Το καφέ της ηρεμίας!

[MumMaria]

1 hour ago, mariaalexiou είπε:

το έχω κάνει άπειρες φορές προφορικά και σκέφτομαι να το κάνω και γραπτά

μα εφόσον ζήσω, θα έχω το παιδάκι μου, και θα είμαστε καλά, η επιλόχειος έχει να κάνει με το ότι δεν θέλεις το παιδί. Εγώ το θέλω και μάλιστα πολύ, με εμένα έχω τρομάξει. Είναι και το ότι όλοι βασίζονται στο ότι προτεραιότητα έχει το παιδί και εγώ νιώθω συνεχώς ότι είμαι σε δεύτερη μοίρα. Τώρα που το σκέφτομαι, τι βλακείες έχω ακούσει στην εγκυμοσύνη δε λέγεται... Η κουνιάδα μου είναι "τρελή" όταν πρόκειται για μωρά (στις δικές της εγκυμοσύνες έκανε ένα σωρό αχρείαστες εξετάσεις και κάθονταν 9 μήνες ξάπλα χωρίς λόγο). Μου είπε να μην σηκώνομαι καθόλου, να μην κάνω καμία δουλεια στο σπίτι, να μη δουλέψω, να μην πάει το αυτοκίνητο από τις λακούβες, έτρωγε παστίτσιο μπροστά μου χωρίς να μου δώσει γιατί βγήκε αλμυρή η γραβιέρα στην κρέμα (εγώ υποτασική) γενικά όλα για το μωρό μην πάθει τίποτα

Η πεθερά μου ευτυχώς το μόνο που μου είπε ήταν να μην πιέζω τον εαυτό μου αλλά γενικά είναι χαλαρή.

Η μαμά μου δεν έχει βιώσει εγκυμοσύνη και δεν ξέρει πως είναι και απλώς ακολουθεί εμένα και τους γιατρούς. Νορμάλ καταστάσεις. Με βοηθάει άπειρα στο μπάνιο και γενικά με ακούει.

γενικώς το περιβάλλον είναι άριστο... ο φόβος εκεί

Καλησπέρα και με το καλό,πριν μείνω έγκυος,σκεφτόμουν ότι ποτέ  δεν θα τα καταφέρω,δεν μπορούσα να με φανταστώ σαν εικόνα έγκυος με την κοιλιά  ντουρλα ή κρατώντας ένα μωρό αγκαλιά. Κ όχι επειδή δεν ήθελα παιδιά,ίσα ίσα. Ήταν μια φοβία μου που επειδή δεν μπορούσα να το κάνω κ εικόνα,πίστευα κ ότι δεν θα συμβεί. Όταν δε, ήρθαν κ οι δύο απώλειες,λάλησα. Έλεγα να αυτό ήταν,είναι ένστικτο κτλ κτλ. Όπως θα δεις κ στο τικερ μου έχω δύο παιδάκια τώρα 2,5 κ 3,5 χρονων. Άπατο το ντεμεκ ένστικτο. Είναι μια φοβία σου που πρέπει να δουλευτεί,ο φόβος του θανάτου κ να σου πω ότι είσαι επιρρεπής κ σε επιλόχειο. Δεν έχει να κάνει αν θες ή  δεν θες το μωρό σου. Οι γυναίκες που παθαίνουν επιλόχειο μια χαρά αγαπάνε τα μωρά τους,λίγο οι ορμόνες,λίγο η ψυχολογία,οι ισορροπίες που διαταράσσονται με τον ερχομό ενός μωρού,όλες οι γυναίκες είμαστε υποψήφιες για αυτό. Εγώ στο δεύτερο μωρό μου για μήνες ήμουν ένα τσικ πριν την επιλόχειο.ειχα πελαγωσει με τον γιο μου που ήταν 14μηνων τότε,η μικρή ήταν απαιτητικό βρέφος,είχα κ μια δύσκολη δεύτερη εγκυμοσύνη,βοήθεια από πουθενά,ο άντρας μου δουλειά όλη μέρα.εχασα τις ισορροπίες μου,έκλαιγα κάθε μέρα κ τις ανάγκες του παιδιού μου,ιδιαίτερα της μικρής,τις εκτελούσα απλά μηχανικά. Δυστυχώς δεν την χάρηκα όσο θα ήθελα το πρώτο τρίμηνο.οκ συμβαίνει αυτό. Σε καμία περίπτωση όμως μέσα μου δεν είχα αρνητικά συναισθήματα για αυτήν,είχα τα εργαλεία κ ήξερα ότι είναι κάτι φυσιολογικό κ θα περασει(για αυτό κ δεν κατέληξε σε επιλοχειο) άρχισα να το ανοίγω το θέμα σε δυο κοντινά μου άτομα,με κατανόηση που ήξερα ότι δεν θα με κρίνουν όταν τους έλεγα ότι δεν νιώθω βρε αδελφέ αυτήν την απόλυτη ευτυχία κ τον έρωτα με το παιδί μου,ότι δεν έχω κουράγια να σηκωθώ από το κρεβατι(άσχετα που το εκανα) ή να χαρώ για κάτι. Ειλικρινά με βοήθησε. Σκοπός πάντα πηγαίνοντας σε έναν ειδικό είναι να θέλουμε να πάμε,αν δεν το βρίσκεις σκόπιμο,μην το κάνεις,αλλά έχε ένα παράθυρο ανοιχτό ότι ίσως κ να χρειαστεί. Να μιλάς με δικά σου άτομα κ να μοιράζεσαι αυτά που σκέφτεσαι. Τώρα,για το τι έχεις ακούσει κ για το τι θα ακούσεις,είναι άλλη ιστορία. Κόψε τον αέρα απο τώρα γιατί πραγματικά στο λέω ακόμα κ ασυναίσθητα θα επηρεάζεσαι.ολες είμαστε ευάλωτες στην λοχεία μας κ χρήζουμε ειδικής μεταχείρισης.Αφού γεννήσουμε η προσοχή που είχαμε από τον περίγυρο μας όντας έγκυες,μετατίθεται στο βρέφος κ πολύ ξεχνάνε την ίδια την μαμά. Όπως τα μωρά λένε ότι το πρώτο τρίμηνο της ζωής τους ,ζούνε ουσιαστικά σαν να είναι ακόμα ένα με την μαμά τους,δλδ το 4 τρίμηνο τους.αλλο τόσο κ η γυναίκα,πόσο μάλλον στην λοχεία,ζει ένα 4τριμηνο τίγκα στις ορμονες,με ένα μωρό πλέον εξαρτωμενο απο αυτήν 24/7,οπότε κ ένα δίκτυο υποστήριξης,πραγματικής όμως υποστήριξης,ατόμων ,για μένα,επιβάλλεται.

Σορυ για την σεντοναρα(όσες με ξέρουν,δεν ξαφνιαζονται,χαχα)

Με το καλό κοπέλα μου!

[mariaalexiou]

Κορίτσια μου

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα μηνύματα σας

Χαίρομαι πραγματικά που τα καταφέρατε

Όμως δεν ξέρω τι έχει φωλιάσει μέσα στην ψυχή μου. Φυσικά και ανυπομονώ να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Ξέρουμε και το όνομα του ήδη και τον αποκαλώ έτσι. Όμως σκοτεινιάζω καμιά φορά και ο φόβος μου δε με αφήνει να τον φανταστώ πως θα είναι, τι θα κάνει αν θα κοιμάται, αν θα τον θηλάσω δε ξέρω.... Δεν με επηρεζουν οι σκέψεις στην καθημερινότητα μου αλλά ξέρω πως δεν είναι ωραίες για το μωρό οι σκέψεις μου (όπως μου έγραψε μια από σας)

Και πάλι ευχαριστώ 

Θα ξαναδιαβάσω τα μηνύματα σας και ελπίζω να με ηρεμήσουν.

[Elle12]

πρίν από 35 λεπτά , mariaalexiou είπε:

Κορίτσια μου

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα μηνύματα σας

Χαίρομαι πραγματικά που τα καταφέρατε

Όμως δεν ξέρω τι έχει φωλιάσει μέσα στην ψυχή μου. Φυσικά και ανυπομονώ να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Ξέρουμε και το όνομα του ήδη και τον αποκαλώ έτσι. Όμως σκοτεινιάζω καμιά φορά και ο φόβος μου δε με αφήνει να τον φανταστώ πως θα είναι, τι θα κάνει αν θα κοιμάται, αν θα τον θηλάσω δε ξέρω.... Δεν με επηρεζουν οι σκέψεις στην καθημερινότητα μου αλλά ξέρω πως δεν είναι ωραίες για το μωρό οι σκέψεις μου (όπως μου έγραψε μια από σας)

Και πάλι ευχαριστώ 

Θα ξαναδιαβάσω τα μηνύματα σας και ελπίζω να με ηρεμήσουν.

Η ζωη με το μωρο δε θα ειναι ευκολη. Αλλα θα ειναι ωραια.

Και θα κλαψει. Και θα πεινασει. Και θα κουραστεις. Και μπορει να μη θηλασεις. Και μπορει να θες να τα παρατησεις. Και να κλαψεις. Δεν σε κανει λιγοτερο καλη ή ικανη μανα αυτο. Μπορεις και θα τα καταφερεις οπως τοσες γυναικες απο την αρχη του κοσμου. Πιστεψε σε σενα και στο παιδακι σου και ολα θα πανε καλα.

Και οτι χρειαστεις, εδω ειμαστε να τα λεμε ❤️

[vikib]

10 ώρες πρίν, mariaalexiou είπε:

Κορίτσια μου

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα μηνύματα σας

Χαίρομαι πραγματικά που τα καταφέρατε

Όμως δεν ξέρω τι έχει φωλιάσει μέσα στην ψυχή μου. Φυσικά και ανυπομονώ να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Ξέρουμε και το όνομα του ήδη και τον αποκαλώ έτσι. Όμως σκοτεινιάζω καμιά φορά και ο φόβος μου δε με αφήνει να τον φανταστώ πως θα είναι, τι θα κάνει αν θα κοιμάται, αν θα τον θηλάσω δε ξέρω.... Δεν με επηρεζουν οι σκέψεις στην καθημερινότητα μου αλλά ξέρω πως δεν είναι ωραίες για το μωρό οι σκέψεις μου (όπως μου έγραψε μια από σας)

Και πάλι ευχαριστώ 

Θα ξαναδιαβάσω τα μηνύματα σας και ελπίζω να με ηρεμήσουν.

εγω πιστευω οτι πρεπει να μιλησεις με ειδικο

επικοινωνησε με την φαιναρετη

δ περνανε ολες οι εγκυες την κυηση σε ενα ροζ συννεφακι.το αγχος,οι φοβιες ειναι αρκετα συχνα δ ειναι κακο να τα εκφραζουμε.κ υπαρχουν κ περιθωρια να τα δουλεψουμε

ακομη κ αυτα που ειπε η κουνιαδα σου,μαλλον "γραψανε" μεσα σου πολυ περισσοτερο απο οσο νομιζεις

δ ξερω αν θα σε βοηθησει,αλλα πχ εμενα μου κανει καλο να ξερω πολλα για μια κατασταση,να διαβαζω γι αυτο.να ειμαι οσο περισσοτερο μπορω προετοιμασμενη για κτ

αλλα θα πρεπει να εμπιστευεσαι κ τους ειδικους γυρω σου,τον γιατρο σου,τις μαιες,να εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου

να κανεις γενικα πραγματα που σε ηρεμουν

καμια φορα η υπεραναλυση δ ειναι καλη.διογκωνονται στο μυαλο μας πραγματα που δ το αξιζουν

πχ.δ ξερεις αν θα καταφερεις να θηλασεις.ε και;μεχρι 6μ εγκυος δ ειχα ιδεα για τον θηλασμο,δ ηξερα αν θα θηλασω,πιστευα οτι τα μωρα θηλαζουν ανα 3ωρο,για κανα 6μ,κοιμουνται 12ωρα τουλ,κ αν δ φτανει(κτ συνηθες),σκονη.τελικα το προσπαθησα,κ πηγε καλα,θηλασα 2-2,5χρ το καθε παιδι,τωρα ειναι 7 κ 9 χρ σχεδον,ειναι πολυ λιγος ο χρονος θηλασμου στη ζωη ενος παιδιου,δ ειναι αυτο που το καθοριζει.ποσο μαλλον μεχρι να ενηλικιωθει.τα οφελη του θηλασμου ειναι αδιαμφισβητητα,απλα θελω να σου πω οτι δ θα κριθει απο αυτο η ικανοτητα σου ως μανα,ουτε ολη η ζωη του παιδιου.μην δυσκολευεις τη ζωη σου

ευχομαι ολα να πανε καλα,κ να κρατησεις το μωρο σου υγιες στην αγκαλια σου!

[λουκουμαδακι]

12 ώρες πρίν, mariaalexiou είπε:

Κορίτσια μου

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα μηνύματα σας

Χαίρομαι πραγματικά που τα καταφέρατε

Όμως δεν ξέρω τι έχει φωλιάσει μέσα στην ψυχή μου. Φυσικά και ανυπομονώ να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Ξέρουμε και το όνομα του ήδη και τον αποκαλώ έτσι. Όμως σκοτεινιάζω καμιά φορά και ο φόβος μου δε με αφήνει να τον φανταστώ πως θα είναι, τι θα κάνει αν θα κοιμάται, αν θα τον θηλάσω δε ξέρω.... Δεν με επηρεζουν οι σκέψεις στην καθημερινότητα μου αλλά ξέρω πως δεν είναι ωραίες για το μωρό οι σκέψεις μου (όπως μου έγραψε μια από σας)

Και πάλι ευχαριστώ 

Θα ξαναδιαβάσω τα μηνύματα σας και ελπίζω να με ηρεμήσουν.

Καλημέρα και με το καλό να γεννηθεί ο μικρούλης σου! Όλα αυτά που μας γράφεις τα έχεις πει σε κάποιον δικό σου; Η επιλόχιος (ή περιγεννητική επιλόχιος) δεν έρχεται μόνο μετά τη γέννα. Στις μισές περιπτώσεις υπάρχει στην εγκυμοσύνη. Δεν φταίει η γυναίκα δεν έχει να κάνει με το αν θέλει ή δεν θέλει το μωρό με το τι είπε ο περιγυρος κλπ είναι καθαρά ορμονικό. Ο φόβος του θανάτου οι μαυρες σκέψεις η μη θετική σκέψη για το μετά το άγχος κλπ είναι σημάδια και θα πρέπει να ενημερώσεις τον σύντροφό σου και τον γιατρό σου ώστε να έχουν το νου τους μετά τη γέννα αν ό μη γένοιτο είναι όντως επιλόχιος ώστε να σε βοηθήσουν όπως πρέπει για να περάσει γρήγορα! Πολύ σωστά η Βίκυ έγραψε να απευθυνθείς στη Φαιναρέτη ή σε κάποιον ειδικό να περιγράψεις τι αισθάνεσαι και να πάρεις κατευθύνσεις. Δεν είναι θέμα δύναμης ή προσωπικότητας είναι θέμα ορμονών ξεκάθαρα και θα πρέπει να το δεις καθαρά ιατρικά!  Φρόντισε τον εαυτό σου από τώρα στο λέω και στο λέμε με όλη μας την αγάπη! Και πάλι με το καλό να έχεις μια εύκολη γέννα με το καλό το μπεμπάκι σας! 

[CoffeeMaker]

ευχαριστούμε όλα τα μέλη που μέχρι τώρα έχουν σημειώσει τις εμπειρίες τους και το τι τους συμβαίνει. Ένας λόγος που έχουμε ανοίξει αυτό το καφέ είναι για να γίνει εμφανές μέσα από την συζήτηση, ότι όλες αυτές οι αλλαγές δεν είναι τυχαίες και έχουν πάρα πολύ να κάνουν με βιοχημικές αλλαγές. Η ανταλλαγή των σκέψεων και η καταγραφή τους/μοίρασμα με άλλες/άλλους  μπορεί να βοηθήσει στην συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι μέρος αυτής της εμπειρίας, οτι αυτές μπορεί να είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι ώστε να σταματήσουν τυχόν κακές δυσάρεστες και αγχωτικές σκέψεις. 

Στο παρελθόν, εξαιτίας του ότι δεν υπήρχε ενημέρωση,  οι γυναίκες καλούνταν να κρατήσουν κρυφές ή να ντρέπονται για αυτές τους τις εμπειρίες.

Είναι εξαιρετικα σημαντικό να γίνει γνωστό ότι αυτό συμβαίνει συνέχεια, συχνά και ότι είναι μέρος των δυσκολιών της εγκυμοσύνης σε πολλές γυναίκες, ενώ πάλι, επειδή ακριβώς θα επηρεάσει την μετέπειτα σχέση και δέσιμο με το βρέφος, είναι κάτι που πρέπει και μπορει να αντιμετωπιστεί επιτυχώς! 

Δεν είναι υποχρεωτικό μια γυναίκα να περνάει αυτή την διαδικασία γιατί υπάρχουν πολλές λύσεις που βοηθούν & έχει σημασία να χρησιμοποιηθούν όλες! 

Καλή δύναμη σε όλες! 

[mariaalexiou]

Καλησπέρα σε όλες

καταρχάς σας ευχαριστώ όλες για τις συμβουλές σας και την συμπαράσταση. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες, τώρα που όλα έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν.

Μπήκα στη σελίδα της Φαιναρέτης. Διάβασα το φυλλάδιο. Βοήθησε, γιατί πήρα μια ιδέα τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό μου. Όμως σίγουρα πρέπει να μιλήσω με κάποιον. Δεν βρήκα σχετικό bullet για τις σκέψεις μου. Το παιδάκι μου το υπεραγαπάω, είμαι σε περιβάλλον γεμάτο αγάπη, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι το αν θα ζήσω μετά τη γέννηση του γιου μου. Με προβλημάτισε επίσης ένα σημείο που έλεγε για την όρεξη για φαγητό. Όντως έχω μειωμένη όρεξη για φαγητό, αλλά είχα μια γενικότερη αποστροφή στο κρέας από την αρχή της εγκυμοσύνης. Το απέδωσα στις αναγούλες, αλλά πραγματικά έχω να φάω κρέας (ως κρέας, όχι τα παράγωγα), μπορεί από το Πάσχα που έφαγα λίγο με το ζόρι. Ψάρια τρώω, αλλά περισσότερο προτιμώ "εύκολα" φαγητά, ρύζι, μακαρόνια, πατάτες (δεν μαγειρεύω, η μαμά μου μαγειρεύει κανονικό φαγητό, εγώ τρώω τις γαρνιτούρες). Αλλά ναι, έχει μειωθεί η όρεξη μου για φαγητό. Προτιμώ σοκολάτες, ξηρούς καρπούς και γάλα. Δεν τρώω κανονικές μερίδες.

Ζω κανονικά τη ζωή μου. Μπαίνω στο σάιτ που έχουμε παραγγείλει το καρότσι και το χαζεύω. Λέω αυτό και αυτό το εξάρτημα, θα είναι τόσα κιλά η καλαθούνα, που θα τη βάζω κ.λπ., αν χωράει στο πορτ μπαγκαζ, τέτοια. Σήμερα πλύναμε τα πρώτα ρουχάκια και αύριο την προίκα του μωρού. Αγκαλιάζω τα φορμάκια και κάτι με πιάνει.

Έχω μοιραστεί τις σκέψεις μου με τη μαμά γιατί με έπιασε να κλαίω. Ξέρω ότι δεν μπορεί να με καταλάβει 100%, όμως με τον τρόπο της προσπάθησε να μου πει ότι θα είμαστε εδώ όλοι και θα μεγαλώσουμε το παιδί όλοι μαζί.

@Elle12 οι σκέψεις μου δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που περιγράφεις. Ξέρω ότι μπορεί να μη θηλάσω, μπορεί να ξενυχτάω, να μην έχω υπομονή, να φωνάξω ίσως κάποια στιγμη στο παιδί μου, αλλά φοβάμαι μήπως πεθάνω στη γέννα και δεν τα ζήσω. Να ζήσω και ας ξενυχτάω κάθε βράδυ που λέει ο λόγος. Ξέρω τι με περιμένει όταν έρθουμε σπίτι με το μωρό. Να ζήσω, για να τα ζήσω.

και πάλι σας ευχαριστώ

[Elle12]

πρίν από 49 λεπτά , mariaalexiou είπε:

Καλησπέρα σε όλες

καταρχάς σας ευχαριστώ όλες για τις συμβουλές σας και την συμπαράσταση. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες, τώρα που όλα έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν.

Μπήκα στη σελίδα της Φαιναρέτης. Διάβασα το φυλλάδιο. Βοήθησε, γιατί πήρα μια ιδέα τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό μου. Όμως σίγουρα πρέπει να μιλήσω με κάποιον. Δεν βρήκα σχετικό bullet για τις σκέψεις μου. Το παιδάκι μου το υπεραγαπάω, είμαι σε περιβάλλον γεμάτο αγάπη, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι το αν θα ζήσω μετά τη γέννηση του γιου μου. Με προβλημάτισε επίσης ένα σημείο που έλεγε για την όρεξη για φαγητό. Όντως έχω μειωμένη όρεξη για φαγητό, αλλά είχα μια γενικότερη αποστροφή στο κρέας από την αρχή της εγκυμοσύνης. Το απέδωσα στις αναγούλες, αλλά πραγματικά έχω να φάω κρέας (ως κρέας, όχι τα παράγωγα), μπορεί από το Πάσχα που έφαγα λίγο με το ζόρι. Ψάρια τρώω, αλλά περισσότερο προτιμώ "εύκολα" φαγητά, ρύζι, μακαρόνια, πατάτες (δεν μαγειρεύω, η μαμά μου μαγειρεύει κανονικό φαγητό, εγώ τρώω τις γαρνιτούρες). Αλλά ναι, έχει μειωθεί η όρεξη μου για φαγητό. Προτιμώ σοκολάτες, ξηρούς καρπούς και γάλα. Δεν τρώω κανονικές μερίδες.

Ζω κανονικά τη ζωή μου. Μπαίνω στο σάιτ που έχουμε παραγγείλει το καρότσι και το χαζεύω. Λέω αυτό και αυτό το εξάρτημα, θα είναι τόσα κιλά η καλαθούνα, που θα τη βάζω κ.λπ., αν χωράει στο πορτ μπαγκαζ, τέτοια. Σήμερα πλύναμε τα πρώτα ρουχάκια και αύριο την προίκα του μωρού. Αγκαλιάζω τα φορμάκια και κάτι με πιάνει.

Έχω μοιραστεί τις σκέψεις μου με τη μαμά γιατί με έπιασε να κλαίω. Ξέρω ότι δεν μπορεί να με καταλάβει 100%, όμως με τον τρόπο της προσπάθησε να μου πει ότι θα είμαστε εδώ όλοι και θα μεγαλώσουμε το παιδί όλοι μαζί.

@Elle12 οι σκέψεις μου δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που περιγράφεις. Ξέρω ότι μπορεί να μη θηλάσω, μπορεί να ξενυχτάω, να μην έχω υπομονή, να φωνάξω ίσως κάποια στιγμη στο παιδί μου, αλλά φοβάμαι μήπως πεθάνω στη γέννα και δεν τα ζήσω. Να ζήσω και ας ξενυχτάω κάθε βράδυ που λέει ο λόγος. Ξέρω τι με περιμένει όταν έρθουμε σπίτι με το μωρό. Να ζήσω, για να τα ζήσω.

και πάλι σας ευχαριστώ

Θα ζησεις και δεν υπαρχει κανενας λογος να μη ζησεις. Και στα λεω γιατι εχω κανει τις ιδιες σκεψεις. Ειχα μονιμη εικονα να γενναω να αγκαλιαζω το παιδι μου κ μετα να παθαινω μια αιμμοραγια ή να αρχιζουν τα flat lines στον καρδιογραφο κ να πεθαινω. Γι αυτο ειχα αφησει εντολες στον αντρα μου. Μεχρι κ ονειρα το εβλεπα. Γι αυτο μια μερα μου χωσα ενα χαστουκι κ λεω ελεος. 2023. Στο νοσοκομειο, με γιατρους, μαιες, μηχανηματα, φαρμακα, οι πιθανοτητες να παθω κατι τοσο σοβαρο ειναι απειροελαχιστες. Παρε βαθιες ανασες και χαλαρωσε! Απολαυσε το nesting σου. Τα ρουχαλακια του παιδιου σου. Παρε βαθιες ανασες μωρουδιλας και οχι μονο θα τα ζησεις, αλλα θα τα ζησεις στο επακρο!

[vikib]

οποτε στην ουσια ειναι φοβος για τον τοκετο,πρεπει να παρεις βοηθεια γι αυτο συγκεκριμενα.

κ ισως να μιλουσες περισσοτερο με την μαια ,αν ειναι συγκεκριμενη,που θα ειναι παρουσα,κ ισως κ τον γιατρο σου

[mariaalexiou]

Έχω δύο μαίες, μια της γιατρού και μια ανεξάρτητη. Δεν τολμάω ακόμα να μιλήσω σε τρίτο για τα ζόρια μου παρόλο που η μαία μου είναι σχεδόν μέλος της οικογένειας.

Αυτό το χαστουκι μάλλον θα το φάω από τη μαμά. Έχει τον τρόπο της σε κάτι τέτοια. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα άντεχα τόσους μήνες χωρίς τον άντρα μου. Είναι η ψύχραιμη της οικογένειας. Είναι και κάτι άλλο που με κρατάει να μην πάω σε ειδικό. Αν μου γράψει φάρμακα θα φανούν στο σύστημα και θα έχω θέμα με τη δουλειά μου (οι αναπληρωτές καθηγητές προσκομιζουμε κάθε χρονιά ψυχιατρική έκθεση και έκθεση παθολόγου). Αλλά από αυτά που λέτε καταλαβαίνω πως ίσως δεν είμαι τόσο δυνατή τελικά όσο νομίζω. Έχω όμως και μια άλλη άποψη: οι γυναίκες γινόμαστε πολύ δυνατές όταν γινόμαστε μαμάδες. Το βλέπω στον περίγυρο μου, βλέπω ξαδέρφες μου να μετατρέπονται σε πολύ δυνατά πλάσματα αφότου έγιναν μητέρες (είναι εκπληκτικό πόσα μπορείς να κάνεις με ένα χέρι, πόση αϋπνία μπορείς να αντέξεις και να πας και στη δουλειά μετά) και λέω ότι θα τα καταφερω κι εγώ. Δεν φοβάμαι το μετά, το περιγεννητικο κομμάτι φοβάμαι 

[Elle12]

3 ώρες πρίν, mariaalexiou είπε:

Έχω δύο μαίες, μια της γιατρού και μια ανεξάρτητη. Δεν τολμάω ακόμα να μιλήσω σε τρίτο για τα ζόρια μου παρόλο που η μαία μου είναι σχεδόν μέλος της οικογένειας.

Αυτό το χαστουκι μάλλον θα το φάω από τη μαμά. Έχει τον τρόπο της σε κάτι τέτοια. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα άντεχα τόσους μήνες χωρίς τον άντρα μου. Είναι η ψύχραιμη της οικογένειας. Είναι και κάτι άλλο που με κρατάει να μην πάω σε ειδικό. Αν μου γράψει φάρμακα θα φανούν στο σύστημα και θα έχω θέμα με τη δουλειά μου (οι αναπληρωτές καθηγητές προσκομιζουμε κάθε χρονιά ψυχιατρική έκθεση και έκθεση παθολόγου). Αλλά από αυτά που λέτε καταλαβαίνω πως ίσως δεν είμαι τόσο δυνατή τελικά όσο νομίζω. Έχω όμως και μια άλλη άποψη: οι γυναίκες γινόμαστε πολύ δυνατές όταν γινόμαστε μαμάδες. Το βλέπω στον περίγυρο μου, βλέπω ξαδέρφες μου να μετατρέπονται σε πολύ δυνατά πλάσματα αφότου έγιναν μητέρες (είναι εκπληκτικό πόσα μπορείς να κάνεις με ένα χέρι, πόση αϋπνία μπορείς να αντέξεις και να πας και στη δουλειά μετά) και λέω ότι θα τα καταφερω κι εγώ. Δεν φοβάμαι το μετά, το περιγεννητικο κομμάτι φοβάμαι 

Θα κανεις οτι νομιζεις εσυ. Απλα αν θες την γνωμη μου και στο λεω με ολη μου την αγαπη, σα να το λεγα στη κολλητη μου, μιλα σε καποιον. Τη μαια σου. Τη μαμα σου. Τη φιλη σου. Μιλα. ❤️

[Evdokia Pan]

4 ώρες πρίν, mariaalexiou είπε:

Έχω δύο μαίες, μια της γιατρού και μια ανεξάρτητη. Δεν τολμάω ακόμα να μιλήσω σε τρίτο για τα ζόρια μου παρόλο που η μαία μου είναι σχεδόν μέλος της οικογένειας.

Αυτό το χαστουκι μάλλον θα το φάω από τη μαμά. Έχει τον τρόπο της σε κάτι τέτοια. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα άντεχα τόσους μήνες χωρίς τον άντρα μου. Είναι η ψύχραιμη της οικογένειας. Είναι και κάτι άλλο που με κρατάει να μην πάω σε ειδικό. Αν μου γράψει φάρμακα θα φανούν στο σύστημα και θα έχω θέμα με τη δουλειά μου (οι αναπληρωτές καθηγητές προσκομιζουμε κάθε χρονιά ψυχιατρική έκθεση και έκθεση παθολόγου). Αλλά από αυτά που λέτε καταλαβαίνω πως ίσως δεν είμαι τόσο δυνατή τελικά όσο νομίζω. Έχω όμως και μια άλλη άποψη: οι γυναίκες γινόμαστε πολύ δυνατές όταν γινόμαστε μαμάδες. Το βλέπω στον περίγυρο μου, βλέπω ξαδέρφες μου να μετατρέπονται σε πολύ δυνατά πλάσματα αφότου έγιναν μητέρες (είναι εκπληκτικό πόσα μπορείς να κάνεις με ένα χέρι, πόση αϋπνία μπορείς να αντέξεις και να πας και στη δουλειά μετά) και λέω ότι θα τα καταφερω κι εγώ. Δεν φοβάμαι το μετά, το περιγεννητικο κομμάτι φοβάμαι 

Θα τα καταφερεις κορίτσι μου! ❤💪

[vikib]

4 ώρες πρίν, mariaalexiou είπε:

Έχω δύο μαίες, μια της γιατρού και μια ανεξάρτητη. Δεν τολμάω ακόμα να μιλήσω σε τρίτο για τα ζόρια μου παρόλο που η μαία μου είναι σχεδόν μέλος της οικογένειας.

Αυτό το χαστουκι μάλλον θα το φάω από τη μαμά. Έχει τον τρόπο της σε κάτι τέτοια. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα άντεχα τόσους μήνες χωρίς τον άντρα μου. Είναι η ψύχραιμη της οικογένειας. Είναι και κάτι άλλο που με κρατάει να μην πάω σε ειδικό. Αν μου γράψει φάρμακα θα φανούν στο σύστημα και θα έχω θέμα με τη δουλειά μου (οι αναπληρωτές καθηγητές προσκομιζουμε κάθε χρονιά ψυχιατρική έκθεση και έκθεση παθολόγου). Αλλά από αυτά που λέτε καταλαβαίνω πως ίσως δεν είμαι τόσο δυνατή τελικά όσο νομίζω. Έχω όμως και μια άλλη άποψη: οι γυναίκες γινόμαστε πολύ δυνατές όταν γινόμαστε μαμάδες. Το βλέπω στον περίγυρο μου, βλέπω ξαδέρφες μου να μετατρέπονται σε πολύ δυνατά πλάσματα αφότου έγιναν μητέρες (είναι εκπληκτικό πόσα μπορείς να κάνεις με ένα χέρι, πόση αϋπνία μπορείς να αντέξεις και να πας και στη δουλειά μετά) και λέω ότι θα τα καταφερω κι εγώ. Δεν φοβάμαι το μετά, το περιγεννητικο κομμάτι φοβάμαι 

κ γω συμφωνω στο να μιλησεις

κ στις μαιες,πιστευω θα σε βοηθησει πολυ για την ωρα του τοκετου

μπορεις αρχικα να μιλησεις με ειδικο,αν φτασετε στο σημειο για φαρμακα αποφασιζεις μετα

γενικα κρυβουμε μεσα μας δυναμη που ουτε φανταζομασταν.κ την βγαζουμε οταν ερχεται η ωρα.η εγκυμοσυνη,ο τοκετος,η μητροτητα,ειναι ολα απαιτητικες περιοδοι.λογικο να χρειαζεται να βγει πολλες φορες αυτη η δυναμη

αυτο δ σημαινει οτι εσυ δ εισαι τοσο δυνατη.απλα οτι ισως εως τωρα δ χρειαατηκε να φανει

φυσικα κ θα τα καταφερεις!

σκεψου οτι το σωμα σου,σου εδωσε αυτην την συλληψη,τοσους μηνες εδωσε τροφη,ζεστανε,μεγαλωσε,εδωσε θαλπωρη κ προστατεψε το μωρο σου.τα εχεις καταφερει αψογα ως τωρα.γτ να μην τα καταφερεις κ στον τοκετο;εμπιστευσου το σωμα σου.εχει κανει εκπληκτικη δουλεια ως τωρα!

[belleblue]

λοιπόν, αυτό που γράφεις ο φόβος ότι θα γίνει κάτι κακό, είναι άγχος..  το αποτέλεσμα του άγχους, το προϊόν του σωματικού στρες, είναι το συναίσθημα του φόβου. 

Αλλά η προέλευση είναι ότι το σώμα είναι σε alert.  Ξεχώρισε, την σκέψη που κάνεις, από το σώμα σου, και δες ότι το σώμα σου επειδή είναι σε αυτή την βιοχημικη αναταραχή σε κάνει να σκέφτεσαι όλα αυτά. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΣΥ.  

πραγματικά,  αυτό κάνουν οι ψυχολόγοι ή τα φάρμακα. ή οποιαδήποτε τεχνική.  Σε κάνουν να καταλάβεις ότι ότι και να περνάει αυτή τη στιγμή από το μυαλό σου ως σκέψη είναι αποτέλεσμα μιας κατάστασης και όχι απαραίτητα αυτό που όντως συμβαίνει ή θα συμβεί.     Το μυαλό μας δεν επηρεάζει το μέλλον. Δηλαδή όσο και αν φοβηθείς σήμερα δεν θα βελτιώσεις κάτι στο μέλλον, πέραν από την επιλογή σωστών γιατρών ή νοσοκομείου μέχρι ένα σημείο μπορείς να το επηρεάσεις.  

Να πω και κάτι άλλο. Συνήθως όταν έχουμε κακές εμπειρίες (σωματικά ψυχολογικά τραύματα... από άλλους) δυστυχώς το προκαλούν αυτό. .. Έχει αρκετή σχέση κ η επικοινωνία με ειδικό κάποιες φορές τα αναδεικνύει αυτά ως πηγή, και μετά μπορείς να τα ξεχωρίσεις αυτά (παρελθόν) από το παρόν. 

Αυτό που λες με τα φάρμακα δεν ισχύει... ΚΑΘΕ γιατρός αν του πεις να γράψει φάρμακα μπορεί να στα δώσει και απλά με γραπτή συνταγή γιατρού, και απλά πλήρωσε τα εκτός της ασφαλιστικής σου.  Τόσος κόσμος πως παίρνει φάρμακα που δεν έχει ασφάλιση, .....(!)... Ο γιατρός υποχρεούται για το απόρρητο.  Αν αμφιβάλλεις, θα ρωτήσεις πριν πας όταν κλείνεις το ραντεβού και έτσι απλά δεν θα πας. 

..οπότε κλείνεις ραντεβού με κάποιον,  εξηγείς το και το, και δρομολογείς να πάρεις βοήθεια για να μην είσαι σε αυτή τη κατάσταση.   Μπορεί καν να μην χρειάζεσαι αγωγή  (δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ υποχρεωτικό) μιας μπορεί κάποιος να βοηθηθεί εντελώς απλά με την θεραπεία συζήτησης CBT ! (δες Ίντερνετ).   Ο ειδικός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την δική σου θέληση εάν δεν διαγνώσει επείγον περιστατικό ότι κινδυνεύει η ζωή σου ή κινδυνεύει άλλου η ζωή

Παράλληλα υπάρχουν εκατό χιλιάδες μαντζούνια μη φαρμακευτικά που βοηθάνε, πχ βάμμα πασσιφλόρα (υπάρχουν φαρμακεία που φτιάχνουν δικά τους βάμματα, ψάξε το στο Ίντερνετ) .. που μπορείς να ρωτήσεις γυναικολόγο αν είναι οκ. Επίσης και ομοιοπαθητικά (παρότι δεν είμαι φαν) μου είχε συστήσει έμενα η γυναικολόγος μου κ νομίζω με είχαν βοηθήσει. 

φιλάκια, όλα καλά θα πάνε,

θυμήσου κάθε σκέψη είναι σαν ένα από τα πολλά πούπουλα ενός μαξιλαριού, που αν του κάνεις μια τρυπουλα θα πετάνε σε ένα ολόκληρο δωμάτιο για εκατό ώρες, χωρίς να μπορείς να τα μαζέψεις με την καμία, .... αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρά φτεράκια που είναι ασήμαντα μόνα τους, είναι ένα τίποτα...! .   Έτσι μεταφράζω αυτές τις αναταράξεις .. τις βιοχημικές.      Ενώ όταν είσαι οκ, τα φτερά είναι όλα μέσα στο μαξιλάρι, και σου απαλύνουν τον ύπνο και σε ξεκουράζουν, ..... μια τρυπούλα  όπου θα βγουν ανεξέλεγκτα μπορούν να κάνουν το δωμάτιο εφιάλτη. 

 

[mariaalexiou]

Καλησπέρα

πάλι απέφυγα να μιλήσω με ειδικό, όμως μίλησα με φίλες μου συν-εγκυμονούσες ή με μωράκια, αλλά και με τον σύζυγό μου και με την οικογένεια μου.

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ορμόνες μου κάνουν πάρτι και οι φόβοι πηγάζουν κυρίως επειδή είναι το πρώτο μου.

Έχω ηρεμήσει αρκετά, μάλλον, ΕΙΧΑ ηρεμήσει αρκετά μέχρι που πριν από λίγο άρχισα να έχω συσπάσεις. Η κοιλιά μου ήταν πετρωμένη από το πρωί και πριν από λίγο σταμάτησαν οι πόνοι.

Όσο πλησιάζει η γέννα, τόσο πολλαπλασιάζεται ο φόβος για το άγνωστο.

Τουλάχιστον δεν φοβάμαι μήπως πεθάνω. Το είπατε κι εσείς, είμαστε στο 2023 με πολλή ανάπτυξη. Η ιατρική είναι αρκετά προχωρημένη πια.

Με τους σημερινούς πόνους φοβήθηκα μήπως ξαφνικά νιώσω κάποιο κεφάλι ανάμεσα στα πόδια μου, αλλά και πάλι, δεν γεννιούνται τόσο εύκολα τα μωρά. Η ΠΗΤ μου είναι 3/7 οπότε είμαστε πολύ μακριά ακόμα από αυτό.

Πιστεύω πως έχω ηρεμήσει αρκετά, αν και ξεροκέφαλη (το λέω επειδή πάλι δεν πήγα σε ειδικό και δεν έχω σκοπό να πάω)