Facecook - A year of cooking compulsively

[FaceCook]

Καλησπέρα σε όλους!

Χάρηκα πολύ όταν ανακάλυψα τη σελίδα των μπλόγκερ στο parentscafe.gr! Να 'μαι, λοιπόν, κι εγώ με το facecook.wordpress.com, ένα μπλογκ για τις περιπέτειες μιας αυτοσχεδιάζουσας μαγείρισσας που αποφασίζει να δοκιμάσει όλες τις συνταγές που σχηματίζουν σωρούς στην κουζίνα της.

Το σημερινό μου ποστ λέει για καινούρια μαθήματα και γρήγορες λύσεις -αν θέλετε να διαβάσετε και τα προηγούμενα, θα τα βρείτε όλα εδώ.

Θα χαρώ να διαβάσω τις εντυπώσεις και τα σχόλιά σας!

[FaceCook]

Έχω φάει κόλλημα με το καινούριο σάιτ του Γαστρονόμου (και με το λάδι τρούφας, αλλά αυτό το εξάντλησα σε προηγούμενο ποστ). Όχι τόσο για τις συνταγές (αυτές τις προτιμώ σε hard copy, άσε που έχω ήδη παραπάνω από αρκετές), όσο για τα ίνφο της αγοράς, τα τιπς μαγειρικής, τα βραβεία ποιότητας, τη λίστα με τα μαγαζιά και τους μικρούς παραγωγούς. Μου λείπει μόνο μια καλύτερη κάλυψη του θέματος σκεύη και εργαλεία, γιατί υπάρχουν τόσα εκεί έξω, σε μικρά και μεγάλα μαγαζιά και, φυσικά, στο ίντερνετ, που είναι κρίμα να περιορίζεσαι μόνο σε 1-2 πελάτες του περιοδικού και να μην ενημερώνεις για πράγματα που όντως θα βοηθήσουν όποιον μαγειρεύει –για πρώτη ή για εκατομμυριοστή φορά, ενιγουέι.

ΠΣ. Όσο για το περιοδικό, περιμένω πλέον πώς και πώς κάθε μήνα να διαβάσω την καινούρια στήλη του Ορέστη Δαβία.

Για το τι μαγείρεψα σήμερα, συνεχίστε να διαβάζετε εδώ.

Επεξεργάστηκαν 13 Απριλίου,2011 by FaceCook

[FaceCook]

Η Στεφανία κάθεται στον ποπό, μέσα στην κούνια της, και παίζει με τον ιπποπόταμο, ενώ εγώ απλώνω ρούχα και της τραγουδάω φύρδην μύγδην στίχους από άσχετα τραγούδια (είναι 7 το πρωί και το iPod μέσα μου κοιμάται ακόμα). Ξαφνικά στο πρόσωπό της σχηματίζεται μια έκφραση απόλυτης έκπληξης και απορίας, μαζί κι ένα παράπονο τύπου «τι είναι τώρα αυτό και γιατί συμβαίνει σε μένα», κι εκείνη αρχίζει να κλαίει απαρηγόρητα –αυτό, φασολίνα μου, είναι ο πρώτος σου πυρετός. Το απόγευμα, ενώ με κοιτάζει ζαβλακωμένη μέσα από τη θολούρα του 38,8, της διαβάζω ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια σε ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία («Ξανθίππου 5», της Άννας Δεΐμέζη-Καλιότσου, εκδ. Πατάκη) και αναρωτιέμαι τι θα θυμάται εκείνη, σε μερικά χρόνια, από σούπες, χάδια και κρύες κομπρέσες στο μέτωπο…

Συνεχίζεται εδώ...

[FaceCook]

Η Μεγάλη Εβδομάδα (ή η Στεφανία έφεραν μαζί τους μια θεωρία: ότι στο θέμα των μικρών παραδοσιακών τελετουργικών, πρέπει να έχεις μια εμπειρία. Δηλαδή, καλοί οι πειραματισμοί τύπου «βάφω για πρώτη φορά αβγά μαζί με το παιδί μου, για να κάνουμε μπόντινγκ και χάλια την κουζίνα», αλλά αν θες το παιδί να σε θυμάται σαν μαμά και όχι σαν την Τζένη Καρέζη στο Μια Τρελή Οικογένεια, πρέπει 1-2 ρίτσουαλς τουλάχιστον να τα έχεις τελειοποιήσει πριν εκείνο φτάσει σε ηλικία να κρατάει λαμπάδα. Σαν να έχεις μια σπεσιαλιτέ, ένα πράγμα.

Άρα, εγώ που δεν έχω σπεσιαλιτέ σε τίποτα (ούτε καν στα μπιφτέκια) πρέπει επιτέλους να καταλήξω: α. αν θα βάφω τα αβγά μας με κόκκινο λάχανο και παντζάρια (eco) ή θα τα κάνω ριγέ και ψυχεδέλεια με τοξικούς μαρκαδόρους και β. πού θα βρω εναλλακτική για τα κουλούρια και τα τσουρέκια (που τα μισώ από τα τρίζβαθα της ψυχής μου –ναι, τριζ), για να έχω κάτι πασχαλινό να απασχολώ τη Στεφανία όταν κλείνουν τα σχολεία για Πάσχα. Το βʼ ρεζολούσιον μου ευοδώθηκε μέσω του Γαστρονόμου, που δημοσίευσε φέτος τη συνταγή για Λαζαράκια, αυτά τα σαβανωμένα ψωμάκια/γλυκάκια που έφτιαχνε παλιά η γιαγιά μου, και που μου φαίνονται αρκούντως εναλλακτικά για πασχαλινή σπεσιαλιτέ. Τώρα τα αβγά θα πρέπει να περιμένουν.

Για το μαγειρικό όργιο του σαββατοκύριακου, διαβάστε εδώ.

[FaceCook]

Η Βιβή Χολέβα κατάλαβε ότι άρχισε να γερνάει για τα καλά τη μέρα που έβαλε στη ζωή της το ταχίνι. Στυφή γεύση και πρόχειρη μπουκιά της αναπαραδιάς στο τραπέζι του πατρικού σπιτιού και αργότερα καθημερινό, εντός και εκτός Σαρακοστής, φτηνό έδεσμα όλων σχεδόν των ηλικιωμένων πελατών της, στα κουζινάκια τους η γνωστή γυαλίτσα πάντα χτυπούσε στο μάτι της.

Ήταν ένα βροχερό και παγωμένο απόγεμα Σαββάτου όταν αγόρασε πρώτη φορά και για πάρτη της τον πολτό με το θλιβερό χρώμα από το σουπερμάρκετ και δυο ώρες μετά, βουτώντας το αλειμμένο ψωμί στο τσάι, δείπνο γενεθλίων για τα πενήντα της, έφερε στο νου όλη την προηγούμενη ζωή της.

Τα Σακιά, Ιωάννα Καρυστιάνη (εκδ. Καστανιώτη)

Το ταχίνι είναι για μένα η γεύση της Μεγάλης Εβδομάδας. Μπορεί να το τρώω και όλη την υπόλοιπη χρονιά (λες αυτό να σημαίνει κάτι βαρύ για την κατάστασή μου, αλλά είναι λες και τότε αποκτάει την πραγματική διάστασή του, αγκαζέ με ψωμί και τον Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Η συνέχεια (με ταχίνι) εδώ.

[FaceCook]

Σκέφτομαι πως όταν είσαι στη φάση του να διαλέξεις τι φαγητό να μαγειρέψεις, ανάλογα με το ποιος είσαι, πρέπει να συνυπολογίσεις, εκτός από την όρεξή σου, που πολύ θα ήθελες να είναι το μόνο σου κριτήριο, και τον προορισμό του φαγητού εξίσου. Ίσως και περισσότερο, ειδικά αν είσαι ο Βασίλης Καλλίδης και γυρίζεις το Food and the City και θέλεις το πιάτο που προτείνεις να δείχνει ωραίο και στην κάμερα. Ή αν είσαι εγώ και θέλεις να φτιάξεις κάτι που να μπορεί να σερβιριστεί και την επόμενη μέρα, ενώ εσύ θα είσαι στη δουλειά, χωρίς να θυμίζει στόκο για πλακάκια. Αυτό το τριήμερο και οι δύο (και εγώ και ο Βασίλης), αποτύχαμε οικτρά. Ο μεν γνώρισε (κατά την κρίση μου) το Βατερλό του στο πρόσωπο των μαύρων ταλιολίνι με φρέσκια σφυρίδα, που μαγειρεύτηκαν στην κουζίνα κάποιου (εστιατορίου; ξενοδοχείου στο Λουτράκι και, χάρη σε μια γενναία ποσότητα κρέμας γάλακτος και τυριών (και σε κάτι ντοματίνια, ακόμα μία αψυχολόγητη προσθήκη στη συνταγή), κατέληξαν στο πιάτο σαν αχταρμάς από τα απομεινάρια της εβδομάδας, που θέλησε κάποιος να σερβίρει σαν παρφέ παγωτό. (Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο πιάτο είναι, κατά την κρίση μου πάλι, εντελώς αποτυχημένο και εμπορικά, ως σύλληψη: κάποιος που είναι πρόθυμος και πληρώσει ένα πιάτο με φρέσκια σφυρίδα, θέλει να απολαύσει τη γεύση της καθαρή και ελαφριά, όχι γεμάτη κρέμες, και κάποιος που θέλει να φάει κρέμα δεν έχει κανένα λόγο να πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής του για φρέσκο ψάρι, τη στιγμή που μια καρμπονάρα θα τον ικανοποιούσε εξίσου. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ποστ, ολτουγκέδερ). Όσο για μένα, έχασα την υπομονή μου, κι αντί να περιμένω να μαγειρέψω το κριθαρότο με χταπόδι του ιδίου ένα μεσημέρι Σαββάτου, προκειμένου να το σερβίρω φρέσκο και αχνιστό, το έφτιαξα βράδυ στις 8 για να το φάμε, λέει, την επόμενη το μεσημέρι (σε μορφή μασίφ, υποθέτω). Ευτυχώς που μύρισε το σπίτι (με την καλή έννοια) και υποκύψαμε πριν καν κρυώσει η εστία…

ΠΣ. Το καλό ήταν ότι, ψάχνοντας εναγωνίως ένα μυστικό για το πώς να μη λασπώσει το κριθαράκι μου, διάβασα ότι, στο γιουβέτσι, πιχι, για να τρώγεται και την επόμενη μέρα, αρκεί να το βράσεις ελαφρά πριν το προσθέσεις στο ταψί ή στη γάστρα. Θα το δοκιμάσω.

Όσο για το κριθαρότο, είναι εδώ.

[FaceCook]

Διαβάζω για το Independent London, έναν οδηγό με τα ωραιότερα ανεξάρτητα μαγαζάκια που σπάνε την κυριαρχία του H & M στο Λονδίνο. Κολλάω στο Unpackaged, ένα τύπου μπακαλικάκι στο οποίο πηγαίνεις με το τάπερ σου και το γεμίζεις με ό,τι σου γυαλίσει για να αποφύγεις τις έξτρα πλαστικές συσκευασίες. Θέλω να πάω στο Μανδραγόρα, στον Πειραιά, έστω και χωρίς ταπεράκι, για παξιμάδια και ξινομυζήθρα, την οποία δεν μπορώ να φάω, οπότε θα κάθομαι να την κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια. Θέλω να πάρω άδεια και να γυρίσω όλα τα μικρομπακάλικα για τα οποία σκίζονται, το ένα μετά το άλλο, τα ένθετα μαγειρικής των κυριακάτικων εφημερίδων. Θέλω να πάω ακόμα και στον “eco-friendly” Βασιλόπουλο στο Γέρακα, για να δω αν έχει ουσία ή μόνο το όνομα. Θέλω να βγω έξω, να ψάξω και να έρθει η άνοιξη. Ως τότε, φυσικά, μαγειρεύω...

[FaceCook]

Σήμερα η Στεφανία έφαγε την πρώτη της μπανάνα από χέρι (σε αντιδιαστολή προς το «από κουτάλι») κι εγώ μαγείρεψα για πρώτη φορά κολοκυθανθούς (όχι γεμιστούς, εννοείται). Επίσης αποφάσισα ότι προτιμώ τη ρέβα ωμή, σε σαλάτα (το Φιλαδέλφι, στην Πανόρμου, έχει μια ωραία εκδοχή), και ότι από τους πουρέδες οσπρίων προτιμώ λιγότερο αυτόν από άσπρα φασόλια. Εκτός αν έχει λάδι τρούφας να του βάζει τρικλοποδιά.

(Είχα μέρες να γράψω, γι' αυτό μαζεύτηκαν πολλές συνταγές).

[FaceCook]

Επειδή έγραφα για την κινόα, που έχει τη ρετσινιά της υγιεινής τροφής, κι επειδή οραματίζομαι κάποτε να τη βρίσκω και στο σούπερ μάρκετ, κι επειδή μπορεί να μην είναι τρελό να περιμένω ότι κάποια στιγμή θα διαβάζει κανείς, και σε μέινστριμ έντυπα, συνταγές με κεχρί, σπόρους κάνναβης, λιναρόσπορο, φύκια, ροβίτσα, χαρουπάλευρο και γάλα αμυγδάλου, βουαλά, από το Αθηνόραμα αυτής της εβδομάδας:

Κινόα για όλους

Κάτι ήξεραν οι Ίνκας. Ένας σπόρος-ταξιδευτής από τις Άνδεις με ιστορία χιλιάδων χρόνων έχει γίνει τα τελευταία χρόνια από τα αγαπημένα υλικά των σεφ παγκοσμίως. Στην κινόα αναφέρομαι, η οποία και υψηλή διατροφική αξία έχει (είναι πλούσια σε ω3 λιπαρά, φώσφορο, μαγνήσιο και σίδηρο), και νόστιμη είναι. Την έχουμε εντοπίσει τον τελευταίο καιρό σε εστιατόρια όπως η «Σπονδή», το «Cibus» και το «2Μαζί», ενώ πρόσφατα την πετύχαμε σε πιο καθημερινή εκδοχή και τιμή στο Living Well μενού των «TGI Fridayʼs», όπου φιγουράρει σε μια καινούργια σαλάτα με μαρούλι, σπανάκι, ρόκα, βαλεριάνα, dressing πορτοκαλιού, βιολογικούς ξηρούς καρπούς και αποξηραμένα φρούτα. Οπότε φαντάζομαι ότι δεν θα αργήσει να έρθει και στο σπίτι μας. Δεν είναι δύσκολο, π.χ., να φτιάξεις ένα ταμπουλέ με κινόα. Άσε που έτσι όπως έχουν εξελιχτεί οι ρυθμοί της αστικής ζωής, μια ενεργειακή ώθηση πάντα τη χρειάζεσαι.

Άντζελα Σταματιάδου, 30/04/2011

Η συνέχεια (χωρίς κινόα), εδώ.