλέπουν στο Ανκ την περιγραφή ενός θυσιασμένου ανθρώπου: ο κύκλος εκφράζει το κεφάλι του, η οριζόντια γραμμή τα δυο του χέρια, και η κάθετη γραμμή τα πόδια του που είναι καρφωμένα στο σταυρό σαν ένα.

Μετά την ανάσταση του ο Όσιρις έγινε ο κριτής των ψυχών των νεκρών. Σ' αυτή τη θέση είχε τη δύναμη να χαρίσει τη ζωή στον παράδεισο σ' αυτούς που συμπεριφέρονταν έντιμα στη γη. Ο Wallis Budge εξήγησε: "η πίστη ότι ο Όσιρις ήταν ο αμερόληπτος κριτής των πράξεων και των λόγων των ανθρώπων, που αντάμειψε τους ενάρετους, και τιμώρησε τους αδύνατους, και εξουσίαζε πάνω στον παράδεισο που περιελάμβανε μόνο αναμάρτητα όντα, και ότι κατείχε τη δύναμη να κάνει αυτά τα πράγματα επειδή είχε ζήσει στη γη, και υπέφερε το θάνατο, και αναστήθηκε από τους νεκρούς, είναι τόσο παλιά όσο ο δυναστικός πολιτισμός στην Αίγυπτο..."3

Η Ημέρα της Κρίσης αποτελεί κεντρικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας. Οι ψυχές των νεκρών θα στέκονται μπροστά στην θρόνο της Κρίσης του Χριστού. Αυτοί που ακολούθησαν τις διδασκαλίες του κατά τη διάρκεια της ζωής τους θα κριθούν έντιμα και θα γίνουν δεκτοί στον παράδεισο, όπως λέει η Επιστολή του Παύλου Προς Κορινθίους Β' 5, 10.

Απεικονίσεις του Χριστού και του Όσιρη σαν κριτές είναι εκπληκτικά όμοιες. Η Τελευταία Κρίση του Michelangelo έχει πολλά κοινά στοιχεία με την Ημέρα της Κρίσης που είναι χαραγμένη με οξύ σε Αιγυπτιακούς παπύρους και φτιαγμένα με ακρίβεια σε τοίχους τάφων. Στην Αιγυπτιακή τελετή η καρδιά του αποθανόντος, σύμβολο της αρετής του, του ηθικού χαρακτήρα, και των γήινων κατορθωμάτων, τοποθετούνταν σε μια ζυγαριά και ζυγίζονταν έναντι σε ένα φτερό που αντιπροσώπευε την Μάατ, το θεϊκό νόμο. Αν τα τάσια της ζυγαριάς ισορροπούσαν, επιτρεπόταν στο νεκρό να περάσει στον παράδεισο. Σαν κριτής, ο Όσιρις απεικονίζεται πάντα στην εδράζουσα θέση, μια τοποθέτηση που παραλληλίζεται με την περιγραφή της Καινής Διαθήκης για τη θέση του Χριστού στην κρίση.

Τι είμαστε εμείς για να βρούμε τέτοιες εντυπωσιακές ομοιότητες; Μήπως οι Χριστιανοί μελετητές απλά "δανείστηκαν" απεικονίσεις" και σύμβολα του Όσιρη από την Αιγυπτιακή θρησκεία; Ή αυτές οι αποδείξεις αποκαλύπτουν ένα βαθύ και μέχρι τώρα ανεξήγητο φαινόμενο το οποίο επηρεάζει την πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού; Με την αποκάλυψη των κοινών ομοιοτήτων στην Αιγυπτιακή και τη Χριστιανική θρησκεία, αυτό που κάνουμε στην ουσία, είναι, η επανα-ανακάλυψη των ιερών σχεδίων μιας αρχαίας Μεσσιανικής παράδοσης που επιταχύνει τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πνευματική εξέλιξη από το ξεκίνημα της ιστορίας;

Μύθος ενάντια της πραγματικότητας

Επειδή η ιστορία του Όσιρη ήταν τόσο γνωστή στην Αίγυπτο δεν καταγράφηκε ποτέ σε χαρτί. Σαν αποτέλεσμα οι σύγχρονοι ερευνητές δεν μπορούν να αποτιμήσουν τα γεγονότα που πλαισιώνουν τη ζωή, το θάνατο και την ανάσταση του. Οι πρώτες γραπτές περιγραφές του Όσιρη έρχονται από πηγές εκτός της Αιγύπτου, βλέπε αρχαίους ιστορικούς όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (1ος αιώνας π.Χ.), Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.Χ.), και ο Πλούταρχος (1ος αιώνας μ.Χ). Αυτοί οι κλασσικοί συγγραφείς περιγράφουν τον Όσιρη σαν ημίθεο βασιλιά που κατάργησε τον κανιβαλισμό, έμαθε στους άντρες και τις γυναίκες να ζουν σύμφωνα με το νόμο της Μάατ, να βελτιώσουν την ηθική τους, και, γεμάτος αγάπη για την ανθρωπότητα, ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης σε όλο τον κόσμο για να φέρει τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού σε άλλες κουλτούρες. Οι σχολιασμοί τους συνεχίζονται με μυθολογικές περιγραφές του φόνου του Όσιρη από ένα ζηλιάρη αδελφό του, τον ονομαζόμενο Σεθ· η μετεμψύχωση του, πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια της μαγείας της αδερφής/γυναίκας του, Ίσιδας· και ο δεύτερος θάνατος, προήλθε πάλι από τον Σεθ, που διαμέλισε το σώμα του και διασκόρπισε τα κομμάτια προς τα πάνω και κάτω του Νείλου. Μετά την απόλυτη καταστροφή του Όσιρη, ο γιος του, Όρος, νικάει τον Σεθ σε μια επική μάχη δικαιώνοντας έτσι το δολοφονημένο πατέρα του.

Ο μύθος του Όσιρη φαίνεται ότι λαμβάνει χώρα ο μισός στο δικό μας κόσμο και ο μισός σε ένα γοητευτικό κόσμο μαγείας και φαντασίας. Αυτό το στοιχείο φαντασίας είναι υπεύθυνο, κατά ένα μέρος, για την παρανόηση ότι ο Όσιρις ήταν φανταστικό ον. Τα γεγονότα που απέμειναν ανάμεσα στα ερείπια της Αιγύπτου παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Η Οσιριακή θρησκεία υποδαύλισε μια αναγέννηση μεταξύ των αρχαίων κατοίκων του Νείλου, οι επιδράσεις της οποίας επηρέασε κάθε όψη της πρωτόγονης τους κοινωνίας. Τους ενσταλάχτηκε ένας υψηλός ηθικός κώδικας, η αίσθηση του καλού και του κακού, και μια τάση προς την αδερφική αγάπη και θαυμασμό, πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία και απαράμιλλο κάθε άλλου αρχαίου έθνους.

Καλλιεργήθηκε επίσης μια υψηλά προοδευμένη φιλοσοφία. Οι πιστοί του Όσιρη αντιλαμβάνονταν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν ούτε τέλειο ούτε μόνιμο. Αλλά ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι ο θάνατος δεν αποτελούσε το τέλος της ύπαρξης. Υπήρχε ένα αθάνατο, πνευματικό στοιχείο μέσα τους που θα ανυψωνόταν - ανάσταση - από το σώμα και υπάρχει σε μια ανώτερη πνευματική σφαίρα, υπό τον όρο ότι η συμπεριφορά τους ήταν σύμφωνη με τον υψηλό ηθικό κώδικα (μάατ). Συνεπώς, ποτέ δεν δένονταν υπερβολικά με τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοσοφία που εκφράστηκε από τη θρησκεία του Χριστιανισμού υποδαυλισμένη από τη ζωή, το θάνατο, και την ανάσταση του Χριστιανού Σωτήρα.

Ο Φοίνικας στην Ανατολή

Οι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν το πνεύμα του Όσιρη με ένα θαυμάσιο πουλί, αρκετά όμοιο με τις Χριστιανικές απεικονίσεις της ψυχής του Χριστού σαν ένα λευκό και αστραφτερό περιστέρι. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το πουλί Benu (Μπεν-Μπεν), οι Έλληνες το ονόμαζαν Φοίνικα. Σύμφωνα με το θρύλο αυτό το εξαίσιο πλάσμα εμφανίζεται σαν από θαύμα στον ανατολικό ουρανό κατά τη διάρκεια παγιωμένων σημείων της ιστορίας για να αναγγείλει την αρχή μια νέας κοσμικής εποχής. Όταν εμφανίζεται, μυστηριωδώς βάζει φωτιά στον εαυτό του και απότομα μετατρέπεται σε φωτιά και στάχτες. Παρόλα αυτά, υψώνεται θριαμβευτικά από το θάνατο ξαναγεννημένο και ανανεωμένο.

Οι μελετητές πιστεύουν ομόφωνα, ότι ο φοίνικας ήταν σύμβολο του Όσιρη. Ο Γερμανός φιλόλογος Adolf Erman εξήγησε ότι "η ψυχή του Όσιρη...κατοικεί στο πουλί Benu, το φοίνικα...."4 Ένα εδάφιο από τα Ταφικά Κείμενα υποστηρίζει αυτή την παρατήρηση: "Είμαι ο μεγάλος Φοίνικας που είναι στο Ένα. Ποιος είναι; Είναι ο Όσιρις. ο επιβλέπων των πάντων. Ποιος είναι; Είναι ο Όσιρις. "5

Τα χαρακτηριστικά του Όσιρη σαν φοίνικα είναι τα ίδια με αυτά που αποδίδονται στο Χριστιανικό Μεσσία. Ο φοίνικας και ο Μεσσίας εμφανίζονται στον ανατολικό ουρανό (το άστρο της Βηθλεέμ υψώθηκε στην ανατολή αναγγέλλοντας τον νεογέννητο Βασιλιά). Και οι δύο ξεπέρασαν το θάνατο. Και οι δύο συμπεριέλαβαν το θέμα της ζωής μετά το θάνατο μέσω της ανάστασης. Και οι δύο ήταν προάγγελοι του αστεριού νέων εποχών. (η παρουσία του Χριστού ξεκίνησε τη δική μας εποχή: π.Χ./μ.Χ.) Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό είναι το ότι, και οι δύο είναι συνδυασμένοι με την υπόσχεση μιας μοιραίας επανεμφάνισης (οι Χριστιανοί περιμένουν την επανεμφάνιση του Χριστού, το Δόγμα της Δευτέρας Παρουσίας).

Ποιο είναι το νόημα που κρύβεται πίσω από τις κοινές συγκρίσεις ανάμεσα στο φοίνικα και το Μεσσία; Διατηρεί ο μύθος του φοίνικα τη σοφία των επανεμφανίσεων ενός σωτήρα στην ανθρώπινη ιστορία, ενός σωτήρα του οποίου η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση ήταν επίτηδες σχεδιασμένη για να επιταχύνει την εξέλιξη της ανθρώπινης κουλτούρας; Είναι μια δυνατή και καλά προσεγμένη παράδοση που εκφράζεται στο μύθο του αινιγματικού Αιγυπτιακού φοίνικα; Μια παράδοση που είναι τώρα στα όρια να ξανά-ανακαλυφθεί;

Η "ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ" του Όσιρη

Οι Αιγύπτιοι συνέδεσαν την πρώτη εμφάνιση του φοίνικα με μια χρυσή εποχή στην ιστορία τους γνωστή σαν Zep Tepi, η "Πρώτη Εποχή". Ήταν πεπεισμένοι ότι τα θεμέλια του πολιτισμού τους εδραιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της ασυνήθιστης και ένδοξης εποχής. Ο R. T. Rundle Clark, πρώην καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ σχολίασε πάνω στις αρχαίες αρχές της Πρώτης Εποχής: "Κάθετι του οποίου η ύπαρξη ή η αυθεντία πρέπει να δικαιολογηθεί ή να εξηγηθεί πρέπει να αναφέρεται στην Πρώτη Εποχή.' Αυτό ήταν πραγματικότητα για τα φυσικά φαινόμενα, τις ιεροτελεστίες, τα βασιλικά εμβλήματα, τα σχέδια των ναών, τις μαγικές ή ιατρικές φόρμουλες, το ιερογλυφικό σύστημα, το ημερολόγιο - όλα τα εφόδια του πολιτισμού... Όλα όσα ήταν καλά ή αποτελεσματικά ιδρύθηκαν στις αρχές της "Πρώτης Εποχής" - η οποία ήταν, επομένως, μια χρυσή εποχή απόλυτης τελειότητας..."6

Η Πρώτη Εποχή φαίνεται πως ήταν η περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας ο Όσιρις βασίλευε σαν πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν που δημιούργησε το νόμο (Μάατ) και ξεκίνησε τη λατρεία προς τον Ρα, το μονοθεϊστικό Θεό της Αιγύπτου. Ο Rundle Clark εξήγησε: "Η βασιλεία του Όσιρη ήταν μια χρυσή εποχή, μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές. "7. Η Μάατ και ο μονοθεϊσμός, το "μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές" που διατυπώθηκε από τον Όσιρη, ήταν η δύναμη που οδηγούσε, πίσω από την Αιγυπτιακή κουλτούρα, για χιλιάδες χρόνια.

Τι ακριβώς σημαίνει η φράση "η Πρώτη Εποχή"; Είναι μια αναφορά στην πρώτη εμφάνιση - τον πρώτο ερχομό - του Χριστιανικού Σωτήρα στη γη; Υπήρχε μια καθοδηγητική δύναμη πίσω από την ανύψωση του Αιγυπτιακού πολιτισμού; Η ίδια δύναμη που εγκαινίασε τη Χριστιανική αυτοκρατορία; Ήταν η Πρώτη Εποχή μια περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας μια αρχαία Μεσσιανική παράδοση πρώτο-δημιουργήθηκε; Μια παράδοση που σκόπευε στην σπουδαία πολιτιστική σοφία, το νόμο, και την πνευματική αλήθεια στο ανθρώπινο είδος κατά τη διάρκεια διαφορετικών ιστορικών εποχών;

πηγη http://rc-cafe.blogspot.com/#ixzz0gBxMHBHZ

koufetaki · 21 Φεβρουαρίου,2010

ειχα κοριτσια σημερα μια συζητηση μ μια φιλη και μας εμεινε μια απορια....πως καθοριζονται οι μερες του πασχα?τον προηγουμενο χρονο ηταν 100μερες μετα τα χριστουγεννα φετος ειναι 94 μερες του χρονου θα ειναι στις 24 του απριλη,πως βγαινουν οι μερες της αναστασης τελικα?και ποσο σιγουροι ημαστε για την γεννηση του κυριου οτι ηταν 25 δεκεμβριου αφου εχω διαβασει κατα καιρους οτι δεν ειναι τελικα τοτε?για καμια να μας ξεστραβωσει περικαλω thanks!!! :cool:

TARA · 21 Φεβρουαρίου,2010

Το Πασχα γιορταζεται την πρωτη Κυριακη μετα την πανσεληνο της εαρινης ισημεριας (21 Μαρτιου).

TARA · 21 Φεβρουαρίου,2010

Εσφαλμένες προσπάθειες εντοπισμού της ημερομηνίας γέννησης του Κυρίου

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γιορτάζονται ημερομηνίες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύττουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και την μια μέρα τονίζουμε την Γέννησή Του, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι βαπτίστηκε, το γεγονός ότι υπάκουε στον προφήτη του Θεού, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι σταυρώθηκε για μας, την άλλη μέρα τονίζουμε ότι αναλήφθηκε. Οποιαδήποτε μέρα του έτους θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα, διότι ο στόχος μας δεν είναι να τονίσουμε ημερομηνίες. Είναι να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού, που περιλαμβάνει τα πάντα: την Γέννησή Του, την Βάπτισή Του, την Σάρκωση, την επι γης πρώτη Του Παρουσία, την σταυρική του Θυσία, την Ανάστασή Του.

Είναι λοιπόν εσφαλμένα τα κίνητρα όσων προσπαθούν να προσδιορίσουν την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, είτε για να γιορτάζουν την ημέρα αυτή "ακριβώς", είτε για να αποδείξουν ότι δήθεν η ημερομηνία γιορτής της Εκκλησίας είναι εσφαλμένη.

Η προσπάθεια εντοπισμού με βάση την Εφημερία Αβιά

Μία προσπάθεια εντοπισμού αυτής της ημέρας, με στόχο να "αποδείξει" ότι δήθεν είναι λάθος η ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου ως ημερομηνία εορτής των Χριστουγέννων, στηρίζεται στον υπολογισμό της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή, που γνωρίζουμε ότι είχε 6 μήνες διαφορά από τον Ιησού Χριστό στην ηλικία. Και η ημερομηνία γέννησης του Ιωάννη, γίνεται προσπάθεια να εντοπισθεί, με βάση την ημερομηνία της σύλληψής του, με δεδομένη την εφημερία του πατέρα του που ήταν Ιερέας.

Η "λογική" αυτού του υπολογισμού

Η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε 6 μήνες πριν από τον Κύριο Ιησού (Λουκάς 1/α΄ 24 - 26).

Σ' αυτά τα εδάφια, φαίνεται ότι η Παναγία συνέλαβε τον Ιησού 6 μήνες μετά τη σύλληψη του Ιωάννη από την Ελισάβετ, συνεπώς αυτή ήταν και η διαφορά ηλικίας τους.

Για να υπολογίσουν την ημερομηνία γεννήσεως του Ιωάννη, χρησιμοποιούν το εδάφιο Λουκάς 1/α΄ 23, 24, όπου αναφέρεται ότι η Ελισάβετ έμεινε έγκυος αμέσως ΄΄μετά τις ημέρες της λειτουργίας΄΄ του ιερέα Ζαχαρία στο Ναό, που ήταν πατέρας του Ιωάννη. Αν λοιπόν βρούμε πότε ήταν οι ημέρες λειτουργίας του Ζαχαρία, μπορούμε να βρούμε τη γέννηση του Ιωάννη, και κατ' επέκτασιν τη γέννηση του Ιησού Χριστού.

Από το Λουκάς 1/α΄ 5, πληροφορούμαστε ότι ο Ζαχαρίας ιεράτευε κατά την ΄΄εφημερία Αβιά΄΄. Αυτή ήταν μία από τις 24 εφημερίες που είχαν οι Ισραηλίτες για τους ιερείς τους.

Τα ονόματα και η σειρά των 24 εφημεριών, φαίνονται στο Α΄ Χρονικών 24/κδ΄ 7 - 18. Εκεί, στο εδάφιο 10, φαίνεται ότι η εφημερία του Αβιά ήταν η 8η. Έτσι, διαιρώντας τους 12 μήνες του χρόνου με το 24, βγαίνουν 15 ημέρες για κάθε εφημερία. Η εφημερία του Αβιά λοιπόν, είναι το 8ο δεκαπενθήμερο της κάθε χρονιάς.

Από πότε όμως θα πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε; Το Εβραϊκό έτος, δεν άρχιζε τον Ιανουάριο. Αυτό το βλέπουμε στην Έξοδο 12/ιβ΄ 1,2, που λέει για το μήνα Νισσάν ή Αβίβ της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο: ΄΄Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών. Πρώτος των μηνών...΄΄ Έτσι λοιπόν, για να βρουν την εφημερία Αβιά, λογαριάζουν 8 δεκαπενθήμερα, αρχίζοντας από τα μέσα Μαρτίου, στα οποία αντιστοιχεί η αρχή του μηνός Νισσάν ή Αβίβ.

΄Εχουμε λοιπόν: 15 Μαρτίου + 8 δεκαπενθήμερα = 15 Ιουλίου: Τέλος εφημερίας Αβιά, και αρχή εγκυμοσύνης της Ελισάβετ.

15 Ιουλίου + 6 μήνες = 15 Ιανουαρίου: Εγκυμοσύνη της Παναγίας.

15 Ιανουαρίου + 9 μήνες = 15 Οκτωβρίου περίπου η γέννηση του Ιησού.

Tα λάθη τού παραπάνω υπολογισμού

1ο σφάλμα: Ο υπολογισμός αυτός, στηρίζεται στη σειρά των εφημεριών, τότε που πρωτοξεκίνησαν να λειτουργούν. Όταν όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587 π.Χ., οι εφημερίες έπαψαν, και οι εφημέριοι σκορπίστηκαν.

Όταν λοιπόν επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, και ξανάρχισαν να λειτουργούν, η σειρά ήταν πλέον διαφορετική! Μπορούμε να τη διαβάσουμε στην Αγία Γραφή, στο Νεεμία 12/ιβ΄ 1 - 7.

Τότε επέστρεψαν μόνο 4 από τις 24 εφημερίες. Εκεί παρατηρούμε ότι η εφημερία του Αβιά, δεν είναι πλέον 8η, αλλά 12η! Έτσι, θα πρέπει να προσθέσουμε στον παραπάνω υπολογισμό, ακόμα 4 δεκαπενθήμερα, και έτσι η γέννηση του Ιησού Χριστού, γίνεται:

15 Οκτωβρίου + 60 ημέρες = 15 Δεκεμβρίου περίπου η γέννηση του Χριστού!

Σκεφτείτε, πως αυτή η ημερομηνία, είναι εξαιρετικά κοντινή στις 25 Δεκεμβρίου, και θα ήταν εύκολο να εξηγηθούν αυτές οι 10 ημέρες, ώστε να υποστηρίξουμε ότι πράγματι ο Κύριος Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.

Επειδή όμως θέλουμε να είμαστε συνεπείς και σοβαροί με τα πιστεύω μας, δεν θα επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα υπάρχουν περισσότερα σφάλματα στον υπολογισμό τους.

2ο σφάλμα: Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή μελέτη επί του θέματος, δεν λέει ότι η κάθε εφημερία ιεράτευε επί δεκαπέντε ημέρες. Η εφημερία ήταν μόνο για μία εβδομάδα, από Σάββατο σε Σάββατο, και αυτό γινόταν δύο φορές το χρόνο. (Φλάβιος Ιώσηπος: ΄΄Αρχαιότητες΄΄, βιβλίο 7ο, 14: 7).

3ο σφάλμα: Αν και οι εφημερίες προχωρούν κατ' έτος, οι Ισραηλίτες κάθε 3 χρόνια είχαν έναν εμβόλιμο μήνα. Εφ' όσον λοιπόν σε αυτό το μήνα θα υπηρετούσαν κάποιες εφημερίες, το νέο έτος θα αρχίσει με κάποια άλλη απ' ότι τα προηγούμενα.

Με τα παραπάνω, θέλουμε να πούμε ότι τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, και κατά συνέπεια το επιχείρημα της εφημερίας Αβιά είναι άτοπο.

Η καταλληλότητα του χρόνου απογραφής

Σε μια προσπάθεια να προσβάλλουν την 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Χριστού, πολλοί χρησιμοποιούν και μια άλλη είδους συλλογιστική. Λένε ότι δεν μπορεί, –δήθεν–, να είναι η 25η Δεκεμβρίου η ημέρα Γεννήσεως του Χριστού διότι κατ’ εκείνον τον καιρό έγινε η απογραφή. Και δεν θα μπορούσε να βγει διάταγμα περί απογραφής καιρό χειμώνος, διότι δεν θα μπορούσαν –δήθεν– να μετακινηθούν οι άνθρωποι. Ή ότι αναφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι υπήρχαν ποιμένες αγραυλούντες. Σ’ αυτά τα δυο περιστασιακά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε τα εξής με λίγα λόγια.

Κατ’ αρχήν, οι ποιμένες που ήταν αγραυλούντες φύλαγαν «φυλακάς», δηλαδή σκοπιές, την νύχτα. Δεν λέει το κείμενο ότι παρέμεναν όλη τη νύχτα στο ύπαιθρο. Γνωρίζουμε από τα κλιματολογικά στοιχεία για την περιοχή εκείνη ότι ο χειμώνας είναι αρκετά ήπιος και τουλάχιστον, για κάποια μικρή χρονική περίοδο της νύχτας και εναλλάξ, θα μπορούσαν οι ποιμένες να φυλούν πραγματικά σκοπιές χωρίς να υπάρχει άμεσο πρόβλημα ψύχους. Όσο δε, για το επιχείρημα που χρησιμοποιούν περί του ότι ο χειμώνας δεν είναι κατάλληλη εποχή για τις απογραφές, θα θέλαμε να πούμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι οι περίοδοι της απογραφής πρέπει να επιλέγονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη συμπίπτουν με περιόδους κατά τις οποίες υπάρχουν αυξημένες γεωργικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Δηλαδή, δεν θα έπρεπε οι πολίτες, ο κόσμος που θα απεγραφόταν, να είναι απασχολημένος με αγροτικές εργασίες ούτως ώστε να μπορεί να μετακινηθεί όπως στη περίπτωσή μας, ο Ιωσήφ με την Παρθένο Μαρία.

http://el.orthodoxwiki.org/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1

koufetaki · 21 Φεβρουαρίου,2010

Εσφαλμένες προσπάθειες εντοπισμού της ημερομηνίας γέννησης του Κυρίου
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γιορτάζονται ημερομηνίες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύττουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και την μια μέρα τονίζουμε την Γέννησή Του, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι βαπτίστηκε, το γεγονός ότι υπάκουε στον προφήτη του Θεού, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι σταυρώθηκε για μας, την άλλη μέρα τονίζουμε ότι αναλήφθηκε. Οποιαδήποτε μέρα του έτους θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα, διότι ο στόχος μας δεν είναι να τονίσουμε ημερομηνίες. Είναι να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού, που περιλαμβάνει τα πάντα: την Γέννησή Του, την Βάπτισή Του, την Σάρκωση, την επι γης πρώτη Του Παρουσία, την σταυρική του Θυσία, την Ανάστασή Του.

Είναι λοιπόν εσφαλμένα τα κίνητρα όσων προσπαθούν να προσδιορίσουν την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, είτε για να γιορτάζουν την ημέρα αυτή "ακριβώς", είτε για να αποδείξουν ότι δήθεν η ημερομηνία γιορτής της Εκκλησίας είναι εσφαλμένη.

Η προσπάθεια εντοπισμού με βάση την Εφημερία Αβιά

Μία προσπάθεια εντοπισμού αυτής της ημέρας, με στόχο να "αποδείξει" ότι δήθεν είναι λάθος η ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου ως ημερομηνία εορτής των Χριστουγέννων, στηρίζεται στον υπολογισμό της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή, που γνωρίζουμε ότι είχε 6 μήνες διαφορά από τον Ιησού Χριστό στην ηλικία. Και η ημερομηνία γέννησης του Ιωάννη, γίνεται προσπάθεια να εντοπισθεί, με βάση την ημερομηνία της σύλληψής του, με δεδομένη την εφημερία του πατέρα του που ήταν Ιερέας.

Η "λογική" αυτού του υπολογισμού

Η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε 6 μήνες πριν από τον Κύριο Ιησού (Λουκάς 1/α΄ 24 - 26).

Σ' αυτά τα εδάφια, φαίνεται ότι η Παναγία συνέλαβε τον Ιησού 6 μήνες μετά τη σύλληψη του Ιωάννη από την Ελισάβετ, συνεπώς αυτή ήταν και η διαφορά ηλικίας τους.

Για να υπολογίσουν την ημερομηνία γεννήσεως του Ιωάννη, χρησιμοποιούν το εδάφιο Λουκάς 1/α΄ 23, 24, όπου αναφέρεται ότι η Ελισάβετ έμεινε έγκυος αμέσως ΄΄μετά τις ημέρες της λειτουργίας΄΄ του ιερέα Ζαχαρία στο Ναό, που ήταν πατέρας του Ιωάννη. Αν λοιπόν βρούμε πότε ήταν οι ημέρες λειτουργίας του Ζαχαρία, μπορούμε να βρούμε τη γέννηση του Ιωάννη, και κατ' επέκτασιν τη γέννηση του Ιησού Χριστού.

Από το Λουκάς 1/α΄ 5, πληροφορούμαστε ότι ο Ζαχαρίας ιεράτευε κατά την ΄΄εφημερία Αβιά΄΄. Αυτή ήταν μία από τις 24 εφημερίες που είχαν οι Ισραηλίτες για τους ιερείς τους.

Τα ονόματα και η σειρά των 24 εφημεριών, φαίνονται στο Α΄ Χρονικών 24/κδ΄ 7 - 18. Εκεί, στο εδάφιο 10, φαίνεται ότι η εφημερία του Αβιά ήταν η 8η. Έτσι, διαιρώντας τους 12 μήνες του χρόνου με το 24, βγαίνουν 15 ημέρες για κάθε εφημερία. Η εφημερία του Αβιά λοιπόν, είναι το 8ο δεκαπενθήμερο της κάθε χρονιάς.

Από πότε όμως θα πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε; Το Εβραϊκό έτος, δεν άρχιζε τον Ιανουάριο. Αυτό το βλέπουμε στην Έξοδο 12/ιβ΄ 1,2, που λέει για το μήνα Νισσάν ή Αβίβ της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο: ΄΄Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών. Πρώτος των μηνών...΄΄ Έτσι λοιπόν, για να βρουν την εφημερία Αβιά, λογαριάζουν 8 δεκαπενθήμερα, αρχίζοντας από τα μέσα Μαρτίου, στα οποία αντιστοιχεί η αρχή του μηνός Νισσάν ή Αβίβ.

΄Εχουμε λοιπόν: 15 Μαρτίου + 8 δεκαπενθήμερα = 15 Ιουλίου: Τέλος εφημερίας Αβιά, και αρχή εγκυμοσύνης της Ελισάβετ.

15 Ιουλίου + 6 μήνες = 15 Ιανουαρίου: Εγκυμοσύνη της Παναγίας.

15 Ιανουαρίου + 9 μήνες = 15 Οκτωβρίου περίπου η γέννηση του Ιησού.

Tα λάθη τού παραπάνω υπολογισμού

1ο σφάλμα: Ο υπολογισμός αυτός, στηρίζεται στη σειρά των εφημεριών, τότε που πρωτοξεκίνησαν να λειτουργούν. Όταν όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587 π.Χ., οι εφημερίες έπαψαν, και οι εφημέριοι σκορπίστηκαν.

Όταν λοιπόν επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, και ξανάρχισαν να λειτουργούν, η σειρά ήταν πλέον διαφορετική! Μπορούμε να τη διαβάσουμε στην Αγία Γραφή, στο Νεεμία 12/ιβ΄ 1 - 7.

Τότε επέστρεψαν μόνο 4 από τις 24 εφημερίες. Εκεί παρατηρούμε ότι η εφημερία του Αβιά, δεν είναι πλέον 8η, αλλά 12η! Έτσι, θα πρέπει να προσθέσουμε στον παραπάνω υπολογισμό, ακόμα 4 δεκαπενθήμερα, και έτσι η γέννηση του Ιησού Χριστού, γίνεται:

15 Οκτωβρίου + 60 ημέρες = 15 Δεκεμβρίου περίπου η γέννηση του Χριστού!

Σκεφτείτε, πως αυτή η ημερομηνία, είναι εξαιρετικά κοντινή στις 25 Δεκεμβρίου, και θα ήταν εύκολο να εξηγηθούν αυτές οι 10 ημέρες, ώστε να υποστηρίξουμε ότι πράγματι ο Κύριος Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.

Επειδή όμως θέλουμε να είμαστε συνεπείς και σοβαροί με τα πιστεύω μας, δεν θα επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα υπάρχουν περισσότερα σφάλματα στον υπολογισμό τους.

2ο σφάλμα: Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή μελέτη επί του θέματος, δεν λέει ότι η κάθε εφημερία ιεράτευε επί δεκαπέντε ημέρες. Η εφημερία ήταν μόνο για μία εβδομάδα, από Σάββατο σε Σάββατο, και αυτό γινόταν δύο φορές το χρόνο. (Φλάβιος Ιώσηπος: ΄΄Αρχαιότητες΄΄, βιβλίο 7ο, 14: 7).

3ο σφάλμα: Αν και οι εφημερίες προχωρούν κατ' έτος, οι Ισραηλίτες κάθε 3 χρόνια είχαν έναν εμβόλιμο μήνα. Εφ' όσον λοιπόν σε αυτό το μήνα θα υπηρετούσαν κάποιες εφημερίες, το νέο έτος θα αρχίσει με κάποια άλλη απ' ότι τα προηγούμενα.

Με τα παραπάνω, θέλουμε να πούμε ότι τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, και κατά συνέπεια το επιχείρημα της εφημερίας Αβιά είναι άτοπο.

Η καταλληλότητα του χρόνου απογραφής

Σε μια προσπάθεια να προσβάλλουν την 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Χριστού, πολλοί χρησιμοποιούν και μια άλλη είδους συλλογιστική. Λένε ότι δεν μπορεί, –δήθεν–, να είναι η 25η Δεκεμβρίου η ημέρα Γεννήσεως του Χριστού διότι κατʼ εκείνον τον καιρό έγινε η απογραφή. Και δεν θα μπορούσε να βγει διάταγμα περί απογραφής καιρό χειμώνος, διότι δεν θα μπορούσαν –δήθεν– να μετακινηθούν οι άνθρωποι. Ή ότι αναφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι υπήρχαν ποιμένες αγραυλούντες. Σʼ αυτά τα δυο περιστασιακά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε τα εξής με λίγα λόγια.

Κατʼ αρχήν, οι ποιμένες που ήταν αγραυλούντες φύλαγαν «φυλακάς», δηλαδή σκοπιές, την νύχτα. Δεν λέει το κείμενο ότι παρέμεναν όλη τη νύχτα στο ύπαιθρο. Γνωρίζουμε από τα κλιματολογικά στοιχεία για την περιοχή εκείνη ότι ο χειμώνας είναι αρκετά ήπιος και τουλάχιστον, για κάποια μικρή χρονική περίοδο της νύχτας και εναλλάξ, θα μπορούσαν οι ποιμένες να φυλούν πραγματικά σκοπιές χωρίς να υπάρχει άμεσο πρόβλημα ψύχους. Όσο δε, για το επιχείρημα που χρησιμοποιούν περί του ότι ο χειμώνας δεν είναι κατάλληλη εποχή για τις απογραφές, θα θέλαμε να πούμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι οι περίοδοι της απογραφής πρέπει να επιλέγονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη συμπίπτουν με περιόδους κατά τις οποίες υπάρχουν αυξημένες γεωργικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Δηλαδή, δεν θα έπρεπε οι πολίτες, ο κόσμος που θα απεγραφόταν, να είναι απασχολημένος με αγροτικές εργασίες ούτως ώστε να μπορεί να μετακινηθεί όπως στη περίπτωσή μας, ο Ιωσήφ με την Παρθένο Μαρία.

http://el.orthodoxwiki.org/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1

να σε καλα ταρα.ευχαριστω πολυ.

TARA · 22 Φεβρουαρίου,2010

Το Παρεκκλήσι τού Ρόσλιν

Μεταφερθείτε με τη φαντασία σας στην εποχή των Ιπποτών, στο σωτήριο έτος 1446, όταν ο Sir William St Clair, τρίτος και τελευταίος Πρίγκιπας του Ορκνέι, ίδρυε το παρεκκλήσι τού Ρόσλιν στη σκοτεινή Σκωτία. Είναι ένα παρεκκλήσι σχετικά μικρό σε διαστάσεις, αλλά τεράστιο σε ιστορία και θρύλους, το οποίο απέχει μόλις 11 χιλιόμετρα από το Εδιμβούργο. Είναι ο τόπος όπου πιθανότατα βρίσκεται ή βρισκόταν για κάποιο διάστημα το Holy Grail, το Άγιο Δισκοπότηρο, απ' όπου ήπιε κρασί ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο και στο οποίο περισυλλέχθηκε το αίμα του μετά τη σταύρωσή του. Ίσως εκεί, στις μυστικές και ανεξερεύνητες ακόμη κρύπτες του, να βρίσκονται πρωτοχριστιανικά κείμενα γραμμένα από τον ίδιο τον Χριστό, ή ιερά αντικείμενα –η Κιβωτός της Διαθήκης και ο Σταυρός του Μαρτυρίου για παράδειγμα– ή ακόμη και το μουμιοποιημένο κεφάλι του Υιού του Θεού.

Είναι ένα μέρος γεμάτο σύμβολα, κωδικούς και παράξενες απεικονίσεις, στην ατμόσφαιρα του οποίου υπάρχει ακόμα κάτι το απόκοσμο, το ζοφερό, το κατανυκτικό του μακρινού Μεσαίωνα. Είναι, τέλος, ο τόπος όπου υποτίθεται ότι εκτυλίσσεται η τελευταία πράξη τού best-seller τού Dan Brown, Κώδικας ντα Βίντσι, γεγονός που έχει φέρει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο το Ρόσλιν, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον των απανταχού κυνηγών μυστηρίων…

Στα μέσα του 15ου αιώνα, όταν ο Sir William St Clair αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την αποπεράτωση του παρεκκλησιού, αφοσιώθηκε πλήρως σε αυτό το έργο-προσφορά προς τον Θεό. Πιθανότατα δεν επέλεξε τυχαία τη συγκεκριμένη τοποθεσία, αλλά σκοπίμως, μια κι εκεί βρισκόταν κατά την αρχαιότητα ναός αφιερωμένος στον Μίθρα: ήταν δηλαδή ένας τόπος δύναμης, ενεργειακά φορτισμένος από τα προσκυνήματα χιλιάδων ανθρώπων. Για την οικοδόμηση του ναού κάλεσε δεκάδες τεχνίτες από διάφορες περιοχές. Λέγεται ότι πρόθεσή του ήταν να φτιάξει ένα κτίσμα που να παραπέμπει αρχιτεκτονικά στον Ναό του Σολόμωντα στην Ιερουσαλήμ, κάτι που δεν επετεύχθη πλήρως, ίσως γιατί ο W. St Clair απεβίωσε πριν την ολοκλήρωση του έργου και θάφτηκε εκεί. Πάντως, ένας μισοτελειωμένος τοίχος στα δυτικά του κτίσματος είναι βέβαιο ότι αναπαριστά τον Τοίχο των Δακρύων, όπως και ένα στενό ορθογώνιο ιερό και μια υπόγεια αίθουσα είναι πιστές αναπαραστάσεις τμημάτων του αρχικού Ναού στην Ιερουσαλήμ.

Στο παρεκκλήσι μπορεί κανείς να παρατηρήσει δεκάδες σύμβολα: χριστιανικά, ιουδαϊκά, μασονικά, παγανιστικά, γοτθικά, αλλά και κώδικες που γεννούν ερωτηματικά: Ποιος ο λόγος να συνυπάρχουν τόσα ετερόκλητα στοιχεία σε έναν ναό; Μήπως το παρεκκλήσι δεν είχε μοναδικό σκοπό την τέλεση της κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας, αλλά τη φύλαξη μυστικών, την κωδικοποίηση πληροφοριών, αναγνώσιμων μόνο από τους μυημένους;

Μερικά από αυτά τα σύμβολα είναι τα εξής: σταυροί, διαβήτες, άστρα, ρόδα, φίδια, πυραμίδες, πράσινοι άνθρωποι, πλανήτες, γοτθικά γκαργκόιλς κ.ά. Σχετικά πρόσφατα ανακαλύφθηκε κι ένας μουσικός κώδικας «κρυμμένος» σε 213 κύβους. Η απόφανση όσων άκουσαν το κομμάτι μετά την αποκωδικοποίησή του είναι ότι πρόκειται για μια απλοϊκή μελωδία χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, με μεγάλη πνευματική αξία όμως για εκείνους που έχτισαν το παρεκκλήσι.

Από τα δεκάδες τεχνουργήματα που κοσμούν το Ρόσλιν τα πιο διάσημα είναι δυο κολώνες, του Μποάζ και του Γιαχίν. Ο θρύλος λέει ότι την κατασκευή αυτών είχε αναλάβει ένας δάσκαλος με τους μαθητές του. Όταν κάποια στιγμή όμως ο δάσκαλος χρειάστηκε να λείψει για αρκετό διάστημα, ένας από τους μαθητές του πήρε την πρωτοβουλία και τελείωσε τη μια κολώνα. Όταν επέστρεψε ο αρχιμάστορας και είδε το καταπληκτικό δημιούργημα του μαθητή του, ένιωσε ζήλια και τον σκότωσε σε 'κείνο ακριβώς το σημείο. Στην κορυφή των κολώνων δεσπόζουν πλέον δυο κεφάλια, του δασκάλου και του φονευθέντος. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι στο εσωτερικό του κεφαλιού του μαθητή είναι φυλαγμένο το Άγιο Δισκοπότηρο. Εκεί μάλιστα υπάρχει χαραγμένη και η εξής επιγραφή: «Το κρασί είναι δυνατό, ο βασιλιάς είναι δυνατός, οι γυναίκες ακόμη δυνατότερες, όμως η αλήθεια κυριαρχεί όλων».

Στη συνέχεια, καθώς περνούσαν τα χρόνια και φούντωνε το μίσος μεταξύ των καθολικών και των αγγλικανών, το παρεκκλήσι τού Ρόσλιν με τον παράξενο διάκοσμο προκαλούσε. Κι έτσι, τον 17ο αιώνα έκλεισε, αφού πρώτα υπέστη πολλές καταστροφές από τους προτεστάντες. Οι ουσιαστικές προσπάθειες αναστήλωσής του ξεκίνησαν τον 19ο αιώνα και σταδιακά ως τις μέρες μας ανακαλύφθηκαν διάφορα, μεταξύ των οποίων και μια μυστηριώδης κρύπτη που δεν έχει είσοδο και έξοδο. Πλέον με τη βοήθεια της τεχνολογίας ερευνάται εξονυχιστικά ο χώρος για την εύρεση νέων στοιχείων, όμως τίποτα δεν φτάνει στους απλούς ανθρώπους, που είναι φυσικό να πιστεύουν ότι κάτι σοβαρό κρύβεται και δεν τους το φανερώνουν.

Άλλωστε ένας από τους διασημότερους θρύλους υποστηρίζει ότι κάτω από το Ρόσλιν είναι θαμμένοι Ναΐτες ιππότες με όλη τους την περιβολή και τα όπλα τους οι οποίοι φυλάνε τα μεγάλα μυστικά. Οι ιππότες αυτοί υποτίθεται ότι είχαν πάρει μέρος στις Σταυροφορίες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και από εκεί επέστρεψαν στη Σκωτία κουβαλώντας αμύθητους θησαυρούς και καθαγιασμένα αντικείμενα, όπως το Άγιο Δισκοπότηρο, τα οποία τα φύλαξαν σε άγνωστο τόπο. Επειδή όμως οι Ναΐτες ιππότες είχαν αποκτήσει μεγάλη δύναμη, ο βασιλιάς, μα και η Εκκλησία, θέλησαν να τους βγάλουν από τη μέση. Ακολούθησαν οι διώξεις και το ρίξιμό τους στην πυρά στη διάρκεια του 14ου αιώνα, πολύ πριν την ανέγερση του Ρόσλιν. Σύμφωνα με τον θρύλο, όμως, κάποιοι διασώθηκαν μεταξύ των οποίων και ο πρόγονος του W. St Claire, ο Henry Sinclair, ο οποίος μετέδωσε τα μυστικά. Μάλιστα, το όνομα του Henry Sinclair συνδέεται και με μια ακόμη ιστορία: Μέσα στο Ρόσλιν υπάρχουν απεικονίσεις δυο μυστηριωδών φυτών τα οποία υπήρχαν μόνο στην Αμερική μέχρι την εποχή εκείνη. Πρόκειται για το καλαμπόκι και για μια ποικιλία του φυτού Αλόη Βέρα. Κάποιοι υποστηρίζουν, λοιπόν, ότι ο H. Sinclair ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανακάλυψε την Αμερική –χρόνια πριν τον Κολόμβο– και αφού επέστρεψε περιέγραψε ή απεικόνισε τα πρωτόγνωρα φυτά που συνάντησε εκεί, των οποίων η μορφή διασώθηκε στους τοίχους τού Ρόσλιν.

Επιπλέον, στα παράξενα που συνοδεύουν το Ρόσλιν οφείλουμε να προσθέσουμε και τη θέαση φαντασμάτων από πολλούς επισκέπτες. Κυρίως βλέπουν μοναχούς με γκρι ή μαύρα ράσα που προσεύχονται κι άλλες φορές ιππότες. Εκείνος που εμφανίζεται συχνότερα είναι ένας μαύρος ιππότης που πιθανότατα σκοτώθηκε στη μάχη που είχε γίνει στη γύρω περιοχή το 1303 μεταξύ των Σκωτσέζων και των Άγγλων, όταν οι δεύτεροι ηττήθηκαν τρεις φορές σε ένα εικοσιτετράωρο. Άλλοι έχουν αισθανθεί αλλόκοτες ριπές κρύου αέρα να τους ακουμπούν ξαφνικά, ενώ οι μαρτυρίες για εμφάνιση φώτων που μοιάζουν με φωτιά, εξηγείται με έναν θρύλο, κατά τον οποίο κάθε φορά που κάποιος απόγονος του W. St Claire πεθαίνει, ανάβουν από μόνα τους φώτα εις ένδειξη πένθους.

Μυστήρια και ερωτήματα, απορημένα πρόσωπα που ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να προσκυνήσουν το Ρόσλιν και να νιώσουν ότι συμμετέχουν κι οι ίδιοι στην αναζήτηση των μυστικών. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι η προσέλευση του κόσμου αυξήθηκε κατά 56% τον τελευταίο χρόνο. Και δεν είναι μόνο η επιτυχία του Κώδικα ντα Βίντσι που παρακίνησε τόσους ανθρώπους να κάνουν το ταξίδι. Είναι περισσότερο η ανάγκη όλων μας να δούμε το παράξενο, για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τη στεγνή πραγματικότητα…

http://teachingreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_7355.html

maira95 · 25 Φεβρουαρίου,2010

http://www.gizapyramid.com/oldphotos2.htm

Νέα θεωρία για το πώς χτίστηκε η Μεγάλη Πυραμίδα

Η πυραμίδα χτίστηκε από μέσα προς τα έξω με τη βοήθεια μιας ράμπας που ανέβαινε σπειροειδώς

Παρίσι

Ένας Γάλλος αρχιτέκτονας υποστηρίζει ότι έλυσε ένα μυστήριο 4.500 ετών για το πώς χτίστηκε η πυραμίδα του Χέοπα, η μεγαλύτερη από τις πυραμίδες της Γκίζας και το μοναδικό σωζόμενο από τα Επτά Θαύματα. Το τρισδιάστατο μοντέλο υποδεικνύει ότι χρησιμοποιήθηκε μια εσωτερική, σπειροειδής ράμπα.

Ολόκληρες γενιές αιγυπτιολόγων προσπάθησαν να αποσαφηνίσουν πώς τοποθετήθηκαν με τόση ακρίβεια 3 εκατ. ογκόλιθοι, βάρους 2,5 τόνων ο καθένας. Σύμφωνα προηγούμενες θεωρίες, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν είτε μια γιγάντια, ευθύγραμμη πλατφόρμα, είτε μια σπειροειδή ράμπα στο εξωτερικό της πυραμίδας.

Ο αρχιτέκτονας Ζαν-Πιέρ Χουντίν υποστηρίζει τώρα ότι οι σύγχρονοι μέθοδοι τρισδιάστατης μοντελοποίησης υποδεικνύουν ότι η ράμπα ανέβαινε σπειροειδώς 10 με 15 μέτρα κάτω από την εξωτερική επιφάνεια της πυραμίδας, η οποία χτίστηκε έτσι από μέσα προς τα έξω.

Ο Χουντίν εκτιμά ότι μόλις 4.000 εργάτες θα ήταν αρκετοί για την κατασκευή της πυραμίδας του Χέοπα, γνωστού και ως Χούφου. Παλαιότερες εκτιμήσεις ανέβαζαν τον αριθμό των εργατών στους 100.000.

Η νέα θεωρία «είναι καλύτερη από άλλες θεωρίες επειδή είναι η μόνη θεωρία που μπορεί να ευσταθεί» υποστήριξε την Παρασκευή σε συνέντευξη Τύπου που παρακολούθησε το Reuters και διακεκριμένοι αιγυπτιολόγοι.

Ο Χουντίν, που άρχισε να μελετά το πρόβλημα πριν από οκτώ χρόνια. συνεργάστηκε με την Dassault Systemes, μια γαλλική εταιρεία που αναπτύσει τρισδιάστατα μοντέλα για αυτοκίνητα και αεροσκάφη, η οποία διέθεσε 14 μηχανικούς για έρευνες δύο ετών.

Η ομάδα υπολόγισε ότι, αν οι εργάτες είχαν χρησιμοποιήσει μια ευθύγραμμη, εξωτερική πλατφόρμα, η κατασκευή της θα απαιτούσε σχεδόν τον ίδιο αριθμό ογκόλιθων όσο και η ίδια η πυραμίδα. Αν πάλι είχε χρησιμοποιηθεί μια εξωτερική σπειροειδής ράμπα, οι εργάτες δεν θα είχαν οπτικό πεδίο για να συνεχίσουν την κατασκευή με ακρίβεια και δεν θα είχαν και χώρο για να εργαστούν.

Ο Χουντίν εκτιμά ότι μια κεκλιμένη πλατφόρμα χρησιμοποιήθηκε για να ανεγερθεί μόνο η βάση της πυραμίδας, σε ύψος 42 μέτρων .Αφού ολοκληρώθηκε η βάση, η πυραμίδα συνεχίστηκε να κτίζεται έξω από μια εσωτερική σπειροειδή πλατφόρμα, μέχρι το τελικό ύψος των 146,6 μέτρων.

Ο αρχιτέκτονας πιστεύει επίσης ότι οι πλάκες της οροφής του Θαλάμου του Βασιλέα, όπου βρισκόταν η μούμια του Χέοπα, τοποθετήθηκαν στη θέση τους με τη βοήθεια αντίβαρων μέσα σε ένα στενό φρεάτιο.

Η ομάδα ελπίζει τώρα ότι οι αιγυπτιακές αρχές θα δώσουν άδεια σε μια γαλλική εταιρεία αμυντικού εξοπλισμού να ελέγξει τη θεωρία ερευνώντας την πυραμίδα με ραντάρ, θερμικές κάμερες και άλλο προηγμένο εξοπλισμό.

Πηγή:news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press

Rc-Cafe

Αναρτήθηκε από RC-CAFE στις 9:00 π.μ. 0 σχόλια

Διαβάστε περισσότερα: http://rc-cafe.blogspot.com/#ixzz0gVC5EMQg

TARA · 25 Φεβρουαρίου,2010

Μοχέντζο-ντάρο – Χαράππα

Μοχέντζο-ντάρο και Χαράππα: Δυο αρχαιότατες πόλεις στην Ινδική Κοιλάδα άγνωστες στον περισσότερο κόσμο. Δυο ερειπωμένες πόλεις που αποδεικνύουν περίτρανα ότι χιλιάδες χρόνια πριν (γύρω στο 2300 με 1750 π.Χ.) υπήρχε στον πλανήτη μας ένας προηγμένος πολιτισμός που χάθηκε για πάντα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες… Οι εικασίες για το ποιοι άνθρωποι κατοικούσαν τότε εκείνες τις περιοχές και για το τι απέγιναν είναι πολλές – κι οι αποδείξεις αρκετές. Εμπρός, λοιπόν, ας ετοιμαστούμε για ένα παράξενο ταξίδι στο Σιντ και το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν, όπου έχουν ανακαλυφθεί τα απομεινάρια των παλαιότατων αυτών πόλεων… και ας αφεθούμε στη μαγεία της μυστηριώδους Ανατολής, μα και στη γοητεία της εναλλακτικής θεώρησης της Ιστορίας του ανθρώπου!

Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή ξεκίνησαν τη δεκαετία τού 1920 και συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια. Κάτω από γήλοφους ήταν καλά θαμμένες η Μοχέντζο-ντάρο (που σημαίνει «ο γήλοφος των νεκρών») και η Χαράππα, οι οποίες την εποχή της ακμής τους, αποδείχθηκε ότι είχαν πολύ μεγάλη έκταση: Συγκεκριμένα, η περιφέρειά τους ξεπερνούσε τα πέντε χιλιόμετρα και απ' ό,τι φαίνεται η μια από τις δύο θα πρέπει να ήταν η πρωτεύουσα ενός μεγαλύτερου κράτους, που περιελάμβανε τέσσερις ακόμα πόλεις και τουλάχιστον άλλες 150 κωμοπόλεις και χωριά.

Ό,τι προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση αναφορικά με τις πόλεις αυτές είναι η πολεοδομία τους, αφού με τα μέσα που υποτίθεται ότι διέθεταν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής θα ήταν αδύνατο να είχαν φτιάξει τέτοια οικοδομήματα: Ειδικότερα, η Μοχέντζο-ντάρο διέθετε δημόσιο λουτρό και προηγμένο, πολύπλοκο αποχετευτικό σύστημα που την κάλυπτε ολόκληρη. Στο υψηλότερο σημείο της δέσποζε η Ακρόπολη, η οποία ήταν καλά περιφρουρημένη. Σε αυτήν υπήρχε ένα υψηλότατο κτήριο με ύψος 6-12 μέτρα που αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο της πόλης. Επίσης, σε κάθε οικία υπήρχαν ατομικές τουαλέτες με ξύλινα καθίσματα, μπάνιο και τρεχούμενο νερό. Καθώς απείχε μόλις 3 χιλιόμετρα από τον Ινδό ποταμό, οι κάτοικοι είχαν φροντίσει να προστατέψουν την πόλη τους από τις πλημμύρες με τεχνητά φράγματα. Ωστόσο, η οχύρωσή της δεν ήταν ιδιαίτερη, κάτι που αποδεικνύει ότι επρόκειτο για έναν ειρηνικό πολιτισμό που δεν είχε εχθρότητες.

Επίσης η πόλη ήταν χωρισμένη σε 12 όμοια συγκροτήματα κτηρίων (το καθένα είχε διαστάσεις 384 μ. από Βορρά προς Νότο και 228 μ. από Ανατολή προς Δύση), τα οποία χωρίζονταν μεταξύ τους από φαρδείς ίσιους δρόμους. Η ομοιομορφία της πόλης αποδεικνύει από μόνη της ότι είχε σχεδιαστεί πολύ καλά προτού χτιστεί – ή τουλάχιστον ότι υπήρχαν αρμόδιοι φορείς που καθόριζαν πού θα χτίζονταν τα κτήρια, ώστε να αποφευγόταν η άναρχη οικοδόμηση. Την πόλη κατοικούσαν τουλάχιστον 35.000 άνθρωποι.

Κατ' ανάλογο κι εντυπωσιακό τρόπο ήταν χτισμένη και η Χαράππα. Τα περισσότερα κτήρια και στις δυο πόλεις είχαν πανομοιότυπο μέγεθος και ήταν διώροφα, ενώ δεν φαίνεται να υπήρχαν σημαντικές κοινωνικές αποκλίσεις, αφού δεν βρέθηκαν ερείπια κάποιου υπερβολικά μεγάλου κτηρίου που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση παλατιού. Όμως, αν και οι άνθρωποι εκείνου του άγνωστου πολιτισμού διέθεταν αξιόλογες τεχνικές γνώσεις, παρόλα αυτά τα υλικά που χρησιμοποιούσαν για τις κατασκευές τους ήταν μάλλον απλοϊκά και ευπαθή: λάσπη, πέτρες και ξύλο.

Ποιοι ήταν, λοιπόν, οι φορείς εκείνου του πολιτισμού και γιατί χάθηκαν ξαφνικά και ανεξήγητα; Οι μελέτες που έχουν γίνει επί των σκελετών και των κρανίων που βρέθηκαν στις θαμμένες πόλεις της κοιλάδας του Ινδού, κατέληξαν ότι μπορούμε να μιλάμε για δύο τύπους ανθρώπων: για εκείνους του μεσογειακού τύπου και για εκείνους που προσιδιάζουν στους Αβοριγίνες της Αυστραλίας.

Οι άνθρωποι εκείνοι ζούσαν αρμονικά και ασχολούνταν με το εμπόριο, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Συναλλάσσονταν με τη Μεσοποταμία, τη νότια Ινδία, το Αφγανιστάν και την Περσία για χρυσό, ασήμι, χαλκό και τιρκουάζ. Τα προϊόντα που καλλιεργούσαν ήταν κριθάρι, σουσάμι, πεπόνια και μπιζέλια. Ακόμη είχαν οικόσιτα ζώα καθώς και ελέφαντες και γνώριζαν την επεξεργασία βαμβακιού για τη δημιουργία ρούχων.

Όσον αφορά τα έργα τέχνης τους, θα πρέπει να ήταν κατασκευασμένα ως επί το πλείστον από φθαρτά υλικά που παραδόθηκαν στην αλλοίωση του χρόνου. Τα ελάχιστα δείγματα τέχνης που βρέθηκαν είναι χάλκινα ή πέτρινα, τα οποία μόνο και μόνο χάρη στην πρώτη ύλη τους επέζησαν της φθοράς. Συγκεκριμένα στη Χαράππα ανακαλύφθηκε ένα αγαλματίδιο της Μητέρας Θεάς η οποία γεννά ένα φυτό. Ανάλογες γυναικείες θεότητες λατρεύονται ακόμη και σήμερα από τους Ινδουιστές, στις αγροτικές κυρίως περιοχές. Στη Μοχέντζο-ντάρο βρέθηκε ένα μπρούτζινο αγαλματίδιο μιας μελαχρινής νεαρής γυμνής κοπέλας που χορεύει. Το μόνο που έχει στο σώμα της, και συγκεκριμένα στα χέρια της, είναι σειρές από πολλά βραχιόλια. Το αγαλματίδιο αυτό προσιδιάζει σε κατοπινές αναπαραστάσεις τής Τάντρα. Επίσης έχουν βρεθεί πολλά καλλιτεχνήματα από τερακότα τα οποία απεικονίζουν μια αντρική θεότητα, η οποία μοιάζει καταπληκτικά στον θεό Σίβα (έχει τρία κεφάλια, είναι περιτριγυρισμένος από τέσσερα ζώα και είναι καθισμένος σε γιογκική στάση). Αν ισχύει αυτό, τότε ο Σίβα κατατάσσεται αυτόματα στη θέση του παλαιότερου θεού της ανθρωπότητας. Ακόμα, στα πήλινα σκεύη που βρέθηκαν στη Χαράππα απεικονίζεται συχνά το σύμβολο της ιερής συκιάς, ένα συνηθισμένο μοτίβο της ινδουιστικής παράδοσης.

Τα παραπάνω βάζουν τους μελετητές σε σκέψεις και τους κάνουν να πιστεύουν ότι ο Ινδουισμός είναι πιθανότατα μια συνέχεια του παλαιότατου εκείνου πολιτισμού του Ινδού ποταμού: Οι πόλεις μπορεί να παρήκμασαν, αλλά πολλοί άνθρωποι επέζησαν –και μαζί μ' αυτούς και οι ιδέες, τα πιστεύω τους, οι συνήθειές τους– ώστε να μεταβιβάσουν στους μεταγενέστερους ό,τι ήταν δυνατό από την παλιά πίστη και γνώση…

Κάτι επίσης εντυπωσιακό σχετικά με τον πολιτισμό αυτόν, είναι ότι οι άνθρωποι εκείνοι διέθεταν γραφή με 250-500 περίπου χαρακτήρες, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Πιθανότατα επρόκειτο για συλλαβική γραφή που διαβαζόταν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Μια τραβηγμένη θεωρία μάλιστα υποστηρίζει ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότυπα ανάμεσα στη γραφή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού και στη γραφή Ρόνγκο-Ρόνγκο που ανακαλύφθηκε στο νησί του Πάσχα και ότι οι πόλεις αυτές σχηματίζουν τρίγωνο με τις πόλεις Αγκούνι και Λχάσα. Σύμφωνα με τη θεωρία, οι πόλεις αυτές πρέπει να βρίσκονταν σε στενή επαφή τα χρόνια εκείνα.

Τέλος, πολλά ερωτήματα έχουν εγερθεί σχετικά με την καταστροφή τής Μοχέντζο-ντάρο και τής Χαράππα, αλλά και ολόκληρου εκείνου του πολιτισμού, που πρέπει να συνέβη στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. και εξής: Στη Μοχέντζο-ντάρο βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί στους δρόμους, πολλοί από τους οποίους κρατιούνται χέρι-χέρι με άλλους, λες και μια μεγάλη συμφορά τους είχε βρει μεταδίδοντάς τους πανικό. Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι έγινε κάποια βίαιη εχθρική επίθεση, αλλά στους σκελετούς δεν έχουν βρεθεί σημάδια κακοποίησης και βίας, που να συνηγορούν απόλυτα στον παραπάνω ισχυρισμό. Άλλοι λένε ότι η υπεραύξηση του πληθυσμού σε συνδυασμό με μια μεγάλη πλημμύρα η οποία προκλήθηκε από τον Ινδό ποταμό, επέφερε το τέλος. Αυτό δεν είναι απίθανο, αφού υπολογίζεται ότι πολλές φορές πριν από τη μεγάλη καταστροφή είχε πλημμυρίσει ο ποταμός προκαλώντας προβλήματα και αναγκάζοντας τους κατοίκους να χτίζουν και να ξαναχτίζουν κάποια κτίσματα.

Η θεωρία όμως που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια –αν όχι στους επιστημονικούς, τουλάχιστον στους εναλλακτικούς χώρους– είναι ότι κάτι σαν πυρηνική έκρηξη προκάλεσε το μεγάλο κακό. Η θεωρία αυτή γεννήθηκε όταν έγιναν μετρήσεις στο ποσοστό ραδιενέργειας που υπήρχε στους σκελετούς τής Μοχέντζο-ντάρο. Tα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα ποσοστά ραδιενέργειας είναι ίδια με αυτά που μετρήθηκαν σε σκελετούς στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Επιπλέον, εντοπίστηκε ποσότητα τηγμένου μαύρου γυαλιού που προήλθε από πήλινα δοχεία τα οποία φέρονται να έλιωσαν υπό την πίεση μεγάλης θερμότητας (!)

Όπως και να έχει το θέμα, το σίγουρο είναι χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση του Χριστού στη γη, σε διάφορα μέρη του πλανήτη υπήρχαν προηγμένοι πολιτισμοί που χάθηκαν ξαφνικά παίρνοντας μαζί τους και τα μυστικά και τις γνώσεις τους. Ατυχία; Κατάρα; Ή μήπως Μοίρα των ανθρώπινων πολιτισμών και πόλεων: να ακμάζουν και να παρακμάζουν, να χάνονται και να ξαναγεννιούνται από το μηδέν, αιώνια, απόλυτα, εις το διηνεκές…;

http://teachingreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_1762.html

TARA · 25 Φεβρουαρίου,2010

Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στην παγωμένη βορειοανατολική Σιβηρία βρίσκεται η Δημοκρατία των Σάκα (γνωστή και ως Γιακουτία), η οποία είναι μέλος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Εκεί η θερμοκρασία φτάνει τους -50°C στα μέσα του Ιανουαρίου, ενώ το 1926 είχε αγγίξει τους -71,2°C. Κι όμως! Σ' αυτές τις φαινομενικά αντίξοες για τη ζωή συνθήκες, όπου το μεγαλύτερο μέρος του έδαφος είναι μόνιμα καλυμμένο από πάγο (πέρμαφροστ), ζούνε άνθρωποι με πολύχρωμες στολές, υπάρχουν διάφορα ζώα, ρέουν τουλάχιστον τέσσερις ποταμοί γεμάτοι ψάρια και βλασταίνει τούντρα με βρυόφυτα, λειχήνες και θάμνους, αλλά και κωνοφόρα δέντρα. Επιπλέον η Γιακουτία είναι μια πολύ πλούσια περιοχή, με κοιτάσματα χρυσού και αδαμαντωρυχεία που έλκει τους επίδοξους τολμηρούς –ανθεκτικούς στην παγωνιά– χρυσο-αδαμαντοθήρες. Μέχρι εδώ όλα καλά… Γιατί στον αντίποδα των ωραίων, των χαρούμενων, των διαφορετικών περιγραφών της περιοχής, παραφυλάει ο θάνατος, η καταστροφή, η αρρώστια και ο φόβος!

Όλα τα παράξενα φαινόμενα και περιστατικά που ακολουθούν έχουν καταγραφεί στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τον ποταμό Βίλιου (Viliuy), στην Κοιλάδα του Θανάτου, όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι. Πρόκειται για μια απροσπέλαστη περιοχή, της οποίας η φήμη συνοδεύεται από θρύλους που κάνουν λόγο για καταστροφές προερχόμενες από αλλόκοσμους δαίμονες. Η περιοχή φέρει τα σημάδια ενός μεγάλου κακού που θα πρέπει να συνέβη 800 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του οποίου φαίνεται να ξεριζώθηκε ολόκληρο το δάσος που υπήρχε εκεί και να μεταφέρθηκαν απομεινάρια βράχων χιλιόμετρα μακριά. Επιπλέον, λέγεται ότι σε εκείνη την κοιλάδα είναι κατανεμημένα δεκάδες μεταλλικά αλλόκοτα αντικείμενα που μοιάζουν με δωμάτια, τα περισσότερα από τα οποία είναι κάτω από την επιφάνεια του παγωμένου εδάφους. Πάνω και γύρω απ' αυτά η βλάστηση είναι πλούσια συμβάλλοντας έτσι στο «καμουφλάρισμά» τους. Όποιος όμως έτυχε να εισέλθει αρκετές, συνεχόμενες φορές σε αυτά τα «δωμάτια»… αρρώστησε βαριά και πέθανε.

Στα στόματα των ντόπιων, στην παράδοσή τους, ακόμη και στα γονίδιά τους, υπάρχουν παλαιότατες ιστορίες και συμβάντα, που αφορούν τις φοβερές καταστροφές που συνέβησαν στους προγόνους τους, ανάλογες με εκείνες που μόνο μια πυρηνική βόμβα θα μπορούσε να προκαλέσει σήμερα. Στο πολύ μακρινό παρελθόν, λοιπόν, και ενώ την περιοχή κατοικούσαν νομάδες, παρατηρήθηκε κάτι σαν συνεχιζόμενη έκρηξη: Ο ουρανός μαύρισε, γίνανε απανωτοί σεισμοί, το έδαφος άνοιξε σε διάφορα σημεία, στον αέρα ηχούσε διαρκώς ένας τρομαχτικός βρυχηθμός και χιλιάδες φώτα διαπερνούσαν τον ουρανό. Σε λίγες μέρες, αφού πέρασε το κακό, στη μέση της καμένης πεδιάδας, αναδύθηκε μια κατακόρυφη τεράστια κατασκευή που ήταν ορατή από πολύ μακρινές αποστάσεις. Φοβεροί ήχοι ακούγονταν από κείνη την κατασκευή που έμοιαζε να έχει ξεφυτρώσει απ' το πουθενά, ώσπου σταδιακά άρχισε να χάνει ύψος, μέχρι που κρύφτηκε για πάντα στα έγκατα της γης. Πολλοί ντόπιοι υπέθεταν τότε ότι εκεί, κάτω απ' τη γη, υπήρχε μια υπόγεια πολιτεία με δικό της ήλιο, η οποία είχε βγει για λίγο στην επιφάνεια κι είχε πάλι κρυφτεί. Μάλιστα, σύμφωνα με τους θρύλους πάντα, οι κάτοικοι έβλεπαν συχνά κάτι σαν περιστρεφόμενο νησί να εμφανίζεται πάνω από το χάσμα στο οποίο είχε πλέον καταδυθεί η παράξενη κατασκευή. Όμως, για κακή τους τύχη, όσοι από τους ντόπιους επιχείρησαν να προσεγγίσουν την περιοχή και να την εξερευνήσουν, δεν επέστρεψαν ποτέ… Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι τους συνέβη.

Αιώνες μετά, και ενώ είχαν εξασθενίσει κάπως οι μνήμες από την παραπάνω καταστροφή, σημειώθηκε σεισμός στην περιοχή, που ακολουθήθηκε από μια φλεγόμενη μπάλα, η οποία εξερράγη στον ουρανό με εντυπωσιακό τρόπο ταράζοντας τους πάντες με τον εκκωφαντικό της θόρυβο. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε κι άλλη φορά δίνοντας την εντύπωση στους ντόπιους νομάδες ότι επρόκειτο για κάποιον δαίμονα, που κατά τη γνώμη τους τούς προστάτευε, μια και οι ίδιοι δεν είχαν πάθει τίποτα, σε αντίθεση με τη γειτονική τους εχθρική φυλή που καταστράφηκε ολικά. Όμως, η καλή εντύπωση που είχαν για τον «δαίμονα» άλλαξε ξαφνικά, όταν κάποια στιγμή το τρομερό παράξενο φαινόμενο ξέσπασε πάνω στους ίδιους σκορπώντας τους τον θάνατο και την καταστροφή. Ο μύθος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του συμβάντος ένα δισκοειδές περιστρεφόμενο νησί πετούσε στον ουρανό. Όσοι επέζησαν πλήγησαν από παράξενες ασθένειες οι οποίες περνούσαν μέσω της κληρονομικής διαδικασίας και στις επόμενες γενιές. Και το φαινόμενο των φλεγόμενων μπαλών που «έσκαζαν» στον ουρανό συνεχίστηκε για πολλούς αιώνες, προκαλώντας τον φόβο στους άτυχους νομάδες…

Πέρα όμως από τις μυθικές αναφορές, έχουν καταγραφεί και δεκάδες μαρτυρίες που κάνουν λόγο για παράξενα αντικείμενα που έχουν ανακαλυφθεί στα βάθη της κοιλάδας. Συγκεκριμένα, Το 1853, ένας εξερευνητής, ο Μάακ είχε κάνει λόγο στα γραπτά του για ένα χάλκινο καζάνι που βρισκόταν στην κοιλάδα του θανάτου, κάτω από το έδαφος, και που ο ίδιος είχε δει. Το 1936 ο Σαβίνοβ, ένας έμπορος της περιοχής, αναγκάστηκε να περάσει το βράδυ στην κοιλάδα μαζί με την εγγονή του. Μέσα στην παγωμένη νύχτα, όπου δύσκολα επιζεί άνθρωπος, βρήκαν καταφύγιο σε κάτι μεταλλικά δωμάτια τα οποία βρίσκονταν πίσω από ένα σπειροειδές μονοπάτι. Τα δωμάτια ήταν, λέει, τόσο ζέστα σαν να επικρατούσε εκεί μέσα μόνιμα το καλοκαίρι.

Ο Σαβίνοβ και η εγγονή του ήταν τυχεροί, δεν είχαν όμως την ίδια τύχη όσοι κυνηγοί πέρασαν συνεχείς νύχτες μέσα στα δωμάτια, διότι μέρες μετά έχασαν τα μαλλιά τους, αρρώστησαν βαριά και τελικά πέθαναν…

Επίσης, τη δεκαετία τού 1930 κάποιος γεωλόγος που μελετούσε την περιοχή είχε ανακαλύψει μια μεταλλική, κόκκινου χρώματος αψίδα της οποίας οι τοίχοι ήταν δύο εκατοστά λεπτοί και κάποιος άνθρωπος, ακόμη και ανεβασμένος σε τάρανδο, μπορούσε άνετα να περάσει από κάτω της. Όταν, όμως, το 1979 οργανώθηκε μια αποστολή για να βρει την αψίδα, βασισμένη στις περιγραφές του γεωλόγου, δεν κατόρθωσε τίποτα, αφού τα πάντα είχαν πια καλυφθεί από παχιά βλάστηση.

Τέλος, υπάρχει και η αναφορά τού Μιχαήλ Κορέτσκι, ο οποίος υποστήριξε ότι είχε δει τα μεταλλικά αυτά δωμάτια ή καζάνια τρεις φορές στη ζωή του, το 1933, το 1937 και το 1947. Ο ίδιος απέκλειε το ενδεχόμενο να ήταν κατασκευασμένα από χαλκό, διότι το μέταλλο που ο ίδιος είδε ήταν μεν κόκκινο, αλλά ήταν πολύ ανθεκτικό και αδύνατο να το λυγίσει ή να το καταστρέψει κανείς. Την τελευταία φορά μάλιστα που είδε τα «δωμάτια», επτά στο σύνολο, κοιμήθηκε εκεί μέσα. Ήταν πολύ ζεστά και το μόνο παράξενο που συνέβη ήταν το εξής: Του Κορέτσκι τού δημιουργήθηκαν τρία σημάδια στο πρόσωπο στο μέγεθος του κεφαλιού ενός σπίρτου, στην πλευρά στην οποία κοιμήθηκε, ενώ τα μαλλιά ενός φίλου του που είχαν μείνει μαζί στο «δωμάτιο» έπεσαν τρεις μήνες μετά.

Το μόνο αντικείμενο που ο Κορέτσκι είχε πάρει μαζί του από εκείνη την περιοχή και συγκεκριμένα από το έδαφος του μεταλλικού δωματίου, ήταν μια τέλεια ημισφαιρής πέτρα μαύρη και λεία. Η πέτρα αυτή, όλως παραδόξως, είχε τις ιδιότητες του διαμαντιού, μπορούσε δηλαδή κάποιος να κόψει τέλεια οποιοδήποτε γυαλί χρησιμοποιώντας τη.

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα πληροφορία σχετικά με την περιοχή και τα μυστικά της, αφορά τον τρόπο με τον οποίο τη χρησιμοποίησαν οι Σοβιετικοί, όταν η Δημοκρατία των Σάκα ήταν ακόμα η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιακουτίας. Συγκεκριμένα τη δεκαετία τού 1950 οι Σοβιετικοί επέλεξαν την περιοχή για πειραματικές εκρήξεις πυρηνικών βομβών, μια και ο τόπος ήταν αραιοκατοικημένος και αρκετά απομακρυσμένος. Μια όμως από εκείνες τις μυστικές εκρήξεις δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα: Για άγνωστούς ακόμα λόγους, η δοκιμή υπερέβη τους υπολογισμούς κατά 2.000-3.000 περισσότερο, εκλύοντας στην ατμόσφαιρα ραδιενεργά υλικά. Η έκρηξη μάλιστα έφτασε τους 20-30 μεγατόνους, όπως κατέγραψαν οι σεισμικοί παλμογράφοι ανά τον κόσμο. Φυσικά το… ατυχές αυτό γεγονός δεν πτόησε τους Σοβιετικούς, οι οποίοι συνέχισαν ανενόχλητοι τις πυρηνικές δοκιμές τους στην περιοχή για μερικά ακόμη χρόνια…

Οι κάτοικοι της Γιακουτίας, όμως, είναι πολύ δυνατοί και γι' αυτό αντιστέκονται σε όλα τα παράδοξα –φυσικά, μεταφυσικά και ανθρωπίνως κατασκευασμένα– που έχουν πλήξει τη φυλή τους. Εξακολουθούν να ζουν μέσα στην παγωνιά και να προάγουν τον πολιτισμό τους. Σε επίσημες σελίδες που υπάρχουν στο διαδίκτυο καλούν τους τολμηρούς να επισκεφτούν τη χώρα τους και να λάβουν μέρος στα παραδοσιακά φεστιβάλ τους που περιλαμβάνουν χορούς, τραγούδια, παραδοσιακά παιχνίδια, πάλη, αγώνες ιππασίας και άλλα πολλά. Ακόμα, στο Διεθνές Φεστιβάλ Έθνικ Μουσικής, μπορεί κανείς να ακούσει μέσω των μουσικών οργάνων τους όλους τους ήχους της Φύσης: τη χιονοθύελλα, τον άνεμο, το θρόισμα των φύλλων, το κελάρυσμα του νερού κλπ. Τέλος, στη Γιακουτία διεξάγεται και το Διεθνές Φεστιβάλ Γλυπτικής σε Πάγο. Επίδοξοι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο την επισκέπτονται για να διαγωνιστούν. Και το σπουδαιότερο απ' όλα; Χάρη στο τσουχτερό κρύο τα κρυστάλλινα αυτά γλυπτά διατηρούνται ανέπαφα! Όσοι… χιονάνθρωποι (μπρρρ!), λοιπόν, σπεύσατε!

http://teachingreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_4060.html

TARA · 25 Φεβρουαρίου,2010

ΑΝΓΚΟΡ

Αν σας ζητούσε κάποιος να φανταστείτε μια πόλη χαμένη μέσα σε πυκνή βλάστηση προκειμένου να στήσετε εκεί ένα παιχνίδι ρόλων ή μια ταινία φαντασίας, πώς θα την περιγράφατε; Μα φυσικά, μυστηριακή, μεγαλόπρεπη, καμουφλαρισμένη από αμέτρητα δέντρα και φυτά σκαρφαλωμένα στα αρχαία κτήριά της… Με τις τεράστιες πέτρες των ναών και των μνημείων της να καλύπτονται από ανάγλυφα και με μυστηριακές επικλήσεις χαραγμένες σε παράξενα αλφάβητα. Ε, λοιπόν, αυτός ο τόπος της φαντασίας υπάρχει! Είναι η Ανγκόρ, το απόλυτο αρχέτυπο της χαμένης στον χρόνο πολιτείας που ανακαλύπτεται ξαφνικά από κάποιον Ιντιάνα Τζόουνς ή κάποια Λάρα Κροφτ. Ένας τόπος όπου κρύβονται τα μυστικά άγνωστων λαών και ξεχασμένων αυτοκρατοριών…

Βρίσκομαι στην Καμπότζη, στην καρδιά μιας κατάφυτης ζούγκλας, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την πόλη Σίεμ Ρίαπ. Το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό απ' ό,τι έχει δει ένας Μεσόγειος. Όλα είναι αλλιώτικα: τα δέντρα, το έδαφος, μέχρι και το τιτίβισμα των πουλιών… Η αποστολή μου είναι να ανακαλύψω την Ανγκόρ, μια παλαιότατη πολιτεία, κέντρο της τεράστιας Αυτοκρατορίας των Κμερ.

Επαναλαμβάνω πολλές φορές στον εαυτό μου την παράξενη αυτή λέξη: Κμερ, Κμερ, Κμερ… Μα ποιοι ήταν αυτοί τέλος πάντων; Ψάχνω στον τουριστικό οδηγό μου που με πληροφορεί σύντομα πως επρόκειτο για μια Αυτοκρατορία που είχε εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Νοτιανατολικής Ασίας από τον 9ο ως τον 15ο αι μ.Χ. – οπότε και την κατέλαβαν Σιαμέζοι εισβολείς, που εξανδραπόδισαν πολλούς κατοίκους και αφαίρεσαν από τους ναούς τους χρυσούς διακόσμους τους. Οι Κμερ είχαν αυστηρή στρατιωτική και θρησκευτική οργάνωση, λάτρευαν αρχικά το ινδουιστικό πάνθεον και κατόπιν τον Βουδισμό. Οι Αυτοκράτορές τους φρόντιζαν να χτίζονται πάντα νέοι ναοί, πέτρινοι και μεγαλόπρεποι, εβδομήντα από τους οποίους έχουν ήδη ανακαλυφθεί από τους αρχαιολόγους. Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι το Ανγκόρ Βατ.

Η τελευταία αυτή πληροφορία με ταρακούνησε λίγο. Έχω χάσει πολύτιμο χρόνο, πρέπει να βρω την Ανγκόρ και το Ανγκόρ Βατ!

Καθώς περπατώ στο δάσος, στον νου μου έρχονται οι πρώτοι δυτικοί εξερευνητές που αιώνες πριν από μένα αναζητούσαν τη χαμένη πόλη. Όπως ο Πορτογάλος Αντόνιο ντα Μαγκνταλένα που το 1586 επισκέφτηκε το Ανγκόρ Βατ και σημείωσε στα γραπτά του: «Πρόκειται για μια τόσο καταπληκτική κατασκευή που είναι αδύνατον να απεικονισθεί με ένα μολύβι. Άλλωστε δεν υπάρχει κανένα άλλο σχετικό κτήριο στον κόσμο. Έχει πύργους και διακόσμους και όλη τη λεπτότητα που το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να συλλάβει». Και μετά από αυτόν, μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα ο Γάλλος φυσιοδίφης Ενρί Μουχότ, ο οποίος δημοσίευσε τις εντυπώσεις της περιπέτειάς του σε διάφορα έντυπα προκαλώντας έτσι έξαρση του ενδιαφέροντος των ρομαντικών τότε Ευρωπαίων. Ο Ενρί Μουχότ είχε σημειώσει σχετικά για το Ανγκόρ Βατ: «Ένας ναός –εφάμιλλος του Σολομώντα και χτισμένος από κάποιον αρχαίο Μιχαήλ Άγγελο– θα μπορούσε να πάρει μια ξεχωριστή θέση δίπλα στα ομορφότερα δικά μας κτήρια».

Ανοίγω τον χάρτη μου και συνειδητοποιώ ότι δεν βρίσκομαι και πολύ μακριά από το Ανγκόρ Βατ. Ακολουθώντας λοιπόν το μονοπάτι και έχοντας συνοδεία μου τα μαϊμουδάκια της ζούγκλας, νιώθω μια παράξενη ανατριχίλα, στρίβω δεξιά και… επιτέλους βλέπω ανθρώπους, κάποιους ντόπιους που σπεύδω να τους πλησιάσω και να πιάσω κουβέντα μαζί τους. Ευγενικοί καθώς ήταν, δέχονται να με ξεναγήσουν στο Ανγκόρ Βατ.

Είναι πραγματικά τεράστιο! Το κυρίως κτήριο είναι χτισμένο σε ένα ορθογώνιο κομμάτι γης το οποίο περιβάλλεται γύρω-γύρω από μια πελώρια τάφρο γεμάτη νερό κι από έναν περίβολο 5,6 χιλιομέτρων. Το ιερό αυτό συγκρότημα συμβόλιζε το βουνό Μερού, που θεωρείται το κέντρο του σύμπαντος και ο τόπος κατοικίας των θεών του ινδουιστικού πάνθεου, ενώ η τάφρος συμβόλιζε τους ωκεανούς του κόσμου. Προς στιγμήν, χάθηκα στην ονειροπόληση: βλέπω τους θεούς με τα πολύχρωμα ρούχα τους και το φωτισμένο τους χαμόγελο, βλέπω και τους δεκάδες εργάτες και καλλιτέχνες που με πίστη και αφοσίωση διεκπεραίωσαν αυτό το αριστούργημα της ανθρώπινης επινόησης.

Το Ανγκόρ Βάτ κατασκευάστηκε μεταξύ του 1112 και του 1152 με διαταγή του αυτοκράτορα Σουρυαβαρμάν Β΄. Η όλη σύλληψη ενσαρκώθηκε προκειμένου να τοποθετηθεί εκεί η σορός του Σουρυαβαρμάν Β΄, αλλά και για να τιμηθεί ο θεός Βισνού με τον οποίο ταυτιζόταν ο αυτοκράτορας. Το κτήριο συνοδεύουν πέντε πύργοι, πολλές στοές και εντυπωσιακά ανάγλυφα που απεικονίζουν διάφορες παραστάσεις, όπως τη μάχη των θεών με τους δαίμονες, τη μάχη του καλού και του κακού με τρόπαιο το ελιξίριο της αθανασίας, χαρούμενες χορεύτριες, τις ενσαρκώσεις του Βισνού, του Σίβα, του Μπράχμα κλπ.

Το Ανγκόρ Βατ πλέον λειτουργεί ως βουδιστικός ναός, μια αλλαγή που συντελέστηκε περίπου τον 15ο αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν εκεί μοναχοί του Τεραβάντα Βουδισμού, χάρη στους οποίους άλλωστε διατηρήθηκε και τόσο ωραία ο συγκεκριμένος ναός.

Η παραδοξότητα και η διαφορετικότητα του Ανγκόρ Βατ έγκειται στο ότι είναι χτισμένο προς τη Δύση, τη στιγμή που τα υπόλοιπα κτήρια της Ανγκόρ «κοιτούν» την Ανατολή και τα ανάγλυφά του είναι προσανατολισμένα προς την αντίθετη από τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Η επικρατέστερη από τις πολλές προτεινόμενες εξηγήσεις είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή το Ανγκόρ Βατ ήταν αφιερωμένο στον Βισνού, έναν θεό που σχετιζόταν με τη Δύση.

Στα σπλάχνα του ναού, πάνω στις πολυκαιρισμένες πέτρες του είναι χαραγμένο ένα ποίημα, σαν μυστικό μήνυμα σε παράξενη γλώσσα που περιμένει κάποιον να το αποκωδικοποιήσει. Μια πρώτη μεταφραστική προσπάθεια που έχει γίνει υποστηρίζει πως πρόκειται για μια ιστορία, που είναι περίπου η εξής: Το Ανγκόρ Βατ δεν έχει χτιστεί από ανθρώπους, αλλά από ουράνιους αρχιτέκτονες υπό την καθοδήγηση του Ίντρα, του αρχηγού των θεών. Ο Ίντρα έφερε στους ουρανούς τον αγαπημένο του ημίθεο γιο για να ζήσει μαζί του, ο οποίος έγινε αμέσως αγαπητός από όλα τα ουράνια πλάσματα. Όμως το πρόβλημα ήταν ότι εξαιτίας της ημιανθρώπινης φύσης του ανέδιδε μια άσχημη και μη ανεκτή για τους θεούς μυρωδιά, οι οποίοι αρρώστησαν και ζήτησαν από τον Ίντρα να τον διώξει. Ο Ίντρα συμφώνησε, αλλά έδωσε σαφείς οδηγίες στους αρχιτέκτονες να πάνε στη γη και να κατασκευάσουν μια πιστή απομίμηση του ουράνιου κόσμου για να ζήσει εκεί ο γιος του. Ο τόπος αυτός ήταν το Ανγκόρ Βατ…

Αναρωτιέμαι πού να βρίσκονται τα υπόλοιπα κτήρια και τα σπίτια όσων κατοικούσαν τότε στην ευημερούσα Ανγκόρ και πώς να είναι οι υπόλοιποι ναοί. Ένας από τους ντόπιους, μου απαντά πως δεν έχει μείνει τίποτα πια, διότι τα υπόλοιπα κτίσματα ήταν από ξύλο και παραδόθηκαν στον φθοροποιό χρόνο. Όσο για τους ναούς φροντίζει κυρίως η Unesco, που έχει αναλάβει τη συντήρησή τους.

Στη διάρκεια της κουβέντας, προς μεγάλη μου έκπληξη, μαθαίνω ακόμα πως οι εβδομήντα ναοί της Ανγκόρ δεν είναι χτισμένοι σε τυχαία σημεία. Αντιθέτως, βρίσκονται στα σημεία όπου ήταν τα αστέρια την εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ.. «Τι, δηλαδή», αναρωτιέμαι, «και η Ανγκόρ εντάσσεται σε εκείνη την ομάδα των αρχαίων κτισμάτων (όπως οι Πυραμίδες, το Στόουνχετζ κλπ) που είχαν κατασκευαστεί βάσει κάποιου αρχαίου ημερολογίου; Και γιατί το έκαναν αυτό οι παλαιότεροι πολιτισμοί; Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό για το οποίο ήθελαν να μας πληροφορήσουν, που εμείς όμως πια δεν μπορούμε να καταλάβουμε; Μήπως ήθελαν να μας δείξουν κάποιο αστρονομικό φαινόμενο ή να μας προειδοποιήσουν για κάτι;» Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα…

http://teachingreek.blogspot.com/2009/11/blog-post_29.html

TARA · 5 Μαρτίου,2010

ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

ΥΠΟΒΡΥΧΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ

Μήπως είναι τελείως λανθασμένη η εικόνα που έχουμε για το παρελθόν; Υπήρξαν στο απώτατο παρελθόν πολιτισμοί πιο εξελιγμένοι από τον δικό μας, οι οποίοι εξαφανίστηκαν, ξεχάστηκαν ή αποσιωπήθηκαν; Μας επισκέφτηκαν κάποτε εξωγήινοι, οι οποίοι επηρέασαν την εξέλιξη μας και -ίσως- το γενετικό μας υλικό; Μήπως η πορεία του πολιτισμού ξεκινά ξανά και ξανά από το μηδέν και δεν είναι αδιάκοπτη, γραμμική και ανηφορική όπως μας διδάσκουν οι συμβατικές ιστορικές θεωρήσεις;...

Η συμβατική ιστορία απαντά άμεσα «όχι» σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα. Υπάρχουν όμως χειροπιαστά στοιχεία που μοιάζουν να τα απαντούν θετικά. «Τεχνουργήματα» (artifacts), δηλαδή τεχνητά αντικείμενα, χτίσματα, μνημεία, μηχανές, έργα τέχνης, που δεν συμβαδίζουν με την ιστορική συνέχεια που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά παρουσιάζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος...

Τα περισσότερα από τα τεχνουργήματα που φιλοξενούνται σ' αυτές τις σελίδες είναι αντικείμενα αμφιβολιών και αντιπαραθέσεων. Δεν είναι μόνο η αντισυμβατικότητά τους που προκαλεί τις συζητήσεις και τις προσπάθειες απομυθοποίησής τους, είναι και το γεγονός οτι η ύπαρξη των πραγμάτων αυτών διαδίδεται μονάχα μέσα απο φήμες, θρύλους και urban legends - άρα είναι φυσικό κάποιες λεπτομέρειές τους να «παραφουσκώνονται» και άλλες να έχουν διαδοθεί τελείως λανθασμένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι τα συγκεκριμένα τεχνουργήματα δεν είναι αυθεντικά. Σημαίνει ίσως και ακριβώς το αντίθετο:

Ότι η αυθεντικότητα κάποιων από αυτά απειλεί ακαδημαϊκά, πολιτικά και θρησκευτικά κατεστημένα και εκείνα μάχονται εναντίον τους, αρνούμενα να τα μελετήσουν πιο επισταμένα, αδιαφορώντας προκλητικά, παρεμποδίζοντας πολλές φορές με πλάγιους τρόπους τη σωστή ενημέρωση του κοινού και τη σχετική έρευνα...

Ο ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΙΜΙΝΙ

Το 1968, στο νησί Μπίμινι στις Μπαχάμες, μια ομάδα αεροσκαφών που έβγαζε τοπογραφικές φωτογραφίες εντόπισε μέσα στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου...

...από τη βόρεια ακτή τού Μπίμινι και σε βάθος περίπου πέντε μέτρων κάτω από την επιφάνεια, κτίσματα που μοιάζουν με κτήρια, τοίχους και δρόμους. Οι πιλότοι είπαν ότι έβλεπαν από ψηλά πυραμίδες, πέτρινους κύκλους και κυκλώπεια τείχη. Παραδόξως, όμως, οι φωτογραφίες που φυσιολογικά τράβηξαν τα τοπογραφικά αεροσκάφη, δεν έφτασαν ποτέ στο κοινό. Το μοναδικό κτίσμα που είδαμε από όλα τα προηγούμενα, ήταν μια σειρά από πέτρινες πλάκες που είναι δηλωμένες σε σχηματισμό δρόμου ή τείχους, o οποίος ονομάστηκε «Δρόμος τού Μπίμινι».

Αυτό το εύρημα, αν και το μέχρι τώρα γνωστό κομμάτι του δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, απέκτησε διασημότητα γιατί σχετίστηκε με μια προφητεία του γνωστού «κοιμώμενου προφήτη» Έντγκαρ Κέισι. Ο Κέισι προφήτεψε το 1936 ότι «τα πρώτα σημάδια της ανέλκυσης της Ατλαντίδας θα φανούν στις Μπαχάμες, κοντά στο νησί τού Μπίμινι, το 1967 ή 1968»! Ο Κέισι δηλαδή «έπεσε μέσα» σε μια πρόβλεψη 31 ετών! Ετσι, πολλοί ήταν αυτοί που είπαν ότι επιβεβαιώθηκε και ο Δρόμος είναι πράγματι ένα ίχνος της χαμένης Ατλαντίδας.

Υπήρξαν βέβαια και εκείνοι που απάντησαν κακοπροαίρετα ότι αυτή η σύμπτωση είναι ο μοναδικός λόγος που ο Δρόμος τού Μπίμινι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού...

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι οτι ο Δρόμος έχει ένα άνοιγμα από τη μια πλευρό του, το οποίο τον σχίζει κατά μήκος. Αυτό μοιάζει να είναι μια «υποδοχή» που επιτρέπει σε ένα μεγάλο πλοίο να «σταθεί» πάνω στον δρόμο, πιθανώς για να δεχθεί επιδιορθώση. Παρόλα αυτά, είναι σίγουρο ότι κανένας ναυτικός της πρόσφατης ιστορίας δεν το έχει κατασκευάσει για αυτόν τον λόγο.

Οι ειδικοί που έχουν μελετήσει τον Δρόμο δεν έχουν καταλήξει σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα τι ακριβώς είναι (ή τι δεν είναι), το ίδιο ασαφής ήταν -όπως πάντα- και ο γνωστός εξερευνητής των ωκεανών Ζακ Κουστώ που μελέτησε πριν τρεις δεκαετίες το τεχνούργημα. Δεν έχουν καταλήξει καν αν είναι τεχνητό ή όχι.Έχει λεχθεί παρόλα αυτά ότι πολλές πέτρες του Δρόμου είναι κομμάτια αρχαίων ελληνικών κιόνων! Όσο για τα υπόλοιπα κτίσματα που είχαν δει οι πιλότοι το 1968, τελικά η ύπαρξη τους επιβεβαιώθηκε.

Το 2003 ανακαλύφθηκε μια τεράστια κυκλική πέτρινη πλατφόρμα κοντά στο νησί Άνδρος στις Μπαχάμες, η οποία είναι ολοφάνερα τεχνητή. Επίσης, σε ένα υποθαλάσσιο «υψίπεδο» στα δυτικά της Κούβας, εντοπίστηκαν πριν τρία χρόνια υποθαλάσσια «κτήρια» σε συμμετρικά γεωμετρικά σχήματα, σε βάθος 900 μέτρων! Ο Μανιούελ Ιτουράλδε, ένας από τους κορυφαίους γεωλόγους της Κούβας, εξέτασε τα στοιχεία και κατέληξε ότι «είναι παράξενο, είναι αλλόκοτο, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι σαν κι αυτό, και δεν έχουμε καμιά εξήγηση να δώσουμε». Ίσως να μην πρόκειται για την αρχαία Ατλαντίδα, κά τι σημαντικό όμως κρύβεται ανάμεσα στις Μπαχάμες και στην Κούβα. Μα οι έρευνες μοιάζουν να μην προχωρούν καθόλου...

ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ανάμεσα στην Ταϊβάν και την Ια πωνία βρίσκεται το μικρό νησί Γιοναγκούνι. Στα ανοιχτά, κα τω από τη νότια πλευρά του νη σιού, σε βάθος περίπου 20 μέτρων, ένας δύτης, ο Κιχατσίρο Αρατάκε, ανακάλυψε τον Μάρτη του 1995 έναν μυστηριώδη σχηματισμό από κυκλώπεια ερείπια (kaitei iseki) μιας αρχαίας πόλης ενός άγνωστου πολιτισμού. Εκτός από τα κυκλώπεια τείχη, που παραπέμπουν στις μυθικές υποβρύχιες πόλεις των Αβυσσαίων της μυθολογίας Κθούλου, έχουν ανακαλυφθεί αψίδες, πλακόστρωτοι δρόμοι και σκάλες. Σε ένα σημείο λέγεται ότι υπάρχει και μια τεράστια πυραμίδα!

Σύμφωνα με τους ερευνητές της, η υποβρύχια αυτή πολιτεία εκτείνεται σε ένα αδιευκρίνιστο μήκος σε ολόκληρη την περιοχή μέχρι την Οκινάουα, που απέχει από εκεί 500 χιλιόμετρα! Κάποιοι δίνουν στα κτίσματα ηλικία τουλάχιστον 8.000 ετών, αλλά η τεχνολογία που απαιτείται για να φτιαχτούν αυτά τα κτίσματα δεν ταιριάζει με καμιά γνωστή ιστορική περίοδο.

Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για κάποια πόλη της καταποντισμένης ηπείρου της Μου ή για πόλη εξωγήινων. Οι απομυθοποιητές επιμένουν ότι όλα αυτά έχουν κατασκευαστεί από κάποια παράξενη γεωλογική διεργασία (η οποία προφανώς μπορεί και κατασκευάζει και σκάλες, αψίδες, και σύμβολα...) Η περιοχή είναι επικίνδυνη για τους δυτες, όμως πολλοί Ιάπωνες την επισκέπτονται ελευθέρα και την εξερευνούν. Οι Ιάπωνες ειδικοί είναι πλέον σίγουροι ότι έχουν να κάνουν με μια αρχαία πόλη ενός άγνωστου πολιτισμού, ανάμεσα τους ο Δρ. Κιμούρο, ο οποίος δηλώνει ότι έχει μαζέψει από την πόλη αρχαία αντικείμενα και έχει καταγράψει επιγραφές και αποδείξεις υπαρξης ανθρώπων μέσα της. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι ενώ η ύπαρξη της πολιτείας είναι επιβεβαιωμένη και κανονικά ολόκληρος ο πλανήτης θα έπρεπε να ασχολείται με αυτήν, επικρατεί γύρω της μια παράξενη σιωπή...

Η ΚΕΡΑΙΑ ΤΟΥ ΕΛΤΑΝΙΝ

Στις 29 Αυγούστου 1964, το πλοίο Eltanin βρισκόταν χίλια περίπου μίλια νότια του ακρωτηρίου Χορν της Ανταρκτικής και έκανε έρευνες κατεβάζοντας ειδικές βολίδες στο νερό που τραβούσαν φωτογραφία του πυθμένα με τη βοήθεια ειδικής κάμερας. Μια από αυτές τις φωτογραφίες κατέγραψε ένα παράξενο αντικείμενο που βρισκόταν σε βάθος 4.115 μέτρων: μια μυστηριώδη ...κεραία! Το σχήμα της είναι τελείως συμμετρικό, οι πέντε απολήξεις της είναι κανονικοί σταυροί και στρέφονται η μία σε σχέση με τις άλλες με γωνία ακριβώς 15 μοιρών, ώστε όλες μαζί να καλύπτουν έναν πλήρη κύκλο χωρισμένο σε τέσσερα τεταρτημόρια. Οι πρώτες σκέψεις ήταν ότι επρόκειτο για κάποιο μηχάνημα το οποίο έπεσε εκεί από κάποιο πλοίο, αλλά αυτό δεν εξηγεί την ακριβή τοποθέτηση της κεραίας: Είναι απόλυτα κάθετη ως πρός τον πυθμένα και μοιάζει να αδιαφορεί για τα ισχυρά ρεύματα του βυθού.

Ή τοποθέτηση της εκεί από κάποιο υποβρύχιο απορρίφθηκε ως πιθανή, γιατί δεν υπήρχε τότε κανένα βαθυσκάφος που να μπορεί να κατέβει σε τέτοιο βάθος. Μια απομυθοποιητική -αλλά πολύ πειστική- εξήγηση που κυκλοφόρησε είναι ότι πρόκειται για κάποιου είδους θαλάσσιο φυτό, ένας σπόγγος «Cladorhiza Concrescens». Κάποιοι βιολόγοι όμως απορρίπτουν την εξήγηση αυτή, γιατί η φυτική ζωή δεν μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιο βάθος όπου δεν φτάνει το φως του Ήλιου. Η πιο παράξενη ερμηνεία που δόθηκε για αυτό το αντικείμενο το συνδέει με το ενεργειακό πλέγμα της Γης και ισχυρίζεται ότι είναι ένας αρχαίος αναμεταδότης ενέργειας, ο οποίος ξέμεινε εκεί από έναν αρχαίο πολιτισμό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το τι μπορεί να είναι αυτό το αντικείμενο, γιατί η «κεραία» ή το παράξενο φυτό εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πάντα: στον βυθό του ωκεανού...

ΛΙΩΜΕΝΑ ΤΕΙΧΗ

Στην κεντρική και βορειοανατολική Σκωτία, υπάρχουν τουλάχιστον εξήντα οχυρώματα (των αρχαίων Σκώτων, άραγε των οποίων τα τείχη έχουν λιώσει και υαλοποιηθεί! Τα πιο γνωστά από αυτά είναι τα Ταπ ο' Νοθ, Άρκα Ούνσκελ, Κλίκχιμιν, Κρεγκ Φαντράιγκ στο Ινβερνές, Αμπέρναθι, Κρόμαρτι, κ.ά. Το φαινόμενο όμως δεν είναι μονάχα σκωτικό: Υαλοποιημένα τείχη έχουν βρεθεί σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Στη βόρεια Γαλλία και στη Βρετάνη τα πιο γνωστά από αυτά είναι το Σατώ-Βε και το Πεντε Γκοντί. Στη Γερμανία βρίσκονται στη λίμνη Ού-κερ στο Μπράντεμπουργκ και στο Νάχε του Ρήνου. Στην Τουρκία, τμήματα των ερειπίων της αρχαίας πόλης Χιτουσα των Χιτιτών εί ναι λιωμένα και υαλοποιημένα. Στο Ιράν και το Ιράκ πολλά από τα αρχαία «ζιγκουράτ» που έχουν σωθεί μέχρι σήμερα έχουν κι αυτα υαλοποιημένα τοιχώματα (πιο ονομαστό από αυτά είναι το Μπιρς Νίμροντ, το οποίο συγχέεται με τον Πύργο της Βαβέλ). Στην Αμερική, υαλοποιημένα ερείπια έχουν εντοπιστεί στην περίφημη κοιλάδα του θανάτου. Στην κοιλάδα του Ινδού, μέσα στις πόλεις Χαράππα και Μοχέντζο-Ντάρο έχουν βρεθεί μάζες υαλοποιημένων πετρωμάτων... Πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν για να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Τον δέκατο όγδοο αιώνα, πίστευαν ότι οι άνθρωποι που έχτισαν τα τείχη χρησιμοποίησαν πέτρες που είχαν εκτιναχθεί από ηφαίστεια! Ο Άρθουρ Κλαρκ περιγράφει ειρωνικά μια πιο πρόσφατη άποψη, στο βιβλίο του Τα Μυστήρια του Κόσμου: «...Τα πετρώματα έλιωσαν από τα ακτινοβόλα όπλα εκείνων των πλασμάτων των τόσο αφοσιωμένων στην εξαπάτηση των σύγχρονων αρχαιολόγων, των αρχαίων αστροναυτών». H ειρωνεία όμως του Κλαρκ δεν αποκλείει καθόλου την εξήγηση που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής: Ότι πυρηνικές εκρήξεις ενός πυ ρηνικού πολέμου έλιωσαν στιγμιαία τα τείχη...

Οι αρχαιολόγοι προτιμούν να υποθέτουν ότι τα οχυρώματα καλύπτονταν από τόνους ξυλείας που οι κατασκευαστές των τειχών έβαζαν φωτιά, με σκοπό την υαλοποίηση τους. Δεν είναι παράλογη ιδέα, έχει όμως πολλά προβλήματα. Πρώτον, τα περισσότερα υαλοποιημένα τείχη έχουν καταρρεύσει στην διαδικασία της υαλοποίησης και σίγουρα δεν είναι δυνατότερα από τα κανονικά -άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος οι αρχαίοι να είχαν φτιάξει περισσότερα από ένα. Δεύτερον, απαιτούνται πολλοί τόνοι ξυλείας για να ανάψει η κατάλληλη φωτιά, τα ξύλα όμως δεν ήταν ποτέ κάτι που ξόδευαν ή έκαιγαν για αμφιβόλου αξίας επιχειρήματα, ειδικά σε περιοχές όπου ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς, όπως στη Σκωτία όπου υπάρχουν τα περισσότερα λιωμένα τείχη. Τρίτον, δεν είναι ολόκληρα τα τείχη υαλοποιημένα, αλλά μονάχα κάποια τμήματα τους.Θα ήταν παράξενο αυτοί που τα έφτιαξαν να υαλοποίησαν ηθελημένα κάποιο τμήμα και να άφησαν ανέπαφο κάποιο άλλο... Η άλλη «επίσημη» θεωρία είναι πως η υαλοποίηση έγινε τυχαία, όταν τα τείχη καταστράφηκαν απο εισβολείς.

Τη δεκαετία τού 1930 οι αρχαιολόγοι Γκόρντον Τσάιλντ και Ουάλας Θόρνυκροφτ έκαναν πειράματα, στα οποία έδειξαν ότι τα σκωτσέζικα τείχη θα μπορούσαν πράγματι να είχαν πυρποληθεί απο εισβολείς που συγκέντρωσαν γύρω τους κλαδιά και ξύλα. Όμως μια ομάδα χημικών εξέτασε δείγματα πέτρας από έντεκα διαφορετικά οχυρώματα της Σκωτίας και κατέληξε ότι οι θερμοκρασίες που είναι απαραίτητες για να γίνει η υαλοποίηση ήταν τόσο υψηλές -περίπου 1.100 C- που θα ήταν αδύνατο να είχαν δημιουργηθεί από παραδοσιακούς πολεμικούς εμηρησμούς... Αν πούμε ότι οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν τι να υποθέσουν για τα λιωμένα τείχη, απλώς υποτιμούμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση πώς και για ποιον λόγο τα τείχη των οχυρωμάτων υαλοποιήθηκαν. Ο Νίκος Κανακάρης συμπληρώνει: «Αν τα υαλοποιημένα τείχη ήταν ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στη Σκωτία, θα ήταν εύκολο να αποδοθεί η ύπαρξη τους σε κάποια συγκεκριμένη τεχνική που ακολουθούσαν οι κατασκευαστές τους. Η διάδοση τους όμως σε όλο τον κόσμο αποκλείει την ορθότητα ενός τέτοιου συλλογισμού»...

ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΙ

Σε ένα γράμμα που βρίσκεται στα βασιλικά αρχεία της Μαδρίτης με ημερομηνία 1572, ο Ισπανός αντιβασιλέας τού Περού αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες τεχνούργημα που είχε στην κατοχή του. Επρόκειτο για ένα μεταλλικό καρφί 18 εκατοστών, το οποίο βρήκαν οι Ινδιάνοι ανθρακωρύχοι στο κέντρο ενός βράχου που χρειάστηκε να σπάσουν. Το βάθος στο οποίο βρισκόταν ο βράχος, καθώς και η σύσταση του, τού έδιναν ηλικία τουλάχιστον 75.000 ετών. Το καρφί δεν είναι γνωστό πού βρίσκεται σήμερα. Το 1844, ο επιστήμονας σερ Ντέιβιντ Μηριούστερ ανέφέρε ότι στο ορυχείο Κίντγκουντι στη Βόρεια Βρετανία, εντόπισε μια σκουριασμένη μεταλλική ράβδο μέσα σε έναν ασβεστόλιθο που ήταν τουλάχιστον 40 εκατομμυρίων ετών!

Η ράβδος βρισκόταν κάποτε στο Μουσείο φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου (εικόνα 1). Τον Ιούνιο του 1851, το περιοδικό Scientific American ανέφερε ότι στη Μασαχουσέτη, μέσα σε ένα στερεό βράχο που θρυμματίστηκε με δυναμίτη, βρέθηκε ένα μεταλλικό βάζο δυο κομματιών, φτιαγμένο από ψευδάργύρο και ασήμι (εικόνα 2). Στα πλευρά του είχε σχεδιασμένα με ασήμι έξι λουλούδια και ήταν φτιαγμένο με μεγάλη τέχνη. Η χρονολόγησή του έδειξε ηλικία τουλάχιστον 100.000 ετών, Το βάζο παρουσιάστηκε σε διάφορα μουσεία της εποχής - και μετά εξαφανίστηκε. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι μάλλον μπερδεύτηκε με ευρήματα που του μοιάζουν, άλλης όμως εποχής, και είναι κλειδωμένο στο υπόγειο κάποιου μουσείου. Καλός τρόπος για να χαθούν τα ίχνη του... Το 1865, μια σκουριασμένη βίδα(!) έξι εκατοστών βρέθηκε μέσα σε μια πέτρα στο ορυχείο Άμπεϊτης Νεβάδα. Από την οξείδωση της υπολογίζεται ότι είναι τουλάχιστον 21 εκατομμυρίων ετών! Το 1968, σε ένα λατομείο στο Σεν Ζαν ντε Λιβέτ της Γαλλίας, δύο ερευνητές (Υ. Ντρουέ και Χ. Σσλφατί) ανακάλυψαν μια σειρά από μεταλλικούς σωλήνες, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα σε πετρώματα Της Κρητιδικής Περιόδου. Οι σωλήνες (εικόνα 3) είναι σίγουρο ότι έχουν κατασκευαστεί από νοήμονα πλάσματα, όμως η χρονολόγηση των πετρωμά των που βρίσκονταν γύρω τους, ΤΟΥΣ δίνει ηλι κία 65 εκατομμυρίων ετών! Στα ορυχεία Γουοντερστόουν στο Ότοσνταλ Της Νότιας Αφρικής, μέσα σε πετρώματα που χρονολογούνται μέχρι και 2,8 δισεκα τομμυρίων ετών(!), έχουν βρεθεί τις τελευ ταίες δεκαετίες πολλές εκατοντάδες τέλειες μεταλλικές σφαίρες (εικόνα 4), μερικές από τις οποίες έχουν πάνω τους χαραγμένες τρεις παράλληλες εγκοπές. Οι γεωλόγοι ισχυρίζονται ότι είναι φυσικοί σχηματισμοί, αλλά το τέλειο σφαιρικό σχήμα TOUS και οι απόλυτα ευθείες χαραγματιές προκαλούν δίκαια ερωτηματικά... Το βρετανικό επιστημονικό περιοδικό Nature το 1886 και το γαλλικό L'Astronomie το 1887 δημοσίευσαν ότι σε ένα ορυχείο στο Γούλφσεγκ της Αυστρίας, μέσα σε ένα κομμάτι κάρβουνου το οποίο χρονολογήθηκε περίπου 70 εκατομμυρίων ετών, βρέθηκε ένα μεταλλικό παραλληλόγραμμο φτιαγμένο από σίδηρο, άνθρακα και νίκελ. Ο «κύβος» είχε ακμή περίπου 10 και ύψος 7 εκα τοστά και ζύγιζε περίπου 800 γραμμάρια. Τον διέτρεχε μια διαγώνια χαρακιά. Οι ειδικοί δεν αμφέβαλαν ποτέ ότι ήταν τεχνητός, το πρόβλημα όμως ήταν ότι όταν σχηματίστηκε ο άνθρακας γύρω του, δεν υπήρχε η τεχνολογία για να φτιαχτεί - δεν υπήρχε ούτε καν ο άνθρωπος! Ο κύβος τοποθετήθηκε αρχικά στο Μουσείο τού Σάλ τζμπουργκ, για αυτό πολλοί τον ονομάζουν κύβο τού Σάλτζμπουργκ, αλλά και Σίδερο του Γούλφσεγκ. Μερικά χρόνια πριν, ο Ρώσος δημοσιογράφος Γκ. Οστρουμόφ προσπάθησε να ερευνήσει την ιστορία του. Οι υπεύθυνοι των μουσείων του είπαν -ψέματα- ότι ο κύβος χάθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, είχε εξαφανιστεί και ο σχετικός φάκελος του μουσείου. Ο Οστρουμόφ θεώρησε ότι ο κύβος ήταν φάρσα και έγραψε μερικά άρθρα για να το υποστηρίξει. Υπάρχουν όμως πολλές αναφορές σε επιστημονικά συγγράμματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του κύβου. Στο μουσείο Oberosterreichisehes Landesmuseum στο Λιντζ της Αυστρίας υπάρχει ένα εκμαγείο του, καθώς και η πληροφορία ότι ο κύβος βρισκόταν εκεί από το 1950 ως το 1958. Το 1966 μεταφέρθηκε στο Μουσείο φυσικής ιστορίας στη Βιέννη, όπου του έγινε μικροανάλυση με ηλεκτρονικά μέσα, η οποία κατέληξε ότι είναι αδιαμφισβήτητα τεχνητής κατασκευής. Το 1973, δημοσιεύτηκε η σχετική μελέτη από τον χημικό Hubert Mattlianer, η οποία κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Σήμερα κάποιες πηγές λένε ότι ο κύβος βρίσκεται στην ιδιωτική συλλογή κάποιου Χέρν Ο. Μπέρνχαρντ, ο οποίος σχετίζεται με το Heimathaus Museum τού φόκλαμπουρκ. Η ύπαρξη του κύβου και των προηγούμενων αντικειμένων είναι εφαλτήριο για να υποθέσουμε πολλά παράξενα πράγματα. Κάποιοι όμως προτίμησαν να τα κρύψουν. Οπως φαίνεται, ακόμη και οι υποθέσεις είναι προνόμιο κάποιων λίγων...

ΤΟ ΤΕΧΝΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΟ

Ενα άλλο τεχνικό «απολίθωμα» βρέθηκε το 1961, στα βουνά Κόσο. Αρχικά οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν (Γουάλας Λέιν, Βιρτζίνια Μάξεϊ, Μάικ Μάικσελ) πίστεψαν ότι επρόκειτο για μια κούφια πέτρα που περιείχε κρυστάλλους. Όταν το έκοψαν όμως στα δύο, βρήκαν μέσα στην πέτρα ένα κομμάτι κάποιας μηχανής: ένα εξάγωνο κουτί φτιαγμένο από παράξενο μαλακό υλικό που μοιάζει με ξύλο αλλά δεν είναι, μέσα στο οποίο βρι σκόταν ένας κύλινδρος από κεραμικό, «ντυμένος» με δαχτυλίδια χαλκού. Ο κύλινδρος με τη σειρά του περιείχε ένα μεταλλικό «καρφί» από γυαλιστερό μέταλλο το οποίο καταλήγει σε έλικα. Αυτό το μέταλλο αποδείχτηκε οτι είναι μαγνητικό και, παραμένει χωρίς ίχνη οξείδωσης (σκουριάς).

Μαζί με αυτό το αντικείμενο, στην ίδια πέτρα, βρέθηκαν ένα καρφί και ένας δακτύλιος. Οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν, έστειλαν το «τεχνούργημα του Κόσο» σε μια ομάδα ερευνητών που ειδικεύονταν στη μελέτη παράξε νων αντικειμένων. Αυτοί του έκαναν ακτινογραφία και βρήκαν αποδείξεις ότι πράγματι είναι κάποιο εξάρτημα μηχανής. Μοιάζει με τα σημερινά «μπουζί» τα οποία χρησιμοποιούνται στους κινητήρες των αυτοκινήτων για να παράγουν σπίθες και να αναφλέγουν τη βενζίνη!

H πέτρα όμως στην οποία ήταν κλεισμένο, ήταν ηλικίας τουλάχιστον 500.000 ετών! Το τεχνούργημα παρέμεινε στην κατοχή του ενός από τους εξερευνητές που το ανακάλυψαν, του Γουάλας Λέιν, ο οποίος αρνούταν να το παραδώσει για μελέτη και αρνήθηκε να το πουλήσει ακόμη και όταν ένας συλλέκτης τού πρόσφερε 25.000 δολάρια. Οι απομυθοποιητές του αντικειμένου λένε ότι το τεχνούργημα του Κόσο δεν είναι αρχαίο αντικείμενο, αλ λά ένα μπουζί της δεκαετίας τού 1920. Μια έρευνα όμως που έγινε το Σεπτέμβριο του 1999 και θα μπορούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο, απέτυχε να εντοπίσει το αντικείμενο ή έστω έναν από τους τρεις εξερευνητές. Η έρευνα κατέληγε στην υποψία ότι ο Λέιν πέθανε, ο Μάικσελ εξαφανίστηκε και το αντικείμενο καταστράφηκε. Η Βιρτζίνια Μάξεϊ, ο μόνος από τους τρεις ευρετές του τεχνουργήματος που είναι γνωστό ότι ζει ακόμη, αρνείται κατηγορηματικά να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση...

Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ

Αν τα προηγούμενα ακούγονται απίστευτα, αναλογιστείτε τι συνέβη σε ένα άλλο, πολύ πιο επιβεβαιωμένο εύρημα. Μέχρι πριν την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, το μουσείο της Βαγδάτης διέθετε, ανάμεσα σε άλλα, ένα τεχνούργημα που θεωρείται απόδειξη ότι ο ηλεκτρισμός ήταν γνωστός χιλιάδες χρόνια πριν τον «ανακαλύψουν» οι Δυτικοί: την περίφημη «μπαταρία της Βαγδάτης». Η μπαταρία ανακαλύφθηκε το 1936 σε έναν αρχαίο οικισμό που ανήκε κάποτε στους Πάρθους, οι οποίοι έζησαν στην περιοχή ανάμεσα στα 248 π.Χ με 226 μ.Χ. Πρόκειται για ένα αγγείο 15 εκατο στών από πηλό (εικόνα 1), το οποίο περιέχει μέσα του έναν χάλκινο κύλινδρο στερεωμένο με άσφαλτο, ο οποίος με τη σειρά του περιέχει ένα οξειδωμένο σιδερένιο ραβδί που στερεώνεται έτσι ώστε να μην ακουμπά στον πάτο του αγγείου. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα ηλεκτρικό στοιχείο, στο οποίο φτάνει να συμπληρώσει κάποιος οξύ ή αλκαλικό υγρό (π.χ. χυμό λεμονιού ή σταφυλιών) για να πάρει ακόμη και σήμερα ηλεκτρικό ρεύμα τάσης περίπου μισού βολτ (εικόνα 2). Ο πρώτος αρχαιολόγος που μελέτησε την μπαταρία ήταν ο Γερμανός Βίλχελμ Κένινγκ. Όταν όμως τόλμησε να παρουσιάσει το εύρημα του, δέχτηκε αμέτρητες επιθέσεις. Τον κατηγόρησαν ότι ήταν ανόητος και είχε κάνει λάθος στην ερμηνεία του ή ότι το αντικείμενο είχε φτιάξει κάποιος Ευρωπαίος μηχανικός και όχι οι «άξεστοι λαοί της Ανατολής». Ο Κένινγκ γλίτωσε από τις επιθέσεις μόνον όταν ο Γερμανός αιγυπτιολόγος Δρ. Α.Έγκεμπερτ τον υποστήριξε και ανέλαβε αυτός να αποδείξει ότι η Μπαταρία ήταν πράγματι πηγή ηλεκτρισμού...

Η μπαταρία της Βαγδάτης είναι ένα από τα λιγοστά αντικείμενα που διστακτικά αναγνωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως αυτό που είναι,κι ας καταρρίπτει την επίσημη άποψη της Ιστορίας για την εξέλιξη της τεχνολογίας. Αυτό όμως δεν έγινε γιατί το κατεστημένο ήταν στις καλές του στην περίπτωση αυτήν, αλλά γιατί η μπαταρία λύνει ένα άλλο, μεγαλύτερο πρόβλημα: Τα μουσεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα με αμέτρητα επιχρυσωμένα αντικείμενα που πριν την ανακάλυψη της μπαταρίας ήταν ανεξήγητο πως επιχρυσώνονταν, αφού «δεν υπήρχαν» οι ανάλογες τεχνικές γνώσεις. Με την βοήθεια του ηλεκτρισμού, η επιχρύσωση σταματά να είναι πρόβλημα. Ομως, ο παρακάτω συλλογισμός εξακολουθεί να απαγορεύεται: Αφού υπάρχουν τόσα πολλά επιχρυσωμένα αντικείμενα, πρέπει να υπήρχαν και ανάλογα πολλές μπαταρίες, και ανάλογα πολλά εργα στήρια που χρησιμοποιούσαν ηλεκτρισμό, άρα και ανάλογα πολλοί τεχνίιεε, και ανάλογα πολλές γνώσεις και βιβλία, και ανάλογα πολλές άλλες τεχνολογίες. Τι απέγιναν όμως αυτά; Μήπως πρέπει να αναλο γιστούμε ότι κάποιος φρόντισε να μη φτάσουν στα χέρια μας;... Για να μη μας απασχολούν όμως τέτοιες σκέψεις, το κατεστημένο με την πολιτική του μορφή ανέλαβε δράση τον Μάρτιο του 2003. Υπό την κάλυψη των στρατιωτικών δυνάμεων των Η.Π.Α που μό λις είχαν καταλάβει τη Βαγδάτη, άγνωστοι εισέβαλαν στο Μου σείο και έκλεψαν την μπαταρία μαζί με 170.000 άλλα αρχαία αντικείμενα.

Πού είναι τώρα, κανείς δεν ξέρει. Σε μερικά χρόνια, η ύπαρξη της μπατάριας θα αμφισβητείται και όποιος θα μιλάει για αυτή θα χαρακτηρίζεται εύπιστος...

Ο ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΚΙΟΝΑΣ ΣΤΟ ΔΕΛΧΙ.

Στο Δελχί της Ινδίας βρίσκεται ένας κίονας από καθαρό σίδηρο (εικόνα 3), ηλικίας πάνω από .1.600 έτη, ο οποίος έχει την παράξενη ιδιότητα να μη σκουριάζει και να μη φθείρεται, αν και βρίσκεται εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης. Οι αρχαιολόγοι λένε οτι κατασκευάστηκε περίπου το 400 μ.Χ., αλλά οι λόγιοι της περιοχής επιμένουν ότι είναι πάνω από 4.000 ετών. Ο κίονας έχει ύψος εφτά μέτρων, πάχος 40 εκατοστών και βάρος έξι τόνων και κατασκευάστηκε ως μνημείο ενός βασιλιά που έχει επιβιώσει μονάχα το όνομα του, του Τσάντρα. Για τη δημιουργία ενός αντικειμένου από καθαρό σίδηρο, δεν υπάρχει άλλη τεχνική πέρα από την ηλεκτρόλυση, που κι αυτή ακόμη δεν μπορεί να παράγει παρά ελάχιστες ποσότητες καθαρού σιδήρου. Ακόμη και σήμερα δεν είναι εύκολο να φτιαχτεί ένα αντικείμενο αναλόγου μεγέθους από το ίδιο υλικό...

ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΑ

Το 1938, μια ομάδα Κινέζων αρχαιολόγων, με αρχηγό της αποστολής τον αρχαιολόγο Δρ. Τσι Που Τάι, ερευνούσε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων στα βουνά Μπάιαν Κάρα Ούλα. Μέσα στις σπηλιές ανακάλυψαν σκελετούς και απομεινάρια μιας παράξενης φυλής αν θρώπων με μεγάλα κεφάλια και μακριά χέρια. Μέσα στις ίδιες σπηλιές βρέθηκαν θαμμένοι στο έδαφος 716 πέτρινοι δίσκοι, ηλικίας περίπου 12.000 ετών.

Αυτοί οι δίσκοι έμοιαζαν παραδόξως με δίσκους γραμμοφώνου, αφού ήταν τρύπιοι στο κέντρο τους και πάνω τους ήταν χαραγμένο σπειροειδώς ένα λεπτό αυλάκι, φτιαγμένο από ιερογλυφικά. Ξεκάθαρα ήταν κάποιο είδος γραφής, που κανένας όμως δεν κατάφερε τότε να αναγνωρίσει... Μεσολάβησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η κομμουνιστική επανάσταση στην Κίνα, οπότε η μελέτη των δίσκων καθυστέρησε για αρκετά χρόνια. Το 1965, ο Δρ. Τσουμ Ουμ Νούι δημοσίευσε μια μελέτη στην οποία ισχυριζόταν ότι έλυσε το μυστήριο. Οι δίσκοι, έλεγε, λένε τα εξής απίστευτα: «Πριν 12.000 χρόνια από σήμερα, οι κάτοικοι ενός άλλου κόσμου, οι Ντρόπα (ή Ντζόπα), ήρθαν στον πλανήτη μας με τη βοήθεια μιας "διαστημικής βολίδας". Το διαστημόπλοιο τους έπεσε στα βουνά Μπάιν Κάρα Ούλα και έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές. Οι ναυαγοί, οι οποίοι ήταν φιλειρηνικοί, συνάντησαν τα μέλη της φυλής των Κχαμ, οι οποίοι όμως τους παρεξήγησαν και τους κυνήγησαν, κσταφέρνοντας να σκοτώσουν πολλούς από αυτούς! Μόνον αργότερα οι Κχαμ κατάλαβαν ότι οι Ντρόπα ήταν φιλικοί και αποφάσισαν να τους να γυρίσουν στον πλανήτη τους. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, αφού το διαστημόπλοιο τους δεν επισκευαζόταν!»

Οι κινεζικές ανθρωπολογικές έρευνες που έγιναν αργότερα, εντόπισαν ότι πράγματι οι κάτοικοι της περιοχής μιλούσαν για μια φυλή «γειτόνων» τους, που ήταν κοντοί, πολύ αδύνατοι, ωχροί στο χρώμα, είχαν μεγάλα κεφάλια και «είχαν έρθει από τα σύννεφα». Μιλούσαν για την παροιμιώδη ασχήμια τους και την αποκρουστικότητα που εξέπεμπαν, με αποτέλεσμα οι άγριοι Μογγόλοι της περιοχής να τους κυνηγούν και να τους σκοτώνουν. Όλα αυτά έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν την απίστευτη ιστορία των δίσκων... Αρκετοί δίσκοι στάλθηκαν στη Μόσχα, όπου τους έγιναν χημικές και μαγνητοσκοπικές σναλύσεις. Σύμφωνα με μια δημοσίευση στο σοβιετικό περιοδικό Sputnik, οι δίσκοι είχαν κάποια ίχνη που έδειχναν ότι κάποτε υποβλήθηκαν σε ρεύματα υψηλής τάσης και όταν γύριζαν σε ένα ειδικό «πικάπ» που κατασκεύασαν οι Ρώσοι για αυτούς, εξέπεμπαν παλμούς ακτινοβολίας...

Δυστυχώς, το κομμουνιστικό Σιδηρούν Παραπέτασμα και η κλειστή στάση που πάντοτε κρατούσαν οι Κινέζοι απέναντι στους ξένους, δεν αφήνει να επιβεβαιώσουμε τι συμβαίνει πραγματικά με τους δίσκους των Ντρόπα. Διάφοροι ερευνητές επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των σοβιετικών δημοσιεύσεων, αλλά κι αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε. Το 1974, ο Αυστριακός μηχανικός Ερνστ Βέγκενερ εντόπισε μερικούς από αυτούς τους δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στο Ζιαν και του επετράπη να τους φωτογραφήσει (αυτές είναι οι μόνες φωτογραφίες των δίσκων που υπάρχουν), αλλά ο διευθυντής του μουσείου αρνήθηκε να του δώσει άλλες πληροφορίες.

Ο Γερμανός ερευνητής Χάρτβιγκ Χάουσντορφ επισκέφτηκε το 1994 το ίδιο μουσείο, αλλά εκεί του είπαν ότι οι δίσκοι έχουν πλέον εξαφανιστεί... Το πρακτορείο Associated Press δημοσίευσε το 1995 όχι στα βου νά Μπάιαν Κάρα Ούλα εντοπίστηκε πράγματι μια φυλή πυγμαίων ύψους σχεδόν ενός μέτρου και άγνωστης φυλετικής καταγωγής. Αυτή η ανακάλυψη είναι μια επιβεβαίωση για την αυθεντικότητα των δίσκων.Όμως οι δίσκοι φαίνεται ότι έχουν πλέον χαθεί...

«ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΛΕΝΚΟΥΕ

Το 1952, στην αρχαία πόλη τού Παλένκουε, ο αρχαιολόγος Άμπερτ Λούιλιερ εντόπισε σε μια πυραμίδα τον νεκρικό θάλαμο του βασιλιά Πάκαλ Βοτάν που πέθανε το 684 μ.Χ. Η φωτογραφία του καλύμματος της σαρκοφάγου του βασιλιά έκανε τον γύρο του κόσμου, και έφτασε κάποια στιγμή στα χέρια του πολύ παράξενου Σοβιετικού συγγραφέα και επιστήμονα Αλεξάντερ Καζάντσεφ. Ο Καζάντσεφ δεν δίστασε να δηλώσει άμεσα ότι η εικόνα αυτή αναπαριστά έναν άνθρωπο που οδηγά ένα ιπτάμενο όχημα!

Μέσω του Καζάντσεφ, η φωτογραφία έφτασε στα χέρια τού Έριχ φον Νταίνικεν. Ο Νταίνικεν συγκλονίστηκε μόλις την είδε. Την αναφέρει, από τότε, στα περισσότερα από τα πολυάριθμα βιβλία του. Ο Νταίνικεν γράφει: «Βλέπουμε ένα ανθρωποειδές πλάσμα, με στολή αστροναύτη, σε στάση οδηγού αγωνιστικού αυτοκινήτου με τον κορμό του γερμένο μπροστά. Κάθε παιδί θα αναγνωρίσει αυτό που βρίσκεται γύρω από το πλάσμα:Ένας πύραυλος. Μπροστά είναι μυτερό... από την ουρά βλέπουμε να βγαίνουν φλόγες. Το πλάσμα χειρίζεται έναν αριθμό από απροσδιόριστα όργανα ελέγχου, η φτέρνα του αριστερού ποδιού πατά σε ένα είδος πεντάλ...» Οι αρχαιολόγοι απέρριψαν φυσικά τις πε ριγραφές του Νταίνικεν, και είπαν ότι «πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση ενός ανθρώπου που στέκεται στα πόδια του θεού του θανάτου και κοιτά το συμβολικό δικέφαλο φίδι που αναπαριστά τη ζωή. Ο "πύραυλος" είναι θρησκευτικά σύμβολα και στυλιζαρισμένα άνθη καλαμποκιού...» Η απάντηση του Νταίνικεν σ' αυτές τις περιγραφές ήταν «Με διασκεδάζετε»... Κοιτάξτε προσεκτικά την απεικόνιση και βγάλτε τα δικά σας συμπε ράσματα. Ενδιαφέρουσες σκέψεις προκαλεί και η σύγκρισή της με το μονολιθικό μνημείο στο Ολμέκεν του Μεξικού, το οποίο έχει μια σχεδόν παρόμοια απεικόνιση ενός «πιλότου»...

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

Το Πάσχα τού 1900, στα ανοιχτά των Αντικυθήρων, ανακαλύφτηκε το ναυάγιο ενός αρχαίου ελληνικού πλοίου που ήταν γεμάτο αρχαία αγάλματα και προτομές. Μαζί με αυτά ανελκύθηκε και μια παράξενη μάζα από σκουριά, στην οποία κανείς αρχικά δεν έδωσε σημασία. Δύο χρόνια αργότερα, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Στάης πρόσεξε ότι στη μάζα φαίνονταν τα περιγράμματα γραναζιών και αποφάσισε ότι έπρεπε να τη μελετήσει καλύτερα...

Έτσι ανακαλύφθηκε ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων, μια συσκευή που από ό,τι καταλαβαίνουμε σήμερα, την εποχή που κατασκευάστηκε, περίπου το 80 π.Χ„ μπορούσε να υπολογίσει τις κινήσεις των πλανητών. Το μηχάνημα αποτελούταν από μερικούς δείκτες που αντιπροσώπευαν τους πλανήτες, τονΉλιο και τη Σελήνη, δύο επιφάνειες στις οποίες αναγράφονταν οι μήνες του αρχαίου ελληνο-αιγυπτιακού έτους και διάφορες άλλες ενδείξεις, ένα σετ από 38 γρανάζια που κινούνταν μέσα στο κουτί της συσκευής, και έναν περιστρεφόμενο μοχλό με τον οποίο ο χρήστης έβαζε σε κίνηση το όλο σύστημα. Το μηχάνημα δούλευε με τον εξής απλό τρόπο: Ο χρήστης του τοποθετούσε τους δείκτες των πλανητών μιας δεδομένης ημερομηνίας στις σωστές τους θέσεις και μετά, γυρίζοντας τον μοχλό, μπορούσε να παρατηρήσει τι θα έκαναν οι πλανήτες καθώς θα περνούσε ο χρόνος προς το παρελθόν ή το μέλλον. Οι μελετητές του μηχανισμού, με πιο γνωστό ανάμεσα τους τον Δρ. Ντέρεκ Ντε Σόλλα Πράις, εντόπισαν ότι ο σχεδιασμός των γραναζιών περιελάμβανε «διαφορικά» γρανάζια, τα οποία θεωρούνται ως το σημαντικότερο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπολογιστικής μηχανής, δηλαδή ενός κομπιούτερ. «Επίσημα», τα διαφορικά γρανάζια ανακαλύφθηκαν με τά το 1500 μ.Χ.!

Πρόσφατα (16-6-2005) παρευρέθηκα στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας στη Θέρμη της θεσσαλονίκης, στην ομιλία τού κ. Μάικλ Ράιτ, διευθυ ντή του Μουσείου Επιστήμης του Λονδίνου, που θεωρείται σήμερα ο πιο εξειδικευμένος μελετητής του Μηχανισμού. Η ομιλία είχε τον τίτλο Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, Μοντέλο Εργασίας και Λειτουργίας. Ο κ. Ράιτ τόνισε ότι το συγκεκριμένο μηχάνημα δεν θα μπορούσε να είναι μοναδικό στον αρχαίο κόσμο: «Λυπάμαι αν αυτό σας προσβάλλει, αλλά ο μηχανισμός δεν μοιάζει να είναι το μοναδικό δημιούργημα μιας μεγαλοφυΐας», είπε, νομίζοντας προφανώς όχι οι Έλληνες θέλουμε να αποδώσουμε τον μηχανισμό σε κάποιον αρχαίο Ελληνα σοφό. «Είναι ένα μηχάνημα το οποίο είμαι σίγουρος ότι είναι προϊ όν μιας μεγάλης παράδοσης. Σίγουρα δεν είναι το πρώτο ή το τελευταίο που κατασκευάστηκε». «Όλα τα κομμάτια του φαίνονται να είναι εξελιγμένα εξαρτήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί και δοκιμαστεί και σε άλλες συσκευές», μας είπε αργότερα όταν μιλήσαμε από πιο κοντά. Άρα, σύμφωνα και με τη γνώμη αυτού του ειδικού, πρέπει να υπάρχουν κι άλλα παράξενα μηχανήματα στον αρχαίο κόσμο, τα οποία δεν κατάφεραν να φτάσουν στη δική μας εποχή. Και να έφταναν όμως, δεν είναι σίγουρο ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Κοιτάζοντας τα εύκολα να μεταφερθούν τεχνουργήματα για τα οποία μιλάω σ' αυτό το άρθρο, ο μηχανισμός είναι το μοναδικό που δεν έχει χαθεί και το μοναδικό που αποδέχεται η επιστημονική κοινότητα. Αν χανόταν όμως, να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα θεωρούταν urban legend και θα εξαφανιζόταν κάπου ανάμεσα στον θρύλο και την αδιαφορία - βέβαια, και σήμερα κάπου εκεί βρίσκεται...

Ο κατάλογος των μυστηριωδών τεχνουργημάτων δεν ολοκληρώνεται, φυσικά, εδώ. Υπάρχουν αντικείμενα απροσδιόριστης αρχαιότητας που μοιάζουν με αεροπλάνα, σχέδια σε σπηλιές και σε τοιχογραφίες που απεικονίζουν ανθρώπους να ταξιδεύουν στους ουρανούς, τρομακτικά κρυστάλλινα κρανία, απολιθωμένα σημάδια από ανθρώπινα παπούτσια 600 εκατομμυρίων ετών, αρχαία κείμενα που περιγράφουν με λεπτομέρειες την κατασκευή αεροσκαφών, όλα αυτά λιγότερο ή περισσότερο «χειροπιαστά» και αποδεδειγμένα από τα προηγούμενα... Τι υποδεικνύει αυτή η πληθώρα παράξενων τεχνουργημάτων που έρχονται στο φώς; Ίσως το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι οτι η ανθρωπότητα μόλις πρόσφατα άρχισε τη μεγάλη εξερεύνηση του σύμπαντος, και μόλις πρόσφατα άρχισε να συνειδητοποιεί τους περιορισμούς των ερμηνευτικών, ιστορικών και χρονολογικών συστημάτων της.Ίσως τα ανεξήγητα τεχνουργήματα να είναι η υλική προβολή των υποψιών μας ότι εμείς και ο πολιτισμός μας, για τον οποίο τόσο καυχιόμαστε, είμαστε μονάχα μια μικρή σταγόνα στον τεράστιο ωκεανό του χρόνου...

Το άρθρο είχε δημοσιευτεί σε παλαιότερο περιοδικό "STRANGE"

ekotsifi · 5 Μαρτίου,2010

Πάει ο Χαρδαβέλλας, καιρός να πέρνουν άλλοι σειρα.

ΚατερίναΒ · 7 Μαρτίου,2010

Στην αόρατη Ελλάδα, σε μια άλλη πραγματικότητα, συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα που δεν μπορείτε ούτε να τα φανταστείτε.

Η Ελλάδα είναι γεμάτη μυστικά.

Ο «Ομφαλός της Γης» είναι στο Κάτω Χάσμα των Δελφών (Η / Ο Ομφαλός της Γης = 1708, Ψυχή = 1708, Αιώνια Φως Λάμπει = 1708)…Είναι ένα Άδυτο βαθιά μέσα στη χαράδρα καλυμμένο από τα μάτια των περίεργων και μάλλον άγνωστο στους ειδικούς.

Μπαίνεις μέσα στο αρχαίο σπήλαιο και βλέπεις ένα πηγάδι έναν «κάρκαρο» στη μέση του σπηλαίου.

Υπάρχουν σκάλες που κατεβαίνουν εκεί κάτω, τις οποίες έχουν κατασκευάσει οι Ναζί κατά τις δραστηριότητες στη χώρα μας της «Επιχείρησης Υπερβόρεια».

Κατακόρυφη σκάλα που κάνει τρεις στροφές, γύρω στα εξήντα σκαλοπάτια. Από κει μέσα περνάει ο «Μέλας Ποταμός», (το «αίμα» του Ομφαλού που εκπέμπει τη «Μελα-γχολία»), ένας από τους μεγάλους ποταμούς της Υποχθόνιας, που λέγεται έτσι επειδή το νερό φαίνεται σαν μαύρο εξαιτίας των μαύρων πετρωμάτων, αν και είναι νερό με πολύ ιδιαίτερες ιδιότητες.

Η σκάλα βγάζει στο ποτάμι και σε λαβυρινθώδεις πέτρινες στοές.

Εκεί υπάρχει άμπωτη και πλημμυρίδα του νερού, σε τακτά χρονικά διαστήματα που μπορούν σχετικά εύκολα να υπολογιστούν με προσεκτική παρατήρηση.

Για παράδειγμα, το νερό φτάνει μέχρι τα 20 σκαλοπάτια, καλύπτοντας τα υπόλοιπα και φυσικά πλημμυρίζοντας τις στοές.

Εκεί για πρώτη φορά είχα παρατηρήσει εκατοντάδες ποντίκια μαζεμένα να περιμένουν για κάτι. Κατάλαβα ότι περίμεναν την άμπωτη για να επιστρέψουν στις στοές, κι έτσι σιγά - σιγά παρατήρησα ότι το νερό αποτραβιόταν κάποια στιγμή και το πέρασμα ελευθερώνονταν.

Μόλις άνοιξε το πέρασμα φάνηκε ένα παράξενο πράσινο φως, αγνώστου ποοελεύσεως αλλά φυσικό, που φώτιζε τις στοές.

Πρόκειται μάλλον για ένα είδος πετρώματος, ένας φωσφορούχος πρασινόλιθος που λέγεται «Διορίτης Λίθος».

Εκεί κάτω ακούγονται θροϊσματα και ήχοι που μοιάζουν με αναστεναγμούς. Το φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας, κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με την «εγκυμονούσα Λητώ η οποία τίκτει τα ύδατα».

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων σκοτώνει των Πύθωνα στον Ομφαλό, ο οποίος «πνίγει τις Νύμφες» (προκαλώντας προβλήματα στις επικοινωνίες), πιστεύω ότι η πλημμυρίδα του Μέλανα Ποταμού «Πνίγει τις Νύμφες» οι οποίες είναι οι στοές του ομφαλού της Γης.

Εκεί κατά το παρελθόν πρέπει να ήταν πρόσβαση των Δρακόντων, κάποιων ανθρωποειδών ερπετόμορφων οντοτήτων οι οποίοι επικοινωνούσαν με κάποια ιερατικά τάγματα της επιφάνειας

Πρόσφατα πήγαμε την Σαλαμίνα στο άντρο του τρομάρα (που πήρε το όνομά του από ένα διαβόητο λήσταρχο της εποχής του Όθωνα που χρησιμοποιούσε αυτή τη σπηλιά για λιμέρι), όπου βρίσκεται αρχαίος ναός Εκάτης, αλλά σήμερα είναι η Μονή Αγίου Νικολάου, εκεί είναι ένα από τα λεγόμενα «μπουριά», όπως λένε οι ντόπιοι, που πηγαίνουν προς Στυμφαλο, περνούν μέσα από τη θάλασσα και καταλήγουν στη λίμνη.

Οι μελέτες μου έδειξαν ότι πρέπει να υπάρχει και σύνδεση με το λεγόμενο σπήλαιο του Ευριπίδη, αλλά αυτό τώρα το έχουν ρημάξει, του προκάλεσαν τεχνητή κατολίσθηση, άγνωστο γιατί.

Οι φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα από αυτό το μυστηριώδες σπήλαιο απεικονίζουν δαιδαλώδεις γαλάζιες στοές που δεν υπάρχουν πια, τις έκλεισαν και τις κατέστρεφαν.

Όλη η Σαλαμίνα είναι μια κουλούρα, απεικονίζει ένα «κούλουρο όφη» - το φίδι που τρώει την ουρά του – που συνδέεται με την Υποχθονία.

Βασικά, είναι ένα αποκλεισμένο μέρος, ειδικά από την πλευρά του Αίαντα αυτό είναι φανερό, από τη μια είναι η ναυτική βάση και από την άλλη πλευρά είναι η νατοϊκή βάση.

Πήγα εκεί, στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, και η ηγουμένη μου είπε πως είχε χάσει τα κλειδιά και δεν μπορούσε να μας βάλει στο Καταβάσιο (αρχαίο Καταβάσιο του Άδη). Το καταβάσιο βρίσκεται στην αυλή του μοναστηριού διπλοκλειδωμένο με σιδερένιες πόρτες.

Οι μοναχές μου διηγήθηκαν ότι πριν από κάποια χρόνια είχαν ακούσει παράξενες φωνές από εκεί μέσα, στις δύο η ώρα τη νύχτα, ανοίξανε την πόρτα του καταβακίου και βγήκανε «κάτι μεγάλες γάτες με πύρινα μάτια και ουρές, οι οποίες μιλάγανε» και αυτές έντρομες κλείσανε πάλι την πόρτα και την κρατήσανε κλειδωμένη από τότε, κι από ότι φαίνεται έχουνε χάσει και τα κλειδιά.

Πιστεύω ότι υπάρχουν έργα του αίαντα που οδηγούν από τη σαλαμίνα στη στυμφαλία, μια υποθαλάσσια απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων. Ο αίας ο τελαμώνιος, είναι ιστορικό και όχι μυθικό πρόσωπο, είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος αυτές τις διανοίξεις που έκανε, αναζητώντας την είσοδο για τον άλλο κόσμο.

Η ίδια η λέξη σαλαμίνα, αναλύεται «Σάλα-Μίνα», η λέξη σάλα υποδεικνύει μια αίθουσα, ενώ η «μίνα» μας φέρνει στο νου τους μινίους, αυτόν τον αινιγματικό αρχαίο λαό που ασχολούνταν με υπόγεια έργα (όπως αυτά στην Κοπαϊδα), ενώ η λέξη φέρνει στο νου και τον Μίνωα.

Στο πυθαγόρειο αριθμοσοφικό σύστημα, η λέξη σάλα έχει τον αριθμό 232, είναι ιερατική λέξη γι αυτό και ο αναγραμματισμός της μας δίνει Λάσα (την έδρα των μεγάλων μοναστηρίων του Θιβέτ), που ισούται επίσης με 232, αλλά 232 είναι και η λέξη Πράνα (η ενέργεια του σώματος και του αιθέρα) αλλά και η λέξη «Παρνα» (όπως στο Παρνασσός ή πρανασσός).

Μιλώντας για το πυθαγόρειο, ανακάλυψα πως ένα μεγάλο μυστικό έχει αποκρυφτεί από την αρχαιότητα στο αριθμό 2368, αλλά θα μείνει για λίγο ακόμη κρυμμένο

Κρυμμένος από τα μάτια όλων παραμένει και ο εξαφανισμένος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης.

Πρόσφατα ειπώθηκε από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό, ότι κάποιος συγγενής του Λιαντίνη βρήκε, λένε, το πτώμα του σε μια συγκεκριμένη σπηλιά στον Ταυγετο, την οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει (ούτε αναφέρθηκε το όνομα αυτού του μάρτυρα), γιατί όπως είπε- ακολουθούσε τις αυστηρές οδηγίες που του έδωσε ο Λιαντίνης να μιλήσει μόνο έπειτα από την πάροδο δύο χρόνων.

Το περίεργο είναι ότι δεν έγινε καμία αστυνομική έρευνα ή ανάκριση για όλα αυτά. Φυσικά, ο Λιαντίνης δεν είναι νεκρός, αλλά όντως άφησε πίσω τον εαυρό του σε μια σπηλιά στον Ταϋγετο.

Τώρα είναι αλλού η μελέτη του Λιαντίνη, βάσει της ειδικής οικολογικής του έρευνας (και ας μην ξεχνάμε

τη σχέση του ιστορικού ονόματός του με την ιερή λέξη Λιάντη), για την Υποχθόνια, τον Κόσμο των Αθανάτων, και για τον ψυχικό νεραϊδιακό κόσμο, είναι ένα φαεινό παράδειγμα των σχέσεων της ψυχοστατικής συγκεκριμένων γεωγραφικών σημείων και των μυστηρίων τα οποία συμβαίνουν δια της μεταλλάξεως της ανθρώπινης υπόστασης στα σημεία αυτά, (και πολλά θα βρει κανείς αν διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία του Λιαντίνη).

Βρίσκεται εις το χείλος του θανάτου, βρίσκεται στο μέσο ενός άξονα εκεί (μετά από την μελέτη που αυτός είχε κάνει), είναι ένας άξονας των δύο κόσμων, που υπάρχει στον Ταΰγετο.

(το μέρος στο οποίο είχε πάει είναι το ιερό όρος της Ταϋγέτης, που είναι μία από τις 7 κόρες του Άτλαντα).

Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα τοπωνύμια της επιφάνειας αναφέρονται στον άλλο κόσμο, όταν π.χ. λέμε «οι Δελφοί», οι αληθινοί Δελφοί δεν είναι εδώ, είναι αλλού, αυτοί που ξέρουμε είναι ένα είδωλό τους, ή πχ η Αθήνα, ή η κάμινος όπως τη λέγανε στην αρχαιότητα, δεν είναι αυτή η αληθινή Αθήνα, εκείνη βρίσκεται εντός του άλλου κόσμου, και αξονικό σημείο επαφής των δύο πόλεων είναι ο βράχος της ΑκροΠόλεως.

Ο Λιαντίνης εντόπισε κάποιον άξονα ανάμεσα στους δύο κόσμους, (η περίπτωση Λιανίνη είναι μια υπόθεση που όποιος την ψάξει βαθιά θα βρεθεί προ μεγάλων εκπλήξεων).

Το ιερό όρος Τάλετον (το όρος Ταϋγέτη), βρίσκεται σε μία ρυμοτομία και διαρρύθμιση που για να τη μετρήσει κάποιος, ορθο-γραφικά, αριθμο-σοφικά, μαθη-ματικά, χαρτο-γραφικά, πρέπει να πάει στον ιερό του Αμύκλέου Απόλλωνος, στις Αμύκλες, και να οριοθετηθεί σε σχέση με την πυραμίδα του Τα¨θγετου. Ακριβώς στις 4.04 το πρωί, κάθε μέρα, αντανακλούνται οι πέντε πυραμίδες, της Αιγύπτου στο δέλτα του Τα¨΄υγετου, στο ναό Μίθρα του άρματος του ήλιου, που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου και σήμερα λέγεται Άη Λιας, είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να το δει ο καθένας αν βρεθεί εκεί εκείνη την ώρα, μόνο που δεν πάει κανένας εκεί(το φαινόμενο μας θυμίζει ίσως τους λεγόμενους «Δροσουλίτες»).

Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται μια αλλοχρονική θέση των δύο αξόνων του Νοήμονος Συμπαντικού Οργανισμού (για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενώς σε άλλο άρθρο).

Εμείς εδώ στην Γη νοούμεθα ως μικροοργανισμοί σε νοήμονα και ζώσα υλική κατάσταση, αλλά με πνευματική υπόσταση που αντικατοπτρίζει το μεγαοργανισμό που κυβερνά το Σύμπαν, και αυτή η σχέση καθρεπτίζεται στα πιο ιδιόμορφα από τα μέρη που μας περιβάλλουν.

Τις περισσότερες φορές αυτό ισχύει κυρίως ως προς ένα μέρος το οποίο είναι ορεινό, σχεδόν ποτέ δεν είναι πεδινό, κι όλο το επίκεντρο των μελετών αυτών, βρίσκεται σε σημείο ορεινά, στα οποία, προστρέχουν ειδικοί για να κάνουν τις μελέτες τους, ιδιωτικώς, αλλά στα ίδια ορεινά μέρη έχουμε και τους αρχαίους ναούς ή τα σημερινά μοναστήρια αλλά και τις βάσεις και τα ραντάρ, γιατί εκεί εκπέμπεται μια δύναμη από το Νοήμονα Συμπαντικό Οργανισμό, το πράνα (ή το πάρνα) και στα ορεινά είναι το αξονικό επίπεδο καθόδου του, μπορεί να εντοπιστεί η ροή του.

Είναι πολύ βαρύ αυτό το θέμα, εκεί μπορεί να προκληθεί η καταλυτική ρήξη της κατάρας της ανθρώπινης Ειμαρμένης και φυλακής της ζωής, βασικά είναι ένας αποδέκτης του ανθρώπινου πόνου και της ιδιοτέλειας της εδώ καταστάσεως, που τη μετασχηματίζει σε μια ψυχική κατάσταση ενός είδους «αγιοσύνης» για όποιον συνδεθεί με τη ροή της, για αυτό και πηγαίνουν τα τάγματα να απομονωθούν σε τέτοια μέρη, για αυτό και σφραγίζουν ιερατικά ή στρατιωτικά την πρόσβαση σε αυτά.

Σε αυτό το θέμα ο κ Λιαντίνης είχε ανακαλύψει πάρα πολλά, και ήξερε ότι σε συγκεκριμένα περάσματα μπορούσε να δραπετεύσει από τον κόσμο του θανάτου προς τον Κόσμο των Αθανάτων.

Έχω κάνει μια επίσκεψη στο μέρος από το οποίο νομίζω πως είχε «φύγει» ο κ Λιαντίνης, είναι ένα ειδικό σπήλειο, από το οποίο μπορεί να μελετήσει κανείς το ζήτημα των οπτασιακών πυραμίδων.

Ναι, αντικατοπτρίζονται τέσσερις ή πέντε πυραμίδες στις 4.04 μετά τα μεσάνυκτα, από την Αίγυπτο στο ιερόν Τάλετον. Το «αλώνι» το οποίο αναφέρει ο κ λιαντίνης στο βιβλίο του Γκέμμα, υπάρχει εκεί, στο οποίο αν κοιμηθεί κάποιος ένα βράδυ μόνος του, θα δει την «Επιούσια», δηλαδή στην αιθερική ουσία του λεγομένου «Κάρμα» καθώς περνά από το ιερό γεωγραφικό αυτό σημείο, θα δει την εικόνα του μηχανισμού που ρυθμίζει της ψυχοστασία των ανθρώπων του κόσμους μας.

Σε αυτό το σημείο γίνεται η αποϋλοποίηση, στο «Αλώνι», (όπως και σε άλλα τέτοια μέρη) εκεί που εμφανίζονται οι Νεράιδες.

Η αποϋλοποίηση όμως γίνεται με την «Παρουσία», την κατάσταση κατά την οποία είμαστε συνειδητά ενεργοποιημένοι και συνδεδεμένοι με το μέρος, κι αυτό το πετυχαίνουμε ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδρομές και έπειτα με την πολύωρη παραμονή εκεί και ακολουθεί η αρχή της διαδικασίας της μετουσίωσης.

Αλλά με την έναρξη αυτής της διαδικασίας, κάποιος πρέπει να εισέλθει εντός των στοών για να μπορέσει να προχωρήσει σε άλλο χρόνο και χώρο. Τα φαινόμενα αυτά συμβαίνουν δεν στον Άθω (στο όρος του Άθω, σε ειδικά σημεία που γίνονται σημεία και τέρατα, σημεία στα οποία εξαφανίζονται καλόγεροι, εκεί εμφανίζονται οι θρυλικοί «Εννέα Αόρατοι» κτλ, στον όλυμπο και στους Δελφούς υπάρχουν σημεία αποϋλοποίησης και αλλοχρονικής καταστάσεως, και αλλού

Υπάρχουν μέρη στην ελλάδα, κυρίως ορεινά σπήλαια και βαθιές χαράδρες, που αν κάποιος πάει και τραγουδήσει συγκεκριμένα τραγούδια, θα ακούσει τραγούδια να του αποκρίνονται με νεραϊδικές φωνές.

(Ένα τέτοιο μέρος είναι και το Κορύκειο Άντρο στο βουνό πάνω από τους Δελφούς, και οι στίχοι όπου πρέπει να τραγουδηθούν βρίσκονται χαραγμένοι στο βράχο αριστερά μόλις μπεις στο σπήλαιο, στην αθέατη πλευρά της πέτρας.

Η νεραϊδική απόκριση ακούγεται βαθιά μέσα από τις στοές).

Ποιος έκανε μια μελέτη να δει πως είναι η σκιά των ανθρώπων στους Δελφούς; Στο Δίον ή στην Δωδώνη; Ποιος έκανε μια μελέτη για να δει τις οπτασίες που εμφανίζονται απέναντι από την Δωδώνη στο όρος Τόμαρος; Τι συμβαίνει το βράδυ στη Δωδώνη, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι τις νύχτες στη Δωδώνη; Γιατί κανείς δεν μπορεί να μπει τη νύχτα στο χώρο του μαντείου των Δελφών;τη νύχτα δεν υπάρχουν άνθρωποι στους Δελφούς πέραν αυτόν που κοιμούνται στα σπίτια τους.

Τι συμβαίνει όταν πηγαίνουμε σε διάφορα αλλόχρονα μέρη στα οποία βλέπουμε οπτασίες; Τι συμβαίνει στο χωριό Κομποτάδες της Οίτης έξω από το οποίο περνούν οι οπτασίες αυτές; Γιατί αυτό το συγκεκριμένο μικρό χωριό έχει επισήμως- τα μεγαλύτερα ποσοστά κρουσμάτων ψυχασθένειας στην Ελλάδα; (Ένας στους τρεις κατοίκους).

τι συμβαίνει στο Γραμματικό; Εκεί υπάρχει ένα χάσμα βαθύ, που στο βράχο, κατά τη δύση του ηλίου, αν κάνεις χαιρετισμό, η σκιά σου εμφανίζεται σαν μαύρη λαμπάδα που τρεμοσβήνει έντονα, και τότε μπορείς να δεις θολά διαδρομές μέσα στη Γη που δεν ξέρεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν αν μπορούσες εσύ να τις διαβείς. Και τι συμβαίνει στην οδό Παπάφη στην θεσσαλονίκη; Κάτω από μια γέφυρα που υπάρχει εκεί, απλώνεται ένας ξεροπόταμος που είναι ολόκληρος καλυμμένος από πυκνά δέντρα, που μέσα του κρύβει ένα μεγάλο εγκατελειμένο εργοστάσιο, όπου εμφανίζονται και εξαφανίζονται παρουσίες, κι ακούγονται τραγουδιστές φωνές τις νύχτες

(http://clubs.pathfinder.gr/Oomiros/421837)

maira95 · 7 Μαρτίου,2010

πω πω βρε Κατερινα Βου.....με εστειλες με αυτα που εγραψες........ :shock: :mrgreen:

Σύνδεση

Από την διαχείριση / Admin news

ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ...

Recommended Posts

Link to comment

Share on other sites

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Δημοφιλείς ημέρες

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Δημοφιλείς ημέρες

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Εγγραφείτε ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Σύνδεση

Θέματα