ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ...

[sweet_february]

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥ

Ένας τοκογλύφος από τη Σαντορίνη με το όνομα Ιανέτης μετάνιωσε για ότι κακό είχε κάνει στη ζωή του και ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από την γυναίκα του να χαρίσει τα υπόλοιπα χρήματα που όφειλαν οι οφειλέτες του. Οι γυναίκα του όμως δεν πραγματοποίησε την επιθυμία του. Τότε ο Ιανέτης άρχισε να στοιχειώνει τον τόπο με τρόπο... που σήμερα θα λέγαμε πως θύμιζε δραστηριότητα poltergeist. Τραβούσε απότομα τα σκεπάσματα από τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν, άδειαζε τα βαρέλια τις κανάτες με το κρασί και γενικά πείραζε και τρομοκρατούσε τον κόσμο. Επισκέφτηκε την ηγουμένη του Δομινικανικού κοινοβίου και την ξύπνησε ρίχνοντας το ροζάριό της στο πάτωμα κορόιδευε τις προσευχές της και για να την πειράξει περισσότερο έριξε τα παπούτσια της σε μια δεξαμενή. Το σώμα του τελικά ξεθάφτηκε και όταν εξετάστηκε αναφέρθηκε πως δεν βρέθηκε τίποτα παράξενο πέρα από το ότι ήταν πολύ αποσυντεθημένο. Το λείψανο εξορκίστηκε για μια ολόκληρη μέρα και κατόπιν διαμελίστηκε αλλά η δραστηριότητα του βρικόλακα παρέμεινε και σταμάτησε μόνο όταν η γυναίκα του εκπλήρωσε την επιθυμία του

[sweet_february]

Η μυστική Σαντορίνη

Οι θρύλοι του νησιού μιλούν για τις Γιαλούδες, ιδιόμορφα θηλυκά στοιχειά. Γιαλούδες γίνονταν τα κορίτσια που γεννιόνταν την ημέρα των Χριστουγέννων, και ιδιαίτερα τη στιγμή που ο παπάς διάβαζε στην εκκλησία το ευαγγέλιο. Τα αγόρια που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή γίνονταν καλικάντζαροι. Όταν μεγάλωναν οι Γιαλούδες, κατά ...την περίοδο που μεσολαβούσε ανάμεσα στα Χριστούγεννα και στα Φώτα υπνοβατούσαν. Όποιος τις συναντούσε έπρεπε να τις ξυπνήσει, γιατί αλλιώς οι Γιαλούδες θα τον παρέσυραν σε κάποιο πηγάδι και θα τον έπνιγαν. Και για το Mαμούτη, καθολικό Σαντορινιό που τούρκεψε και βρικολάκιασε και τυραννούσε τους νησιώτες, μέχρι που εκείνοι τον ξέθαψαν και τον έκαψαν. Και για την παπαδοπούλα την Kαλλίστη, που βρικολάκιασε και για να απαλλαγούν από την παρουσία της την ξέθαψαν και της διάβασαν ευχές στην εκκλησία, πριν τη θάψουν ξανά. Και για τον Aλέξανδρο τον παπουτσή, που βρικολάκιασε κι αυτός και έβγαινε από τον τάφο του, για να πάει στο σπίτι του να διορθώσει παπούτσια και να κάνει διάφορες άλλες δουλειές, μέχρι που οι νησιώτες τον ξέθαψαν και τον έκαψαν για να απαλλαγούν απ' αυτόν.

[sweet_february]

Βρυκόλακες στον ελληνικό χώρο

Aξιζει εδω να παραθεσουμε και τις μαρτυριες ενος Γαλλου ερευνητη του SAUGER και του ιερωμενου RICHARD σχετικα με την παρουσια και τους μυθους για βρυκολακες στα νησια του Αιγαιου και ειδικα στην Σαντορινη. Η εκστρατεία των καθολικών στην Ελλάδα για τον προσηλυτισμό των πιστών της ανατολικής Εκκλησίας συστηματοποιείται ...στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο πάπας Παύλος Εʼ οργανώνει την εγκατάσταση ιεραποστόλων στις Κυκλάδες το 1613. Το 1642 οι καθολικοί κατόρθωσαν να εγκατασταθούν στην Σαντορίνη. Ο Γάλλος ιερωμένος Francois Richard ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της εκστρατείας προσηλυτισμού στο αιγαίο. Έζησε πολλά χρόνια στην Σαντορίνη. Ολόκληρο κεφάλαιο του χρονικού του Richard αναφέρεται στις δοξασίες περί βρυκολάκων. Έχει τίτλο «Οι ψευδοαναστημένοι που οι έλληνες ονομάζουν βρυκολάκους». Περιγράφει τρομακτικά περιστατικά ομαδικών παρακρούσεων των κατοίκων της Σαντορίνης. Πεθαμένοι που ξαναγυρίζουν στη ζωή και εξοντώνουν τη νύχτα τους νησιώτες, φρικαλέες σκηνές εκταφής «βρυκολακιασμένων», τελετές εξορκισμών από τους ιερείς πάνω στα πτώματα μέσα στους ναούς, ανατριχιαστικοί ανασκολοπισμοί των άλιωτων πτωμάτων με τσεκούρι και σκαπάνες. Αυτόπτης μάρτυρας των σκήνων αυτών ο Ιησουίτης ιεραπόστολος δεν αμφισβητεί διόλου την εμφάνιση των βρυκολάκων και την κακοποιό δράση τους: -Κάθε τόσο οι έλληνες παπάδες, αφού προηγουμένως πάρουν άδεια του μητροπολίτη, πηγαίνουν στο νεκροταφείο, διαβάζουν μερικές ευχές και ύστερα ξεθάβουν το νεκρό που υποπτεύονται πως έχει βρυκολακιάσει. Κι αν βρουν το πτώμα ολόκληρο, φρέσκο και ματωμένο, είναι βέβαιοι πως ο νεκρός έγινε όργανο του σατανά. Αρχίζουν τότε τους εξορκισμούς και δεν σταματούν αν δεν δουν σημάδια που να φανερώνουν πως έφυγε το δαιμόνιο, όταν δηλαδή αρχίσει η αποσύνθεση του πτώματος. -Αυτό έγινε πριν από λίγα χρόνια. Το πτώμα ενός κοριτσιού (Καλλίστη το όνομά του) βρέθηκε άλιωτο. Το έφεραν στην εκκλησία κι ο έλληνας παππάς κατέφυγε στους εξορκισμούς. Και πραγματικά σε λίγο άρχισε η αποσύνθεση του πτώματος κατά τρομακτικό τρόπο, έτσι που κάνεις δεν μπορούσε να μείνει στο ναό από τη δυσοσμία. Το έθαψαν λοιπόν, και δεν ξαναφάνηκε ο βρυκόλακας πια. -Ωστόσο, μερικές φορές, οι εξορκισμοί των ελλήνων ιερέων δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, είτε γιατί οι ίδιοι οι ιερείς δεν έχουν μεγάλη πίστη είτε γιατί το δαιμόνιο αντιστέκεται και δεν εννοεί να εγκαταλείψει τη λεία του. Τότε ξεριζώνουν την καρδιά του πεθαμένου, τη λιανίζουν με το τσεκούρι και ύστερα καίνε ολόκληρο το νεκρό, ακριβώς όπως γίνεται στη Γαλλία με τους μάγους και τις μάγισσες, ύστερα από απόφαση της δικαιοσύνης. -Τελευταία που πήγα στην Αστυπάλαια έκαψαν πέντε πτώματα. Τα τρία ήταν ανδρών παντρεμένων, το τέταρτο ενός Έλληνα παππά και το πέμπτο ενός κοριτσιού. Το ίδιο έγινε και στη Νιό. - Η γυναίκα ενός πεθαμένου ήρθε και μου εξομολογήθηκε πως είδε τον άντρα της ατόφιο, πενήντα μέρες ύστερα από την κηδεία του. Μʼ όλο που τον είχαν ξεθάψει και τον είχαν ενταφιάσει σε άλλο σημείο και είχαν γίνει όλοι οι καθιερωμένοι εξορκισμοί, εκείνος ξαναγύρισε και βασάνιζε τον κόσμο, σκότωσε μάλιστα και τέσσερις ή πέντε ανθρώπους. Τότε τον ξέθαψαν για δεύτερη φορά και τον έκαψαν σε επίσημη δημόσια τελετή. -Πριν δυο χρόνια, για την ίδια αιτία, έκαψαν άλλα δυο πτώματα στη Σίφνο. Και δεν περνάει χρόνος που να μην γίνει λόγος γιʼ αυτούς τους ψευδοαναστημενους. -Αλλά εκείνο που αναστάτωσε περισσότερο την Σαντορίνη ήταν η προσήλωση ενός βρυκόλακα στη χήρα του. Λεγόταν Αλέξανδρος, ήταν παπουτσής και κατοικούσε στον Πύργο. Ύστερα από το θάνατό του παρουσιάστηκε στη γυναίκα του, όπως ακριβώς ήταν και στη ζωή. Ερχόταν στο σπίτι και δούλευε, μερεμέτιζε τα παπούτσια των παιδιών, έβγαζε νερό από τη στέρνα. Και πολλές φόρες τον έβλεπαν να κόβει ξύλα για τη φαμίλια του. Ύστερα από λίγο καιρό ο κόσμος τρομοκρατημένος τον ξέθαψε, τον έκαψε και μαζί με τον καπνό εξαφανίστηκε και η εξουσία του σατανά. -Έμαθα από ένα αξιόπιστο πρόσωπο πως στην Αμοργό, αυτοί οι βρυκόλακες έχουν τόσο αποχαλινωθεί που δεν τρέχουν μονάχα εδώ κι εκεί τις νύχτες, αλλά παρουσιάζονται και μέρα μεσημέρι, πολλές φορές πέντε μαζί στα χωράφια και μαζεύουν φάβα. Ήθελα να έλθουν εδώ μερικοί από τους δικούς μας τους άθεους της Γαλλίας, όχι για να ακούσουν αλλά να δουν με τα μάτια τους στο φως της ημέρας και να βεβαιωθούν ποσό άδικο έχουν που πιστεύουν ότι σαν πεθαίνει ο άνθρωπος όλα πεθαίνουν μαζί του*. *(Υπάρχει άραγε μια πανάρχαια παράδοση στις δεισιδαιμονίες που κυριαρχούσαν στις Κυκλάδες κατά το μεσαίωνα και στους νεώτερους χρόνους; Οι αρχαιολόγοι που μελέτησαν τα ευρήματα στα νεκροταφεία του πρωτοκυκλαδικού λεγόμενου πολιτισμού, στη Σύρο, στη Νάξο, στην Αμοργό (3.000 π.χ. περίπου) παρατήρησαν με έκπληξη ότι οι νεκροί θάβονταν σε στενόχωρους τετραγωνικούς τάφους , διπλωμένοι στα δύο, έτσι που τα γόνατα να φθάνουν στο πρόσωπο. Μπορεί και να δένονταν πριν ακόμα ξεψυχήσουν. Και οι τάφοι καλύπτονταν από όλες τις πλευρές με βαριές πλάκες, κλείνονταν οι νεκροί ασφυκτικά στο κιβούρι τους για να μην μπορέσουν ίσως να ξαναβγούν στον επάνω κόσμο και βασανίσουν τους ζωντανούς, για να μην βρυκολακιάσουν ίσως). Ιδού όμως και μια άλλη απόδειξη: -Ο ηγούμενος του περίφημου μοναστηριού της Αμοργού, μου διηγήθηκε ότι ένας έμπορος από την Πάτμο πηγαίνοντας στην ανατολή για εμπόριο, αντί να κερδίσει χρήματα έχασε τη ζωή του. Μαθαίνοντας η γυναίκα του το θάνατό του, έστειλε ένα καΐκι για να φέρουν τον νεκρό στην πατρίδα του και να τον θάψουν κατά πως ταιριάζει σε χριστιανό. Έβαλαν λοιπόν το πτώμα σε μια κασέλα, τη φόρτωσαν στο καΐκι και ξεκίνησαν για το νησί. Ένας από τους ναυτικούς κάθισε επάνω στη κασέλα. Ξαφνικά νιώθει κάτι να κουνιέται μέσα. Το λέει στους συντρόφους του. Αποφασίζουν τότε να την ξεκαρφώσουν για να δουν σε ποια κατάσταση βρισκόταν ο νεκρός. Ανοίγουν και τι να δουν. Ο πεθαμένος έδειχνε σαν να ήταν ολοζώντανος. Καταλαβαίνετε τώρα τον τρόμο των θαλασσινών. Αλλά τι να κάνουν, είχαν την υποχρέωση. Ξανακάρφωσαν την νεκρόκασα, έφτασαν στο νησί και την παρέδωσαν στη χήρα χωρίς να πουν λέξη για ότι είδαν στο καΐκι. Αλλά λίγες μέρες μετά την κηδεία ο πεθαμένος σκόρπισε τη φρίκη και το θάνατο στο νησί. Έμπαινε τις νύχτες στα σπίτια ουρλιάζοντας και χτυπώντας. Δεκαπέντε άνθρωποι άλλοι από τα χτυπήματα, άλλοι από την τρομάρα τους πήγαν στον άλλο κόσμο. -Οι ιερείς και οι καλόγεροι του τόπου έκαναν ότι μπορούσαν για να σταματήσουν αυτή την τραγωδία. Ωστόσο οι εξορκισμοί και οι δεήσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Αποφασίζουν λοιπόν, να διώξουν το νεκρό από το νησί και να τον μεταφέρουν στον τόπο του θανάτου του, στη μικρά Ασία. Τον φόρτωσαν στο καΐκι αλλά οι ναυτικοί δεν τον πέρασαν αντίπερα, στο πρώτο ερημονήσι που βρήκαν άναψαν φωτιά και τον έκαψαν. Κι από τότε ο βρυκάλακας δεν ξαναφάνηκε. - Ο ηγούμενος προσπαθούσε να με πείσει ότι αυτές οι εμφανίσεις των βρυκολάκων αποδείχνουν πόσο ορθή είναι η πίστη της ελληνικής εκκλησιάς. Μου λέει: Είδατε κανένα τούρκο ή κανένα Λατίνο να μεταμορφώνεται έτσι μετά το θάνατό του; Τα αντίθετο συμβαίνει του απαντώ. Το ότι μπαίνει ο σατανάς στους πεθαμένους σας και τους κάνει να βρυκολακιάζουν δείχνει ότι η ελληνική πίστη είναι καταδικασμένη από τον θεό. Όσο για τους τούρκους και τους Λατίνους που τάχα δεν γίνονταν βρυκόλακες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όπως προκύπτει από την ιστορία των αράβων, αυτά τα φαινόμενα ήταν συνηθισμένα στην έρημο. Έπειτα του θύμισα κάτι που είχε συμβεί στη Σαντορίνη με τον Μαμούρη, ένα Λατίνο κληρικό που τούρκεψε. Με απαίτηση όλου του λαού κρεμάστηκε στην αντένα του ανεμόμυλου. Ε λοιπόν, μʼ όλο που ήταν τούρκος, βρυκολάκιασε και καταβασάνισε τον κόσμο μετά το θάνατό του, ώσπου τον έκαψαν και ησύχασε το νησί. -Πρέπει να προσθέσω ότι υπάρχουν κι άλλοι πεθαμένοι στα ελληνικά νεκροταφεία που τα πτώματά τους μένουν άλιωτα δεκαπέντε και είκοσι χρόνια μετά τον ενταφιασμό τους. Και τους βρίσκουν φουσκωμένους σαν μπαλόνια. Κι αν τους χτυπήσεις ηχούν όπως τα τύμπανα. Αυτόν τον πεθαμένο τον λένε «ντούπι». Το πώς γίνεται αυτό δεν είναι της στιγμής. Το μόνο που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι οι Έλληνες πιστεύουν πως οι άλιωτοι είναι αφορισμένοι. Είναι γνωστό ότι οι έλληνες ιερείς και μητροπολίτες όταν αφορίζουν κάποιον προσθέτουν στο τέλος την κατάρα: «Και μετά θάνατον άλυτος και τυμπανιαίος».(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

[sweet_february]

Βρυκόλακες στον ελληνικό χώρο(συνεχεια)

Είναι γνωστό ότι οι έλληνες ιερείς και μητροπολίτες όταν αφορίζουν κάποιον προσθέτουν στο τέλος την κατάρα: «Και μετά θάνατον άλυτος και τυμπανιαίος». Γιʼ αυτό ακριβώς, ο λαός που βλέπει συχνά άλιωτους νεκρούς, τρέμει όταν ακούει ένα απλό παπά να εκτοξεύει τον αφορισμό του σαν να είναι πατριάρχης. Ο Richard παραθέτει... στο χρονικό του και ένα κείμενο αυθεντικό, σχετικά με τα χαρακτηριστικά των βρυκολάκων και τις αιτίες που προκαλούσε το βρυκολάκιασμα. Το αντέγραψε από παλιό χειρόγραφο που βρήκε στο ναό της Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης. Όποιος έχει κατάραν, κρατούσιν μόνον τα έμπροσθεν του σώματός του. Εκείνος όπου έχει ανάθεμα, φαίνεται κίτρινος και ζαρωμένα τα δάχτυλά του. Εκείνος όπου φαίνεται άσπρος είναι αφορισμένος παρά των Θείων Νόμων. Εκείνος όπου φαίνεται μαύρος είναι αφορισμένος υπό αρχιερέως. Περί βρυκολάκων γράφει και ο Γάλλος περιηγητής Thevenot που ταξίδεψε στο Αιγαίο το 1655. Στη Χίο διάβασε ένα υπόμνημα με πληροφορίες για τα χωριά του νησιού και τις δεισιδαιμονίες των κατοίκων: «Οι κάτοικοι αυτού του τόπου πιστεύουν ότι το πτώμα που δεν θα λιώσει σε σαράντα μέρες γίνεται βρυκόλακας». Ο Συγγραφέας του υπομνήματος σημειώνει ότι περνώντας από εκεί τον Απρίλη του 1637 βρήκε ένα παππά να διαβάζει ευχή πάνω σε ένα πτώμα που ενώ ήταν θαμμένο πενήντα μέρες δεν έδειχνε διόλου αποσύνθεση. Μονάχα ένας σκώληκας έβγαινε από το μάτι του πεθαμένου. Είναι η πανουργία του σατανά, είπε ο παππάς που θέλει να μας ξεγελάσει για να πιστέψουμε ότι το σώμα έχει σαπίσει. Όπως εξήγησε ο παππάς, το σώμα ή μάλλον το πνεύμα του γύριζε τις νύχτες στο χωριό, χτυπούσε τις πόρτες και καλούσε τους ανθρώπους με το όνομά τους, κι όσοι απαντούσαν πέθαιναν σε δύο ή τρεις ήμερες). Πληροφορίες για την Σαντορίνη του ΙΖʼ αιώνα ανευρίσκονται και στην ιστορία των φράγκικων δουκάτων του Αιγαίου του Sauger που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1699: -Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο ακόμα και ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να βυθομετρηθεί. Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα, μα που φαίνεται εκεί συνηθισμένο. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε «βρυκόλακες». -Σκότωσαν ένα χωριάτη Μυκονιάτη, από φυσικού του δύστροπο και φιλόνικο. Κανείς δεν ήξερε πως και γιατί. Δύο μέρες μετά τον ενταφιασμό του διαδόθηκε ότι τον είδαν να περπατάει τη νύχτα με βαριά βήματα, να μπαίνει στα σπίτια, να αναποδογυρίζει τα έπιπλα, να σβήνει τα λυχνάρια, να αγκαλιάζει ξαφνικά τους ανθρώπους και γενικά να κάνει χίλιες δυο κατεργαριές. Στην αρχή γέλασαν όλοι. Μα όταν άρχισαν να παραπονούνται και σοβαροί άνθρωποι η υπόθεση πήρε διαστάσεις. Οι παππάδες έκανα εξορκισμούς. Τίποτα, ο Μυκονιάτης συνέχιζε αδιόρθωτος τις πανουργίες του. Τη δέκατη μέρα έγινε λειτουργία για να εκδιωχθεί ο δαίμονας. Αποφασίστηκε να ξεθάψουν το κουφάρι και να του ξεριζώσουν την καρδιά μέσα στην εκκλησία. Ο χασάπης της Μυκόνου, γέρος και αδέξιος, αντί να ανοίξει το στέρνο, άνοιξε την κοιλιά. Έψαξε, έψαξε αλλά δεν εύρισκε αυτό που ζητούσε. Κάποιος του είπε να ανοίξει το διάφραγμα. Έτσι έβγαλα την καρδιά. Για να καλυφθεί η μπόχα του πτώματος έκαιγαν λιβάνια. Αλλά το θύμιαμα, καθώς ανακατευόταν με τις αναθυμιάσεις του κουφαριού προκαλούσε φοβερότερη μπόχα. Οι φτωχοί άνθρωποι τρελάθηκαν. Πάθαιναν παραισθήσεις, έβλεπαν εφιαλτικά οράματα. Φώναζαν πως από το ανοιγμένο κουφάρι έβγαινε πηχτός καπνός. Που να τολμήσουμε να τους πούμε πως ήταν από το λιβάνι. Μέσα στην εκκλησία αντηχούσε μονάχα η κραυγή «ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ!!!» «ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ!!!», Από το θόρυβο θαρρούσες πως θα γκρεμισθεί ο θόλος του ναού. Ο χασάπης έβανε όρκο πως το πτώμα ήταν ολόζεστο. Μερικοί έλεγαν πως το αίμα ήταν κατακόκκινο. Το φοβερό νέο απλώθηκε από σοκάκι σε σοκάκι σε όλη την πολιτεία. Και σε λίγο όρμησαν στην εκκλησία ένα πλήθος νησιώτες που βεβαίωναν πως όταν έφεραν το πτώμα από τα χωράφια ήταν ακόμα ζεστό. Σίγουρα λοιπόν είχε βρυκολακιάσει. Βρισκόμουν πλάι στο κουφάρι για να βλέπω καλύτερα. Παραλίγο να λιποθυμήσω από την δυσωδία. Αλλά οι ζαλισμένοι νησιώτες ξέφρενοι από την τρομάρα, νόμιζαν πως είχε ακόμα ζωή. Ζήτησαν τη γνώμη μου και τους είπα ότι είναι 100 τοις εκατό πεθαμένος. Τους εξήγησα ήρεμα όλα τα περίεργα φαινόμενα και τις παραισθήσεις. Ποιος να με ακούσει; Πήραν την καρδιά στην ακρογιαλιά και την έκαψαν. Με όλα αυτά ο βρυκόλακας δεν εννοούσε να ησυχάσει. Έγινε περισσότερο επιθετικός . Άνοιγε πόρτες και δωμάτια, ξυλοκοπούσε ανθρώπους τη νύχτα, έσπαζε παράθυρα, έσκιζε φορέματα, άδειαζε τις κυψέλες των μελισσιών και τα κρασοβάρελα. Μονάχα στο σπίτι του προξένου όπου είχαμε εγκατασταθεί δεν τόλμησε να τρυπώσει. Όλο το νησί είχε υποστεί ομαδική παράκρουση. Ακόμα και οι έξυπνοι και οι μορφωμένοι είχαν παρασυρθεί. Ήταν μια αρρώστια του εγκεφάλου, επικίνδυνη όπως η μανία ή η λύσσα. Οικογένειες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και έστηναν τα κρεβάτια τους καταμεσής στην πλατεία για να περάσουν τη νύχτα τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε διαπιστώσει την παρουσία του βρυκόλακα. Όλη τη νύχτα άκουγες θρήνους. Πολλοί βγήκαν οικογενειακώς στα χωράφια. Κάποιος είπε πως το κακό οφείλεται σε μια παράλειψη κατά την τελετή του εξορκισμού. Η λειτουργία έπρεπε να γίνει μετά την αφαίρεση της καρδιάς. Έτσι ξαναβρεθήκαμε στην αναστάτωση της πρώτης μέρας. Γενική σύναξη πρωί και βράδυ, λιτανείες τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Οι παππάδες υποχρεωθήκαν να νηστέψουν αυστηρά. Τους έβλεπες να τρέχουν από σπίτι σε σπίτι με την αγιαστούρα στο χέρι. Είπαμε στους προεστούς να στήσουν ενέδρες τη νύχτα και να παρατηρούν τι συμβαίνει στην πολιτεία. Έτσι έπιασαν μερικούς βαγαπόντηδες που είχαν προκαλέσει όλη την αναστάτωση. Δεν ήταν βεβαία οι πρώτοι δράστες και τους άφησαν ελεύθερους. Για να αναπληρώσουν τη νηστεία της φυλακής άρχισαν να αδειάζουν τη νύχτα τα σπίτια των κατοίκων που είχαν εγκαταλείψει το βιος τους. Έτσι ξανάρχισαν οι λιτανείες. Μια μέρα, αφού κάρφωσαν κι εγώ δεν ξέρω ποσά γυμνά σπαθιά επάνω στο μνήμα του βρυκόλακα (ξέθαφταν το πτώμα τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα ανάλογα με τις εμπνεύσεις του καθενός) Ένας Αρβανίτης που βρέθηκε στη Μύκονο είπε με ύφος μεγάλου σοφού ότι είναι γελοίο να καρφώνουν τον βρυκόλακα με σπαθιά χριστιανικά. –Δεν βλέπετε χαζοί, ότι η λαβή αυτών των σπαθιών έχει το σχήμα του σταυρού κι εμποδίζει τον σατανά να βγει από το κουφάρι; Χρειάζονται τουρκικά σπαθιά. Αλλά και η συνταγή του Αρβανίτη δεν ωφέλησε. Ο βρυκόλακας φαινόταν άτρωτος. Δεν ήξεραν πια σε ποιον άγιο να προσευχηθούν. Ξαφνικά μια φωνή υψώθηκε από όλη την πόλη: πρέπει να κάψουμε ολόκληρο τον βρυκόλακα. Ξέθαψαν πάλι το κουφάρι και το κουβάλησαν στην πούντα του Άη Γιώργη, άναψαν δυνατή πυρά με πίσσα (όχι ξύλο, από φόβο μήπως ο βρυκόλακας σβήσει την φωτιά) και το αποτέφρωσαν. Ο διάβολος είχε παγιδευτεί και εξοντώθηκε. Ήταν καιρός. Γιατί οι περισσότερες οικογένειες ετοιμάζονταν να μεταναστεύσουν στην Τήνο ή τη Σύρο. Οι λαϊκές δεισιδαιμονίες για τα βρυκολακιάσματα ταλάνισαν τον τόπο μας και κατά τους σκοτεινούς αιώνες της εθνικής δουλείας. Περιστατικά ομαδικών ψυχώσεων αναφέρονται κατά τη διάρκεια του εικοσιένα, κατά την περίοδο που ακολούθησε την εθνική αποκατάσταση, ακόμα και κατά τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Οι δεισιδαιμονίες έπαιρναν διαστάσεις λαϊκού πανικού και αλλοφροσύνης, όπως ύστερα από τις επιδημίες που προκαλούσαν θανατικό. Το 1823 η Νάξος είχε αποδεκατιστεί από την ευλογιά. Τότες ακριβώς άρχισαν στο νησί τα ομαδικά βρυκολακιάσματα των πεθαμένων. Κάτι ανήκουστο έγινε το 1893 στο χωριό Βουρκωτή της Άνδρου. Η γυναίκα ενός χωρικού υπέφερε από επιλόχειο πυρετό. Ο σύζυγος, επειδή πριν λίγες πέθανε η μητέρα του, πίστεψε πως βρυκολάκιασε και βασάνιζε τη νύφη της. «Το επίμονον της συζύγου του πάθος απέδωκεν ο σύζυγος εις την πρότινων ημερών θανούσαν μητέρα του ητις κατά την κρίσιν του, επειδή ζώσα δεν ηυτύχησε να ιδή εγγονόν, ηδη νύκτωρ επεφοίτα επί της κλίνης της ασθενούς και τεκούσης νύμφης της και παρενώχλει αυτήν. Και ο αλιτήριος, χωρίς να διστάσει, εξέθαψε το πτώμα της ιδίας μητρός και, φρικτόν ειπείν, διαμέλισεν αυτό εις τεμάχια, ατινα εδώ κι εκεί κατέρριψε».

[sweet_february]

Το "Κόκκινο σπίτι"

Στην Ερμούπολη της Σύρου, και στον δρόμο για το Κίνι (τρομερή παραλία), 2km έξω από το κέντρο της πόλης, υπάρχει ένα σπίτι το οποίο είναι εγκατελειμένο εδώ και καιρό. Ενώ έχουν γκρεμιστεί, τα γύρω σε αυτό σπίτια, και έχουν χτιστεί νέα με πιλοτές και κήπους, αυτό το σπίτι δεν έχει πειραχτεί καθόλου. Και πλάκα-πλάκα είνα...ι σε πολύ καλή θέση. Δεν βλέπει παραλία αλλά τον μικρό κάμπο μέχρι το λόφο Αυγό. Το συγκεκριμένο σπίτι δεν τολμά κανείς να το αγοράσει γιατί υπάρχει ένας φόβος γενικά. Όποιος αγόρασε αυτό το οικόπεδο, πέθανε μετά από λίγο καιρό. Κανείς δεν έχει προλάβει να το γκρεμίσει και να χτίσει ένα νέο. Επίσης έχουν ακουστεί ότι οι γείτονες ακούνε μερικά βράδια θορύβους από αλυσίδες και λουκέτα. Και η αστυνομία έχει πάει αρκετές φορές για να βρει κάποια στοιχεία ώστε να αποκλείσουν την περίπτωση να είναι κάποιος που να τα κάνει αυτά. Οι γείτονες φυσικά, άλλο που δεν θέλουν να γκρεμίσουν αυτό το σπίτι αφού τους υποβαθμίζει την περιοχή. Οπότε δεν έχουν λόγο να έχουν δημιουργήσει αυτή την ιστορία. Να φανταστείτε το σπίτι δεν το πλησιάζουν ούτε σκυλιά ούτε τίποτα. Έχει το κάτι άλλο στην αύρα του. Το σπίτι εξωτερικά είναι βαμμένο στην ίδια απόχρωση του αίματος. Από εκεί έχει ονομαστεί το "Κόκκινο Σπίτι"....

[sweet_february]

Νεράιδες

Στην Πρέβεζα στο χωριό Μυρσίνη οι μεγαλύτεροι λένε πως άκουγαν το βράδυ τις νεράιδες να τραγουδάνε κοντά στο ποτάμι, και κανείς δεν τολμούσε να πάει εκεί γιατί οι νεράιδες τον έπαιρναν... Εν τω μεταξύ μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου(δε θυμάμαι ποια ακριβώς), οι γυναίκες δεν έπρεπε να κάνουν καμιά δουλειά στο σπίτι, γι...ατί θα ερχόντουσαν οι νεράιδες και θα την έπαιρναν...(!!) Αν δε ξεγελιώσουν και έκανες κάποια δουλειά ερχόντουσαν έξω από την πόρτα σου και σε φώναζαν με το όνομά σου. Το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να μην ξεγελαστείς και απαντήσεις... (και μάλιστα με προσωπική μαρτυρία από τη γιαγιά του προσώπου που έζησε τη συγκεκριμένη εμπειρία και ορκιζόταν ότι ήταν αληθινή...)... Πάντως, στα χωριά υπάρχουν πολλές ιστορίες παρόμοιες...

[sweet_february]

Ο ψίθυρος

Υπηρετούσα το 1918 στη Κέρκυρα ως γιατρός του 10ου Πεζικού συντάγματος διευθύνων και το εκεί στρατιωτικό νοσοκομείο. Το Σύνταγμα όμως διατάχθηκε αφού αφήσει ένα μικρό λόχο στη Κέρκυρα να μετασταθμεύσει στα Ιωάννινα προς ανακατάληψη από τους Ιταλούς τότε κατεχόμενο Ηπειρωτικό τρίγωνο (Κόνιτσα – Δολιανά), ενώ εγώ διατάχθ...ηκα με δύο διαταγές να παραμείνω στη Κέρκυρα σαν διευθυντής του νοσοκομείου. Αυτό το είπα στη σύζυγό μου η οποία μου είπε : «Θα μείνεις εδώ λίγο ακόμα και τρίτη διαταγή θα σε διατάξει να ακολουθήσεις το Σύνταγμα.» Όντως μετά από 15 μέρες έλαβα τηλεγραφική διαταγή να ακολουθήσω το Σύνταγμά μου ευρισκόμενο πλέον στα Ιωάννινα. Η σύζυγός μου παραθέριζε τότε στο χωριό Άγιοι Δέκα της Κέρκυρας και εγώ θα πήγαινα εκείνο το απόγευμα εκεί μαζί με δύο φίλους μου ανώτερους αξιωματικούς. Στο δρόμο είπα στους φίλους μου την ιστορία αυτή και το τηλεγράφημα προσθέτοντας ότι ασφαλώς η σύζυγός μου τηλεπαθητικώς θα το γνώριζε επειδή υπήρχαν και άλλες περιπτώσεις όμοιων γεγονότων από μέρους της. Επίτηδες μάλιστα τους άφησα να προπορευτούν. Και πράγματι όταν τους είδε αμέσως τους ρώτησε : «Ώστε φεύγει για Ιωάννινα ο σύζυγός μου;» Πράγματι τη προηγούμενη νύχτα νόμισε ότι κάποιος της ψιθύρισε πως με τηλεγραφική διαταγή θα έπρεπε να φύγω για το Σύνταγμά μου, γεγονός που το διηγήθηκε και στους γείτονές της (Μάρτυρες : Αγιοβλασίτης συνταγματάρχης Πεζικού, Αριστ. Κωνσταντινίδης ταγματάρχης).

[sweet_february]

Ο βρικόλακας των Παξών

Στις 5 του μηνός διερχόμενος ο διευθυντής της Παξινής εφημερίδας «Παξοί» κ. Χαρ. Μιτσιάλης γεννημένος στο χωριό Μποϊκάτικα Γαίου, φιλοξενήθηκε από τον κ. Ιωάννη Σ. Μπογδάνου του οποίου η σύζυγος του Μαρία δέχθηκε να του δείξει το απέναντι από το σπίτι τους ερειπωμένο οίκημα του θρυλικού βρικόλακα των Παξών Γεωργάκη της... Αντονέλλας Επιπλέον του έδειξε του έδειξε και τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά τα οποία πήρε κάτω από το κατώφλι της πόρτας του σπιτιού. Αυτά είναι τα καρφιά τα οποία σύμφωνα με την παράδοση κάποιος Σκλαβούνος, υπάλληλος της Ενετικής Κυβέρνησης, κάρφωσε τον βρικόλακα στο επάνω μέρος της πόρτας. Με την ευκαιρία αυτή οι «Παξοί» δημοσίευσαν την ιστορία του Γιωργάκη της Αντονέλλας η οποία έχει ως εξής : Το έτος 1603 ήρθε στους Παξούς ένας Βενετσιάνος τραβαδούρος και πήγε στην τότε πρωτεύουσα, το σημερινό χωριουδάκι Κουκούλια. Εκεί έμεινε στο σπίτι του Καπετάν Δουφλή ο οποίος τον περιποιήθηκε τόσο πολύ ώστε ο Βενετσιάνος ενέργησε στην κυβέρνησή του να του παραχωρηθεί το μισό από τις εισπράξεις του τελωνείου και των άλλων δημόσιων εσόδων. Κατά το Ενετικό σύστημα της εποχής εκείνης, τέτοιοι ενοικιαστές είχαν δικτατορικά δικαιώματα. Όταν έπιαναν κάποιο λαθρέμπορο είχαν πάνω του δικαίωμα ζωής και θανάτου. Λεγόταν τότε λοιπόν ότι ένας από τους απογόνους του Δουφλή, συνεχίζοντας το έργο των πατέρων του της ενοικίασης δηλαδή των δημοσίων εσόδων, έπιασε μια μέρα ένα καίκι με λαθρεμπόριο. Πλοίαρχός του ήταν ένα από ομορφότερα παλικάρια ου νησιού, ο Μπόικος. Ο σκληρός απόγονος του Δουφλή δεν δίστασε καθόλου. Διέταξε και του κόψανε για τιμωρία και τα δύο χέρια. Σε λίγη ώρα από τους φρικτούς πόνους και την αιμορραγία το παλικάρι ξεψύχησε. Ο γιος του Μπόικου λεγότανε Γιωργάκης και ήταν μόλις δέκα χρονών όταν ορφάνεψε με τον τρόπο που διηγηθήκαμε. Η μητέρα του Αντονέλλα, η χήρα του Μπόικου, νέα ακόμα και πολύ όμορφη, αγάπησε τρελά έναν ναυτικό και του παραδόθηκε λίγο καιρό μετά τον τραγικό θάνατο του άντρα της. Ο ναυτικός αυτός όμως ενώ είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, διαρκώς ανέβαλλε το γάμο βρίκοντας εμπόδιο την ύπαρξη του παιδιού που κληρονομούσε την πατρική του περιουσία. Τέλος της δήλωσε καθαρά πως δεν θα την πάρει αν δεν του δώσει προίκα όλα τα κτήματα που άφησε ο Μπόικος. Από την μέρα εκείνη η Αντονέλλα έβαλε σκοπό να εξαφανίσει το παιδί της. Δεν υπήρξε βάσανο, στέρηση, κακομεταχείριση που να μην έκανε του Γιωργάκη. Η σκληρή μητέρα θα μπορούσε βέβαια να το σκοτώσει μια και καλή, φαίνεται όμως πως οι συγγενείς του άντρα της την είχαν καταστήσει υπεύθυνη για τον θάνατό του. Όλα όμως τα μαρτύρια και τα βάσανα που του έκανε η μάνα του απεναντίας τον δυνάμωναν. Ο καιρός περνούσε και η Αντονέλλα που φημιζόταν άλλοτε για την καλλονή της, έβλεπε τα νιάτα της να μαραίνονται και τον εραστή της να μην θέλει τον γάμο. Και τότε αποφάσισε να πνίξει με τα ίδια της τα χέρια τον γιο της. Αλλά ο Γιωργάκης δεν ήταν πια μικρός. Είχε πατήσει τα δεκαπέντε. Και είχε κληρονομήσει τη δυνατή κράση του πατέρα του, θέληση και ατσαλένια μπράτσα. Η μητέρα του τον είχε καταδικάσει να κοιμάται στο αχούρι μαζί με τα γουρούνια. Μια χειμωνιάτικη νύχτα λοιπόν ακούει ελαφρό θόρυβο. Κατάλαβε ότι κάποιος μπήκε αλλά δεν σάλεψε. Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι νιώθει δύο χέρια να ζητούν ψαχουλευτά το λαιμό του. Πετάγεται πάνω, αρπάζει ένα ξύλο και χτυπά τη μάνα του στο κεφάλι. Ο Γιωργάκης άνοιξε τη πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι, κατέβηκε στο λιμάνι του Γαίου και κρύφτηκε στο αμπάρι ενός εκεί αραγμένου καραβιού που την άλλη μέρα έφευγε για Αυλώνα. Αν και μπορούσε να δικαιολογήσει πολύ καλά την πράξη του, κατάλαβε ότι το να σηκώσει χέρι στη μάνα του θεωρούνταν στο νησί κακούργημα που δεν θα του το συγχωρούσε κανείς. Μόλις έφτασε στην Ήπειρο έγινε υπηρέτης σʼ ένα κτηματία πλούσιο αλλά φιλάργυρο. Τα βάσανα του Γιωργάκη συνεχίστηκαν εδώ. Όλη τη μέρα δούλευε στα χωράφια του αφεντικού του και δεν είχε για τροφή παρά κριθαρένιο ψωμί και λίγες ελιές. Το βράδυ κοιμόταν σʼ ένα αχυρώνα και το πρωί πάλι στη δουλειά. Πέντε χρόνια βάσταξε η σκληρή αυτή ζωή και μια μέρα ο Γιωργάκης αρρώστησε με πυρετό. Γρήγορα φάνηκαν σπυριά στο κορμί του. Γιατρός δεν υπήρχε στο χωριό εκείνο αλλά το αφεντικό του κατάλαβε αμέσως ότι η αρρώστια του υπηρέτη του ήταν αραποβλογιά και τρόμαξε. Το χωριό αναστατώθηκε και τον ανάγκασαν να φύγει από το χωριό, τον έδιωξαν σαν τον σκύλο. Ο δύστυχος Γιωργάκης κυνηγημένος, πεινασμένος και αξιολύπητος κατέφυγε σε μια μικρή σπηλιά καταρώμενος τα πάντα και εκεί με φοβερά βάσανα στερήσεις και πόνους πέθανε. Το φάντασμά του τότε έγινε τύραννος και βασανιστής της μάνας του. Όπου πήγαινε η Αντονέλλα έβλεπε μπροστά της το φάντασμα να την κοιτάζει απειλητικά και εξαγριωμένα. Την νύχτα το άκουγε να γυρίζει γύρω από το σπίτι της, να μουγκρίζει, να της χτυπά την πόρτα, να τρέχει στα κεραμίδια, να της μετράει τα βάσανα που τράβηξε εξαιτίας της και να την καταριέται. Μέρες και νύχτες περνούσαν χωρίς η σκληρή μάνα να μπορέσει να κοιμηθεί. Οι πιο στενοί της συγγενείς θέλησαν να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά την άλλη μέρα αναγκάστηκαν να την διώξουν γιατί όλη νύχτα το σπίτι τους κουνιότανε σαν από σεισμό και έξω ο βρικόλακας μούγκριζε λες και σηκώθηκε κάποιος σίφουνας. Με τον καιρό ο βρικόλακας άπλωσε τα κατορθώματά του σε όλο το νησί. Τρομαγμένοι οι Παξινοί άκουγαν μουγκρίσματα, κατάρες, χτυπήματα στις πόρτες τους, τρεχάματα στις στέγες τους, ξεριζώματα δέντρων. Η κατάσταση αυτή έκανε άνω κάτω όλο το νησί. Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν οι άνθρωποι. Αποφάσισαν να επικαλεστούν τη βοήθεια του Θεού. Μαζεύτηκαν όλοι οι παπάδες του χωριού και αφού πρωτύτερα διετάχθη γενική νηστεία τριών ημερών, τέλεσαν τη θεία λειτουργία και έπειτα μεγάλο αγιασμό. Στη συνέχεια όλοι οι κάτοικοι, με τους παπάδες, τα εξαπτέρυγα, και τις ιερές εικόνες, διέτρεξαν όλο το νησί ραντίζοντας και στήνοντας στα σταυροδρόμια πέτρινους σταυρούς μερικοί από τους οποίους σώζονται ακόμη. Συγχρόνως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της Ενετικής κυβέρνησης στους Παξούς κάρφωσε στο πάνω μέρος του σπιτιού του βρικόλακα τρία πλατυκέφαλα καρφιά και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι μόνο ύστερα από εκατό χρόνια θα μπορούσε ο βρικόλακας να ξαναφανεί στο νησί. Έτσι έπαψε το κακό γιατί από εκείνη τη μέρα ο πολυβασανισμένος Γιωργάκης δεν έδωσε σημείο παρουσίας. Τα καρφιά που καρφώθηκαν στη πόρτα σώζονταν στη πόρτα του σπιτιού μέχρι τα 1805 και πολλοί περίμεναν με αγωνία ότι με το πέσιμό τους θα ξαναγύριζε ο βρικόλακας στο νησί. Τα καρφιά έπεσαν αλλά ο βρικόλακας δεν φάνηκε πουθενά. Για την Αντονέλλα, την σκληρή αυτή μητέρα, η παράδοση λέει ότι εγκαταλείφτηκε οριστικά από τον εραστή της και κυνηγημένη νύχτα και μέρα από το φάντασμα του παιδιού της στο τέλος τρελάθηκε. Και τρελή με σχισμένα ρούχα έτρεχε στα βουνά και στα περιγιάλια των Παξών σε ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση ώσπου μια μέρα έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε

[maira95]

Εδώ και αρκετά χρόνια, από το 1828 κάθε χρόνο τον Ιούνιο, παρατηρείται ένα περίεργο φαινόμενο ανατολικά της Χώρας των Σφακίων

Συγκεκριμένα στη μικρή παραλία του χωριού ο κόσμος μένει άναυδος και δείχνει να μη πιστεύει στα μάτια του.

Μία αρκετά μεγάλη σειρά από ανθρώπινες σκιές εμφανίζονται πριν την ανατολή του ήλιου και συγκεκριμένα όταν δεν πνέει καθόλου βόρειος άνεμος. Οι σκιές ξεκινούν από το ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Χαράλαμπου και κατευθύνονται προς την παραλιακή περιοχή του Φραγκοκάστελου.

Mοιάζουν έντονα με πολεμιστές ντυμένους στα μαύρα αρματωμένους με οπλισμό, παρόμοιο με εκείνο της επανάστασης ενάντια στους Τούρκους.

Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για το στρατό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη που στοίχειωσε μετά τη μάχη στο Φραγκοκάστελο.

Οι ανύποπτοι τουρίστες που αποφάσισαν να περάσουν μια βραδιά στην παραλία και να απολαύσουν τον καλοκαιρινό φλοίσβο, τα έχασαν στο ξαφνικό αντίκρισμα της στρατιάς των φαντασμάτων των στρατιωτών.

Οι Δροσουλίτες όπως τους λένε, διασχίζουν την περιοχή και αφήνουν άλαλους όσους τους αντικρίσουν. Η ονομασία τους προκύπτει από την πρωινή δροσιά κατά την οποία συνήθως φαίνονται.

Πολλές αναφορές ντόπιων κατοίκων, έχουν κατά καιρούς προσδώσει διαφορετικές ερμηνείες στο φαινόμενο.

Ποιος ήταν ο Νταλιάνης;

Ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές του 1821 στην Ήπειρο, ήταν ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης.

Ο ήρωας από το Δελβινάκι του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Μιχάλης, ταξίδεψε στους Άγιους Τόπους και βαπτίστηκε Χατζής στον Ιορδάνη ποταμό.

Σπούδασε στην Ιταλία και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το καπνεμπόριο. Από πολύ νωρίς μυήθηκε στη Φιλική εταιρία και με το ξέσπασμα της επανάστασης με δικά του χρήματα κατάφερε να δημιουργήσει σώμα ιππικού.

Το περίφημο κάστρο του Φραγκοκάστελου.

Το Μάρτιο του 1826 αφού ναύλωσε τρία καράβια με 800 εθελοντές, ξεκίνησε με προορισμό τη Βηρυτό, για να συναντήσει τον Λιβανέζο εμίρη Μπασίρ και να διαπραγματευτεί μαζί του τη συμβολή στην επανάσταση. Όταν όμως έφτασε εκεί διαπίστωσε ότι ο εμίρης είχε αλλάξει άποψη και αρνήθηκε να συμφωνήσει μαζί του.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανασυγκρότησε το ιππικό του σώμα και πραγματοποίησε επιδρομές εναντίον του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Από εκεί ο Νταλιάνης και οι άντρες του πέρασαν στη Στερεά Ελλάδα για να βοηθήσουν τον Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου, όπου όμως παρά τη μαχητικότητα που τους διέκρινε δεν κατόρθωσαν να πάρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ενώ στην ηπειρωτική χώρα ο αγώνας εξελισσόταν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, στην Κρήτη οι Φιλικοί δεν μπορούσαν να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια.

Οι Τούρκοι είχαν ταμπουρωθεί στα κάστρα και δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τίποτα. Οι Κρήτες δίχως βοήθεια αρχικά, αποφάσισαν να αποτινάξουν την τυραννία των τριών σκληρών Τούρκων πασάδων.

Μετά την εξέγερση πέτυχαν αρκετές και σημαντικές νίκες εναντίον του κατακτητή, και κατόρθωσαν να τον εγκλωβίσουν στα μεγάλα κάστρα του νησιού.

Μεταξύ 1824-1825 ο Χουσεΐν πασάς κατόρθωσε να αντιμετωπίσει τους Κρήτες καταφέρνοντας τους σημαντικότατα πλήγματα, αλλά δεν πέτυχε να πατάξει την επανάσταση που συνεχώς φούντωνε.

Τον Αύγουστο του 1825 οι πολεμιστές της Κρήτης με τη βοήθεια των αντρών του Νταλιάνη που έφτασαν στη μεγαλόνησο, προχώρησαν στην κατάληψη μιας βραχονησίδας, της Γραμπούσας (ή Γραμβούσας).

Από εκεί πραγματοποίησαν αρκετές επιχειρήσεις εναντίον του εχθρού. Αλλά το ορμητήριο της Γραμπούσας δεν ήταν αρκετό για τα γενναία παλικάρια του Ηπειρώτη.

H μεταφορά στο Φραγκοκάστελλο

Τότε οι κάτοικοι των Σφακιών του πρότειναν άλλες δύο περιοχές. Το φρούριο του Φραγκοκάστελου και το οροπέδιο του Λασιθίου.

Ο ισχυρός Μουσταφά πασάς ο οποίος ήταν Βαλής της Κρήτης προσπάθησε με πολλούς ύπουλους τρόπους να διασπάσει τους επαναστάτες και να δυσκολέψει τον ανεφοδιασμό τους.

Τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου ο Νταλιάνης έφτασε στην περιοχή και οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό αλλά με πολύ λίγα πολεμοφόδια. Παρόλα αυτά κατέβηκε στην πεδιάδα του Φραγκοκάστελου επιχειρώντας να το μετατρέψει σε ορμητήριο.

Το ερειπωμένο όμως φρούριο των Βενετών παρείχε ελάχιστες διευκολύνσεις και διέθετε τέσσερα μόλις, μικρά κανόνια.

Μάταια ο Μουσταφά πασάς προσπάθησε να πείσει του Σφακιανούς να αποκοπούν από το στρατό του Νταλιάνη με αντάλλαγμα τη σωτηρία τους. Όσο και αν προσπάθησε δεν το κατόρθωσε.

Οι κάτοικοι των Σφακίων προειδοποίησαν τον Νταλιάνη να εγκαταλείψει το κάστρο και να ταμπουρωθεί στα βουνά. Αλλά εκείνος τους αγνόησε και παρέμεινε με τα παλικάρια του οχυρωμένος στο φρούριο της πεδιάδας.

Η μανία και η οργή του Μουσταφά πασά και των 8400 στρατιωτών του ξέσπασε στο Φραγκοκάστελο όταν στις 18 Μαΐου του 1828 άρχισε η επίθεση των Τούρκων.

Η μάχη που ακολούθησε ήταν ιδιαίτερα σκληρή και ο Νταλιάνης με τους άντρες του έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι μέσα σε λίγες ώρες.

Οι Κρητικοί έστησαν τον αδριάντα του στο Φραγκοκάστελο για να θυμίζει στους μεταγενέστερους την ανδρεία με την οποία αγωνίστηκε ο Ηπειρώτης ήρωας μαζί με τα παλικάρια του.

Οι Δροσουλίτες

Οι Δροσουλίτες όπως τους λένε, διασχίζουν την περιοχή και αφήνουν άλαλους όσους τους αντικρίσουν. Η ονομασία τους προκύπτει από την πρωινή δροσιά κατά την οποία συνήθως φαίνονται.

Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για το στρατό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη που στοίχειωσε μετά τη μάχη στο Φραγκοκάστελο.

Οι ανύποπτοι τουρίστες που αποφάσισαν να περάσουν μια βραδιά στην παραλία και να απολαύσουν τον καλοκαιρινό φλοίσβο, τα έχασαν στο ξαφνικό αντίκρισμα της στρατιάς των φαντασμάτων των στρατιωτών.

Πολλές αναφορές ντόπιων κατοίκων, έχουν κατά καιρούς προσδώσει διαφορετικές ερμηνείες στο φαινόμενο.

Λέγεται ότι το 1890 τμήμα Τουρκικού στρατού που είχε στρατοπεδεύσει στην περιοχή αποχώρησε άρον άρον μόλις αντίκρισαν το παράξενο θέαμα.

Στην περίοδο της κατοχής όταν οι Γερμανοί πάτησαν το πόδι τους στη μεγαλόνησο και συγκεκριμένα στην περιοχή του Φραγκοκάστελου, πέρασαν τους Δροσουλίτες για αντάρτικο απόσπασμα και άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους.

Η εμφάνιση του στρατού φάντασμα, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι, μπορεί να γίνει ορατή ανάλογα με τη θέση που κατέχει ο παρατηρητής.

Στη μέση περίπου της απόστασης οροσειράς-Φραγκοκάστελου και ενώ βρίσκεται κάποιος στους πρόποδες της οροσειράς, κοιτάζοντας προς τη θάλασσα, μπορεί να διακρίνει την περίεργη ομίχλη από γωνία περίπου 40 μοιρών.

Μία εξήγηση έχει σχέση και με τη θέση του ήλιου που τις πρώτες δέκα ημέρες του Ιουνίου, βρίσκεται ελάχιστα πιο χαμηλά για δέκα περίπου λεπτά.

Κατά τη διάρκεια του δεκάλεπτου εξ αιτίας και της ιδιομορφίας του εδάφους και των πολλών λόφων που σχηματίζουν οροσειρά, διακρίνεται μία κίνηση αντίθετης κατεύθυνσης των σκιών προς την ομίχλη της πρωϊνής δροσούλας.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να συμβεί και αλλού εφόσον επικρατούν παρόμοιες συνθήκες.

Έχουν ήδη αναφερθεί μαρτυρίες και για άλλες περιοχές της Κρήτης όπως στη Μεσσαρά Ηρακλείου στο νομό Ρεθύμνου στην Ιεράπετρα και στο Μακρύγιαλο...

Δεν λείπουν όμως και οι απόψεις όσων υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο παρουσιάζεται όταν φυσάει ελαφρύ νοτιαδάκι και όχι όταν επικρατεί άπνοια και υψηλή υγρασία.

Συνήθως τους δύο τελευταίους μήνες της Άνοιξης και όχι τον Ιούνιο.

Άποψη της περιοχής από ψηλά

Βασικοί παρατηρητές του, είναι οι τσοπάνηδες και οι ψαράδες της περιοχής που ξυπνούν πριν τα χαράματα και όχι τόσο οι ξένοι.

Αυτό προσδίδει το χαρακτηρισμό του μύθου και όχι της πραγματικότητας.

Το σίγουρο είναι ότι στην περιοχή αυτή της νότιας Κρήτης μεταξύ Γαύδου και ακρωτηρίου Λίθινου, παρατηρούνται συχνά προς το τέλος της Άνοιξης μεταφορές αραιής ομίχλης που σε συνδυασμό με τον ελαφρύ νότιο άνεμο και τον ελάχιστο κυματισμό μπορεί να δημιουργήσουν αυτή την εικόνα.

Το 1928 ο δισέγγονος του Χατζημιχάλη Χρήστος αναφέρθηκε στην Εταιρεία ψυχικών ερευνών η οποία προσδιόρισε το φαινόμενο σαν μεταφυσικό.

Διάφοροι επιστήμονες και ερευνητές το συσχέτισαν με ανώτερο αντικατοπτρισμό κάνοντας την υπόθεση ότι οι σκιές ανήκουν σε στρατιώτες που έκαναν γυμνάσια στις ακτές της Λιβύης.

Αυτές οι απόψεις όμως φαίνεται ότι δεν ευσταθούν, αφενός γιατί είναι αρκετά μεγάλη η απόσταση μεταξύ Λιβύης και Σφακίων και αφετέρου γιατί οι σύγχρονοι στρατιώτες δεν φέρουν τις ίδιες στολές με εκείνες του στρατού του Χατζημιχάλη με τις οποίες ισχυρίζονται ότι τους βλέπουν.

ΠΗΓΗ http://news.pathfinder.gr/

[maira95]

Άρθρο από το μέλος των Forums του ESOTERICA.gr, "GLORFINDEL"

Στους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, εντυπωσιασμένοι από τα αλματώδη βήματα της τεχνολογίας μας λησμονήσαμε μια άλλη όψη της Ελλάδας. Τη Στοιχειωμένη Ελλάδα. Μια χώρα που αφθονεί σε παράξενες και ανεξήγητες ιστορίες,σε αφηγήσεις που σε οδηγούν σε μαγευτικά τοπία, φυσικά άβατα, μονοπάτια που οδηγούν στο «πουθενά». Ιστορίες ντυμένες με ξωτικές μελωδίες, περίεργες κραυγές, καλπασμούς του υπερφυσικού που σηματοδοτούν την ύπαρξή του αφήνοντας τα δικά του σημάδια. Μάγισσες και νεράιδες, περίεργα και αλλόκοτα όντα, δαιμόνια ή στοιχειά, νυκτόβια πλάσματα. Πτυχές μιας κρυφής από τα φώτα των πόλεων Ελλάδας, μιας καταπατημένης Ελλάδας από τη ρουτίνα των μεγαλοπόλεων. Και το ταξίδι αρχίζει…

Στα παλαιότερα χρόνια, τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Ελλάδας, είχαν το καθένα να αφηγηθούν κάτι ξεχωριστό κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι πιο απλοί και «προσγειωμένοι» έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους, έβλεπαν καθαρά. Αν και τεχνολογικά αναπτυχθήκαμε ωστόσο οι παραδόσεις και οι ιστορίες παρέμειναν καθάριες σαν τους ανθρώπους που τις διηγήθηκαν…

Το σκοτάδι στην Ελλάδα θεωρούνταν απόμακρο ο,τι και σήμερα αλλά με πιο πρωτογονικό χαρακτήρα! Ο λιγοστός φωτισμός τα βράδια και οι ολιγοπερπατούντες τη νύχτα σχημάτιζαν μια αιθέρια αντίληψη περί της νυχτός! Στη Στερεά Ελλάδα οι μεγαλύτεροι φώναζαν στα παιδιά το βράδυ :«κοιμήσου γιατί θα σε φάει η μαμμότα»-μαμμότα δηλαδή μαμ-μότα, μήπως μόρα;-μαμ έλεγε από μικρό το παιδί!

Οι παλαιότεροι είχαν συνυφασμένη τη ζωή τους με τέτοια όντα. Το βράδυ τύχαινε να κάνουν διάφορες αγροτικές δουλειές, όπως πότισμα του χωραφιού, και δεν ήταν λίγες οι συναντήσεις τους με εξωδιαστασιακά όντα. Όλοι είχαν ακούσει σε χωράφια και δάση-χωρίς να υπάρχουν δρόμοι χαραγμένοι- ποδοβολητά «ωσάν να περνά ιππικό ολόκληρο παιδί μου»…

Τι ήταν τελικά αυτό το ποδοβολητό;

Πολλοί οδοιπόροι των παλαιότερων χρόνων μας διηγούνται πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες! Στην Αθήνα ενώ πολλοί έβγαιναν από την πόλη για τα αγροκτήματά τους στο γυρισμό το βράδυ, έβλεπαν από πίσω τους «ένα σωρό καλλικαντζαραίους να μου φωνάζουν και να παίζουν με το γάιδαρο»… «εκαθόμουν στο πλατάνι και επτά γυναίκες κατάξανθες και γυμνές χόρευαν δίπλα από το κοπάδι μου»…

Έπειτα είχαμε συχνά την εμφάνιση του λεγόμενου «συνοδοιπόρου»,πολλοί το παρομοιάζουν με ξωτικό και άλλοι το αποδίδουν σε πανουργία του διαβόλου.Πολλοί ταξιδιώτες είχαν παρατηρήσει στο δρόμο τους ένα παράξενο φως μπροστά τους σε κοντινή απόσταση που αργότερα ερχόταν και τους «καβάλαγε»-μώρα πιθανόν, οι ιρλανδέζικες παραδόσεις το αποδίδουν στη γριά που ίππευε την Πούκα, το άλογο των πνευμάτων- εμποδίζοντάς τους και πνίγοντας τους ώστε να αργοανασαίνουν, ευτυχώς χωρίς κατάληξη! Σε πολλές περιοχές πάλι το συναντούσαν σαν άνθρωπο καταμεσής του δρόμου που ρωτούσε νέα για το χωριό ή προθυμοποιούταν να συνοδεύσει τον οδοιπόρο, ο οποίος είχε καταλάβει ότι πρόκειται για ξωθιό και έλεγε την προσευχή του με συνέπεια να εξαφανιζόταν η παρουσία αυτή από μπροστά του.

Υπάρχουν πολλοί επίσης σε χωριά της Αχαΐας και της στερεάς Ελλάδας που αναφέρουν πως είδαν παρουσίες παράξενων ειδών πουλιών πάνω σε δέντρα, μεγάλα σε μέγεθος και κρυμμένα σε σημείο που να απορείς πως ένα τέτοιο πουλί χώρεσε εκεί μέσα…

Τα νησιά επίσης αφθονούσαν από τέτοιες παραδόσεις! Στη Σίκινο, Σάμο όλοι γνωρίζουν για τις «ανεράιδες», πολύ όμορφες γυναίκες που διασκέδαζαν κοντά σε πηγές, αρπάζοντας για το γλέντι τους τραγουδιστάδες και βιολιτζήδες, αλλά και παλικάρια που κοιμόντουσαν μαζί τους,και έπειτα τρελαίνονταν και δεν μπορούσαν να αγαπήσουν καμιά γυναίκα «γιατί είχαν φιλήσει την έμορφη ξωθιά»…

Οι νεράιδες ή αλούστινες ή γιαλούδες σύχναζαν επίσης σε πηγάδια που συχνά τις νυχτιές χτενίζονταν και παραμόνευαν τον απερίσκεπτο διαβάτη για να τον πλανέψουν…Στα νησιά επίσης και κυρίως στην Κρήτη είχε αναπτυχθεί η πεποίθηση πως «αν ανταμώσεις με του λόγου τους μπήξε στη γη μαυρομάνικο μαχαίρ και θα τις αποδιώξεις»…

Στη Σάμο στο χωριό Λέκα βρίσκονται σε κάποιο σημείο πλατάνια,τα οποία απαγορεύεται να τα κόψεις καθώς προφυλάσσονται από δαιμόνια.

Σε πολλές περιοχές μάλιστα πίστευαν πως αν συναντούσες κάποιο αερικό δεν έπρεπε να μιλήσεις γιατί αλλιώς θα σου έπαιρνε τη λαλιά,αυτό πραγματικά είναι αξιοπερίεργο διότι είναι πολύ λίγες τέτοιες αναφορές και μπορούν να εξηγηθούν ιατρικά.Τέλος οι ανεράιδες,ξωτικά,ξωθιά και αερικά αποτελούσαν μέρος της καθημερινής ζωής πολλών χωριών και πόλεων,ώστε να ονομάζονται και κάποια χωριά με το πρόθεμα νεράιδα…

Ένα σωρό πλάσματα θα βρούμε να κατακλύζουν την ελληνική παράδοση και με τις ιστορίες τους να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις αυτών που τις διηγούνται και αυτών που τις ακούνε. Δράκοι που φυλάνε τα νερά ποταμών και στοιχειά που προστατεύουν δέντρα, ώστε κάθε επίδοξος ενοχλητικός να εξολοθρεύεται πριν βεβηλώσει την ιερότητα των δέντρων και του νερού.

Ένα τέτοιο δράκο σκότωσε και ο Άγιος Γεώργιος στη χριστιανική παράδοση σε μία από τις πολλές πτυχές αυτής της ιστορίας.

Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας πιστεύεται πως το νερό κοιμάται μια ώρα τη νύχτα, και αν κάποιος επιδιώξει να πιει θα πρέπει με το χέρι του να ταρακουνήσει λίγο τα νερά ώστε να «ξυπνήσει» το νερό και να πιεί, αλλιώς αν το τρομάξει κινδυνεύει είτε να χτυπηθεί από το στοιχειό του νερού είτε να δηλητηριαστεί.

Θα ακούσουμε έπειτα τις αφηγήσεις στη Στερεά Ελλάδα και την επαρχιώτικη κυρίως Μακεδονία για τα λεγόμενα χαμοδράκια ή σμερδάκι ή χαμόδρακα. Δαιμόνια που ήταν άκρως επιθετικά στις ορεινές περιοχές λόγω του ότι επιτίθονταν σε κοπάδια βοσκών και είτε τα αφάνιζαν είτε απλώς τα έπνιγαν. Επικρατεί και η αντίληψη πως πρόκειται και για δαιμόνια που «καβαλούσαν» κάποιον άνθρωπο ώστε να τον αποτρελαίνουν και να τον δαιμονίζουν. Είχαν τη μορφή κριαριού-τράγου και νύχια που τους έδιναν την ικανότητα να πνίγουν το επίδοξο θύμα τους.Αυτή τους η εμφάνιση μας παραπέμπει στο κατάλευκο τράγο που τριγυρνούσε ελεύθερος και ομορφότερο του δεν υπήρχε. Όποτε το συναντούσαν κυρίως τη νύχτα προσπαθούσαν να το αρπάξουν και να το βάλουν στο κοπάδι τους, μάταια όμως για τους επίδοξους το τρίχωμά του ήταν μαγεμένο και κολλούσες κυριολεκτικά επάνω του, έτσι σε έσερνε μέχρι να σε ρίξει σε κάποιο γκρεμό ή φαράγγι.

Το φαράγγι που στη χώρα μας το βρίσκουμε συνυφασμένο με την παρουσία καλλικάντζαρων, δαιμονικών όντων και κυρίως του διαβόλου. Πιστεύεται ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ελλάδας πως αν τύχει νύχτα και περάσεις από φαράγγι θα ακούσεις καλικάντζαρους που θα σε φωνάζουν και μπορεί ακόμα και να σε στοιχειώσουν ολόκληρο. Ενώ αν περάσεις από φαράγγι που πριν είχαν διαβεί διαβόλοι τότε και εσύ θα γίνεις ένα μέρος της μαύρης μαγείας τους. Στα χωριά μπορούμε να βρούμε ανεξάντλητες πηγές τέτοιων ιστοριών που θα μας καθηλώσουν,καθώς τα πάντα (μύλος,σπίτια,πηγές,μονοπάτια) είχαν τη δική τους μικρή και τρομακτική ιστορία.

Λίγες δεν είναι επίσης και οι αναφορές για μάγισσες,που κατά καιρούς είχαν διάφορους ρόλους, πότε χαρτορίχτρας και πότε κατασκευάστριες μαγικών φίλτρων, άλλες πάλι ήταν και επικίνδυνες για τους ανθρώπους. Στη Φλώρινα ακόμα οι παλαιότεροι θα θυμούνται για μια τέτοια γυναίκα που συνήθως καθόταν πάνω σε μια βρύση-πηγή και έκανε μάγια στους περαστικούς.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.

Μυστηριώδεις μορφές τριγυρνούν κάτω από τα μάτια μας και πίσω από την πλάτη μας,μα όταν πραγματικά «δούμε» τίποτα πια δεν θα μας φαίνεται μυστήριο.Τέτοιες μορφές θα συναντήσουμε σε πολλά μέρη μας, τον αράπη που τριγυρνά τις νύχτες και βόσκει( τα τάλιρα του προκαλώντας ένα θόρυβο που προσελκύει κάθε περίεργο άτομο.Τη γουρούνα με τα γουρουνάκια της που τις νυχτιές τριγυρνά στις εξοχές, αλλά δεν ανήκει στα χοιρινά κανενός αγρότη. Για τα στοιχειά που «ορίστηκαν» (από ποιόν αλήθεια να φυλάττουν ολόκληρα χωριά. Όπως η Καστανιά και το Νεχώρι της Φθιώτιδας που συχνά πολεμούσαν(τα στοιχειά) για την κυριαρχία μιας κορφής της Οίτης, αλλά κυρίως για την προστασία του χωριού. Για στοιχειά που απλά βρίσκονταν στα χωριά, και η απόδειξη οι τρομεροί ήχοι που ακούγονταν στα χωριά τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια, πολλές φορές χωρίς λόγο, υπήρχαν όμως στιγμές που έσκουζαν νυχτιές ολόκληρες επειδή πέθανε κάποιο σημαντικό και καλοκάγαθο άτομο στο χωριό, θρηνώντας έτσι το νεκρό και την απώλεια.

Και επειδή το μυστήριο δε γνωρίζει διαχωρισμούς,ενώ τα στοιχειά των χωριών είχαν συνήθως τη μορφή βοδιών, τράγων και κατσικιών,έχουμε και στην βόρεια Πελοπόννησο αναφορά για στοιχειωμένα μελίσσια που είναι πάρα πολύ άγρια και κανείς ποτέ δεν τολμά να περάσει από εκεί, πόσω μάλλον να πάρει και το μέλι τους.

Ο σημερινός ποταμός Ελικώνας παλαιότερα λεγόταν Ουρλιάς,γιατί ο ήχος των νερών του μοιάζει με ουρλιαχτά ζώων!

Οι βρυκόλακες πάλι αποτελούν και αυτοί κομμάτι της αρχέγονης παράδοσης μας, ο πολιτισμός μας μεγάλωσε μαζί με αυτούς και τις νεράιδες(νύμφες). Βρυκόλακες, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας που κοσμούν με το αίμα τους μαζί με τα κακά πνεύματα τις κιτρινισμένες σελίδες αυτού του τόπου. Η ιστορία γνωστή, ο νεκρός που σηκώνεται από τον τάφο του και στοιχειώνει τόπους και περάσματα, επιδιώκοντας να δαγκώσει το επόμενο θύμα του για να τραφεί με αίμα. Σε κάθε μέρος οι παραδόσεις για αυτούς ποικίλλουν σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν Κυριακή, στη Ναύπακτο βγαίνουν το Σάββατο, το ίδιο και στην Αθήνα...Το φως της μέρας το απεχθάνονται μα είναι και μοιραίο για αυτούς. Έτσι τριγυρνούν τη νύχτα, ψάχνοντας απελπισμένα το θύμα τους,εξαφανίζονται τη στιγμή πριν την αυγή, για τους στερεοελλαδίτες και τους νησιώτες εξαφανίζονται όταν λαλήσει μαύρος κόκκορας. Για αυτό πάντα φρόντιζαν να έχουν ένα, που δύσκολα θα τον έσφαζαν,έχοντάς τον για προστασία...

Το γεγονός γιατί κάποιος να γινόταν βρυκόλακας είχε επίσης πολλές επεξηγήσεις και ιστορίες. Το «βρικολάκιασμα» οφειλόταν στη μαύρη ψυχή του νεκρού που είχε «πουλήσει» την ψυχή του στον διάβολο, παράδοση των στερεοελλαδιτών κυρίως. Οι αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι εκδικούντες των ζωντανών, «μαγεμένοι» και τέλος οι άταφοι, οι άκλαυτοι και οι άψαλτοι! Στα νησιά και σε πολλά ορεινά χωριά πίστευαν πως δεν πρέπει να κοιτάξεις τη νύχτα καθρέφτη γιατί είτε θα γινόσουν βρικόλακας είτε θα έβλεπες κάποιον και θα γινόσουν θύμα του διαβόλου. Στα νησιά επίσης πίστευαν πως τα μωρά που πέθαιναν στη γέννα ή πέθαιναν αβάφτιστα, τα έπαιρνε ο διάβολος τα βασάνιζε και έπειτα γίνονταν οι χειρότεροι εφιάλτες για τους ζωντανούς. Οι βρυκόλακες λόγω της ημιμάθειας σε αυτά τα θέματα τις παλαιότερες εποχές ήταν συνυφασμένοι με τα κακά πνεύματα, που τις νύχτες του χειμώνα πήγαιναν στις σκεπές των σπιτιών και προσπαθούσαν να μπουν μέσα. Και η νοικοκυρά θέλοντας να προστατέψει το σπιτικό της έβαζε στο δοκάρι της εξώπορτας από την έξω μεριά, πηρούνι και μαχαίρι με κομμένες τις λαβές, ώστε να δείχνουν τις κοφτερές μύτες τους και ότι το σπίτι αποδιώχνει τα κακοποιά πνεύματα όντας οπλισμένο...

Σήμερα μας φαίνονται τόσο απόμακρew σε μερικούς αυτές οι δοξασίες, μα αυτές μεγάλωσαν τους προγόνους μας και τους προστάτεψαν από δύσκολα γεγονότα. Γενιές Ελλήνων έζησαν δίπλα στο φανταστικό και το απόκοσμο, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά άθελά τους. Είδαν άλογα τη νύχτα χωρίς αναβάτες να ορμούν σε γκρεμούς, γυναίκες που δεν τις ήξεραν εκείνες να τους μιλούν, έγραψαν τις δικές τους σελίδες στο μεταφυσικό διάφανο πέπλο της Ελλάδας..μιας Στοιχειωμένης Ελλάδας!

ΠΗΓΗ http://www.esoterica.gr/main.htm

[maira95]

Ο δίσκος της Φαιστού βρέθηκε το 1908 στα ερείπια του παλαιού Μινωικού ανακτόρου της Φαιστού στην Κρήτη. Η χρονολόγηση του, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια, αλλά πιστεύεται πως ανήκει στη Mεσομινωική IIB περίοδο (17ος αιώνας π.X). H διάμετρος του είναι 16 εκ. και το πάχος του 2.1 εκ. Η μυστηριώδης επιγραφή του αποτελείται από 241 σύμβολα, 122 στην πλευρά A και 119 στην πλευρά B, σε σπειροειδή διάταξη. Τα 45 διαφορετικά σύμβολα τυπώθηκαν στον πηλό και μετά ο δίσκος ψήθηκε στη φωτιά. Πρόκειται για ιδεογραφική γραφή, πιθανότατα συλλαβική, της οποίας το κείμενο (γλώσσα), παρά τις αναρίθμητες προσπάθειες που έχουν γίνει για την αποκρυπτογράφησή του και την μέτρηση τελείως διαφορετικών μεθόδων, παραμένει άγνωστο. Οι ερευνητές καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για τον σκοπό, το περιεχόμενο και τους δημιουργούς του. Ο δίσκος της Φαιστού παραμένει για τους αρχαιολόγους ένα αίνιγμα και έτσι αποτελεί σύμβολο αέναης επιστημονικής αναζήτησης.

ΠΗΓΗ http://www.forth.gr/index.php?l=g

[maira95]

Γενικά

Ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου). Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος.

Άλλες ονομασίες

«Καλικάντζαροι» (Πανελλαδική κοινή ονομασία), «Καλκατζόνια», «Καλκάνια», «Καλιτσάντεροι», «Καρκάντζαροι», «Σκαλικαντζέρια», «Σκαντζάρια», «Τζόγιες», «Λυκοκάντζαροι», «Καλικαντζαρού», «Καλικαντζαρίνες», «Καλοκυράδες», «Βερβελούδες», «Κωλοβελόνηδες» κ.ά.

Όλοι οι παραπάνω δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «Βουρκόλακες» (=Βρυκόλακες), «Βουρβούλακες», «Παγανοί», «Αερικά», «Ξωτικά», «Παρωρίτες» σε αντίθεση με τους «Τσιλικρωτά» (Καρδαμύλη Μάνης), «Καλιοντζήδες» (Ήπειρος), «Πλανήταροι» και «Πλανηταρούδια» (Κύπρος), «Κατσι-άδες» (Χίος), «Κάηδες» και «Καλισπούδηδες» (Σάμος), «Κάηδες» αλλά και «Καημπίλιδες» (Κάρπαθος), «Σιβότες» και «Σιφώτες» (Καππαδοκία), και ακόμη «Χρυσαφεντάδες» [Χρυσαφεντάδες Ας εμάς καλοί] (Οινόη-Πόντος) που γενικά αυτοί εμφανίζονται και συμπεριφέρονται και ως καλικάντζαροι.

Μορφή Χαρακτηριστικά

Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους».

Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία.

Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου.

Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα.

Σε μερικά μέρη τους καλικάντζαρους τους συνοδεύει η μάνα τους η «Καλικατζαρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι καλικάντζαροι έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «καλικαντζαρίνες»! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Στη Νάξο τις γυναίκες των καλικάντζαρων τις αποκαλούν «Καλοκυράδες» για να τις καλοπιάσουν (εξευμενίσουν), ενώ στη Κωνσταντινούπολη «Βερβελούδες». Ο αρχηγός των καλικάντζαρων στη παλιά Αθήνα λεγόταν «κωλοβελόνης» ενώ στη Θεσσαλία «αρχι-τζόγιας» (και «τζόγιες» οι καλικάντζαροι) στη δε Κωνσταντινούπολη «Μαντρακούκος». Στη δε Νάξο οι καλικάντζαροι φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των καλικάντζαρων.

Προέλευση

Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά.

Διαμονή

Οι καλικάντζαροι έρχονται (βγαίνουν) τη παραμονή των Χριστουγέννων, (στη Σκιάθο: με πλοιάριο, στην Οινόη: με χρυσή βάρκα, στην Ικαρία: επί των φλοιών των καρυδιών) από «το κάτω κόσμο» τον Άδη. Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.

Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τη γη (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των Χριστουγέννων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία του Χριστού.

Βλάβες

Γενικά πιστεύεται ότι οι καλικάντζαροι αδυνατούν να βλάψουν τους ανθρώπους αλλά μόνο να τους πειράξουν, ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν αφού θεωρούνται (στη Μακεδονία) μωροί και ευκολόπιστοι. Λέγεται ότι ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν τη νύκτα και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι ερωτηθούν ή κατ΄ άλλους τους παρασύρουν σε χορό που όμως τους καλούς χορευτές τους ανταμείβουν ή κατ΄ άλλους παίρνουν τη μιλιά σε όποιον μιλήσει κατά τη συνάντηση μαζί τους.

Επίσης μπαίνοντας στις οικίες απ΄ όπου μπορέσουν μαγαρίζουν τη κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, «βασανίζουν τις ακαμάτρες... γι΄ αυτό τα κορίτσια το 40ήμερο προσπαθούν να φτιάξουν όσο γίνεται πιο πολύ γνέμα» (Σάμος) ή σκορπούν το αλεύρι, τη τέφρα από το τζάκι τη «δωδεκαμερίτικη» ή «καλικαντζαρήσια» ή «τη στάχτη που δεν άκουσε το εν Ιορδάνη» και που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση.

Αποτρεπτικά μέσα

Τα αποτρεπτικά μέσα που λαμβάνονται κατά των Καλικάντζαρων διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:

1. Πράξεις χριστιανικής λατρείας: α) Το σημείο του Σταυρού στη πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού. β) Ο Αγιασμός των σπιτιών και μάλιστα τη παραμονή των Φώτων.
   
2. Επωδές: όπως «ξύλα, κούτσουρα, δαυλιά καημένα» (Καλαμάτα) που όταν ακούσουν οι καλικάντζαροι φεύγουν ή η απαγγελία του «Πάτερ ημών….» (τρις).
   
3. Μαγικές πράξεις: Κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες (παλιοτσάρουχου), εμφανή επίδειξη χοιρινού οστού, περίαπτα (χαϊμαλιά) πίσω από τη πόρτα, το μαυρομάνικο μαχαίρι, το αναμμένο δαυλί ("τρεχάτε γειτόνοι με τα δένδρινα δαυλιά" Τριφυλία).
   

Τη παραμονή των Θεοφανίων τους «ζεματίζουν» από το λάδι που παρασκευάζουν οι νοικοκυρές τηγανίτες (λαλαγγίτες, λουκουμάδες). Όταν όμως συλλάβουν κανένα από τους καλικάντζαρους τον δένουν και τον υποχρεώνουν να μετρήσει τις τρύπες του κόσκινου!

Φυγή

Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν (κατέρχονται στη γη) κατά τον αγιασμό των οικιών που φωνάζουν σε τροχαίο ρυθμό:

«Φεύγετε να φεύγωμε

τι έρχεται ο τρελόπαπας

με την αγιαστούρα του

και με τη βρεχτούρα του.

Μας άγιασε μας έβρεξε

και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»

Από τη παραμονή και ανήμερα των Φώτων πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών των οικιών και της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες.

ΠΗΓΗ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1

-----------------------------------------------------------------------

μιας και πλησιαζουν οι μερες τους

και να διευκρινισω οτι τα πιο πολλα απο αυτα, προσωπικα δεν τα πιστευω ,

απλα οποτε βρισκω κατι ενδιαφερον θα σας το παραθετω!

Καλο Βραδυ!

[koufetaki]

παλι εκανα το λαθος να διαβασω βραδυ την σελ. καλα να παθω μπρουτσ μπρουτσ!ευτυχως εχω τον αντρουλη μου με το ροχαλιτο του δεν πλησιαζει τπτ

[ΚατερίναΒ]

Ρε κουφετάκι!!!!!!! Αχαχαχααχαχα!!!

Μπράβο κορίτσια πολύ ενδιαφέρουσες οι ιστορίες σας!!!

Τάρα πότε θα πάμε πεντέλη?

[TARA]

παλι εκανα το λαθος να διαβασω βραδυ την σελ. καλα να παθω μπρουτσ μπρουτσ!ευτυχως εχω τον αντρουλη μου με το ροχαλιτο του δεν πλησιαζει τπτ

:lol:

Καλημέρα κορίτσια! Φαίη και καπετάνισσα, χάρηκα πολύ που είδα τις ιστορίες σας, θα΄χω να διαβάζω το μεσημέρι που θα κοιμηθούν τα ζουζούνια μου! Εχω κι εγώ να γράψω, τα λέγαμε με τη μαμά μου χθες, μόλις βρω ησυχία θα το κάνω.