προσευχηθείτε μαζί μας..

[trelokotsidou]

Μαρακι μου....

[Αρχοντουλα]

Κουράγιο.....

μια μεγάλη αγκαλιά από μένα!

[my billy]

τα τραγουδια σου μιλανε στην ψυχη μας... ομως κοριτσακι μου ακομα κ σε αυτην την τοσο προωρη κ δυσκολη φαση του αδικου χαμου της αγαπουλας σου, με τα τραγουδια που επιλεγεις μας δειχνεις τον μεγαλο σου πονο αλλα κ την αστειρευτη δυναμη που εχεις μεσα σου. ενα τραγουδι πονου αγαπης αλλα με τσαμπουκα!

εισαι δυναμη Μαρακι μου,θα κοπασει ο πονος καποια στιγμη κ η αναμνηση θα ειναι πιο υποφερτη.

πολλα φιλακια

[ΟΛΓΑ78]

Mariaeva, είμαστε πάντα εδώ... να το ξέρεις.. τα παιδάκια σου τί κάνουν?

[pashalitsa]

Έχω πάθει τρελό σοκ... Μέρες προσπαθώ να γράψω κάτι και δε μπορώ... Είχα πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ και μου ήρθε νταμπλάς...

Καλό παράδεισο να έχει ο άνθρωπος και σε σένα... Όσο κουράγιο θα χρειαστείς για να αντιμετωπίσεις όλο αυτό, σου εύχομαι από την καρδιά μου να το βρεις στα μάτια των παιδιών σου...

[louloudaki3]

Mariaeva, είμαστε πάντα εδώ... να το ξέρεις.. τα παιδάκια σου τί κάνουν?

τα παιδάκια μου είναι μια χαρά!

το έχουμε συζητήσει πολύ, το έχουμε παλέψει όλοι μαζί και είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Μπήκαι και στη ρουτίνα σχολείου (νήπιο και προνήπιο πάνε), κάνουμε πράγματα που αγαπάνε, βλέπουν τους φίλους τους, πάμε βόλτες, κούνιες κτλ.

Ο μεγάλος, που είναι πιο συναισθηματικός και κλειστός χαρακτήρας, και τον φοβόμουν πολύ, όταν τον ρωτάω αν του λείπει ο μπαμπάς του, μου απαντάει "όχι πολύ, γιατί περνάμε καλά" , "έχω εσάς τους υπόλοιπους", αλλά και "έχω ξεχάσει τη φωνή του μπαμπά μου, τι θα κάνω?"

ο μικρός, το πήρε πιο βαριά, τον πρώτο καιρό μελαγχολούσε συχνά, αλλά τώρα είμαστε στη φάση που σηκώνει πράγματα προς τον ουρανό για να τα δείξει στον μπαμπά του. Έχει αποδεχτεί ότι μας βλέπει από τον ουρανό, μας προσέχει και μας αγαπάει.

Βρήκα μια φώτο από ένα σύννεφο σε σχήμα καρδιάς και όταν την είδαν με ρώτησαν αν εκεί μένει τώρα ο μπαμπάς τους. Και χάρηκαν πολύ με την καταφατική απάντηση μου.

Το τύπωσα λοιπόν σε αφίσα και το κρέμασα πάνω από το κρεβάτι μου, κάθε πρωί έχουμε "καλημέρα, μπαμπά" και πριν κοιμηθούν το ίδιο (κοιμόμαστε και οι 3 μαζί στο κρεβάτι μου, οπότε μας "προσέχει")

Είχα βέβαια και τις ατάκες του στυλ "γιατί πέθανε, δε θέλω να είναι πεθαμένος, τον χρειάζομαι, είμαι μικρός ακόμα" και τέτοια, αλλά οκ, τώρα πια όχι. Και συζήτηση μεταξύ τους " Γιώργο, τι θα κάνουμε να πεθάνει και η μαμά μας?" και ο μεγάλος , ο πιο "ώριμος" "μην ανησυχείς , Ιάσονα, έχουμε παπούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες, κάποιος θα μας μεγαλώσει".

Το θέμα το έχω εγώ.

πιέζομαι αφόρητα στη δουλειά, έχω κάθε μέρα πελάτες για συλληπητήρια, ερωτήσεις, τηλέφωνα από συναδέλφους, που με ρίχνουν ψυχολογικά και ζορίζομαι να συγκεντρωθώ.

Έχω μία απίστευτη άρνηση να το δεχτώ και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Επειδή αυτά τα χρόνια έλειπε συχνά λόγω χμθ και παρενεργειών, έχω την αίσθηση ότι είναι στο νοσοκομείο ή στους γονείς του.

Λόγω παιδιών και δουλειάς, άργησα πολύ να αρχίζω να το βγάζω από μέσα μου - και ακόμα δεν έχω θρηνήσει κανονικά - έκανα μία απίστευτη προσπάθεια να είμαι καλά και μου βγήκε αλλιώς. πριν δύο εβδομάδες περίπου, ο γυναικολόγος μου βρήκε διογκωμένους λεμφαδένες και ενώ μου είπε ότι λογικά είναι από κούραση και στενοχώρια, μου έγραψε εξετάσεις προληπτικά. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τελικά είναι όλες καλές, οπότε δε συντρέχει λόγος ανησυχίας, αύριο παίρνω και αποτελέσματα μαστογραφίας (λόγω ηλικίας την έκανα, αλλά μεταξύ μας, ε? )

σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να αφεθώ και να "βουλιάξω", να πιάσω πάτο για να μπορέσω σιγά σιγά να ξανασηκωθώ.

αυτά, εν ολίγοις!

Σας ευχαριστώ όλες / όλους από καρδιάς για την συμπαράσταση και την αγάπη σας στον αγώνα μας τόσα χρόνια. Ξέρω ότι θα είστε εδώ και πάλι να με ακούσετε και να με βοηθήσετε.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151976127792784&set=a.10151850199617784.1073741829.780022783&type=1&theater

[Λαΐδα]

....o,τι και να σου πουμε εμεις, δεν μπορουμε να βοηθησουμε....Η μονη βοηθεια που ισως δωσουμε ειναι 'να μας τα λες' εσυ.

Μες την ατυχια σας ησασταν τυχεροι οσον αφορα την ηλικια των παιδιων. Ευτυχως που δεν ηταν πιο μεγαλα....

Μαζι με τα παιδια σου να προσεχεις και τον εαυτο σου...Τωρα ειναι τρεις φορες πολυτιμος....μια ια τον καθενα σας.

Ευχομαι ο χρονος να σε ηρεμησει....και μονο καλα να σου φερει απο εδω και περα....

[beba01]

Σου έχω στείλει πμ...

http://www.youtube.com/watch?v=08K1GSx7s8w

[Alex Cross]

Αχ Μαράκι,

χαίρομαι για τα παιδιά που η απώλεια του μπαμπά έχει αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δε θέλω να γράψω τίποτα άλλο, φοβάμαι μήπως κι εμείς γινόμαστε κουραστικές, απλά μόνο, να σου πω, ότι εδώ είμαστε, να σε ακούσουμε όποτε θέλεις.....

Να είσαι καλά.

[louloudaki3]

[ΟΛΓΑ78]

τα παιδάκια μου είναι μια χαρά!

το έχουμε συζητήσει πολύ, το έχουμε παλέψει όλοι μαζί και είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Μπήκαι και στη ρουτίνα σχολείου (νήπιο και προνήπιο πάνε), κάνουμε πράγματα που αγαπάνε, βλέπουν τους φίλους τους, πάμε βόλτες, κούνιες κτλ.

Ο μεγάλος, που είναι πιο συναισθηματικός και κλειστός χαρακτήρας, και τον φοβόμουν πολύ, όταν τον ρωτάω αν του λείπει ο μπαμπάς του, μου απαντάει "όχι πολύ, γιατί περνάμε καλά" , "έχω εσάς τους υπόλοιπους", αλλά και "έχω ξεχάσει τη φωνή του μπαμπά μου, τι θα κάνω?"

ο μικρός, το πήρε πιο βαριά, τον πρώτο καιρό μελαγχολούσε συχνά, αλλά τώρα είμαστε στη φάση που σηκώνει πράγματα προς τον ουρανό για να τα δείξει στον μπαμπά του. Έχει αποδεχτεί ότι μας βλέπει από τον ουρανό, μας προσέχει και μας αγαπάει.

Βρήκα μια φώτο από ένα σύννεφο σε σχήμα καρδιάς και όταν την είδαν με ρώτησαν αν εκεί μένει τώρα ο μπαμπάς τους. Και χάρηκαν πολύ με την καταφατική απάντηση μου.

Το τύπωσα λοιπόν σε αφίσα και το κρέμασα πάνω από το κρεβάτι μου, κάθε πρωί έχουμε "καλημέρα, μπαμπά" και πριν κοιμηθούν το ίδιο (κοιμόμαστε και οι 3 μαζί στο κρεβάτι μου, οπότε μας "προσέχει")

Είχα βέβαια και τις ατάκες του στυλ "γιατί πέθανε, δε θέλω να είναι πεθαμένος, τον χρειάζομαι, είμαι μικρός ακόμα" και τέτοια, αλλά οκ, τώρα πια όχι. Και συζήτηση μεταξύ τους " Γιώργο, τι θα κάνουμε να πεθάνει και η μαμά μας?" και ο μεγάλος , ο πιο "ώριμος" "μην ανησυχείς , Ιάσονα, έχουμε παπούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες, κάποιος θα μας μεγαλώσει".

Το θέμα το έχω εγώ.

πιέζομαι αφόρητα στη δουλειά, έχω κάθε μέρα πελάτες για συλληπητήρια, ερωτήσεις, τηλέφωνα από συναδέλφους, που με ρίχνουν ψυχολογικά και ζορίζομαι να συγκεντρωθώ.

Έχω μία απίστευτη άρνηση να το δεχτώ και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Επειδή αυτά τα χρόνια έλειπε συχνά λόγω χμθ και παρενεργειών, έχω την αίσθηση ότι είναι στο νοσοκομείο ή στους γονείς του.

Λόγω παιδιών και δουλειάς, άργησα πολύ να αρχίζω να το βγάζω από μέσα μου - και ακόμα δεν έχω θρηνήσει κανονικά - έκανα μία απίστευτη προσπάθεια να είμαι καλά και μου βγήκε αλλιώς. πριν δύο εβδομάδες περίπου, ο γυναικολόγος μου βρήκε διογκωμένους λεμφαδένες και ενώ μου είπε ότι λογικά είναι από κούραση και στενοχώρια, μου έγραψε εξετάσεις προληπτικά. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τελικά είναι όλες καλές, οπότε δε συντρέχει λόγος ανησυχίας, αύριο παίρνω και αποτελέσματα μαστογραφίας (λόγω ηλικίας την έκανα, αλλά μεταξύ μας, ε? )

σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να αφεθώ και να "βουλιάξω", να πιάσω πάτο για να μπορέσω σιγά σιγά να ξανασηκωθώ.

αυτά, εν ολίγοις!

Σας ευχαριστώ όλες / όλους από καρδιάς για την συμπαράσταση και την αγάπη σας στον αγώνα μας τόσα χρόνια. Ξέρω ότι θα είστε εδώ και πάλι να με ακούσετε και να με βοηθήσετε.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151976127792784&set=a.10151850199617784.1073741829.780022783&type=1&theater

Είσαι υπέροχη μαμά, το ξέρεις? Το έχεις χειριστεί άψογα το θέμα απέναντι στα παιδιά σου... κοίταξε λίγο τον εαυτό σου τώρα. Πρέπει να του δώσεις χρόνο. Χρόνο να θρηνήσει, να ξεσπάσει, να εκτονωθεί....και είναι όπως τα λες... πρέπει να "πιάσεις πάτο" για να λυτρωθείς. Για να μπορέσεις να αναδυθείς στην επιφάνεια και πάλι. Κοίτα το Μαριεβάκι λίγο...την υγεία σου, πάρε το χρόνο σου και δες πώς μπορείς να γιατρέψεις λίγο την ψυχούλα σου. Γιατί τα παιδάκια σου είναι μια χαρά, θέλουν όμως και την μανούλα να είναι καλά και να κοιτάει τον εαυτό της λίγο, ναι? Σε φιλώ, καλό σου βράδυ!!

[pashalitsa]

Γράφω, σβήνω και ξαναγράφω...

Τί υπέροχη μαμά που είσαι εσύ...

Πόσο περήφανος θα είναι ο άντρας σου από εκεί πάνω...

Όσο για τη διαδικασία που θα περάσεις... Εύχομαι να περάσεις όλα τα στάδια όσο πιο σύντομα γίνεται και με το μικρότερο δυνατό ψυχικό κόστος.

Κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά, άλλος κατακρημνίζεται εξ΄αρχής και άλλος αφού βεβαιωθεί ότι αυτοί που τον έχουν ανάγκη είναι εντάξει και τα πράγματα έχουν μια σχετική ισορροπία... Πάρε τα πράγματα όπως έρχονται και μην αγχώνεσαι αν θα πέσεις και πότε και πώς και γιατί. Ό,τι είναι να έρθει θα έρθει... Από αυτά που λες είναι σαφές και γράφεις είναι σαφές ότι σου λείπει τρομερά αλλά δεν είσαι ακόμα σε πλήρη συνειδητοποίηση... Δεν πειράζει, θα έρθουν όλα, θα έρθει και η λύτρωση της ελάττωσης του πόνου κάποτε...

[Φλωρα]

Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια για εμάς......δυο χρόνια που έφυγε.....

Ο πρώτος χρόνος πολυ δύσκολος με ενα αγοράκι δυο χρονων και μια έφηβη σχεδόν στα 11.Πολλα ψυχοσωματικα ,ολοι μας και προπάντων εγω για ενα χρόνο με βήχα και εισπνεόμενα...να μη σταματάει με τίποτα.....να φοβάμαι...να φοβόμαστε ολοι και τα παιδια για το χειρότερο......ευτυχώς καταφέραμε και το ξεπέρασα με ολοι μας....κανένας μας δε θρηνήςε κακό αυτο,η κόρη μου πιστεύει οτι δεν είμαστε πια οικογένεια..δε μου μιλάει ποτε για τον πατέρα της,ο μικρός παλι τον πρώτο χρόνο να τον θυμάται συνεχως,να παίζει με τα πράγματα του,καλη νύχτες στον μπαμπα,επισκέψεις στον μπαμπα εκεί που ξεκουράζεται....τωρα νομιζω οτι εχει αρχίσει να ξεχνάει...και να έχεις κι όλους αυτούς που με το δίκιο τους θέλουν να σου συλλυπηθουν αλλα που δε σ αφήνουν να το ξεχάσεις ουτε για μια στιγμή..το γιατι με τρώει ακόμα...ο πόνος βέβαια εχει ξεμακραινει,εχει αλλάξει μορφή....

Κανε κουράγιο για αυτόν τον πρώτο χρόνο,δώσε όλη σου την ενέργεια στα παιδάκια σου,μιλά τους συνεχώς για τον μπαμπα τους,δείτε βιντεο μαζι του,προσπάθησε να κρατήσεις ζωντανή όσο μπορεις την ανάμνηση του....θα πο εσεις,θα κρατήσεις πολυ για να μην κλαψεις ,να μη σε δούνε και τα παιδια..τα παιδια δεν θέλουν να σε βλέπουν καθόλου στενοχωρημένη....η κόρη τςακιζοταν κυριολεκτικά όταν με έβλεπε να κλαίω....θυμαμαι την πρώτη φορά που έβαλε ενα μνμ ηχογραφημένο με τη φωνή του.....αχ Θεέ μου....νομιζω οτι τοτε τον έκλαψα για πρώτη φορά....μετάνιωσα που δεν πήγαμε σε ψυχολόγο...ακόμη δεν ξερω αν έπρεπε...κυρίως για την κόρη μου...που μου βγάζει μια επιθετικότητα.....ειναι και η εφηβεία που με μπερδεύει.....

Μαρία μου ξερω ειναι δύσκολο.....πονάει.....ο πόνος όμως γινεται με τον καιρό μια συνήθεια κι αυτός.....περνάει όσο κι αν τωρα σου φαίνεται αδύνατο....αρχίζεις να βλέπεις τη ζωη αλλιώς....αρχίζεις να σκέφτεσαι να φτιάξεις τη ζωη σου....ναι ετσι ειναι....πιο δυνατή .....γιατι ολες αυτες οι καταστάσεις μας κάνουν πιο δυνατούς....να μη φοβάσαι το μέλλον....η ζωη ειναι γεμάτη εκπλήξεις.....

Ένας φίλος μου χε πει κάποτε...μη κλαις για το γάλα που χύθηκε....μάζεψε το να μη γλιστρησεις και προχωρά.....δίκιο ειχε,ετσι ειναι....

Ο,ΤΙ χρειαστείς ..στειλε μου μνμ....μπορεί να μη γραφω συχνά αλλα έχω παντα στο νου μου κάτι ψυχές που περνάνε ο,τι κ εμείς....

Εισαι δυνατή...φαίνεται απο αυτά που γράφεις......όλα θα πανε καλα...κοίταξε λιγο τη Μαρία.....και να βγαίνεις εεε και με τα παιδια αλλα και μονη σου...με φίλες...ζόρισε τον εαυτό σου και βγες....οπότε το εκανα δε το μετάνιωσα!

Σε φιλώ και σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά!

[Δομνίνα]

Είναι συγκλονιστικό το πως αντιλαμβάνονται τα παιδιά την απώλεια και το τι μπορεί να σκέφτεται το μυαλουδάκι τους.. Μαράκι μου σε περιμένουν δύσκολες εποχές αλλά είμαι σίγουρη πως θα τα βγάλεις πέρα παλληκαρίσια.. Πάντως όντως πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να βγεις στο φως ξανά.. Πάρε τα παιδάκια σου αγκαλίτσα και στα προσωπάκια τους θα βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σε βασανίζουν και το κουράγιο που χρειάζεσαι..

[Χριστιάννα]

Κούκλα μου, πραγματικά και εγώ μπαίνω, γράφω, σβήνω, διαβάζω, δεν ξέρω τι να σου πω ρε αγάπη......Είμαστε όλες εδώ!!! ότι και όποτε το χρειαστείς!......

Πολλά φιλάκια..

υ.γ αν θες στείλε μου πμ το προφίλ σου στο fb γιατί το προηγούμενο που έβαλες δεν μου το ανοίγει....