Πεθερικά - σκληρότητα και πόνος

[Nefelaki_Lioness]

Καλησπέρα σας και καλό μήνα σε όλες και όλους.

Παντρεύτηκα πριν τρία χρόνια, συν δυο χρόνια σχέσης. Έχω μεγαλώσει σε οικογένεια με υπέροχους καλοσυνάτους γονείς, δημοκρατικούς, ανοιχτόμυαλους, με γνώμονα να κάνουν εμένα και την αδελφή μου ελεύθερες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Όταν γνώρισα τον άντρα μου και τα είχαμε απλώς, πράγμα που δεν έχει αλλάξει, ταιριάξαμε αμέσως. Ερωτευτήκαμε πολύ γρήγορα αλλά δεν ήταν ανεδαφική η σχέση. Ήμασταν πάρα πολύ καλά. Γνώρισε τους γονείς μου μια φορά που βγήκαμε για καφέ και τον εκτίμησαν πολύ. Ο άντρας μου είναι πολύ δυναμικός τύπος αλλά, όπως ανακάλυψα, τραυματισμένος από σκληρούς γονείς που φέρθηκαν με αυταρχικό χουντικό τρόπο στο παιδί τους, που είναι και το μοναδικό τους παιδί - αυτό που λέω χουντικό δυστυχώς είναι και πραγματικό, καθώς αυτές είναι οι απόψεις τους και ενώ προσπαθούσαν πάντα να τις κρύψουν κάτω από το χαλί τελικά αυτές βγαίνανε στην επιφάνεια. Φανταστείτε ότι τη μέρα που γνωριστήκαμε η μαμά του ευθύς εξαρχής αναφερόταν στις παλιές παρέες του παιδιού της και στην πρώην του, λέγοντάς τη φίλη του. Τόσο ο άντρας μου όσο και ο πατέρας του τη μάζεψαν αλλά αυτή ισχυρίστηκε ότι απλώς μιλούσε για τους φίλους του παιδιού της. Αργότερα βέβαια αποδείχτηκε φριχτός και κρετίνος και αυτός και εκείνη τον κάλυπτε πάντα. Είναι το είδος της γυναίκας που σηκώνεται νωρίς να φτιάξει αμέσως το μαλλί της γιατί δεν είναι ποτέ χαλαρή με τις πιτζάμες και φυσικά κάνει δουλειές αμέσως, γιατί ο αγάς ο άντρας της κάθεται αμέσως μόλις σηκωθεί στον καναπέ και βάζει τηλεόραση και περιμένει τον καφέ του που αυτή όχι μόνο κάνει χωρίς να ζητάει βοήθεια ποτέ για τίποτα αλλά το θεωρεί και σωστό. Είχα φρικάρει κάθε φορά που τους μιλούσα αλλά αγαπούσα και αγαπώ τον άντρα μου. Με φιλοξενούσαν σπίτι τους (είναι σε άλλη πόλη) όταν πηγαίναμε να τους δούμε αλλά πάντα με μισό, μην πω και ένα τέταρτο, μάτι με αντιμετώπιζαν. Όποτε έκαναν δωράκια, στον άντρα μου έπαιρναν ένα πουκάμισο, σε μένα κάτι ψεύτικα σκουλαρίκια. Η πεθερά μου έπαιρνε και ρούχα που δεν ήταν καθόλου του στυλ μου αλλά είχα πάντα την ευγένεια να τα δεχτώ. Έλεγα στον άντρα μου ότι δεν μου πάνε και δεν θα τα φορέσω κλπ μετά, κρυφά φυσικά,, αλλά δεν είχε πρόβλημα. Ο άντρας μου σπούδασε μακριά από γονείς και είδε το φως το αληθινό και κατάλαβε τι μπούλινγκ είχε φάει, μου περιέγραψε αργότερα με θάρρος ότι έτρωγε και ξύλο που του έλεγαν ότι τον ξυλοφόρτωναν για να γίνει καλός, η φιλόλογος μαμά του επέβαλλε να διαβάζει για να μην την εκθέσει στο σχολείο ως κακός μαθητής γιος καθηγήτριας με τα σιδερωμένα μαλλιά, ο πατέρας έδινε μια ζωή δίκιο στη μάνα και ούτω καθ' εξής. Εγώ όλο τους φερόμουν με καλοσύνη και ευγένεια, τους έκανα δωράκια, αλλά μια ζωή υποτίμηση, δεν νοιάζονταν ποτέ για τα ενδιαφέροντά μου, ποτέ για τίποτα πλην ρούχων και κιλών ας πούμε. Η δε μαμά του έχει μια αηδιαστική τάση να διακόπτει τους συνομιλητές της ασταμάτητα. Ο πατέρας του εκτός από αυτάρχα, όπως και η μητέρα του, είναι και εντελώς αδιάκριτος και αγενής. Με είχαν τρελάνει στο φτύσιμο και έκλαιγα στον άντρα μου, ο οποίος τον πρώτο καιρό, λογικό καθ' ότι μοναχοπαίδι συντηρητικών επαρχιωτών γονιών, δυσκολευόταν και να με πιστέψει και να με υπερασπιστεί. Σιγά σιγά όμως αυτό άλλαξε κατά πολύ και είναι πάρα πολύ καλύτερος πια. Οι άθλιοι γονείς του παρά την φιλοξενία με έκαναν πάντα να νιώθω σαν ξένη, με διέκοπταν, δεν μου έλεγαν ποτέ καλή κουβέντα. Μου έκανε πρόταση γάμου ο άντρας μου που δέχτηκα με χαρά γιατί τον λάτρευα και πάντα μου φέρεται υποδειγματικά, σας το υπογράφω και σας το εγγυώμαι. Αλλά εκτός του ότι μας έκαναν τη ζωή μαύρη κατά την προετοιμασία του γάμου, ξέρετε με τραπέζια και ιστορίες και πολλά και διάφορα αηδιαστικά πράγματα που δεν χρειάζεται να τα λέω, μας έκαναν τους καλούς και όλο έλεγαν στον άντρα μου ότι εγώ παρεξηγώ και εγώ δεν καταλαβαίνω και όλο πλάκα μου κάνουν και τέτοια. Έκανα άπειρη υπομονή, μέχρι που κάποιες φορές για παρεξηγήσεις ζήτησα και συγνώμη για χάρη του άντρα μου, κι ας μην έφταιγα εγώ και το ήξερε εκείνος. Στους δικούς μου γονείς, παρόλο που πονούσε η ψυχή μου, αλήθεια σας λέω, δεν έλεγα και πολλά. Εξάλλου όταν γνωρίστηκαν οι δικοί μου με αυτούς είχαν ήδη φρίξει για τις απόψεις τους αλλά είχαν την ευστροφία να διακρίνουν τη διαφορά του άντρα μου από αυτούς. Να μη σας τα πολυλογώ, κάθε μα κάθε φορά που τους επισκεπτόμασταν κάτι γινόταν, από μικρό ως τεράστιο επεισόδιο, ουδέποτε όμως είπα στους γονείς μου ακριβώς τι μου κάνανε και με τι συχνότητα, γιατί δεν ήθελα να πάρουν άσχημη τροπή τα πράγματα, δηλαδή πιο άσχημη από την ήδη άσχημη τροπή.

Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε. Αφορμή ήταν ένα ηλίθιο μικρό περιστατικό που όμως έφερε τα πράγματα στα όριά τους. Σε μια επίσκεψή μας σπίτι τους, που εγώ σαν μαλάκας ένιωθα την άνεση να είμαι ο εαυτός μου οτιδήποτε κι αν έκαναν (να σας πω ότι μεταξύ άλλων ο πεθερός μου είχε πάρει τον πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, και του είχε πει ότι είχα πάρει κιλά και δεν είναι σωστό, πράγμα που σιγόνταρε η σύζυγός του πεθερά μου ότι "για το κορίτσι νοιαζόμαστε", ενώ έγινε αντιληπτό ότι νοιάζονται μόνο για το περιτύλιγμα και δη με το δικό τους στυλ και όχι για το περιεχόμενο των ανθρώπων, κι αυτό το λένε και στον ίδιο τους τον γιο, ο οποίος βέβαια έχει τα κότσια να τους γράφει κανονικά), που λέτε κάθισα με τα γόνατα στον καναπέ και μου έκανε παρατήρηση η πεθερά μου ότι να αλλάξω στάση για να μην πονέσει η κοιλιά μου. Ο πεθερός μου αμίλητος. Επειδή μπορώ να καταλάβω δέκα πράγματα ακόμα κι όταν ο άλλος λέει μόνο ένα, αντιλαμβάνομαι ότι ήθελε ο πεθερός μου να μιλήσει στον άντρα μου και εκείνη τη στιγμή η πεθερά μου με σήκωσε από εκεί για να μου δείξει δήθεν κάτι ρούχα που ήθελε να μου δώσει, αν μου άρεσαν, και για να με βοηθήσει να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Όμως δεν λογάριασαν ότι έχω οξύτατη ακοή, όντως, και ακούω τον πεθερό μου να λέει στον άντρα μου "αυτή η γυναίκα σου δεν ξέρει να κάθεται μα καλά έχει αμόρφωτη οικογένεια που δεν της έμαθαν τι θα πει να είναι καθώς πρέπει;" και μου γύρισε το μάτι. Δεν είπα στην πεθερά μου τίποτα, έκανα τη χαζή, και κάπου εκεί η συζήτησή τους σταμάτησε γιατί ο γελοίος αυτός σηκώθηκε για τουαλέτα. Φεύγει η πεθερά μου να μαζέψει τα πιάτα των καφέδων, έρχεται ο άντρας μου στο δωμάτιο και με βρίσκει να κλαίω πικρά. Κατάλαβε ότι είχα ακούσει τα πάντα. Μετά από λίγα λεπτά είχα συνέλθει αλλά είχε γυρίσει το μάτι μου. Δεν κοίταζα κανέναν και απλώς μάζευα τα πράγματά μας. Κάτι φάνηκε να καταλαβαίνει η πεθερά μου και όλο προσφερόταν υποκριτικά να βοηθήσει, την ευχαρίστησα αλλά δεν το δέχτηκα. Ο πεθερός μου δεν κατάλαβε, θεώρησε ότι όλα οκ, και δεν μιλούσε. Εξάλλου του ήταν δύσκολο να μου απευθύνει λόγο. Πάμε να φύγουμε και κατεβαίνουν στο αμάξι να χαιρετηθούμε. Χαιρετάω την πεθερά μου πρώτα και της λέω ευγενικά, επειδή μας είχε κάνει κάτι ψώνια, σας ευχαριστώ για όλα. Χαιρετάω τον πεθερό μου χωρίς να τον κοιτάξω, με τρομερή οργή, και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Αυτός έπαθε σοκ, το κατάλαβα από την άκρη του ματιού μου αλλά δεν γύρισα να τον δω. Μπήκα στο αυτοκίνητο, έκλεισα πόρτα και περίμενα. Σίγουρα κάτι κατάλαβε και η πεθερά μου αλλά δεν έδειξε τίποτα. Μπαίνει και ο άντρας μου στο αμάξι και φύγαμε και άρχισα να κλαίω. Εκείνος ήταν σε φριχτά δύσκολη θέση, τον καταλαβαίνω γιατί είναι τρομερό να συνειδητοποιείς ότι έχεις ελεεινούς γονείς. Έβγαλα ταξίδι επιστροφής με στομάχι σε άθλια κατάσταση και με ταχυπαλμία. Ηρέμησα, έκανα διαλογισμό, κάπως συνήλθα. Ειδοποιώ τους γονείς μου ότι φτάσαμε και ότι περάσαμε καλά. Παίρνει κι ο άντρας μου τους γονείς του πολύ ξερά ότι φτάσαμε και λοιπά, και η μαμά του με τρεμάμενη φωνή του είπε ξεκουραστείτε και τα λέμε. Την άλλη μέρα την πήρε ο άντρας μου τηλέφωνο και εκείνη τον ρώτησε μήπως συνέβη κάτι. Έγινε το σώσε κυριολεκτικά. Καβγάδισαν άσχημα. Ότι θα έπρεπε να ντρέπονται τους είπε, αλλά κι αυτή δεν έκανε πίσω κι ότι εγώ δεν τους καταλάβαινα λέει και ότι ο άγαρμπος τρόπος του άντρα της ήταν απλώς μια έκφραση. Εκεί της λέει ο άντρας μου ότι τον εκθέτουν και ότι ξεχείλισε το ποτήρι και ίσως τα πω στους γονείς μου. Αυτό δεν το έκανα, δεν τα είπα στους γονείς μου. Τα είπα στη νονά μου, που έχουμε στενή οικογενειακή σχέση. Η γυναίκα έπαθε σοκ αλλά δεν τα μετέφερε στους γονείς μου, πάντως όχι όπως έγιναν αυτά τα αίσχη. Απλώς τους είπε ότι αυτοί μου ψήνουν το ψάρι στα χείλη και ότι δεν με θέλουν, κάποια πράγματα που ούτως ή άλλως καταλάβαιναν και οι γονείς μου. Η πεθερά μου όμως είπε στον γιο της ότι "αυτή που παντρεύτηκες σου βάζει λόγια, ντροπή και στους δυο σας". Μάλλον συνειδητοποίησε τη μαλακία της, γιατί ούρλιαζε και την άκουσα, και μετά από δυο τρία λεπτά με πήρε τηλέφωνο και μου έκανε την καλή, ότι βρε κορίτσι μου ο άντρας μου ώρες ώρες μιλάει άγαρμπα αλλά πραγματικά σας αγαπάει και θέλει εγγονάκι όπως κι εγώ κλπ (κάναμε εξωσωματική και πιστεύω ακράδαντα ότι το τρομερό άγχος που μου προκαλούν αυτοί είναι που δεν βοηθούσε τη φυσική σύλληψη, διότι ιατρικά είμαστε απολύτως καλά, ευτυχώς!) και της είπα πολύ ευγενικά, παρόλο που ήθελα να την ξεσκίσω στις βρισιές αλλά δεν είμαι σαν αυτούς χωρίς επίπεδο, ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά αυτή να λέει πράγματα για τους γονείς μου και ότι αν εννοούσε κάτι άλλο ας το έλεγε. Μα έτσι είναι λέει αυτή και δεν είναι σωστό να αυτολογοκρίνεται. Ακούτε ρε! Της λέω ότι δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις αλλά είναι πολύ καλό να προσέχει καμιά φορά τα λόγια που πληγώνουν και μάλιστα πληγώνουν άσχημα. Μου πέταξε ένα μάλιστα και εντάξει κορίτσι μου και κλείσαμε. Αυτά έγιναν Καθαρά Δευτέρα φέτος, 1 Μαρτίου δηλαδή. Ο άντρας μου ξαναμίλησε στη μάνα του αλλά δεν ξαναμίλησε στον πατέρα του για ενάμιση μήνα περίπου. Η μαμά του τον πίεσε κάποιες φορές και εκείνος είπε "δεν ξέγραψα εγώ τον μπαμπά, αυτός δεν μου μιλάει" και ήταν αλήθεια. Στο μεταξύ στους γονείς μου είχα πει ότι μάλωσαν άσχημα εξαιτίας μου, για τα συνήθη όμως θέματα που δεν με χωνεύουν, δεν τόλμησα να τους πω ότι ο πεθερός μου τους χαρακτήρισε "αμόρφωτους". Εγώ δεν τους μιλούσα επίσης παρά έλεγα στον άντρα μου να πει στη μαμά του χαιρετισμούς, καναδυό φορές. Το Πάσχα μιλήσαμε. Η συζήτηση ήταν ομαλότατη, μου ευχήθηκαν τους ευχήθηκα κλπ. Και μάλιστα στο σκάιπ. Τον πατέρα μου όμως που τον λένε Γιώργο δεν τον πήρανε τηλέφωνο στη γιορτή του! Έπαθα την πλάκα μου. Είναι αυτονόητο ότι δεν τους έχω μιλήσει από τότε. Ο άντρας μου δεν τους το συζήτησε γιατί εκνευρίστηκε. Αυτοί κάνουν τον ψόφιο κοριό. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί τιμωρούν εμένα μέσω των γονιών μου, οι οποίοι πάντα έπαιρναν τηλ σε γιορτές και τέτοια. Αφού αυτό τους εκθέτει, το ότι δεν στέλνουν ευχές. Ο άντρας μου τους είπε την επόμενη μέρα "και ευχηθήκαμε στον κύριο Γιώργο" και η μαλακισμένη η πεθερά μου δεν είπε τίποτα. Λερωμένη φωλιά. Στις 21 μαίου γιορτάζει η μάνα μου και αναρωτιέμαι αν θα την πάρουν τηλέφωνο.

Εγώ αλήθεια σας λέω δεν θέλω να τους ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου ούτε να τους ξαναμιλήσω, ιδίως αν δεν πάρουν και τη μητέρα μου. Και να σας πω κάτι, θα τη βγάλω με άγχος για είκοσι μέρες, γιατί έχω αγωνία να δω τι σκατά θα κάνουν. Δεν θέλω να φερθώ εν βρασμώ ψυχής, παρόλο που τους αξίζει. Τα λέω στον άντρα μου κάθε μέρα αλλά πρέπει να το κόψω αυτό, γιατί δεν φταίει σε τίποτα. Αυτός είναι τυπικός μαζί με τους γονείς του, μιλάνε στο τηλ για τον καιρό και τη δουλειά και διάφορα τέτοια. Του έχω πει να μη με δώσει σε καμία περίπτωση οικειοθελώς, παρά μόνο αν με ζητήσουν για κάποιο λόγο. Ψυλλιάζομαι ότι δεν θέλουν να μου μιλήσουν, γιατί ξέρουν σίγουρα ότι είμαι εκνευρισμένη που δεν πήρανε τον πατέρα μου, που σας εγγυώμαι ότι είναι ο πιο αξιολάτρευτος πατέρας του πλανήτη. Η τακτική τους είναι να το αφήσουν κάτω από το χαλί το θέμα.

Θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας ως προς το τι συμπεριφορά θα ακολουθούσατε μαζί με τέτοιους κρετίνους ανθρώπους για να μη διαταραχτεί η σχέση σας. Τον λατρεύω τον άντρα μου πραγματικά και με λατρεύει κι αυτός. Έχω συμβουλευτεί και ψυχολόγο, που μου λέει να χαλυβδώσω σαν χαρακτήρας και να μην είμαι τόσο ευαίσθητη με αυτούς και να μάθω να αδιαφορώ και να μη με νοιάζει, να είμαι τυπική και να τους θεωρώ ανύπαρκτους - να μην ανακατεύομαι με τα πίτουρα. Αυτό πραγματικά το θέλω να το πετύχω αλλά δυσκολεύομαι, γιατί έχω καλούς υπέροχους γονείς και δεν μπορώ να καταπιώ ότι μιλάνε άσχημα για αυτούς και δεν τους εύχονται σε γιορτές πλέον. Η μητέρα μου εξεπλάγη που δεν πήρανε τον πατέρα μου αυτοί. Νιώθω ντροπή, φρίκη, σαν να τους έμπλεξα σε κάτι δηλαδή, ενώ είναι αξιοπρεπείς και υπέροχοι. Νιώθω ενοχές που αγάπησα έναν άνθρωπο με φριχτό οικογενειακό υπόβαθρο ενώ ο ίδιος δεν είναι καν σαν τους γονείς του και ούτε καν σαν το σόι του. Δεν θέλω να χωρίσω με τίποτα, μας περιμένει η συνέχιση της εξωσωματικής μας, θέλω να παλέψουμε για την υγεία και ευτυχία μας. Το αξίζουμε, είμαστε ένα πολυαγαπημένο ζευγάρι. Εικάζω ότι αυτοί θεωρούν ότι είναι εκτεθειμένοι και ότι εγώ τους έχω καρφώσει στους γονείς μου για τις άθλιες συμπεριφορές τους - αυτό όμως δεν έχει γίνει. Και δεν ξέρω αν τους το πει ο άντρας μου αν θα τον πιστέψουνε.

Καταλαβαίνω ότι τα θέματα με τα πεθερικά είναι εκατοντάδων ετών στην Ελλάδα. Αλλά δεν αξίζουμε ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τόσο άσχημη τύχη από αυτούς που τον γέννησαν. Δεν ξέρω τι θα βοηθήσει, γιατί αυτοί είναι και υποκριτές άνθρωποι και ακόμα κι αν τους πιάσω εγώ και τους πω ρε παιδιά εγώ δεν σας έχω καρφώσει θα είναι αφενός δουλοπρέπεια και αφετέρου αφού έχουν προαποφασίσει ότι δεν με θέλουν δεν θα καταφέρω παρά μια τρύπα στο νερό.

Πώς να σας το πω, δεν θέλω ούτε να τους ξανακοιτάξω έτσι που φέρονται σε μένα και στους δικούς μου σαν να είμαστε σκουπίδια. Έχω πονέσει και είμαι ακόμα καταπονημένη από αυτούς. Πώς θα τολμήσουν ας πούμε να μου ευχηθούν για την επέτειο του γάμου όταν αυτή έρθει, από τη στιγμή που δεν παίρνουν την οικογένειά μου για ευχές; Πώς θα τολμήσουν να μιλήσουν για εγγόνι ενώ φτύνουν τη μάνα του παιδιού; Δεν τους θέλω καθόλου, ποτέ πια, θέλω τον γιο τους μόνο και με θέλει κι αυτός. Δεν ξέρω πώς θα ξαναβρώ την ενέργειά μου, τις ώρες που νιώθω ότι τη χάνω εξαιτίας τους. Θα συνεχίσω να τα λέω στον ψυχολόγο αλλά θα ήθελα να διαβάσω τις εμπειρίες σας. Ζητώ συγνώμη ειλικρινά αν σας κούρασα, συγνώμη...

[Pagotoula]

Γιατι καθεσαι κι ασχολεισαι τοοοοσο πολυ, τους συναναστρεφεσαι ακομα, διατηρεις τους τυπους και το παιζεις ευγενικη; απο τη στιγμη που ο αντρας σου ειναι στο πλευρο σου και τα καταλαβαινει ολα, ξεκοψε τελειως. Ας μεινει μια πολυ τυπικη σχεση τυπου να τους λες τηλεφωνικα ενα χρονια πολλα σε γιορτες κι ασε τον αντρα σου αν θελει να τους μιλαει ο ιδιος συχνοτερα η να τους βλεπει μονος. Δεν εισαι υποχρεωμενη να το υφιστασαι ολο αυτο και στην τελικη μια ζωη την εχεις, γιατι να καταπιεζεσαι τοσο;; Αλλη γυναικα με το 1/1000000 απο οσα εχουν κανει σε σενα, θα ειχε αποκοπει τελειως κι αυτο ειναι θεμα αυτοσεβασμου και προτεραιοτητας στον εαυτο σου και τον συζυγο και μονο, οχι κακιας. Εφοσον εκεινος τα βλεπει ολα αυτα, ειναι στιγμη να σε προστατεψει, να σε βαλει πανω απο εκεινους και να μην χρειαστει ποτε ξανα να σε φερει αντιμετωπη μαζι τους. Κι αν ο ιδιος δεν το εχει προτεινει ηδη, πες του απλα η ιδια οτι στο εξης θα απομακρυνθεις πληρως. Θα σε ακουσει κι ολα καλα. Δεν υπαρχουν σημαδια γισ το αντιθετο.

[Nefelaki_Lioness]

Καλημερα Παγωτουλα, ο λογος που εχω ταλαιπωρηθει ειναι οτι ηθελα να μη συμβαινουν αυτα και επειδη απορω, αφου εγω και η οικογενεια μου δεν φταιξαμε σε τιποτα, κυριολεκτικα. Εχω αυτοσεβασμο, δεν μου λειπει αυτο. Εκεινο που μου λειπει ειναι οτι θα ηθελα αλλου τυπου σχεσεις και απογοητευομαι. Ηδη εχω πει στον αντρα μου οτι δεν θελω επαφες γενικα, ιδιως αν δεν τηλεφωνησουν τη μανα μου οπως δεν τηλεφωνησαν στον πατερα μου δεν θελω καμια επαφη και ουτε ευχες και τετοια γιατι; Οσο παιρνουν αυτοι τους δικους μου τοσο θα τους παιρνω κι εγω. Με προβληματιζει τι θα γινει οταν θα υπαρχει παιδι.

[Pagotoula]

Μην απορεις και μην ψαχνεσαι. Δεν φταις εσυ για την κακια και την ηλιθιοτητα των αλλων κι ουτε μπορεις να το αλλαξεις. Σε καταλαβαινω οτι δεν θες να στεναχωρεις τους γονεις σου και δεν τους ελεγες τις προσβολες που δεχοσουν, μπορεις ομως πολυ απλα να τους πεις οτι τα πεθερικα σου ειναι πολυ περιεργοι και διαφορετικοι ανθρωποι κι ακομα κι ο γιος τους το αναγνωριζει και γι αυτο κι εσυ κι οι γονεις σου θα πρεπει να χετε τυπικες σχεσεις η και καθολου σχεσεις. Μην μπεις σε λεπτομερειες.. Κι ι αντρας σου, καλος χρυσος, ωρα λοιπον να καταλαβει οτι πρεπει να σε προστατεψει και να μην σε φερνει σε επαφη μαζι τους ουτε στο ελαχιστο. Κι οταν θα χετε παιδι, ας το παιρνει μονος να πηγαινει μια φορα το 6μηνο να το δουν και τελος. ουτε οι πρωτοι θα στε, ουτε οι τελευταιοι.

 

[Rainbowbaby]

Κλασσικη περιπτωση τοξικων ανθρωπων!!!Το καλο ειναι οτι μενετε μακρια.. φαντασου να τους ειχες διπλα σου οπως εγω;; Χαχα 

Πρεπει να σταματησεις να ασχολεισαι τοσο πολυ μαζι τους και να εχεις τις τυπικες σχεσεις.Αν δεν αισθανεσαι ανετα,μην ξαναπας σπιτι τους, δεν εισαι υποχρεωμενη! Ας παει μονος του ο αντρας σου. Οσο για τους γονεις σου.. καλο για σενα ειναι να μην εχουν πολλα πολλα με τα πεθερικα, οποτε καλυτερα που δεν τους πηραν για ευχες!

Ξερω οτι ειναι δυσκολο, τα εχω περασει και εγω! Μετα απο μια δεκαετια βρηκα τις ισορροπιες μου και ακομα παλευω...Προσπαθησε να τους απομακρυνεις οσο μπορεις!Δεν εισαι υποχρεωμενη να τους ανεχεσαι.

[Sofi_94]

Μια από τα ίδια και εγώ κορίτσι μου αυτοί ακριβώς που είπε και η ρεινμπο συμφωνώ απόλυτα ...

[Rainbowbaby]

το μυστικο ειναι να μην προσπαθεις να εξηγησεις και να αναλυσεις τη συμπεριφορα τους! Ειναι απλα προβληματικοι, δεν εχει να κανει με σενα.

[Nefelaki_Lioness]

Σας ευχαριστω ολες, φιλες εδω. Θα χρειαστει να παιρνω δυναμη, οσο καιρο θα συνειδητοποιω οτι υλοποιω μια νεα αποφαση - αυτην της ελαχιστης εως ανυπαρκτης επικοινωνιας με αυτους. Οσο για παιδι ε ναι ας τους το πηγαινει ο αντρας μου αλλα δεν θελω να μενει πολυ, μια δυο μερες. Και εννοειται να μην το αφηνει μονο μαζι τους, μη δηλητηριασουν την ψυχη του παιδιου μου αυτοι με την πισσα και τη βρωμα τους. Ειναι δυσκολη η νεα κατασταση αλλα θελω να πιστευω οτι θα μπορω να προσπαθησω και μετα απο καιρο να μπορω κι εγω να συμβουλεψω γυναικες για τετοια πραγματα. Θελω να πιστευω οτι με τον αντρα μου δεν θα αλλαξει τιποτα, γιατι δεν αξιζουμε δηλητηριασμενους στη ζωη μας. Ουτε εσεις κοριτσια αξιζετε τοσο πονο. Βοηθαει πολυ να το συζηταμε.

Ειναι φοβερο να συνειδητοποιω ποσες γυναικες εχουν πονεσει και ποσο και πώς. Πραγματικα με απασχολει αυτο. 

[Rainbowbaby]

Εγω εχω καταλαβει οτι εμεις επιτρεπουμε στον εαυτο να μας επηρεαζει ολο αυτο!Σκεφτομαστε τι μας ειπαν, γιατι το ειπαν, τι επρεπε να ειχαμε πει κλπ. Ειναι πολυ ψυχοφθορο και μονο κακο μας κανει..Αυτοι λενε και κανουν ο,τι θελουν και μετα συνεχιζουν τη ζωη τους κανονικα! Μη σου πω οτι παιρνουν και δυναμη απο ολο αυτο, τους τρεφει!!! Οποτε χαρη τους κανεις να ασχολεισαι μαζι τους..

[Nefelaki_Lioness]

Δυναμη, κοριτσια μου. Σας ευχαριστω. Να προσπαθουμε μαζι, ωστε καποια στιγμη εδω να μιλαμε μονο για ευτυχια. Ας σφιξουμε γροθιες, ψηλα το κεφαλι και θα παμε παρακατω. Θα το παλεψω... Το αξιζω, το αξιζετε κι εσεις...

[Renez]

1 hour ago, Cloud_20517 είπε:

Σας ευχαριστω ολες, φιλες εδω. Θα χρειαστει να παιρνω δυναμη, οσο καιρο θα συνειδητοποιω οτι υλοποιω μια νεα αποφαση - αυτην της ελαχιστης εως ανυπαρκτης επικοινωνιας με αυτους. Οσο για παιδι ε ναι ας τους το πηγαινει ο αντρας μου αλλα δεν θελω να μενει πολυ, μια δυο μερες. Και εννοειται να μην το αφηνει μονο μαζι τους, μη δηλητηριασουν την ψυχη του παιδιου μου αυτοι με την πισσα και τη βρωμα τους. Ειναι δυσκολη η νεα κατασταση αλλα θελω να πιστευω οτι θα μπορω να προσπαθησω και μετα απο καιρο να μπορω κι εγω να συμβουλεψω γυναικες για τετοια πραγματα. Θελω να πιστευω οτι με τον αντρα μου δεν θα αλλαξει τιποτα, γιατι δεν αξιζουμε δηλητηριασμενους στη ζωη μας. Ουτε εσεις κοριτσια αξιζετε τοσο πονο. Βοηθαει πολυ να το συζηταμε.

Ειναι φοβερο να συνειδητοποιω ποσες γυναικες εχουν πονεσει και ποσο και πώς. Πραγματικα με απασχολει αυτο. 

Κοριτσάκι μου κ εγώ είχα πολλά θέματα με τα πεθερικά μου (γτ έχουμε κ οικογενιακη επιχειρήση κ μπλεκομαστε όλοι οπότε όπως καταλαβαίνεις εκτός από το να ανακατεύονται στο γτ έχουμε σκυλιά ή πόσες φορές βγαίνουμε έξω για φαι κ δε πάμε πχ σε αυτούς,φυσικά γίνεται κ χαμός στα όσα αφορούν τη δουλειά ) μου ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τις ισορροπίες κ το μόνο που με στήριξε ήταν η στάση του άντρα μου που από την αρχή ως τώρα είναι πλάι μου..το κάνει αυτό όμως γτ παρά τα ξεσπάσματα μου 2-3 φορές σε κλάματα κ τα νεύρα που άπειρες φορές έχω από τους δικούς του πάντα εσφιγγα τα δόντια σκεφτόμουν ποιον έχω πλάι μου κ ποια πραγματικά είμαι εγώ κ το επίπεδο μου κ ποτέ(!) Δεν του έβρισα ούτε τους μείωσα στον άντρα μου,πάντα του έλεγα κ εξέφραζα τα παράπονα μου(σε πολλά έτσι κ αλλιώς που μου έλεγαν ήταν κ εκείνος μπροστά) αλλά άφηνα εκείνον να τους προσφώνησει όπως ήθελε κ μάλιστα αν το παραεκανε κ εκείνος του υπενθυμίζα πως είναι γονείς του.  Παράλληλα εννοείται με ευγένεια κ αποφασιστικότητα έβαζα τα όρια μου κ σε εκείνον κ στους γονείς του ώστε πλέον,6.5 χρόνια μετά έχουμε κρατήσει "χαρούμενες"-τυπικες βέβαια σχέσεις κ έχοντας ο καθενας καταλάβει τη θέση του παρότι ακόμη μπορεί να πετάξουν κάτι συνεχιζουμε όλοι σαν να μην έγινε τπτ .για το καλό κ της δουλειά κ της οικογένειας.

Ο άντρας μου άπειρες φορές σε ηρεμία δική του στο άσχετο μου έχει πει πόσο εκτίμησε τη στάση μου κ πόσο κυρία ήμουν πάντα κ είναι ένας από τους λόγους που τον έκανε να με αγαπήσει ακόμη πιο πολύ. Κ τώρα είμαι έγκυος το νινι μας κ έχουμε οοοολοι τρελαθεί από τη χαρά μας κ η πεθερά με παίρνει κάθε μέρα να μου πει τι του πλέκει....

Άρα θέλω να καταλήξω πως μη θεωρείς δεδομένη τη στάση του άντρα σου,να τον ευχαριστείς που είναι κοντά σου να του λες πόσο λυπάσαι που δε μπορείτε να είστε όλοι μαζί πιο αγάπημενοι,ποτέ μα ποτέ μη μιλήσεις άσχημα για τους γονείς του σε εκεινον κ ούτε φυσικά στο παιδί σας! Το παιδί έχει δικαίωμα να τους γνωρίσει κ μέσα από τις δικές του εμπειρίες μαζί τους να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα κ ίσως κάποτε όταν μεγαλώσει να του πεις τι έζησες εσύ κ πάλι όμως με σεβασμό κ έχοντας στο νου ότι μιλάς για τους παππούδες του! 

Δε σου λέω να κάνεις το Μαλ...κα ,ελπίζω να το καταλαβαίνεις.. απλά δώσε τόπο στην οργή,εκτίμησε αληθινά τη συμπεριφορά του άντρα σου χωρίς να τον επιβαρύνεις με έξτρα στεναχώρια ή μίσος ή "μην αφήνεις το παιδί εκεί κ το δηλητηρίαζουν" γτ τον πονάει να μιλας έτσι γ εκείνους κ ας ξέρει ότι έχεις δικιο. στεναγχωριεται κ ντρέπεται έτσι κ αλλιώς για αυτοης.βλέπε τους κ μιλα τους μόνο για τα τυπικά κ από κει κ πέρα μπαινακης βγαινακης αγάπη μου.Δειξε δυναμικότητα κ αποφασιστικότητα σε ότι θες και ότι σε πειράζει . Όμως ποτέ μη ξεχνάς ότι είναι γονείς του άντρα σου κ παππούδες του παιδιού σου!! 

 

[Nefelaki_Lioness]

Καλησπέρα Renez,

μέσα σε αυτό που λέω στο αρχικό μου πόστ σχετικά με το πόσο σωστά και τρυφερά μεγάλωσα, καθώς προέρχομαι από ανοιχτόμυαλη αλλά και εκδηλωτική συναισθηματικά οικογένεια που όμως μου έμαθε τρόπους δημοκρατικής, ευγενικής και διακριτικής στάσης ζωής, δεν θα μπορούσα παρά να υποστηρίζω παθιασμένα την ευγένεια. Σε αυτό περιλαμβάνεται και να έχω τη σωστή στάση απέναντι στον σύντροφό μου. Βέβαια, με τον σύντροφό μας οφείλουμε να είμαστε και ο εαυτός μας, άνετες και ελεύθερες. Αυτό έλειπε να κουμπώνομαι και να μη μπορώ να εκδηλωθώ μαζί του, είτε με νεύρα είτε με στεναχώρια είτε με οτιδήποτε. Αλλά αυτό αφορά τους δυο μας. Εγώ ενώπιος ενωπίω στα πεθερικά μου ήμουν πάντα αηδιαστικά ευγενική, στα όρια της υποχωρητικής. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται δεκτά και που πρέπει τους τοξικούς ανθρώπους να τους βάζουμε στη θέση τους. Με τρόπο σωστό, ναι, αλλά όχι με βουλωμένο στόμα. Το βουλωμένο στόμα έχει διαλύσει σπίτια και σχέσεις. Έχω τσακωθεί και μαζί τους, έχω πει συγνώμη χωρίς να έχω φταίξει, έχω κρύψει τρομακτικό τεράστιο πόνο και δυστυχώς έχω πέσει σε περίπτωση ανθρώπων που δεν χαμπαριάζουν και παρασμένουν με βαθιά δηλητηριασμένη τη φασίζουσα (δεν εννοώ μόνο πολιτικά, που είναι, αλλά και ψυχικά-ηθικά-κοινωνικά) ψυχή και στάση τους. Και μένα μου έχει πει ο άντρας μου ότι είναι απολύτως ανακουφισμένος από το γεγονός ότι δεν τους βρίζω (αν και θα τους άξιζε), διότι ξέρει πως αν τους μοιάσω στους τρόπους θα χάσω το δίκιο μου - αν και δεν με νοιάζει τι εντύπωση θα έχουν αυτοί για μένα, διότι έχουν φριχτή εντύπωση για μένα, χωρίς λόγο, από τότε που με γνώρισαν. Ούτε εγώ θεωρώ δεδομένο τον άντρα μου αλλά ούτε κι αυτός εμένα, διότι άλλο είναι να κάνουμε υπομονή και να έχουμε τρόπους και άλλο να ανεχόμαστε δηλητήριο. Κι εγώ θεωρώ ότι με τιμά το ότι ο άντρας μου έγινε πυρ και μανία μαζί τους τότε που τους έκραζε για την άθλια και ελεεινή συμπεριφορά τους. Οι σχέσεις σήμερα είναι και πρέπει να είναι ισότιμες. Φυσικά και σε καταλαβαίνω και σε σέβομαι απόλυτα. Απλώς στην περίπτωσή μας τα όρια παραβιάστηκαν και τα περιθώρια, ουσιαστικά, έχουν τελειώσει. Εγώ ανασαίνω πιο ήρεμα από τότε που αποφάσισα να μην έχω επικοινωνίες και έχω βρει την υγειά μου. Δεν θέλω να ξαναπάω πίσω. Αν είναι να ξανάχω επαφές με αυτούς, θέλω πρώτα να έχω ορθοποδήσει, να βρω τον εαυτό μου, να έρθω στα ίσια μου. Εμένα Ρενέ μου πεθερικά σαν αυτά δεν ενδιαφέρομαι να με παίρνουν τηλέφωνο και να μου λένε για κεντήματα, διότι με αηδιάζει η υποκρισία - το μόνο που τους νοιάζει είναι να καυχώνται στη γειτονιά ότι γίνανε παππούδες από τον μοναδικό τους γιόκα, να κερνάνε αρνιά, όπου η πεθερά μου θα φοράει κοσμηματάρες για να δείχνει μεγαλοαστή γιαγιά ενώ δεν ξέρει καν τι είναι ο μεγαλοαστισμός. Εγώ δεν έχω πέσει σε δύσκολα πεθερικά Ρενέ. Έχω πέσει σε σκληρά, απάνθρωπα, αδιανόητα πεθερικά, όπως λέει πιο πάνω το κορίτσι, κλασικά τοξικά πεθερικά. Όμως για τον άντρα μου και την αγάπη μας είναι αυτονόητο ότι δεν εμποδίζω την επικοινωνία τους. Και ούτε πρόκειται. Εξάλλου είναι θέμα αρχής για εμένα να μην ανακατεύομαι και το έχω μάθει πιο καλά από τότε που έγινα γυναίκα του, είναι καλότατο παιδί και το αξίζει. Όταν τους μιλάει στο τηλέφωνο, ούτε καν κοντά του δεν κάθομαι. Αλλάζω δωμάτιο, πάω στο μπαλκόνι, ταχτοποιώ τα πράγματά μας, βάζω μουσική για να μην ακούω, κάποτε ήθελα να ξέρω τα πάντα αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν θέλω πια, και όχι δεν φταίνε οι δικοί μου γονείς να πληρώνουν με τόση ασκήμια, δηλαδή το ότι δεν με θέλουν τα πεθερικά μου δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτύνουν τους γονείς μου που βασικά τους έφτυσαν. Κατά τα λοιπά, το να επικοινωνούν με τον γιο τους, το να πάει μια φορά στο τετράμηνο ξέρω 'γώ να τους δει, το να πάει να τους δει με το παιδί, όταν κι εφόσον προκύψει, εκτός όταν είναι πολύ μικρό που δεν θα είναι σωστό να το πηγαινοφέρνω εφόσον κιόλας θα έχουμε δυο χρόνια πανδημία τουλάχιστον, αν αναγκαστώ να έρθω στη φριχτή για μένα θέση να τους ξαναδώ θα είναι σε επίπεδο επίσκεψης αλλά καταλαβαίνεις κι εσύ ότι όταν φτύνουν την οικογένειά μου διαλύονται τα όποια όρια ανοχής είχα (που είχα χιλιάδες) στη συμπεριφορά τους και τα όριά μου τα έκανα λάστιχα, πραγματικά. Όμως όχι κάποιες φορές όπως προείπα έρχεται και το σπάσιμο του γυαλιού. Οπότε υπερβολικά τυπικά και αποστασιοποιημένα για τη δική μου σωματική και ψυχική υγεία, τυχόν επικοινωνίες αναλαμβάνει ο γιος τους καθώς όπως λες γονείς του είναι και εκείνος έχει υποχρεώσεις απέναντί τους. Εγώ δεν θα τους δώσω το δικαίωμα να με πούνε σκύλα, αν και πιστεύω ότι ήδη το έχουν πει, όπως έχουν ήδη πει ότι του βάζω λόγια, ότι τον σέρνω ξέρεις τα υπόλοιπα, ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που δεν δείχνω ανοχή ενώ εγώ μια φορά τόλμησα να πω της πεθεράς μου ότι νόμιζα πως θα με έχει σε τεράστια εκτίμηση μόνο και μόνο επειδή είναι ευτυχισμένος ο γιος της μαζί μου αλλά είπε "η σχέση σας είναι δικό σας θέμα και δεν με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει μεταξύ σας" ενώ άλλες φορές "Πώς είσαι κορίτσι μου" αλλά πάντα θέλοντας να μάθει μόνο τι μαγείρεψα γιατί εγώ για αυτήν είμαι απλώς η αντικαταστάτριά της στο μαγείρεμα, δεν αναγνωρίζει την έννοια της συντροφικότητας και μισεί το ευτυχισμένο της παιδί, απόδειξη ότι του έχουν πει οι ίδιοι του οι γονείς, μπροστά μου, επειδή εκείνος είναι πολιτικά και ηθικά απολύτως διαφοροποιημένος από την κατάμαυρη οικογένειά του, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και ότι θέλει ψυχίατρο και ότι οφείλει να αγαπήσει τις εξουσίες και κάτι ατελείωτα αίσχη, που παρόλο που ήμουν μπροστά κράτησα το στόμα μου θεόκλειστο, ακριβώς επειδή όπως λες σέβομαι τη γονεϊκή ιδιότητα. Βέβαια είχα φρίξει τόσο πολύ που η πεθερά μου, της οποίας η ζωή αναλίσκεται στο να καλύπτει τις βρωμιές του άντρα της παρόλο που τις πιστεύει, το κατάλαβε και προσπάθησε να πει σάλτσες και ψέματα, όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες επί δεκάδων φορές (μέχρι που αυτό που λέω στο πρώτο πόστ ότι ο άντρας της πήρε τον πατέρα μου τηλέφωνο να του πει "η κόρη σου έχει παχύνει υπερβολικά τι χάλια είναι αυτά" μετά είπανε στον άντρα μου ψέματα ότι οι δικοί μου γονείς τηλεφώνησαν και ζήτησαν βοήθεια, λες και οι γονείς μου έχουν ανάγκη τα πεθερικά για να με βοηθήσουν, τέτοιο φτύσιμο αξιοπρέπειας βρωμερό και δηλητηριώδες δεν έχει ποτέ ξαναϋπάρξει... αλλά εδώ που τα λέμε δεν υπάρχουν ειλικρινείς φασίστες), να σώσει την κουβέντα αλλά δεν σωζόταν και εγώ δεν ασχολιόμουν και κρατούσα στόμα κλειστό και απλώς μάζευα τα πράγματά μου (ήταν κοντά σε ώρα που θα φεύγαμε η συζήτηση).

Τις φριχτές περιπέτειές μου μαζί τους θα τις γράψω σε βιβλίο παιδιά, για να βγει από μέσα μου το πληγωμένο ζώο που έχουν ρημάξει και έχουν αναγκάσει τον θαυμάσιο άντρα μου να μου ζητάει συγνώμη γιατί θεωρεί ότι με έμπλεξε. Δεν θα τους ενοχλώ και δεν θα με ενοχλούνε, θα επικοινωνούν με το παιδί τους για να μη λένε ότι τους στερώ τον μοναχογιό, θα βλέπουν μία στο τόσο το δικό μας παιδί όπου ή δεν θα είμαι μαζί ή αν είμαι θα κάνω την τουρίστρια, σαν ευγενικό ανύπαρκτο έπιπλο θα φέρομαι, διότι ούτως ή άλλως έτσι με βλέπουν, έχω βουτυρώσει το ψωμί τους χωρίς να το αξίζουνε, έχω φερθεί ωραία έχω αγκαλιάσει έχω κλάψει έχω χαρίσει δώρα έχω πάρει λουλούδια έχω κάνει μέχρι και δουλειές στο σπίτι τους, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ξανακάνω, δεν νιώθω καλά, μόνο αν ζητήσουνε συγνώμη (και οι δύο) τόσο από τους γονείς μου όσο και από μένα ΙΣΩΣ σκεφτώ να ομαλοποιήσω την επικοινωνία μου, όμως για την υγεία μου ψυχική και σωματική πρέπει να κρατήσω αποστάσεις και να καταλάβουν τι έκαναν, εξάλλου να σου πω την αλήθεια πιστεύω ότι είναι επιδίωξή τους αυτό να μην έχουν σχέσεις με μένα ή με τους δικούς μου αλλά μόνο με τον γιο τους - που ελπίζω να μην του σπάσουν τα νεύρα λέγοντάς του να με χωρίσει. Νιώθω ελεύθερη αρκετά με το γεγονός ότι άρχισα αποστάσεις, ίσως νιώσουν κι αυτοί, οπότε είναι καλύτερα για όλους μας - και παρόλο που ατίμασαν τους γονείς μου, εδώ που τα λέμε με τι μούτρα να τους πάρουν τηλέφωνο; Ρητορική είναι η ερώτηση. Και βλέπουμε αν θα αλλάξει κάτι σε ένα ή δυο ή δεν ξέρω πόσα χρόνια. Εμένα με ενδιαφέρει ο άντρας μου, το παιδί μας στο μέλλον όποτε και αν προκύψει, και βέβαια και ο εαυτός μου αλλά και όλοι οι άνθρωποι που αγάπησα και με αγάπησαν. Δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο.

Και με ενδιαφέρει να πάει καλά η εγκυμοσύνη σου, μιας και το είπες, ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΓΙΟΥΠΙ! Να λέμε και τα ευχάριστα εδώ μέσα! Δεν γίνεται μόνο να μαυρίζουμε και να μην ξέρουμε τι μας γίνεται, θετική στάση ζωής δεν θα πει τριαλαρί τριαλαρό αλλά ελευθερία και ευτυχία μέσα από μεγάλη πάλη, συγχαρητήρια για το μελλούμενο μωράκι σας, συγχαρητήρια που είχες μεν δύσκολες σχέσεις με τα πεθερικά αλλά όχι τόσο δύσκολες όσο οι δικές μου οπότε κατάφερες να τα πας πιο καλά, συγχαρητήρια που είσαι όπως θέλεις να είσαι και που έχεις θαυμάσιες αντοχές, επιμονή και υπομονή. Όπως συγχαρητήρια σε κάθε γυναίκα που πολεμούσε, πολεμάει και θα πολεμάει για να έχει ποιότητα ζωής!

[vikib]

@Cloud_20517θα συμφωνήσω με όσα σου έγραψε η παγωτούλα. Καταλαβαίνω ότι ήταν κτ που ήθελες να βγαλεις από μέσα σου, αλλά πραγματικά δ αξιζει να ξανασχοληθεις. Τωρα που ειστε οι δυο σας είναι πολύ εύκολο απλα να μην τους ξαναδείς. Πίστεψε με με ένα παιδι είναι πιο δύσκολο. Το παιδί όταν μεγαλώσει θα σε ρωτήσει γτ δ πας, αλλα δ θα ναι τόσο μεγάλο ώστε να καταλαβει. Φυσικα ξέρεις ότι δ υπαρχει περίπτωση να αλλάξουν, ουτε εμενα μου αρεσει να παρεμβαίνω στη σχέση των παιδιων μου με άλλους, αλλά αν αυτη η επαφή δ κανει καλό στο παιδι, τουλ προσπαθώ να είμαι εκεί να σώσω ο, τι μπορω

[Nefelaki_Lioness]

Θα κάνω τα πάντα για να γίνω καλή μαμά και να τα πω σωστά και να είμαι εκεί όταν θα χρειάζεται, όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι τον άντρα μου (ίσα ίσα) αλλά γιατί δεν θέλω να έχουν ευκαιρία να μιλήσουν μόνοι τους στο παιδί μου ούτε ένα λεπτό. Αν δηλαδή ενδιαφέρονται πλέον, όχι πως με νοιάζει, εξάλλου έχουν καταλάβει, υποθέτω, ότι εγώ δεν θα αφήσω σε χλωρό κλαρί το παιδί που θα γεννηθεί από μέσα μου. Αυτά παιδιά θέλησα να τα βγάλω από μέσα μου και θα το γράψω το βιβλίο, γιατί πρόκειται για πάμπολλες περιπέτειες πέντε χρόνια τώρα, αλλά πιστεύω πως η συζήτηση διευκολύνει τις γυναίκες. Ποιος ξέρει πόσες εκεί έξω υποφέρουν άγρια από συζύγους, πεθερούς, γονείς δεν ξέρω κι εγώ τι, και το μόνο που έχουν ως αποκούμπι είναι να διαβάζουν ένα φόρουμ. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου Βίκυ. Αλήθεια.

[Renez]

Μα για αυτό είμαστε εδώ,να δίνουμε κ να παίρνουμε δύναμη η μία από την άλλη..

Είναι τόσα πολλά που παίζουν στο κεφάλι μας σαν αρχαια τραγωδία αλλά είναι κ άλλα τόσα που μας θυμίζουν κ τις Όρνιθες του Αριστοφάνη και μας υπενθυμίζουν πως να γελάμε ξανά!!

Το χειρότερο μου εμένα πχ δεν ήταν τα πεθερικά,ήταν το άγχος που βίωσα διότι θα ανοίγαμε το μαγαζί μας με τον άντρα μου κ θα άλλαζε εννοείται όλη μας η καθημερινότητα με αυτό με αποτέλεσμα από εκεί που ήμουν η στάχτη του χωριού (σε ψυχολογία) να γίνω τόσο αγχωτική μέχρι που βίωσα 2 φορές κριση πανικού περισυ τον Ιούλιο.. κ το χειρότερο είναι πως όσοι το ζούμε ,ακόμη κ αν μαθαίνουμε να ηρεμούμε κ να το διαχειριζόμαστε το άγχος,έχουμε παντα το αγκάθι του φόβου μην μας πιάσει ξανά..με αυτή την ανασφάλεια ζω εδώ και 9 μήνες..κ ενώ ήμουν τόσο καλά έγινε κ όλο αυτό με τον ιό και πάλι έπεσα μια εβδομάδα..τώρα τον τελευταίο 1.5 μήνα είμαι χαλαρή,σπίτι με τον άντρα μου,αλλά αυτό το κακο του φόβου ακόμη το παλεύω..

Υγ: συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα των πεθερικών απλά πάνω στη κουβέντα ήθελα να θίξω κ αλλά προβλήματα που έχουμε μέσα μας..κ πόσο κακό μπορεί να μας κάνουν ξαφνικά!