Cafe Ivf με δωρεά ωαρίων

[Fleabag]

Just now, Rafaelatarzan είπε:

Πόσο είσαι??? κ γω 2 μηνες θέλω να γεννησω...7 Μάρτη μπαίνω στον μηνα μ.

ειμαι σίγουρη οτι θα τ προσφεριες το καλητερο δυνατό κ η ψυχη τ θα ναι τοσο όμορφη οσο η δικη σ ψυχη κ η δύναμη σ...

Είμαι 29 εβδομάδων,θα κάνω προγραμματισμένη καισαρική λογω διδυμων.Αν ολα πάνε καλα κατα τις 20 Μαρτίου. Εσυ τι εχεις;

[Rafaelatarzan]

Just now, Fleabag είπε:

Είμαι 29 εβδομάδων,θα κάνω προγραμματισμένη καισαρική λογω διδυμων.Αν ολα πάνε καλα κατα τις 20 Μαρτίου. Εσυ τι εχεις;

κ γω για καισαρικη ειμαι ....ενα κοριτσάκι εχω κ ειμαι 26 βδομάδες ..κοντά είμαστε...με τι καλό τα ομορφα παιδάκια σ.εμενα θα μ πει πιτε ακριβώς 1 βδομάδα πριν μπο στον μηνα μ μ είπε.γιατι δεν θέλει να ξεπεράσω τις 37 βδομαδες λογο ιστορικου

[Mary H]

4 ώρες πρίν, Thia1985 είπε:

Το θέμα του να μου μοιάζει δε με απασχολεί. Ούτε αν θα είναι όμορφο η άσχημο. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η εσωτερική ομορφιά, η οποία διδάσκεται από πολύ μικρή ηλικία. Ναι, κι εμένα μου είπε να μην προτρεχω αλλά επειδή καταλαβαίνει τα άγχη μου, με συμβουλευσε να μην τα κρατώ μεσα μου. 

Όπως το είπες, διδάσκεται. Δεν πιστεύω τόσο στον γενετικό παράγοντα όσο στη μάθηση συμπεριφοράς μέσω του περιβάλλοντος και των υγιών προτυπων

[Tsini]

Ειμαι 33 κ αν ολα παμε καλα τον φεβρουαριο θα κανω ετ με δανεικα. 

Σκεφτομαι οοοολα αυτα που σκεφτεσαι κ εσυ @Thia1985,εχω προβληματιστει για ολα τοσο πολυ,1.5 χρονο που προσπαθουσα με δικα μου επεξεργαζομουν στο μυαλο μου τα δανεικα,εψαχνα πληροφοριες κ συζητουσα τους ενδοιασμους μου.. Βλεπω τις φιλες μου που σ ολο αυτο το διαστημα μενουν εγκυες,γεννανε,ξαναμενουν εγκυες κ ξαναγεννανε κ νοιωθω τα παιδια τους σαν δικα μου,κ ταυτοχρονα νοιωθω ακομα μεγαλυτερη θεληση να κανω παιδι εστω κ με αυτον τον τροπο,που για μενα ειναι πλεον μονοδρομος. Δεν με ενοχλει καθολου που θα ειναι απο δοτρια. Πλεον εχω καψει το θεμα κ ο μονος μου φοβος ειναι μηπως ουτε κ με δανεικα τα καταφερω.... @Thia1985 μην σε φοβιζει τιποτα!!  Πιστευω πως μολις τα αισθανθουμε μεσα μας,ολες οι αμφιβολιες θα σβησουν... Και οταν φτασουν στην εφηβεια, θα ειναι τοσο πολυ διαδεδομενο το θεμα της δωρεας γενετικου υλικου που μπορει κ για τα παιδια μας να μην αποτελει καν ταμπου...

[natassaki2006]

8 ώρες πρίν, Clue είπε:

Εγώ με 2 κατεψυγμένες βλαστοκύστες έκανα την κόρη μου!

Κι εγώ είμαι 33 και πήρα ωάριο δότριας. Αν θέλεις κάτι συγκεκριμένο ρωτάς. Εγώ οδηγήθηκα σε ωάρια δότριας γιατί πέρασα καρκίνο στα 19 και τελικά μου καταστρέψανε τα ωάρια οι χημειοθεραπείες. Είχα περίοδο μόνο με αντισυλληπτικά τα τελευταία 10 χρόνια. Όποτε τα έκοβα έμπαινα σε εμμηνόπαυση! Δοκίμασα 2 φορές με δικά μου ωάρια αλλά ήταν τζούφια και μετά την ωοληψία διαλύονταν. Έκανα το μπεμπάκι μου με τη 2η προσπάθεια με ωάρια δότριας και έχει φτιάξει και η περίοδός μου! Παρόλο που τη θηλάζω αποκλειστικά και υποτίθεται αργεί η περίοδος. Ήρθε το μωρό μου και με ίσιωσε!!!

Σκέφτομαι να προσπαθήσω για 2ο κάποια στιγμή αν και δεν έχουν μείνει άλλα κατεψυγμένα.

Εγώ δεν το ζήτησα ούτε συζητήσαμε κάτι τέτοιο και η μικρή έχει διαφορετική ομάδα αίματος. Θεωρώ πως αν κάποια θέλει θα πρέπει να το ζητήσει. Το σημαντικό είναι το ρέζους. Η ομάδα δεν επηρεάζει σε κάτι. Ίσως το ότι μπορεί να φανεί από εξετάσεις αλλά εμείς ούτως ή άλλως θα της πούμε πως ήρθε στον κόσμο.

Καλή επιτυχία στα κορίτσια που ετοιμάζονται και σε αυτά που περιμένουν χοριακές και τηλέφωνα!

Γλυκό μου κορίτσι τι όμορφα όλα όσα λες..Είσαι πολύ δυνατή.. μπράβο σου!!να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!Κ να είσαι πάντα γερή...!!

Just now, Tsini είπε:

Ειμαι 33 κ αν ολα παμε καλα τον φεβρουαριο θα κανω ετ με δανεικα. 

Σκεφτομαι οοοολα αυτα που σκεφτεσαι κ εσυ @Thia1985,εχω προβληματιστει για ολα τοσο πολυ,1.5 χρονο που προσπαθουσα με δικα μου επεξεργαζομουν στο μυαλο μου τα δανεικα,εψαχνα πληροφοριες κ συζητουσα τους ενδοιασμους μου.. Βλεπω τις φιλες μου που σ ολο αυτο το διαστημα μενουν εγκυες,γεννανε,ξαναμενουν εγκυες κ ξαναγεννανε κ νοιωθω τα παιδια τους σαν δικα μου,κ ταυτοχρονα νοιωθω ακομα μεγαλυτερη θεληση να κανω παιδι εστω κ με αυτον τον τροπο,που για μενα ειναι πλεον μονοδρομος. Δεν με ενοχλει καθολου που θα ειναι απο δοτρια. Πλεον εχω καψει το θεμα κ ο μονος μου φοβος ειναι μηπως ουτε κ με δανεικα τα καταφερω.... @Thia1985 μην σε φοβιζει τιποτα!!  Πιστευω πως μολις τα αισθανθουμε μεσα μας,ολες οι αμφιβολιες θα σβησουν... Και οταν φτασουν στην εφηβεια, θα ειναι τοσο πολυ διαδεδομενο το θεμα της δωρεας γενετικου υλικου που μπορει κ για τα παιδια μας να μην αποτελει καν ταμπου...

Και εγώ  αυτό σκέφτομαι πλέον.. Μήπως δε τα καταφέρω κ με δοτρια..τίποτα παραπέρα.. Μόνο αυτό..!!!

[boukitsa123]

@Thia1985 Γλυκό μου κορίτσι καλημέρα θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σου. Εγώ είμαι υιοθετημένη. Η ''μητέρα'' μου δεν γέννησε ποτέ δικό της παιδί. Δεν ξέρει ούτε για υπερήχους ούτε για εξετάσεις ούτε για διαβήτη κύησης ούτε για θηλασμό ούτε για νεογνικό ίκτερο. Γενικά δεν ξέρει τίποτα από παιδιά πριν τα 4 χρόνια(τότε με υιοθέτησαν). Οι σχέσεις μας ακόμα και σήμερα 24 χρόνια μετά την έλευση μου στην οικογένεια της είναι τραγικές. Είναι τραγικές γιατί θεωρώ ότι δεν με αγάπησε ποτέ και πάντα με έβλεπε σαν ''ξένο σώμα''. Πάντα με αντιμετώπιζε σαν να με έχει άχτι. 'Ήθελε πάντα να με πατρονάρει και να έχει τον πλήρη έλεγχο στην ζωή μου. Εγώ ήμουν ένα παιδί που το προετοίμαζαν από το κέντρο βρεφών ότι θα έρθουν οι ''γονείς'' σου να σε πάρουν στο σπίτι σας. Όπως καταλαβαίνεις τους είχα ''Θεούς''. Φυσικά όσο τα χρόνια κυλούσαν από ένα κοινωνικό παιδί κλείστηκα στον εαυτό μου έγινα μισάνθρωπος και έφτασα πολλές φορές στην σκέψη του να δώσω τέλος στην ζωή μου. Μισούσα τον εαυτό μου γιατί δεν ήξερα που μοιάζω. Στην πραγματικότητα ήθελα να νιώθω αποδεκτή και να μεγαλώνω σε ένα συμπονετικό περιβάλλον και όχι μέσα στον αυταρχισμό που εγώ έζησα. Έπρεπε να είμαι πάντα καθώς πρέπει δεν επιτρεπόταν να κάνω λάθος. Και αν έκανα φυσικά με υποτιμούσαν και με απέρριπταν. Το 2010 αποφασίζω να αναζητήσω τους βιολογικούς μου γονείς. Ήθελα να ξέρω σε ποιον μοιάζω. Ήθελα να μάθω για το πως συνελήφθη. Με λύπη μου έμαθα ότι η σύλληψη μου δεν ήταν από έρωτα αλλά καθαρά τυχαίο γεγονός εκσπερμάτωσης. Για 1 χρόνο ήμουν ένας ζωντανός νεκρός. Πέρασα όλο το 2011 κλεισμένη στο υπνοδωμάτιο μου. Δεν έβγαινα και δεν κοιμόμουν καλά. Έβαλα κιλά. Να σημειώσω ότι παραλίγο να πεθάνω σαν βρέφος γιατί ήμουν παρατημένη σε έναν στάβλο μέσα στα κακά και ατάιστη για πολλές ώρες. Άκουσαν κάποιοι ένα βρέφος να ουρλιάζει και η κοινωνική υπηρεσία ήρθε και με ''έσωσε''. Στην έκθεση έγραφαν ''υποσιτισμένη και σε συνθήκες κακής υγιεινής''. Έμεινα 4 χρόνια στο κέντρο βρεφών. Τα θεμελιώδη χρόνια ενός παιδιού τα πέρασα μαζί με άλλα παιδιά και με εναλλασσόμενους φροντιστές. Η θετή μου μητέρα δεν ήταν ποτέ υποστηρικτική μαζί μου. Δεν μου είχε πει ξεκάθαρα ότι θα μου έρθει περίοδος. Στα 14 και κάτι βλέπω αίμα στο εσώρουχο και μου ήρθε εγκεφαλικό. Ρώτησα τις συμμαθήτριες μου και μου είπαν ότι ήταν περίοδος. Και μου έδωσαν τις πρώτες μου σερβιέτες. Η μητέρα μου στα ''λούκια'' μου και στις απόπειρες να δώσω τέλος στην ζωή μου έριχνε την μπάλα στο βιολογικό μου υλικό και ότι αυτό ευθυνόταν για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις. Η αλήθεια είναι ότι και έτσι να ήταν εκείνη ήταν απούσα. Δεν με στήριξε ποτέ. Με είχε μόνο για βιτρίνα και να κορδώνεται για τους βαθμούς μου.(όταν είχα καλούς) Και έρχομαι στο 2014 μένω έγκυος για 1η φορά. Δεν είχα ιδέα από εγκυμοσύνες. Δεν είχα δει ποτέ μου έγκυο από κοντά. Μόνο στην τηλεόραση και σε περιοδικά. Η ''μητέρα'' μου όχι μόνο δεν χάρηκε αλλά κανόνιζε να κάνω έκτρωση με τον τότε γιατρό μου. Φυσικά κράτησα την κόρη μου. Πέρασα μια εγκυμοσύνη σαν ορφανή. Μισή φορά δεν με ρώτησε αν κλωτσάει η μπέμπα ή αν είμαι καλά. Μια φορά τόλμησα να της πω ότι πονάω και η απάντηση της ήταν ''έτσι είναι οι εγκυμοσύνες''. Έκτοτε δεν της ξαναμίλησα. Ο μπαμπάς μου απαθής εξίσου. Όταν γέννησα την ένοιαζε μόνο να μεγαλώσει αυτή το μωρό. Ένιωθα το πειραματόζωο της. Με τα χρόνια οι σχέσεις μας έγιναν τυπικές. Φτάνω στο σήμερα 5,5 χρόνια μετά και πλέον έχω άλλα 2 παιδάκια. Φυσικά και έχω επισκεφθεί ψυχολόγους κατά καιρούς. Το συμπέρασμα μου είναι ότι πρέπει να γίνω εγώ γονέας του εαυτού μου. Πίστεψε με η ζωή με τα παιδιά είναι γεμάτη προκλήσεις. Κουβαλάμε όλοι μας τα τραύματα μας και καλούμαστε να μην τα μεταφέρουμε στις νέες ψυχές. Όχι ξύλο όχι τιμωρίες. Έχουμε γαλουχηθεί μέσα στα ''σκατά'' και τώρα πρέπει να βγούμε από αυτά. Όλο αυτό είναι εξουθενωτικό από μόνο του. Αν η ''μητέρα'' μου είχε καταφέρει να με αγαπήσει η ζωή μου ίσως ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα. Δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή. Η πρόκληση θα είναι πάντα εκεί. Θέλει ''αρχίδια'' όχι για να τα αγαπήσεις. Ενώ δεν θα έχετε ίδιο DNA. Θέλει κότσια για να δεις πέρα από το προφανές. Είναι άλλοι άνθρωποι. Δεν είναι εμείς. Φυσικά ο πρώτος δεσμός του ανθρώπου είναι μέσα από την κοιλιά της μητέρας του. Όμως αυτό από μόνο του δεν είναι εισιτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας. Πυξίδα είναι τα ίδια τα παιδιά. Πυξίδα είναι η καρδιά. Και φυσικά η συμπόνια. Συγγνώμη για το ογκώδες κείμενο. Προσπαθώ να πω ότι κανένα γενετικό υλικό δεν είναι οδηγός του τι θα συμβεί στην σχέση με το παιδί μας. Σημασία δεν έχει αν τα γεννάμε και πως αν τα θηλάζουμε ή όχι. Σημασία έχει αν μπορούμε να δούμε πίσω από το προφανές. Αν μπορούμε να δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Αν δεν είχα γίνει μητέρα θα μισούσα ακόμα τον εαυτό μου. Ίσως να μην ζούσα κιόλας. Η γονεικότητα για μένα θεωρώ ότι με έβγαλε στο φως. Δειλά δειλά αγαπώ τους ανθρώπους. Και προσπαθώ να τους καταλαβαίνω. Και πλέον δεν δείχνω ανοχή στην κακοποίηση ή τον εξευτελισμό. Και πες πως έχει τα μάτια σου ή τα μαλλιά σου. Και; Αν δεν μπορείς να δεις με τα μάτια της καρδιάς δεν θα μάθει να αγαπάει ποτέ τον εαυτό του. 

 

(Α και σε όλους τους γιατρούς που με πήγαινε μικρή και ρωτούσαν για ιστορικό απαντούσε πάντα ψέμματα όχι σε όλα. Όταν μεγάλωσα και έλεγα είμαι υιοθετημένη δεν ξέρω ιστορικό δαγκωνότανε και σταμάτησε να έρχεται μετά.)

[Mary H]

Just now, boukitsa123 είπε:

@Thia1985 Γλυκό μου κορίτσι καλημέρα θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σου. Εγώ είμαι υιοθετημένη. Η ''μητέρα'' μου δεν γέννησε ποτέ δικό της παιδί. Δεν ξέρει ούτε για υπερήχους ούτε για εξετάσεις ούτε για διαβήτη κύησης ούτε για θηλασμό ούτε για νεογνικό ίκτερο. Γενικά δεν ξέρει τίποτα από παιδιά πριν τα 4 χρόνια(τότε με υιοθέτησαν). Οι σχέσεις μας ακόμα και σήμερα 24 χρόνια μετά την έλευση μου στην οικογένεια της είναι τραγικές. Είναι τραγικές γιατί θεωρώ ότι δεν με αγάπησε ποτέ και πάντα με έβλεπε σαν ''ξένο σώμα''. Πάντα με αντιμετώπιζε σαν να με έχει άχτι. 'Ήθελε πάντα να με πατρονάρει και να έχει τον πλήρη έλεγχο στην ζωή μου. Εγώ ήμουν ένα παιδί που το προετοίμαζαν από το κέντρο βρεφών ότι θα έρθουν οι ''γονείς'' σου να σε πάρουν στο σπίτι σας. Όπως καταλαβαίνεις τους είχα ''Θεούς''. Φυσικά όσο τα χρόνια κυλούσαν από ένα κοινωνικό παιδί κλείστηκα στον εαυτό μου έγινα μισάνθρωπος και έφτασα πολλές φορές στην σκέψη του να δώσω τέλος στην ζωή μου. Μισούσα τον εαυτό μου γιατί δεν ήξερα που μοιάζω. Στην πραγματικότητα ήθελα να νιώθω αποδεκτή και να μεγαλώνω σε ένα συμπονετικό περιβάλλον και όχι μέσα στον αυταρχισμό που εγώ έζησα. Έπρεπε να είμαι πάντα καθώς πρέπει δεν επιτρεπόταν να κάνω λάθος. Και αν έκανα φυσικά με υποτιμούσαν και με απέρριπταν. Το 2010 αποφασίζω να αναζητήσω τους βιολογικούς μου γονείς. Ήθελα να ξέρω σε ποιον μοιάζω. Ήθελα να μάθω για το πως συνελήφθη. Με λύπη μου έμαθα ότι η σύλληψη μου δεν ήταν από έρωτα αλλά καθαρά τυχαίο γεγονός εκσπερμάτωσης. Για 1 χρόνο ήμουν ένας ζωντανός νεκρός. Πέρασα όλο το 2011 κλεισμένη στο υπνοδωμάτιο μου. Δεν έβγαινα και δεν κοιμόμουν καλά. Έβαλα κιλά. Να σημειώσω ότι παραλίγο να πεθάνω σαν βρέφος γιατί ήμουν παρατημένη σε έναν στάβλο μέσα στα κακά και ατάιστη για πολλές ώρες. Άκουσαν κάποιοι ένα βρέφος να ουρλιάζει και η κοινωνική υπηρεσία ήρθε και με ''έσωσε''. Στην έκθεση έγραφαν ''υποσιτισμένη και σε συνθήκες κακής υγιεινής''. Έμεινα 4 χρόνια στο κέντρο βρεφών. Τα θεμελιώδη χρόνια ενός παιδιού τα πέρασα μαζί με άλλα παιδιά και με εναλλασσόμενους φροντιστές. Η θετή μου μητέρα δεν ήταν ποτέ υποστηρικτική μαζί μου. Δεν μου είχε πει ξεκάθαρα ότι θα μου έρθει περίοδος. Στα 14 και κάτι βλέπω αίμα στο εσώρουχο και μου ήρθε εγκεφαλικό. Ρώτησα τις συμμαθήτριες μου και μου είπαν ότι ήταν περίοδος. Και μου έδωσαν τις πρώτες μου σερβιέτες. Η μητέρα μου στα ''λούκια'' μου και στις απόπειρες να δώσω τέλος στην ζωή μου έριχνε την μπάλα στο βιολογικό μου υλικό και ότι αυτό ευθυνόταν για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις. Η αλήθεια είναι ότι και έτσι να ήταν εκείνη ήταν απούσα. Δεν με στήριξε ποτέ. Με είχε μόνο για βιτρίνα και να κορδώνεται για τους βαθμούς μου.(όταν είχα καλούς) Και έρχομαι στο 2014 μένω έγκυος για 1η φορά. Δεν είχα ιδέα από εγκυμοσύνες. Δεν είχα δει ποτέ μου έγκυο από κοντά. Μόνο στην τηλεόραση και σε περιοδικά. Η ''μητέρα'' μου όχι μόνο δεν χάρηκε αλλά κανόνιζε να κάνω έκτρωση με τον τότε γιατρό μου. Φυσικά κράτησα την κόρη μου. Πέρασα μια εγκυμοσύνη σαν ορφανή. Μισή φορά δεν με ρώτησε αν κλωτσάει η μπέμπα ή αν είμαι καλά. Μια φορά τόλμησα να της πω ότι πονάω και η απάντηση της ήταν ''έτσι είναι οι εγκυμοσύνες''. Έκτοτε δεν της ξαναμίλησα. Ο μπαμπάς μου απαθής εξίσου. Όταν γέννησα την ένοιαζε μόνο να μεγαλώσει αυτή το μωρό. Ένιωθα το πειραματόζωο της. Με τα χρόνια οι σχέσεις μας έγιναν τυπικές. Φτάνω στο σήμερα 5,5 χρόνια μετά και πλέον έχω άλλα 2 παιδάκια. Φυσικά και έχω επισκεφθεί ψυχολόγους κατά καιρούς. Το συμπέρασμα μου είναι ότι πρέπει να γίνω εγώ γονέας του εαυτού μου. Πίστεψε με η ζωή με τα παιδιά είναι γεμάτη προκλήσεις. Κουβαλάμε όλοι μας τα τραύματα μας και καλούμαστε να μην τα μεταφέρουμε στις νέες ψυχές. Όχι ξύλο όχι τιμωρίες. Έχουμε γαλουχηθεί μέσα στα ''σκατά'' και τώρα πρέπει να βγούμε από αυτά. Όλο αυτό είναι εξουθενωτικό από μόνο του. Αν η ''μητέρα'' μου είχε καταφέρει να με αγαπήσει η ζωή μου ίσως ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα. Δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή. Η πρόκληση θα είναι πάντα εκεί. Θέλει ''αρχίδια'' όχι για να τα αγαπήσεις. Ενώ δεν θα έχετε ίδιο DNA. Θέλει κότσια για να δεις πέρα από το προφανές. Είναι άλλοι άνθρωποι. Δεν είναι εμείς. Φυσικά ο πρώτος δεσμός του ανθρώπου είναι μέσα από την κοιλιά της μητέρας του. Όμως αυτό από μόνο του δεν είναι εισιτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας. Πυξίδα είναι τα ίδια τα παιδιά. Πυξίδα είναι η καρδιά. Και φυσικά η συμπόνια. Συγγνώμη για το ογκώδες κείμενο. Προσπαθώ να πω ότι κανένα γενετικό υλικό δεν είναι οδηγός του τι θα συμβεί στην σχέση με το παιδί μας. Σημασία δεν έχει αν τα γεννάμε και πως αν τα θηλάζουμε ή όχι. Σημασία έχει αν μπορούμε να δούμε πίσω από το προφανές. Αν μπορούμε να δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Αν δεν είχα γίνει μητέρα θα μισούσα ακόμα τον εαυτό μου. Ίσως να μην ζούσα κιόλας. Η γονεικότητα για μένα θεωρώ ότι με έβγαλε στο φως. Δειλά δειλά αγαπώ τους ανθρώπους. Και προσπαθώ να τους καταλαβαίνω. Και πλέον δεν δείχνω ανοχή στην κακοποίηση ή τον εξευτελισμό. Και πες πως έχει τα μάτια σου ή τα μαλλιά σου. Και; Αν δεν μπορείς να δεις με τα μάτια της καρδιάς δεν θα μάθει να αγαπάει ποτέ τον εαυτό του. 

 

(Α και σε όλους τους γιατρούς που με πήγαινε μικρή και ρωτούσαν για ιστορικό απαντούσε πάντα ψέμματα όχι σε όλα. Όταν μεγάλωσα και έλεγα είμαι υιοθετημένη δεν ξέρω ιστορικό δαγκωνότανε και σταμάτησε να έρχεται μετά.)

Καρδούλα μου τι έχεις ζήσει τι έχεις περάσει! Απόρριψη απ τη βιολογική απόρριψη απ τη θετή! Αν είναι δυνατόν. Αν δεν εμενα έγκυος είχα σκεφτεί να στραφώ στην υιοθεσία παιδιού στην ηλικία που σε πήραν κ φυσικα θα του δίναμε όλη την αγαπη που δεν έχει πάρει μέχρι τώρα. Η θετή σου μητέρα από δω κ μπρος θα ζει με τς φάντασματα της όμως Εσυ ζεις ήδη με την αγαπη των παιδιών κ του συντρόφου σου! Η ιστορία σου είναι μαθημα ζωής για όλες μας. Από δω και μπρος ευχομαι να βρεις επιτέλους γαληνηγαλήνη

[Τουτουνι]

πρίν από 35 λεπτά , boukitsa123 είπε:

@Thia1985 Γλυκό μου κορίτσι καλημέρα θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σου. Εγώ είμαι υιοθετημένη. Η ''μητέρα'' μου δεν γέννησε ποτέ δικό της παιδί. Δεν ξέρει ούτε για υπερήχους ούτε για εξετάσεις ούτε για διαβήτη κύησης ούτε για θηλασμό ούτε για νεογνικό ίκτερο. Γενικά δεν ξέρει τίποτα από παιδιά πριν τα 4 χρόνια(τότε με υιοθέτησαν). Οι σχέσεις μας ακόμα και σήμερα 24 χρόνια μετά την έλευση μου στην οικογένεια της είναι τραγικές. Είναι τραγικές γιατί θεωρώ ότι δεν με αγάπησε ποτέ και πάντα με έβλεπε σαν ''ξένο σώμα''. Πάντα με αντιμετώπιζε σαν να με έχει άχτι. 'Ήθελε πάντα να με πατρονάρει και να έχει τον πλήρη έλεγχο στην ζωή μου. Εγώ ήμουν ένα παιδί που το προετοίμαζαν από το κέντρο βρεφών ότι θα έρθουν οι ''γονείς'' σου να σε πάρουν στο σπίτι σας. Όπως καταλαβαίνεις τους είχα ''Θεούς''. Φυσικά όσο τα χρόνια κυλούσαν από ένα κοινωνικό παιδί κλείστηκα στον εαυτό μου έγινα μισάνθρωπος και έφτασα πολλές φορές στην σκέψη του να δώσω τέλος στην ζωή μου. Μισούσα τον εαυτό μου γιατί δεν ήξερα που μοιάζω. Στην πραγματικότητα ήθελα να νιώθω αποδεκτή και να μεγαλώνω σε ένα συμπονετικό περιβάλλον και όχι μέσα στον αυταρχισμό που εγώ έζησα. Έπρεπε να είμαι πάντα καθώς πρέπει δεν επιτρεπόταν να κάνω λάθος. Και αν έκανα φυσικά με υποτιμούσαν και με απέρριπταν. Το 2010 αποφασίζω να αναζητήσω τους βιολογικούς μου γονείς. Ήθελα να ξέρω σε ποιον μοιάζω. Ήθελα να μάθω για το πως συνελήφθη. Με λύπη μου έμαθα ότι η σύλληψη μου δεν ήταν από έρωτα αλλά καθαρά τυχαίο γεγονός εκσπερμάτωσης. Για 1 χρόνο ήμουν ένας ζωντανός νεκρός. Πέρασα όλο το 2011 κλεισμένη στο υπνοδωμάτιο μου. Δεν έβγαινα και δεν κοιμόμουν καλά. Έβαλα κιλά. Να σημειώσω ότι παραλίγο να πεθάνω σαν βρέφος γιατί ήμουν παρατημένη σε έναν στάβλο μέσα στα κακά και ατάιστη για πολλές ώρες. Άκουσαν κάποιοι ένα βρέφος να ουρλιάζει και η κοινωνική υπηρεσία ήρθε και με ''έσωσε''. Στην έκθεση έγραφαν ''υποσιτισμένη και σε συνθήκες κακής υγιεινής''. Έμεινα 4 χρόνια στο κέντρο βρεφών. Τα θεμελιώδη χρόνια ενός παιδιού τα πέρασα μαζί με άλλα παιδιά και με εναλλασσόμενους φροντιστές. Η θετή μου μητέρα δεν ήταν ποτέ υποστηρικτική μαζί μου. Δεν μου είχε πει ξεκάθαρα ότι θα μου έρθει περίοδος. Στα 14 και κάτι βλέπω αίμα στο εσώρουχο και μου ήρθε εγκεφαλικό. Ρώτησα τις συμμαθήτριες μου και μου είπαν ότι ήταν περίοδος. Και μου έδωσαν τις πρώτες μου σερβιέτες. Η μητέρα μου στα ''λούκια'' μου και στις απόπειρες να δώσω τέλος στην ζωή μου έριχνε την μπάλα στο βιολογικό μου υλικό και ότι αυτό ευθυνόταν για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις. Η αλήθεια είναι ότι και έτσι να ήταν εκείνη ήταν απούσα. Δεν με στήριξε ποτέ. Με είχε μόνο για βιτρίνα και να κορδώνεται για τους βαθμούς μου.(όταν είχα καλούς) Και έρχομαι στο 2014 μένω έγκυος για 1η φορά. Δεν είχα ιδέα από εγκυμοσύνες. Δεν είχα δει ποτέ μου έγκυο από κοντά. Μόνο στην τηλεόραση και σε περιοδικά. Η ''μητέρα'' μου όχι μόνο δεν χάρηκε αλλά κανόνιζε να κάνω έκτρωση με τον τότε γιατρό μου. Φυσικά κράτησα την κόρη μου. Πέρασα μια εγκυμοσύνη σαν ορφανή. Μισή φορά δεν με ρώτησε αν κλωτσάει η μπέμπα ή αν είμαι καλά. Μια φορά τόλμησα να της πω ότι πονάω και η απάντηση της ήταν ''έτσι είναι οι εγκυμοσύνες''. Έκτοτε δεν της ξαναμίλησα. Ο μπαμπάς μου απαθής εξίσου. Όταν γέννησα την ένοιαζε μόνο να μεγαλώσει αυτή το μωρό. Ένιωθα το πειραματόζωο της. Με τα χρόνια οι σχέσεις μας έγιναν τυπικές. Φτάνω στο σήμερα 5,5 χρόνια μετά και πλέον έχω άλλα 2 παιδάκια. Φυσικά και έχω επισκεφθεί ψυχολόγους κατά καιρούς. Το συμπέρασμα μου είναι ότι πρέπει να γίνω εγώ γονέας του εαυτού μου. Πίστεψε με η ζωή με τα παιδιά είναι γεμάτη προκλήσεις. Κουβαλάμε όλοι μας τα τραύματα μας και καλούμαστε να μην τα μεταφέρουμε στις νέες ψυχές. Όχι ξύλο όχι τιμωρίες. Έχουμε γαλουχηθεί μέσα στα ''σκατά'' και τώρα πρέπει να βγούμε από αυτά. Όλο αυτό είναι εξουθενωτικό από μόνο του. Αν η ''μητέρα'' μου είχε καταφέρει να με αγαπήσει η ζωή μου ίσως ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα. Δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή. Η πρόκληση θα είναι πάντα εκεί. Θέλει ''αρχίδια'' όχι για να τα αγαπήσεις. Ενώ δεν θα έχετε ίδιο DNA. Θέλει κότσια για να δεις πέρα από το προφανές. Είναι άλλοι άνθρωποι. Δεν είναι εμείς. Φυσικά ο πρώτος δεσμός του ανθρώπου είναι μέσα από την κοιλιά της μητέρας του. Όμως αυτό από μόνο του δεν είναι εισιτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας. Πυξίδα είναι τα ίδια τα παιδιά. Πυξίδα είναι η καρδιά. Και φυσικά η συμπόνια. Συγγνώμη για το ογκώδες κείμενο. Προσπαθώ να πω ότι κανένα γενετικό υλικό δεν είναι οδηγός του τι θα συμβεί στην σχέση με το παιδί μας. Σημασία δεν έχει αν τα γεννάμε και πως αν τα θηλάζουμε ή όχι. Σημασία έχει αν μπορούμε να δούμε πίσω από το προφανές. Αν μπορούμε να δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Αν δεν είχα γίνει μητέρα θα μισούσα ακόμα τον εαυτό μου. Ίσως να μην ζούσα κιόλας. Η γονεικότητα για μένα θεωρώ ότι με έβγαλε στο φως. Δειλά δειλά αγαπώ τους ανθρώπους. Και προσπαθώ να τους καταλαβαίνω. Και πλέον δεν δείχνω ανοχή στην κακοποίηση ή τον εξευτελισμό. Και πες πως έχει τα μάτια σου ή τα μαλλιά σου. Και; Αν δεν μπορείς να δεις με τα μάτια της καρδιάς δεν θα μάθει να αγαπάει ποτέ τον εαυτό του. 

 

(Α και σε όλους τους γιατρούς που με πήγαινε μικρή και ρωτούσαν για ιστορικό απαντούσε πάντα ψέμματα όχι σε όλα. Όταν μεγάλωσα και έλεγα είμαι υιοθετημένη δεν ξέρω ιστορικό δαγκωνότανε και σταμάτησε να έρχεται μετά.)

Ειλικρινά δεν έχω λόγια!!! Φυσικά και συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που λες!!! Σου αξίζει από μεριάς μου ένα τεράστιο μπράβο για ότι πέρασες και τελικά ξεπέρασες!  Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και είναι σίγουρη ότι είσαι μια υπέροχη μανουλα που δινεις και θα δίνεις στα παιδάκια σου όλη την αγάπη που στερήθηκες!!!!

[Mary H]

Just now, Sofoulis είπε:

Ειλικρινά δεν έχω λόγια!!! Φυσικά και συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που λες!!! Σου αξίζει από μεριάς μου ένα τεράστιο μπράβο για ότι πέρασες και τελικά ξεπέρασες!  Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και είναι σίγουρη ότι είσαι μια υπέροχη μανουλα που δινεις και θα δίνεις στα παιδάκια σου όλη την αγάπη που στερήθηκες!!!!

Θυμώνω γιατί στην Ελλάδα η υιοθεσία από ιδρύματα γίνεται δήθεν με πολύ αυστηρά κριτήρια πραγμα πολύ αποτρεπτικό για όσους θέλουν να καταφύγουν σ αυτή τη λύση. Και τελικά τα ταλαίπωρα παιδάκια τα δίνουν σε ασταθείς ανισορροπες  ναρκισσιστικες υποψήφιες μητέρες που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μέσο προβολής των δικών τους συμπλεγμάτων κ βιωμάτων- η ιστορία της φίλης μας δυστυχώς δεν είναι η μόνη.

[Τουτουνι]

Just now, Mary H είπε:

Θυμώνω γιατί στην Ελλάδα η υιοθεσία από ιδρύματα γίνεται δήθεν με πολύ αυστηρά κριτήρια πραγμα πολύ αποτρεπτικό για όσους θέλουν να καταφύγουν σ αυτή τη λύση. Και τελικά τα ταλαίπωρα παιδάκια τα δίνουν σε ασταθείς ανισορροπες  ναρκισσιστικες υποψήφιες μητέρες που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μέσο προβολής των δικών τους συμπλεγμάτων κ βιωμάτων- η ιστορία της φίλης μας δυστυχώς δεν είναι η μόνη.

Λοιπόν, έχω ένα blog και πολύ σύντομα θα θίξουμε δημόσια αυτό το θέμα με τη βοήθεια της μπουκιτσας!!! ( Να κάνει ο καθένας ότι μπορεί απ' το δικό του μετερίζι!!!)

[Mary H]

Just now, Sofoulis είπε:

Λοιπόν, έχω ένα blog και πολύ σύντομα θα θίξουμε δημόσια αυτό το θέμα με τη βοήθεια της μπουκιτσας!!! ( Να κάνει ο καθένας ότι μπορεί απ' το δικό του μετερίζι!!!)

Τελεια Σοφακι!

[island1]

1 hour ago, Mary H είπε:

Θυμώνω γιατί στην Ελλάδα η υιοθεσία από ιδρύματα γίνεται δήθεν με πολύ αυστηρά κριτήρια πραγμα πολύ αποτρεπτικό για όσους θέλουν να καταφύγουν σ αυτή τη λύση. Και τελικά τα ταλαίπωρα παιδάκια τα δίνουν σε ασταθείς ανισορροπες  ναρκισσιστικες υποψήφιες μητέρες που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μέσο προβολής των δικών τους συμπλεγμάτων κ βιωμάτων- η ιστορία της φίλης μας δυστυχώς δεν είναι η μόνη.

Τα κριτήρια καλώς είναι αυστηρά.Μακαρι να ήταν κ στη φίλη μας τοτε .Ο χρόνος είναι ανασταλτικός παράγοντας.Μακαρι να ψάχνουν δίπλα κ τριπλά που δίνονται το παιδιά.Αλλα σε πιο σύντομο διάστημα..Ωστόσο Μαίρη μου για να λεμε κ αλήθειες,αρκουμαστε σε ένα" η υιοθεσία αργεί" κ οι περισσότεροι δεν κάνουν καν αίτηση.Κι όταν αυτή γίνεται διαλέγουν παιδί.Δεν το λέω έξω από το χώρο.Εκανα 3 αιτήσεις το 2015 ( τότε γινόταν ξεχωριστα στα ιδρύματα) όταν συμπλήρωνα ηλικία με κοιτούσαν έκπληκτοι.Στα 33 υιοθεσία με ρωτούσαν.Στην πραγματικότητα είναι εσχατη λύση...Το θυμόμαστε μόνο αν κ εφ όσων έχουμε εξαντλήσει δική μας προσπάθεια με κάθε τρόπο κ φυσικά ισχύει κ για εμένα αυτο

[boukitsa123]

Just now, island1 είπε:

Τα κριτήρια καλώς είναι αυστηρά.Μακαρι να ήταν κ στη φίλη μας τοτε .Ο χρόνος είναι ανασταλτικός παράγοντας.Μακαρι να ψάχνουν δίπλα κ τριπλά που δίνονται το παιδιά.Αλλα σε πιο σύντομο διάστημα..Ωστόσο Μαίρη μου για να λεμε κ αλήθειες,αρκουμαστε σε ένα" η υιοθεσία αργεί" κ οι περισσότεροι δεν κάνουν καν αίτηση.Κι όταν αυτή γίνεται διαλέγουν παιδί.Δεν το λέω έξω από το χώρο.Εκανα 3 αιτήσεις το 2015 ( τότε γινόταν ξεχωριστα στα ιδρύματα) όταν συμπλήρωνα ηλικία με κοιτούσαν έκπληκτοι.Στα 33 υιοθεσία με ρωτούσαν.Στην πραγματικότητα είναι εσχατη λύση...Το θυμόμαστε μόνο αν κ εφ όσων έχουμε εξαντλήσει δική μας προσπάθεια με κάθε τρόπο κ φυσικά ισχύει κ για εμένα αυτο

Ακριβώς νησάκι μου οι γονείς μου έκαναν αίτηση στα 44 και 45 για να μην μείνουν άκληροι και τα φάει η εκκλησία και τελικά η "μητέρα" μου δεν με είδε ποτέ σαν παιδί της. Περισσότερο "παιχνιδάκι" με είχε. Θα μου πεις το αίμα κάνει την διαφορά; Θεωρώ πως ναι στην συγκεκριμένη γυναίκα τουλάχιστον μιας και με έχει διώξει πολλές φορές από το "σπίτι" μου λέγοντας μου να πάω "εκεί που ανήκω". Και σε κάθε ατόπημα μου ήταν εκεί να μου θυμίζει ότι τα γονίδια μου είναι ελαττωματικά και για αυτό ήμουν ανυπάκουη και είχα αυτοκτονικές τάσεις. Δώσε παπά την ευχή σου η γυναίκα Άσε που αυτές τις γονιδιακές θεωρίες τις βρίσκω καραμέλα. Λευκοί καμβάδες γεννιόμαστε και ανάλογα που θα βρεθούμε γινόμαστε αυτό που γινόμαστε. 

Άσε δε που σχολίαζε το ντύσιμο μου τα πόδια μου που ήταν ίσια τα μαλλιά μου και πάντα έκανε σύγκριση του στυλ "η Μπουκιτσα έχει ίσια πόδια όχι στραβά σαν τα δικά μου η Μπουκιτσα έχει ωραίο μαλλί όχι 2 τρίχες σαν τις δικές μου" και μπορώ να γράφω μήνες και χρόνια παραδείγματα. Το καλοκαίρι φορούσα ένα φόρεμα σε καμία περίπτωση κοντό(που και να ήταν δηλαδή γούστο μου και καπέλο μου) και μου λέει"θα σε χουφτώσει κανένας έτσι που πας έξω"

Και το χειρότερο όλων δεν μου έχει πει μισή φορά σ'αγαπώ ή χαίρομαι που σε έχω στην ζωή μου ξέρω γω. Ούτε μισή φορά. 

[island1]

Just now, boukitsa123 είπε:

Ακριβώς νησάκι μου οι γονείς μου έκαναν αίτηση στα 44 και 45 για να μην μείνουν άκληροι και τα φάει η εκκλησία και τελικά η "μητέρα" μου δεν με είδε ποτέ σαν παιδί της. Περισσότερο "παιχνιδάκι" με είχε. Θα μου πεις το αίμα κάνει την διαφορά; Θεωρώ πως ναι στην συγκεκριμένη γυναίκα τουλάχιστον μιας και με έχει διώξει πολλές φορές από το "σπίτι" μου λέγοντας μου να πάω "εκεί που ανήκω". Και σε κάθε ατόπημα μου ήταν εκεί να μου θυμίζει ότι τα γονίδια μου είναι ελαττωματικά και για αυτό ήμουν ανυπάκουη και είχα αυτοκτονικές τάσεις. Δώσε παπά την ευχή σου η γυναίκα Άσε που αυτές τις γονιδιακές θεωρίες τις βρίσκω καραμέλα. Λευκοί καμβάδες γεννιόμαστε και ανάλογα που θα βρεθούμε γινόμαστε αυτό που γινόμαστε. 

Άσε δε που σχολίαζε το ντύσιμο μου τα πόδια μου που ήταν ίσια τα μαλλιά μου και πάντα έκανε σύγκριση του στυλ "η Μπουκιτσα έχει ίσια πόδια όχι στραβά σαν τα δικά μου η Μπουκιτσα έχει ωραίο μαλλί όχι 2 τρίχες σαν τις δικές μου" και μπορώ να γράφω μήνες και χρόνια παραδείγματα. Το καλοκαίρι φορούσα ένα φόρεμα σε καμία περίπτωση κοντό(που και να ήταν δηλαδή γούστο μου και καπέλο μου) και μου λέει"θα σε χουφτώσει κανένας έτσι που πας έξω"

Και το χειρότερο όλων δεν μου έχει πει μισή φορά σ'αγαπώ ή χαίρομαι που σε έχω στην ζωή μου ξέρω γω. Ούτε μισή φορά.

Πραγματικά σε διάβαζα κ ράγισε η καρδιά μου...εδώ στη δουλειά μου που έχω να κάνω με παιδικές ψυχές προσπαθώ κι εγώ κ όλοι οι συνάδελφοι με νύχια και με δόντια να μην χαράξουμε άσχημα παιδικές ψυχές.οχι το παιδί σου.....γιατί παιδί της ήσουν κι ας μη το είδε ποτέ....όταν ήμουν έγκυος έκανα κάποια μαθήματα γονεικοτητας στη φαιναρετη μαζί με άλλα ζευγάρια.Ενα από τα μαθήματα είχε ψυχίατρο που ανάμεσα σε όλα μας ρώτησε" αγαπάτε το μωρό σας;".Είμαστε όλες στον 7 περίπου μήνα..όλες κ οι σύζυγοι απάντησαν ότι το αγάπησαν από το πρώτο λεπτό που άκουσαν καρδιά κτλ ..κι εγώ...ο άντρας μου ήταν τελευταίος...με έκπληξη τον άκουσα να λέει " δεν ξέρω..." Τον ρώτησε λοιπόν τι εννοεί.της είπε ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει αν είναι αυτό το συναίσθημα που όλοι περιγράφουν...κι πως αυτή τη στιγμή για αυτόν πρώτο ρόλο έχει η γυναίκα του κ μετά το μωρό...Ένιωσα ντροπή λύπη κτλ..και τότε άκουσα έκπληκτη την ψυχίατρο να λέει " από όλους εδώ μέσα η πιο υγιής απάντηση είναι του κυρίου....πριν γεννηθεί ένα παιδί αγαπάς την ιδέα του,αγαπάς τα όνειρα που κανείς,αγαπάς τη στιγμή που ζεις με αυτό,αγαπάς την προσδοκία σου...το παιδί το αγαπάς καθώς το ζεις...ως τότε αγαπάς την ιδέα του....για αυτό το λόγο είπε υπάρχουν δεκάδες γονείς που γέννησαν ένα μωρό κ δεν το αγάπησαν ποτέ και γονείς που δε γέννησαν κ το λάτρεψαν...προφανώς ούσα μητέρα καταλαβαίνεις τι λέω όπως και όλες εδώ που έφεραν στη ζωή ένα μωρό με εναλλακτικό τρόπο.Η μαμά σου δενπορεσε να ξεπεράσει αυτό το κομμάτι...βασικά βλέποντας πιο βαθειά τη λυπάμαι...έχασε απίστευτα μοναδικά συναισθήματα...ευτυχώς εσύ ακολουθείς άλλο δρόμο...όπως έγραψα προχτές σε μια κοπέλα εδώ ζητάμε τα παιδιά μας να μη μας μοιάζουν..δουλεύουμε να γίνουν ανώτερα από εμάς....

Πραγματικά λυπάμαι για ο,τι πέρασες.λυτρωθηκες όμως από τον τοξικό αυτό άνθρωπο με φάρμακο τη δική σου αγάπη.Να χαίρεσαι την οικογένεια σου κ να κοιτάς μόνο μπροστά....

[boukitsa123]

Just now, island1 είπε:

Πραγματικά σε διάβαζα κ ράγισε η καρδιά μου...εδώ στη δουλειά μου που έχω να κάνω με παιδικές ψυχές προσπαθώ κι εγώ κ όλοι οι συνάδελφοι με νύχια και με δόντια να μην χαράξουμε άσχημα παιδικές ψυχές.οχι το παιδί σου.....γιατί παιδί της ήσουν κι ας μη το είδε ποτέ....όταν ήμουν έγκυος έκανα κάποια μαθήματα γονεικοτητας στη φαιναρετη μαζί με άλλα ζευγάρια.Ενα από τα μαθήματα είχε ψυχίατρο που ανάμεσα σε όλα μας ρώτησε" αγαπάτε το μωρό σας;".Είμαστε όλες στον 7 περίπου μήνα..όλες κ οι σύζυγοι απάντησαν ότι το αγάπησαν από το πρώτο λεπτό που άκουσαν καρδιά κτλ ..κι εγώ...ο άντρας μου ήταν τελευταίος...με έκπληξη τον άκουσα να λέει " δεν ξέρω..." Τον ρώτησε λοιπόν τι εννοεί.της είπε ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει αν είναι αυτό το συναίσθημα που όλοι περιγράφουν...κι πως αυτή τη στιγμή για αυτόν πρώτο ρόλο έχει η γυναίκα του κ μετά το μωρό...Ένιωσα ντροπή λύπη κτλ..και τότε άκουσα έκπληκτη την ψυχίατρο να λέει " από όλους εδώ μέσα η πιο υγιής απάντηση είναι του κυρίου....πριν γεννηθεί ένα παιδί αγαπάς την ιδέα του,αγαπάς τα όνειρα που κανείς,αγαπάς τη στιγμή που ζεις με αυτό,αγαπάς την προσδοκία σου...το παιδί το αγαπάς καθώς το ζεις...ως τότε αγαπάς την ιδέα του....για αυτό το λόγο είπε υπάρχουν δεκάδες γονείς που γέννησαν ένα μωρό κ δεν το αγάπησαν ποτέ και γονείς που δε γέννησαν κ το λάτρεψαν...προφανώς ούσα μητέρα καταλαβαίνεις τι λέω όπως και όλες εδώ που έφεραν στη ζωή ένα μωρό με εναλλακτικό τρόπο.Η μαμά σου δενπορεσε να ξεπεράσει αυτό το κομμάτι...βασικά βλέποντας πιο βαθειά τη λυπάμαι...έχασε απίστευτα μοναδικά συναισθήματα...ευτυχώς εσύ ακολουθείς άλλο δρόμο...όπως έγραψα προχτές σε μια κοπέλα εδώ ζητάμε τα παιδιά μας να μη μας μοιάζουν..δουλεύουμε να γίνουν ανώτερα από εμάς....

Πραγματικά λυπάμαι για ο,τι πέρασες.λυτρωθηκες όμως από τον τοξικό αυτό άνθρωπο με φάρμακο τη δική σου αγάπη.Να χαίρεσαι την οικογένεια σου κ να κοιτάς μόνο μπροστά....

Αχ βρε νησάκι πόσο αλήθεια όσα λες προχθές πήρα κι εγώ στην φαιναρετη για υποστήριξη γιατί οι μέρες μου είναι δύσκολες. Καταλαβαίνω πως το είπε ο άντρας σου. Σου εύχομαι να τον έχεις πάντα στήριγμα δίπλα σου. Η ζωή εμένα κατάφερε να με βγάλει στο φως. Και νιώθω τυχερή για αυτό. Σαν μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω όσα δεν έζησα εγώ σαν παιδί. 

Όποιο κορίτσι θέλει να συζητήσουμε μαζί θα χαρώ να μου στείλει πμ Εύχομαι σε όλες γερά παιδάκια το 2020 και το 2021