Μανούλες Οκτωβρίου 2019!

[Nikoleta...]

Just now, sissy_geo είπε:

Καλησπέρα σας μέλλουσες μανούλες! Μετά την μεγάλη μπόρα που περάσαμε, μπήκα να σας γράψω οτι γεννήσαμε! Πολύ ξαφνικά, πολύ δύσκολα, πολύ σκληρά. Το μωράκι μου ΑΥΤΗ τη στιγμή είναι καλά και σύντομα (μάλλον την Δευτέρα) θα είμαστε στο σπίτι μας. Εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου ΚΑΜΙΑ μαμά να μη ζήσει αυτό που έζησα και κανένα μωράκι στον κόσμο να μη βασσανιστεί όσο βασσανίστηκε το δικό μου! Ο Θεός είναι μεγάλος, δεν αφήνει κανέναν όμως, και εύχομαι σε όλες σας με το καλό να πάρετε τα μωράκια σας αγκαλιά ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ! 

Και σε σκεφτόμουν γιατί είχες καιρό να γράψεις. Να σας ζήσει, να είναι γερό και καλότυχο στη ζωή του! Μακάρι την Δευτέρα να είστε όλοι μαζί στο σπίτι σας!

[sissy_geo]

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

[tsilona]

Ανστριχιασα ολόκληρη.να σας ζήσει ο Λεοντόκαρδος μπέμπης.τωρα είναι όλα καλά.ειναι δύσκολο να ξεχάσεις ότι έγινε,όμως απτή στιγμή που θα τον παρεις αγκαλίτσα κ θα τον φροντίζεις θα απαλύνει όλο αυτό που νοιώθεις.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι γερός και δυνατός.

Καλή ανάρρωση να έχετε.σωματικη κ κυριως ψυχική.

 

[Afroula05]

3 ώρες πρίν, Farmakotriftena είπε:

Κορίτσια μου, δεν σας έχω διαβάσει ακόμα. Μου πετάχτηκαν λίγο τα μάτια ωξω με άλλα που διάβασα.

Λοιπόν πήγα χθες στον ντοκ, 34+5 χθες η μπουμπού και μόλις 1900 κορίτσια.... στεναχωρήθηκα λίγο αλλά ο γιατρός μου , μου είπε προχωράμε μέχρι τέλους. Και δε φοβάται για 35 ή 36 βδομάδες. Μάλιστα μου είπε 38η να κάνουμε καισαρική του είπα ότι θέλω να πάρω κάποιες μέρες από την 38η πχ 38+5 αλλά μου είπε πως από τις 36 και μετά θα με κοιτάει κάθε βδομάδα στην 38η θα με δει και μια επιπλέον οπότε βλέπουμε πόσο μας παίρνει.

24/9 ή 25/9 θέλω εγώ. Αν τα καταφέρουμε , μέχρι τότε θα γεννήσω!!!!

Σου εχει πει ο γιατρος γιατι είναι μπορει να  ειναι ετσι μικρουλα;ρωταω γιατι εγω ειμαι 33 εβδ και ειναι 1700....και μας ειπε υπαρχουν διαφοροι λογοι που δεν περνει ολο το βαρος !

[marioula1234]

Just now, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Αχ βρε αγάπη μου δεν έχω λόγια!!! Πότε γεννήθηκε το μωράκι έχει πολλές μέρες; το βάρος του τώρα είναι εντάξει; να δεις που μες τη βδομάδα θα μας γράφεις εδώ ενώ τον κρατάς αγκαλίτσα!!! ❤️ ❤️ ❤️ 

[Rafaelatarzan]

Just now, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

υγεία αγαπη ευτυχία ζωή δύναμη μέλλον πιστη ....ενα σπίτι με όλα τα υπέρβαρα αγαθά όλου κοσμου .....αγκαλιες λύπες χαρές τσακωμοί.....προβληματισμοί φόβοι κτλ .....Όλα αυτά που δεν αναπληρώνονται με τίποτα ( όλα είναι μες στην ζωή) ένα παιδί  άσχημο...Μια μαμά δύναμη κ ένας πατέρας βράχος.....να σ ζήσει το πιο ξεχωριστό πλάσμα που έβγαλες μέσα από τα σπλάχνα σ ....το θαύμα τ δικού μας Θεού....το θαύμα το δικό σ....το θαύμα που θα ζήσουν ολες οι γυναίκες....

μπράβο για όλα...μπράβο για σένα μπράβο για το παιδί..   .

να σ ζήσει πάντα σαν  αν τα ψηλά βουνά.....

...συνχαρητηρια για όλα.....φιλιά πολλά  κ όλα είναι τέλεια τωρα.....

 

Επεξεργάστηκαν 31 Αυγούστου,2019 by Rafaelatarzan
Όχι άσχημο συγνωμη χίλια συγγνώμη....δυνατο ήθελα να πω ....ελπίζω να το κατάλαβες....τ9 χαμένο....χαχαχαχα

[winspert]

Just now, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Κοπελα μου ξεκινησα με δακρυα στενοχωριας κ κατεληξα με δακρυα χαρας που ολα πανε καλα... Ειναι τοσο εντονα οσα περιγραφεις.... Ολα να γινουν μια αναμνηση κ να πατε με το καλο στο σπιτι σας γεροι κ δυνατοι.... Λυπαμαι που τα περασες ολα αυτα αλλα ευτυχως περασαν.... Ο πονηροφατσουλης σας να ειναι παντα γερος κ τυχερος στη ζωη του.... Κ μαχητης - νικητης!!!!! Σε φιλω γλυκα.... Γρήγορα στο σπιτακι σας.... 

[Evangeliaa]

Just now, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Τοσο παραστατικα ολα οσα περιγραφεις...να σας ζησει το μωρακι σας και πολυ συντομα να τον παρετε στο σπιτι σας, στη ζεστη φωλιτσα και αγκαλιτσα σας...κι ολα τα αλλα να ειναι ενα κακο ονειρο...

[Giwtouli1990]

Just now, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Σίσσυ μου να σου ζήσει το αγγελούδι σου, ο μαχητής σου!!! Αχχχ το πρώτο μωράκι ήρθε!!! Συγκινήθηκα πολύ με αυτά που γράφεις και όπως τα γράφεις, λυπάμαι πραγματικά για ό,τι έζησες αλλά χαίρομαι γιατί ξημερώνει Σάββατο και τη Δευτέρα θα είστε σπιτάκι σας να κάνετε ατελείωτες αγκαλίτσες... Είσαι πολύ δυνατή καρδούλα μου κι εσύ και το σπλάχνο σου... Σε λίγα χρόνια θα του λες την ιστορία της γέννησής του και όλα θα είναι απλά μια ανάμνηση!!! 

On Friday, August 30, 2019 at 1:26 ΠΜ, Mamacita Alina είπε:

Καλώς ήρθες πίσω. Εγώ πάλι έχω το προαίσθημα ότι κάποια θα τη πιάσουν οι πόνοι και θα με προλάβει. Δε ξέρω γιατί. Και μάλιστα θα γράψει απ' το πουθενά γέννησα κορίτσια χαχαχαχαχα

Λέγεεεεεε τώρα και τους αριθμούς του τζόκερ  

[Farmakotriftena]

4 ώρες πρίν, Afroula05 είπε:

Σου εχει πει ο γιατρος γιατι είναι μπορει να  ειναι ετσι μικρουλα;ρωταω γιατι εγω ειμαι 33 εβδ και ειναι 1700....και μας ειπε υπαρχουν διαφοροι λογοι που δεν περνει ολο το βαρος !

3 λόγους μου αναφερανε πάντα (εμένα συμβαίνει αυτό από 21η βδομαδα)

Ή δεν υπαρχει καλή  τροφοδοσία (γερασμένος πλακούντας, αυξημένες αντιστάσεις κτλ)

Η κάποιο σύνδρομο (Αλλά συνήθως προκύπτουν κι άλλα στην πορεία πχ μειωμένα αμνιακα, μειωμένη κινητικότητα, αλλα ευρήματα στον υπέρηχο).

Η απλά μιλάμε για ένα μικρό μωράκι. Δε γεννιούνται όλα 3κιλα και 4κιλα. Υπάρχουν μωράκια που γεννιούνται 2,5κιλα και δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

Α και το κάπνισμα παίζει ρόλο. Δεν ξέρω αν καπνίζεις. Εγώ όχι και δεν έχω τιποτα από τα παραπάνω. Με το 1700 πρεπει να ησουν στην 10η εκατοστιαια; σου ειπε; 

[minxri]

5 ώρες πρίν, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Πιστεύω πως ότι και να πούμε αυτή τη στιγμή δεν καλύπτουν όλο αυτό που βιώσατε εσύ και ο γιόκας σου(δεν βάζω τον μπαμπά γιατί όπως και να έχει η μάνα το βιώνει πολύ διαφορετικά όλο αυτό)διάβαζα και μου είχε δημιουργηθεί ένα αίσθημα χαρμολύπης....Κράτησε τις εικόνες με το μωράκι σου στη ΜΕΝΝ στο βάθος του μυαλού σου και κάθε φορά που θα λυγίζει στη ζωή του να του υπενθυμίζεις πόσο δυνατός είναι και πόσα πολλά κατάφερε μόνος του με τη βοήθεια της Παναγίας ενώ ακόμα ήταν μια σταλίτσα για να πέρνει δύναμη και να συνεχίζει!!!!!!!

[Farmakotriftena]

Με μια ανάσα διάβασα το μήνυμα @sissy_geo... να τον χαίρεσαι κοριτσάκι μου γλυκό! Εμπειρία ζωής αυτό που έζησες και όλα πήγαν καλά στο τέλος και αυτό έχει σημασία!! Μόνο χαρές από δω και πέρα! Πάντα έτσι δυνατός  να είσαι!!

[marioula1234]

Καλημέρα κορίτσια μου όμορφα καλό σαββατοκύριακο άλλο ένα Σαββατοκύριακο έφτασε! ❤️ Τελευταία μέρα του καλοκαιριού σήμερα από αύριο φθινόπωρακι Σεπτέμβριος ο μήνας που θα γεννησουμε οι περισσότερες ❤️❤️❤️ αχχχχ το κλίμα μοιάζει πολύ διαφορετικό τώρα που γράφουμε κ υπάρχει ήδη ένα βρεφακι στην παρέα μας δε συμφωνείτε; ;; 

[elpida20]

6 ώρες πρίν, sissy_geo είπε:

Με έχετε συγκινήσει απίστευτα με τις ευχές σας! Σας ευχαριστώ πάρα παρα πολύ! Όλες! Δεν υπήρξε μέχρι τωρα κατάλληλη στιγμή για να γράψω... Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά και βίαια. Δυστυχώς. Δεν θέλω να κουράσω, αλλά έχω να πω πολλά. Έχω και παράπονα πολλά (όσον αφορά την κλινική που επιλέξαμε). Πέρασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και αυτό που θυμάμαι να μου δίνει δύναμη να προσπαθώ, ήταν αυτή η μαγική στιγμή που περιγράφουν οι μανούλες... Αυτή η πρώτη φορά που κοιτάς στα μάτια το μωρό σου... Που το αγγίζεις... Αυτό... Σας το γράφω και κλαίω... Δεν το έζησα λοιπόν... Ας τα πάρουμε απο την αρχή τα πράγματα, μιας που κατάφερα να μπω, θα σας τα πω όλα, γιατί πλέον χρόνος δεν υπάρχει και δεν ξέρω ποτε θα μπορέσω ξανα να μπω... Λοιπόν είχαμε κάνει τον υπέρηχο μας, τσεκάραμε τον τράχηλο, που ήταν εξαρχής το θέμα μας... Μου είπε η γιατρός πάμε πολύ καλά, ακλόνητος ο τράχηλος, εκεί βράχος... Σε βλέπω τελικά να τρως το μήνα σου... Το μωρό εξακολουθούσε να είναι με τα πόδια κάτω, οπότε μου είπε συνεχίζουμε την προσοχή, όχι τόσο για τον τράχηλο όσο για το μωρό που κλωτσάει εκει κάτω και όσο μεγαλώνει κινδυνεύουμε περισσότερο για σπάσιμο νερών. Όλα καλά λοιπόν. Μου λέει θα σε δω σε 2 εβδομάδες και μετά θα φυγω διακοπές. Περνάει λοιπόν ο καιρός, αυτες οι δυο εβδομάδες, όμορφα μπορώ να πω. Ίσως οι μοναδικές όμορφες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Εννοώ χωρίς άγχος... Ψωνίσαμε πραγματα, κάναμε και φωτογράφιση όλα καλά. Περίμενα με αγωνία το επόμενο ραντεβού. Οι κλωτσιές του μωρού ηταν πολύ πολύ δυνατές και χαμηλά... Μια μέρα πριν λοιπόν. Ενω ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ, ένιωσα εναν ελαφρύ πόνο, γνωστό πολύ, ένοιωσα ότι θέλω να παω τουαλέτα, πήγα λοιπόν, και εκεί ακουσα ενα πλιτς.... Λεω όχι δεν μπορεί, δεν είχα συσπάσεις καθόλου για πολύ καιρό, όλα ήταν ησυχα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ... Κυρία εγω μπαίνω για μπάνιο... Εκεί άρχισε καταρράκτης! (Μ'αρεσει που τοοοοσο καιρό αγχωνόμουν για τα υγρα... Αν χάνω και δεν το καταλαβαινω κτλ... Ηταν ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ!) Ταυτόχρονα λοιπόν ξεκινάνε και οι πόνοι! Εγω ούρλιαζα έκλαιγα, κανονικά σε αμοκ! Ευτυχως ο αντρας μου ήταν σπίτι, ήρθε, με έβγαλε με πολύ δυσκολία απο τη μπανιέρα γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Πήγαμε στο δωμάτιο, πήρα τηλεφωνο κλαίγοντας στη γιατρό και εκείνη μου είπε ξεκινήστε τώρα, θα βρεθούμε στην κλινική! Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το όνομα της κλινικής και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν κανόνες! Ήταν το Γένεσις στη Θεσσαλονίκη. (Κάποια άλλη στιγμή θα σας πω τα παράπονά μου). Ξεκινάμε λοιπόν, οι πόνοι ήταν αβασταχτοι. Δεν μπορώ να τους περιγράψω. Οι συσπάσεις ανα 2 λεπτά! Συναντάμε στο δρόμο ενα σοβαρό τροχαίο οπότε ο πιο συντομος δρόμος ηταν κλειστός... Μπλέξαμε στην κίνηση, εγω θα πέθαινα ειλικρινά... Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα και σε ποσότητες! Δεν ξέρω πού ήταν τόσα υγρά... Με πολύ δυσκολία φτάσαμε, με πήραν γρήγορα μέσα και εκεί περίμενε η γιατρός μου.... Είχα ήδη διαστολή, και μου λέει γλυκιά μου πάμε να γεννησουμε.... Εγω μουδιασα.... Της λεω δεν θέλω... (Λες και είχα επιλογή). Είμαστε μονο 34 εβδομάδες.... Μου λέει θα πάνε όλα καλά... Υπήρχε και χειρότερο βέβαια. Με παίρνουν μέσα στο χειρουργείο. Η γιατρός μου ζητουσε απο όλους να κάνουν γρήγορα.. Αυτό με φόβισε πολύ. Ήρθε κοντά μου και μου λέει, Σίσσυ μου, θα πρέπει να κάνουμε γενική νάρκωση, λόγω της αντιπηκτικής που έκανες πριν λίγο. Δεν θα πιάσει η επισκληρίδιος. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Αυτό ήταν, εκεί παραδόθηκα στα χέρια τους. Με πλήγωσε τοσο πολύ αυτό... Οροί, καθετήρες, συσπάσεις με απίστευτο πόνο, όλα μαζί, όλα με πέθαιναν, αλλα είχα μουδιάσει... Κοιμήθηκα.... Ξύπνησα... Ρωτούσα συνέχεια για το μωρό... Με πόνεσε πολύ που ξύπνησα όπως όλες τις προηγουμενες φορές που μπήκα στο χειρουργίο. Άδεια, μονη μου, ΧΩΡΙΣ ΜΩΡΟ... Ακόμα και τωρα... ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ....  Ήρθε η γιατρός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε... Μου είπε ότι είναι ένας κούκλος 2180, ότι έκλαψε αμέσως και ότι έχει αντανακλαστικά τελειόμηνου.... Αν και ζαλισμένη, κράτησα αυτες τις πληροφορίες μέσα μου... Η πιο ωραία στιγμή, αυτή η μοναδική, τελικά ωραία στιγμή ήταν όταν με βγάλανε απο εκεί. Και είδα τον αντρα μου και την οικογενεια μου να κλαίνε απο χαρά. Μου έδειξαν στο κινητό το μωράκι μου... Το δικό μου μωράκι! Εκείνη την ημερα δεν με άφησαν να σηκωθω για να παω να τον δω.... Με πήγαν σε δωμάτιο. Εκεί ηταν δύσκολα γιατί έβλεπα τις άλλες δυο μαμάδες με τα μωράκια τους και εγω ήμουν μόνη... Το επόμενο πρωι, παρόλο τον  απίστευτο πόνο, προσπαθούσα απο τις 5 να σηκωθώ απο το κρεβατι. Κορίτσια μιλάμε για πόνο... Προσπαθούσα στα κρυφά για να μη με δούνε. Γιατί μου είπαν πως αν δυσκολεύομαι, θα το αφήσουμε για πιο μετά... ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...  Μετα απο 2-3 προσπάθειες, τα καταφερα να κάνω βηματα και  πήγα να δω το μωράκι μου, μαζί με τον αντρα μου. Στην ΜΕΝΝ.....Τον είχαν σε θερμοκοιτίδα, ντυθήκαμε χειρουργικά, ποδιές, μάσκες, καπέλα και μπήκαμε... Όταν τον αντίκρισα, μου κόπηκαν τα πόδια... Εκλαιγα, ένιωθα ενοχές... Πού να ήξερα τι άλλο θα ακολουθήσει.. Μιλήσαμε με τον γιατρό, μου είπε ότι είναι όλα καλά. Σιτίζεται με σωληνάκι και ότι όταν πάρει το μπιμπερό φεύγουμε.. Όλα καλά, πανηγυρίζαμε εμείς. Περνάει λοιπόν αυτή  η μερα ήσυχα.. Το επόμενο πρωι, ενω μου έλεγε ο αντρας μου να τον περιμένω να πάμε μαζί να δουμε το μωρό, εγω δεν αντεχα... Πλύθηκα ντύθηκα και πήγα μονη μου στην ΜΕΝΝ. Εκεί συναντάω την νεογνολόγο, η οποία μου λέει, α εσας ήθελα, χθες είχαμε ενα επεισόδιο με το μωρό σας. Μια σοβαρή επιπλοκή. Ήταν ξημερώματα και δεν θέλαμε να σας ανησυχήσουμε.......... Το μωρό λοιπόν έπαθε πνευμονοθώρακα. Μια επιπλοκή αρκετά σοβαρή που την παθαίνουν κυρίως τα πρόωρα μωράκια, αλλά όχι μόνο... Συμβαίνει κυρίως λόγω προωρότητας, ή και κάποιες φορές  λόγω καισαρικής. Το μωρό λοιπόν μάζεψε αέρα στα πνευμονάκια του και του τρύπησαν τον θώρακα για να τον αφαιρέσουν. Το έβαλαν σε αναπνευστική μηχανική υποστηριξη και περίμεναν να δούνε πώς θα πάει. Μου είπαν πως μπορώ αν θέλω να τον δω. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν ότι πιο σκληρό έχω ζησει στη ζωη μου. Νόμιζα ότι θα κοπούν τα ράμματα απο το κλάμα. Ζαλίστηκα απο τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό. Με πήραν μέσα στο δωμάτιο, ούτε καταλαβα πώς. Με καροτσάκι, με φορίο δεν ξερω. Οι επόμενες μέρες.... Εφιάλτης.. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις περιγράψω... Και ίσως δεν θα έπρεπε καν να σας πω την εμπειρία μου τωρα. Και σας ζητώ συγνώμη. Δεν θέλω να φοβηθεί ΚΑΜΙΑ. Τα πάτε τέλεια και τελειώνετε! Οι ωρες ήταν πραγματικά αιώνες... Ξέχασα πότε γέννησα, ξέχασα το τραύμα, ξέχασα τον πόνο... Σε κάθε επισκεπτήριο εκεί. Όρθια..  Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα... Ήμουν σκια του εαυτού μου. Δεν ανάρρωσα ποτέ... Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.... Το λιονταράκι μου όμως παλευε! Παρακαλούσα την Παναγία μέρα νύχτα να ακούσουμε μια καλή ειδηση... Αργήσαμε να χαμογελάσουμε... Αλλα χαμογελάσαμε! Εγω έφυγα με τη θέληση μου νωρίτερα απο την κλινική. Γιατί δεν άντεχα, να ακούω απο τις διπλανές μου να περιγράφουν σε φίλους και γνωστούς την υπέροχη αυτή εμπειρία. Δεν αντεχα να τις βλέπω με τα μωρά τους και να ξερω ότι το δικό μου υποφέρει. Ήταν ένα χιλιοτρυπημένο μωρό. Γεμάτο μελανιές, που δεν είχε κουράγιο να κλάψει... Όμως τα κατάφερε.. Η Παναγία το φρόντισε καλύτερα απο κάθε νεογνολόγο και μαία... Αρχίσαμε να ακούμε καλά νέα... Όλο και πιο καλά. Κάθε μέρα! Ο πονηροφατσούλης μου όπως τον λένε οι μαίες, είναι μαχητής! Όταν μας φώναξαν και μας είπαν ότι περάσαμε την περιπέτεια και εστιάζουμε πλέον στο φαγάκι για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι μας, δεν το πίστευα! Αυτό που μας είπαν λοιπόν, ήταν ότι η επιπλοκή ήταν ξεκάθαρα λόγω προωρότητας. Δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν πλήρως τα πνευμονάκια του. Κατα τα άλλα ήταν όλα άριστα. Ο λόγος που στην αρχή το μωρό ήταν μια χαρά ήταν ότι λόγω τον ενέσεων κορτιζόνης που έκανα την 28η εβδομάδα, είχε όπως μας είπαν απόθεμα στα πνευμονάκια του. Αλλα όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να το καταναλώνει. Αν είχαμε κάνει δεύτερη δόση, θα είχαμε αποφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη... Κατα πάσα πιθανότητα... Αλλά δεν προλάβαμε... Τεραααστιο κείμενο, κ ομως τόσα πολλά που δεν είπα.... Τωρα δεν έχουμε κανένα καλώδιο πάνω μας, και απλά εκπαιδευόμαστε στο φαγητό για να μπορέσουμε να πάμε ησυχοι στο σπίτι. Εύχομαι ξανα μέσα απο την καρδιά μου σε ολες σας ξεχωριστά να έχετε τον πιο ΕΥΚΟΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ τοκετό και να χαρείτε τα μωράκια σας!

Συγχαρητήρια για το κουράγιο σου γλυκιά μανούλα.. Ένα θα σου πω μόνο.. Ο Θεός στέλνει τις δυσκολίες στους ανθρώπους που έχουν δύναμη τέτοια σαν την δική σου. Επίσης και εγώ το γενεσις είχα επιλέξει στην αρχή αλλά άλλαξα γνώμη.... Φιλάκια πολλα

[winspert]

Just now, marioula1234 είπε:

Καλημέρα κορίτσια μου όμορφα καλό σαββατοκύριακο άλλο ένα Σαββατοκύριακο έφτασε! ❤️ Τελευταία μέρα του καλοκαιριού σήμερα από αύριο φθινόπωρακι Σεπτέμβριος ο μήνας που θα γεννησουμε οι περισσότερες ❤️❤️❤️ αχχχχ το κλίμα μοιάζει πολύ διαφορετικό τώρα που γράφουμε κ υπάρχει ήδη ένα βρεφακι στην παρέα μας δε συμφωνείτε; ;; 

Καλημερα κοριτσακι μου.... Οπως τα λες... Απλα μετα τα τελευταία νεα συνειδητοποιησα οτι πρεπει να τελειωσω με τη βαλιτσα μου επιτέλους... Να σιδερωθουν τα ρουχα, να μπουν μεσα για να ειμαι ετοιμη για παν ενδεχόμενο... Η ωρα της γνωριμίας με τα μωρα μας πλησιάζει... Οσες εχετε μωρακια θα ξαναζησετε το θαυμα κ οσες θα γίνουμε για πρώτη φορα μανουλες ανυπομονουμε για το θαυμα της μητροτητας... Ευχομαι σε ολες μας ευκολους τοκετους κ υγιη μωρακια κ μανουλες...