Δεν αγαπάω τον γιό του συζύγου μου....

[Dazz]

Καλησπέρα κορίτσια είμαι καινούργια εδώ και ζητώ συγνώμη για τον τίτλο... Θα προσπαθήσω να πω με λίγα λόγια αυτό που μου συμβαίνει... Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα διαζευγμενος με παιδί  και έχουμε δύο μωρά δυδυμακια. Πριν λίγα χρόνια ξαφνικά ενω ήμουν έγκυος, ο γιος του συζύγου μου, ετών τότε 15, αποφάσισε να ζήσει μαζί μας γιατί οι σχέσεις με την μάνα του δεν ήταν καθόλου Καλές. Εγώ τον υποδέχτηκα με ανοιχτές αγκαλιές το ίδιο και ο πατέρας του, άλλωστε πάλευε χρόνια να γίνει αυτό. Στην αρχή όλα έμοιαζαν ιδανικά, τα πηγαίναμε πολύ καλά, ήταν μαζί μου πολύ καλός, η είδηση των μωρων τον χαροποίησε και η ζωή κυλούσε όμορφα η τουλάχιστον αυτό πίστευα εγω... Μέχρι που γεννήθηκαν τα μικρά... Εκεί κάτι έγινε, άλλαξα πολύ, άλλαξαν τα συναισθήματα μου, άλλαξαν όλα... Έγινα άλλη γυναίκα πολύ διαφορετική από αυτό που ήμουν πριν.... Και εκεί που δεν με ενοχλούσε τίποτα από το παιδί, ξαφνικά άρχισαν να με ενοχλούν τα πάντα, δεν άλλαξε εκείνος, άλλαξα εγω, απλός πριν δεν έδινα σημασία, έλεγα θα του περάσει, θα γνωριστούμε και όλα θα πάνε καλά, ζούσα στο συννεφάκι μου.... Η συμπεριφορά του απανεντι μου ήταν και συνεχιζει να είναι σαν εγω να είμαι η υπηρέτρια του σπιτιού και τίποτε άλλο, δεν μου απευθύνει ποτέ τον λόγο, παρά μόνο όταν θέλει κάτι, δεν με σέβεται καθόλου, συνέχεια με κάνει να αισθάνομαι με την συμπεριφορά του πως εγώ δεν ανήκω εδώ, πως αυτός και ο πατέρας του μόνο ζουν στο σπίτι, γκρινιάζει για το φαγητό, το σπίτι, τα ρούχα, τα πάντα.... Ομολογώ πως ο σύζυγος μου με  υποστηρίζει πολύ, του μιλάει συνέχεια και προσπαθεί να φτιάξει την κατάσταση, όμως τίποτα δεν αλλάζει, το αντιθετο... Εγώ μετά από τρία χρόνια έχω χάσει την υπομονή μου, έχω κουραστεί να προσπαθώ συνέχεια για τα πάντα... Έχω κουραστεί να αισθάνομαι σαν φάντασμα στο ίδιο μου το σπίτι, να μην με λογαριάζει σε τίποτα, να μην μου απευθύνει το λόγο, να τον ενοχλεί η παρουσία μου.... Δεν αντέχω άλλο ειλικρινά, κουράστηκα, έχω χάσει την υπομονή μου με αποτέλεσμα να είμαι θυμωμένη συνέχεια, να μην μπορώ να χαρώ τίποτα, τις ώρες που λείπει για το  σχολείο και τις δραστηριότητες του είναι οι στιγμές ηρεμίας για μένα... Όταν γυρνάει σπίτι σφίγγεται το στομάχι μου, τρέμω, αγχονομαι.... Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να διαχειριστώ ολη αυτή την κατάσταση... Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά εγώ είμαι λάθος.... Σήμερα τσακώθηκα με τον άντρα μου γιατί θεωρεί πως σαν μεγάλη που είμαι πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου... Εγώ όμως έχω χάσει την υπομονή μου, ήδη περνάω αρκετά δύσκολα με τα δυδυμακια μου γιατί τα μεγαλώνω χωρίς βοήθεια από πουθενά, ειμαστε και κλεισμένοι τόσο καιρό... Τι μπορώ να κάνω?? Που μπορεί να είμαι λάθος?? Έχω σταματήσει να έχω θετικά αισθήματα γι αυτο το παιδί... Και ντρέπομαι πολύ γι αυτό.... Σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλή ιδέα να απευθυνθώ σε έναν ψυχολόγο... Δεν ξέρω... 

Ζητώ συγνώμη αν κούρασα... 

[Μαίρη Μπ.]

πρίν από 15 λεπτά , Dazz είπε:

Καλησπέρα κορίτσια είμαι καινούργια εδώ και ζητώ συγνώμη για τον τίτλο... Θα προσπαθήσω να πω με λίγα λόγια αυτό που μου συμβαίνει... Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα διαζευγμενος με παιδί  και έχουμε δύο μωρά δυδυμακια. Πριν λίγα χρόνια ξαφνικά ενω ήμουν έγκυος, ο γιος του συζύγου μου, ετών τότε 15, αποφάσισε να ζήσει μαζί μας γιατί οι σχέσεις με την μάνα του δεν ήταν καθόλου Καλές. Εγώ τον υποδέχτηκα με ανοιχτές αγκαλιές το ίδιο και ο πατέρας του, άλλωστε πάλευε χρόνια να γίνει αυτό. Στην αρχή όλα έμοιαζαν ιδανικά, τα πηγαίναμε πολύ καλά, ήταν μαζί μου πολύ καλός, η είδηση των μωρων τον χαροποίησε και η ζωή κυλούσε όμορφα η τουλάχιστον αυτό πίστευα εγω... Μέχρι που γεννήθηκαν τα μικρά... Εκεί κάτι έγινε, άλλαξα πολύ, άλλαξαν τα συναισθήματα μου, άλλαξαν όλα... Έγινα άλλη γυναίκα πολύ διαφορετική από αυτό που ήμουν πριν.... Και εκεί που δεν με ενοχλούσε τίποτα από το παιδί, ξαφνικά άρχισαν να με ενοχλούν τα πάντα, δεν άλλαξε εκείνος, άλλαξα εγω, απλός πριν δεν έδινα σημασία, έλεγα θα του περάσει, θα γνωριστούμε και όλα θα πάνε καλά, ζούσα στο συννεφάκι μου.... Η συμπεριφορά του απανεντι μου ήταν και συνεχιζει να είναι σαν εγω να είμαι η υπηρέτρια του σπιτιού και τίποτε άλλο, δεν μου απευθύνει ποτέ τον λόγο, παρά μόνο όταν θέλει κάτι, δεν με σέβεται καθόλου, συνέχεια με κάνει να αισθάνομαι με την συμπεριφορά του πως εγώ δεν ανήκω εδώ, πως αυτός και ο πατέρας του μόνο ζουν στο σπίτι, γκρινιάζει για το φαγητό, το σπίτι, τα ρούχα, τα πάντα.... Ομολογώ πως ο σύζυγος μου με  υποστηρίζει πολύ, του μιλάει συνέχεια και προσπαθεί να φτιάξει την κατάσταση, όμως τίποτα δεν αλλάζει, το αντιθετο... Εγώ μετά από τρία χρόνια έχω χάσει την υπομονή μου, έχω κουραστεί να προσπαθώ συνέχεια για τα πάντα... Έχω κουραστεί να αισθάνομαι σαν φάντασμα στο ίδιο μου το σπίτι, να μην με λογαριάζει σε τίποτα, να μην μου απευθύνει το λόγο, να τον ενοχλεί η παρουσία μου.... Δεν αντέχω άλλο ειλικρινά, κουράστηκα, έχω χάσει την υπομονή μου με αποτέλεσμα να είμαι θυμωμένη συνέχεια, να μην μπορώ να χαρώ τίποτα, τις ώρες που λείπει για το  σχολείο και τις δραστηριότητες του είναι οι στιγμές ηρεμίας για μένα... Όταν γυρνάει σπίτι σφίγγεται το στομάχι μου, τρέμω, αγχονομαι.... Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να διαχειριστώ ολη αυτή την κατάσταση... Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά εγώ είμαι λάθος.... Σήμερα τσακώθηκα με τον άντρα μου γιατί θεωρεί πως σαν μεγάλη που είμαι πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου... Εγώ όμως έχω χάσει την υπομονή μου, ήδη περνάω αρκετά δύσκολα με τα δυδυμακια μου γιατί τα μεγαλώνω χωρίς βοήθεια από πουθενά, ειμαστε και κλεισμένοι τόσο καιρό... Τι μπορώ να κάνω?? Που μπορεί να είμαι λάθος?? Έχω σταματήσει να έχω θετικά αισθήματα γι αυτο το παιδί... Και ντρέπομαι πολύ γι αυτό.... Σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλή ιδέα να απευθυνθώ σε έναν ψυχολόγο... Δεν ξέρω... 

Ζητώ συγνώμη αν κούρασα... 

Καλησπέρα! Όταν έφτασα στη μέση του κειμένου η σκέψη μου ήταν να πας σε έναν ψυχολόγο να τα βγάλεις από μέσα σου και να σε καθοδηγήσει.Μετα είδα οτι το σκέφτηκες και εσύ και νομίζω είναι το καλύτερο.Θα σου πει πώς πρέπει να διαχειριστείς την κατάσταση.Ειμαι κι εγώ δευτεροπαντρεμενη με ένα παιδί από τον προηγούμενο γάμο και ο άντρας μου με δύο παιδιά.Ζουνε με τη μαμά τους αλλά τα έχουμε κάθε εβδομάδα.Απο την αρχή σκέφτηκα οτι πρέπει να φέρομαι στα παιδιά του όπως εκείνος στο δικό μου όπως και έγινε και όλα είναι ήρεμα. Ένας ψυχολόγος θα μπορέσει να καταλάβει και κάποια πράγματα για το πώς νιώθει ο γιος του άντρα σου από αυτά που θα του πεις και σίγουρα θα σε καθοδηγήσει και θα σε ηρεμήσει.Μην το αφήσεις και αρχίσουν οι προστριβές με τον άντρα σου .. Μπορεί να κάνεις κι εσύ κάποια λάθη και να μην το καταλαβαίνεις.. Αυτά με αγάπη και εύχομαι όλα να στρώσουν!!

[Mimika78]

Καλησπερα, αυτο που ζεις δεν ειναι καθολου ευκολο και δεν πρεπει να νιωθεις τυψεις. Τα παιδια σε αυτην την ηλικια ειναι πολυ δυσκολα και συνηθως εχουν πολλες προστριβες με τους γονεις τους ποσο μαλλον με την γυναικα του πατερα τους. Σιγουρα και το παιδι που πλεον ομως θα ειναι 18 αρα ενηλικας θα εχει τα δικα του θεματα μπορει να ζηλευει την προσοχη που δινει ο πατερας του σε σενα και τα αδερφια του. Θεωρω οτι το σωστο θα ηταν να ειχατε παει και οι δυο σε ψυχολογο οταν εγινε η μετακομιση για να σας βοηθησει στην νεα κατασταση. Αλλα και τωρα να πας σιγουρα εσυ και να προτρεψεις και το παιδι να παει. Επιπλεον το να μεγαλωνεις μονη σου τα διδυμα ειναι απο μονο του πολυ δυσκολο και ειναι λογικο να μην εχεις πλεον την ιδια ανεκτικοτητα και υπομονη με παλιοτερα. Πιστευω οτι τα εχεις παει πολυ καλα μεχρι τωρα καθως δεν αναφερεις να εχουν γινει ακραιες καταστασεις στο σπιτι. Ισως αν το παιδι περασει σε καποια σχολη θα ηταν το καλυτερο για ολους να μεινει μονο του καπου κοντα σας. Δυστυχως δεν υπαρχουν μαγικες λυσεις σε τετοια θεματα. Το σιγουρο ειναι οτι η κατασταση δεν ειναι ευκολη, οτι εχεις μεχρι τωρα κανει το καλυτερο που μπορουσες και δεν εχεις λογο να νιωθεις ντροπη η τυψεις. Σου ευχομαι τα καλυτερα.