Cafe Ivf με δωρεά ωαρίων

[Rafaelatarzan]

8 ώρες πρίν, Rallia είπε:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Μπραβο κουκλα μ για την επιμονη σ ....να σαι παβτα παντα δυνατή....με το καλο τα μωρακια σ....να ρο πιστέψεις γιατι το αξιζεις...ολες μας ςδω μεσα.....

υγ.κ εγω σε θυμάμαι...φιλακια πολλα

[Ydroxoos76]

15 ώρες πρίν, Rallia είπε:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Ραλλία μου το ποσο χάρηκα με ότι διάβασα δεν λέγεται. Εμείς τα είχαμε πει και παλαιότερα. Μπράβο κορίτσι μου βήμα βήμα και όλα θα πάνε καλά το αξίζεις..... πραγματικά χαίρομαι πολύ για σένα!!

[MaryH]

15 ώρες πρίν, Rallia είπε:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Συγχαρητηρια για την επιμονη σου, το κουραγιο κ το ομορφο αποτελεσμα! Καλο υπολοιπο κυησησ ευχομαι!

Σε θυμαμαι, τις αγωνιες κ τις απογοητευσεις σου. Ομως ο επιμενων νικα!

Αυτο με τα τελευταια στοκ εμβρυα, μου θυμιζει τα δικα μου. Ετσι κ εγω τα καταφερα, με τα τελευταια της καταψυξησ, που νομιζα οτι ηταν κ ληγμενα, χαχα!

[pocm]

On 3/7/2021 at 2:08 ΠΜ, Rallia είπε:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Όλα θα πάνε τέλεια αυτό να σκέφτεσαι. Όταν διαβάζω θετικά παίρνω θάρρος. 

[Andri M]

On 7/3/2021 at 2:08 AM, Rallia said:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Πόσο περιεκτικό και συγκινητικό ήταν αυτό το ποστ...Χάρηκα πάρα πολύ με τα νέα σου! Έχεις ήδη περάσει ένα ορόσημο, αυτό της αυχενικής, και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, οι υπόλοιπες εβδομάδες να κυλήσουν ήρεμα και να έρθει η ώρα που θα πάρεις τα μικρά σου αστεράκια στη ζεστή σου αγκαλιά!

 

[pocm]

Μήπως κάποια κοπέλα που έχει πάει στο ΙΑΣΩ μπορεί να μου πει πόση αναμονή έχει. Παίζει ρόλο με ποιο γιατρό είσαι

[Troia]

1 ώρα πρίν, pocm είπε:

Μήπως κάποια κοπέλα που έχει πάει στο ΙΑΣΩ μπορεί να μου πει πόση αναμονή έχει. Παίζει ρόλο με ποιο γιατρό είσαι

@natassaki2006

[natassaki2006]

1 ώρα πρίν, Troia είπε:

@natassaki2006

Παρούσα!!!

Στην Πρώτη δοτρια 3μηνες στη 2η ένα μήνα...μου είχαν πει το ανώτερο 3 μήνες...Δεν είναι θέμα γιατρού Όχι...

[masra solena73]

On 3/7/2021 at 2:08 ΠΜ, Rallia είπε:

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του καφε! Μπαίνω στην παρέα σας και πάλι μετά απο 1 περίπου χρόνο (μπορεί και περισσότερο έχω χάσει το μέτρημα).. Γενικά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα χρόνια προσπάθησα, πόσες φυσικές συλλήψεις, εξωσωματικές, υστεροσκοπήσεις, σαλπιγγογραφίες, εξετάσεις, σχήματα θεραπειών, βιταμινών, αλλαγές στη διατροφή μου, στις συνήθειες μου, στη ζωή μου, πόσους γιατρούς συνάντησα, πόσες φορές έπεσα στα πατώματα, πόσες ξανασηκώθηκα, πόσες αποφάσισα αυτό ήταν, τέλος, και πόσες είπα άλλη μία, πάμε άλλη μία και ότι βγει. Και βγήκε. Νομίζω δηλαδή οτι βγήκε. Εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι που γεμίζει κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνάει. Κλείνω τα 46 την άλλη εβδομάδα. Αυτό το ξέρω - το μέτρημα στα χρόνια μου δε χάνεται ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά, για πρώτη μου φορά, δυο μωράκια μείναν στην κοιλιά μου. Χθες κάναμε την πολυαναμενόμενη αυχενική. Άκουσα πάλι τις καρδιές τους. Κλαίω απο χαρά. Και απο ευγνωμοσύνη. Και απο αγωνία, φόβο. Τι θα γίνει μετά; Θα πάνε όλα καλά; Θα είναι τελειόμηνη; Θα τα πάρω στην αγκαλιά μου; Αγνωστο. Δεν ορίζω τίποτα. Ευχομαι μόνο, εχω την αγκαλιά μου ανοιχτή αλλα δεν ορίζω τίποτα. Αυτό μου έμαθε αυτη η διαδικασία. Θα ήθελα να σας πω, όσο πιο σύντομα μπορώ,  πως εφτασα εδώ. Ανήκα εξ'αρχης στην κατηγορία "ανεξήγητη υπογονιμότητα". Όλα πάντα καλά, περιβάλλον μήτρας τζάμι, πάχος ενδομητρίου σουπερ, ωάρια, βλαστοκυστες, εμφύτευση, και μετά μια χοριακούλα τοση δα που ανεβαινε κουτσαίνοντας και μετά καταποντιζόταν. Και άντε πάλι απ'την αρχη. Μετά βέβαια απο χρόνια επαψε να είναι ανεξήγητη. Μετά φταίγαν τα γερασμένα μου ωαρια. Το ενδομήτριο που αρχισε να λεπταίνει. Αποφάσισα να πάω σε δανεικά. Ο γιατρός που επέλεξα ήταν ο Τσιρι..της. Ήμουν διαβασμένη εκ των προτέρων πως δεν θα μου χαιδευε τα αυτιά. Το διαπίστωσα και απο πρώτο χέρι. Η εμπειρία μου με λίγα λόγια: Πήρα ο,τι δεσμευτηκε να μου δώσει στο πρώτο ραντεβού. 9-10 ωάρια, 4-6 βλαστοκύστες. Πήρα 6 βλαστοκύστες. Όπως πάντα, οι πρώτες δύο είχαν εμφύτευση που κατέληξε σε βιοχημική. Σοκ. Ζήτησα εξηγήσεις, ζήτησα να προχωρήσουμε σε ο,τι μου είχε απομείνει απο τις ελάχιστες εξετάσεις που δεν είχα κάνει ως τοτε, έψαχνα κάτι να δικαιολογήσει την αποτυχία. Ο Τσιρ.. επέμενε οτι οι βλαστοκύστες είναι άριστες, οτι κάθε επιπλέον εξέταση θα ήταν χάσιμο χρόνου και χρημάτων και πως απλά η εξήγηση καμμιά φορά έχει να κάνει καθαρά με την τύχη, με τη χρονική στιγμή. Προχώρησα στη δευτερη εμβρυομεταφορά λοιπόν. Πάλι εμφύτευση. Πάλι βιοχημική. Πλέον ήμουν απαρηγόρητη. Κατόπιν πίεσης δικής μου αυτη τη φορά θέλησα να τα εξαντλήσω όλα. Προχώρησα σε εξετάσεις κατακερματισμού, fish, και σε μία τελευταία υστεροσκόπηση που ο Τσιρ.. εκανε με το ζόρι σχεδον, λέγοντας μου οτι δεν θα με ωφελήσει σε τίποτα. Με παρεπεμψε επίσης σε ειδικό φαρμακολόγο οπου προχωρησα σε πολύ εξειδικευμένες εξετάσεις και στη συνέχεια ξεκίνησα σχήμα θεραπείας βιταμινών. Λίγο μετά την εναρξη της θεραπείας και αφού είχα και κάπως δυσοιωνα νεα απο τα αποτελέσματα του κατακερματισμού - ένα σχετικά υψηλό ποσοστό που συμφωνα με τον Τσ...τη δεν επαιζε σπουδαιο ρόλο και δεν δικαιολογούσε την αποτυχία, αποφάσισα να σταματήσω τις προσπάθειες. Δεν ήθελα να συνεχίσω με καμμία θεραπεία. Είπα τελος. Δεν ηθελα να μπεί ουτε ο αντρας μου στη διαδικασία βιταμινών, νέα λήψη σπέρματος, αναμονή, μικρογονιμοποιηση, κτλ κτλ. Είχα κουραστεί.. Είχα 2 εμβρυα στοκ στην καταψυξη  που ειτε θα κατεστρεφα είτε θα μετεφερα πάλι χωρις καμμία ελπίδα αφου τιποτα δεν είχε αλλάξει. Τα μετεφερα σχεδον ενα χρόνο μετα, σε φάση αποχαιρετισμού σχεδον. Το ενδομήτριο οριακό για εμβρυομεταφορά, νομιζω λίγο πάνω απο 7 μπορει και ούτε καν. Ο Τσιρ..της να επιμενει, εμπιστευσου το σώμα σου και τα εμβρυα, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, τον τελευταιο λογο δεν τον έχουμε ποτε εμείς. Οι μέρες που ακολουθησαν την εμβρυομεταφορά ήταν για πρώτη φορά ενα απολυτο μηδεν σχετικά με συμπτώματα. Για αίμα εμφυτευσης ουτε λόγος. Στήθος ζελέ, ουτε υποψία πόνου. Ουτε μισή σουβλιά, ετσι να ελπίζω κάτι. Σε όλες τις προηγουμενες προσπάθειες δεν προλάβαινα να μετράω συμπτώματα. Για να μην έχω αγωνία, ο Τσιρ.. μου είπε να κάνω χοριακή την 8η μέρα. Ξύπνησα το πρωι, πριν πάω κατούρησα (για πρώτη μου φορά) σε ενα τεστ για να πάρω την κρυαδα. Η γραμμούλα ήταν σοκ. Και η χοριακή που ακολουθησε επίσης. Και απο τότε προχωράω με το μικρό μου καλαθι όπως σας είπα και πιο πάνω και σκέφτομαι οτι πραγματικά, ενα μεγάλο κομμάτι των προσπαθειών μας, ίσως το πιο μεγάλο αφορά σε ένα πεδίο που η επιστήμη δεν μπορεί και ίσως ποτε δεν θα μπορεσει ούτε να ορισει ούτε να ελέγξει. Εμπιστευτηκα τον Τσ..τη στο κομμάτι που μπορούσε να ελέγξει. Το εμβρυολογικό του, τις μαίες, τις κοπέλες στη γραμματεία του. Ολοι τους με ειλικρινεια  και διάθεση να είναι εκεί για μένα, να απαντησουν αμεσα σε μεηλ, τηλεφωνα, να βοηθησουν.  Τους ευχαριστω. Αυτο που νομιζω διαφοροποιει αυτο το κεντρο απο ολα τα υπολοιπα είναι η προσωπικοτητα, η ικανότητα και το ταλέντο του γιατρού και ο απόλυτος ελεγχος ολης της διαδικασίας απο τον ίδιο. Δε λέω πως δεν "στραβωσα" πολλές φορες. Οτι δεν εκλαψα φευγοντας απο κει.  Αλλα νομιζω πως παντα καταλήγω στο ιδιο συμπέρασμα. Δεν ειναι παντοδυναμοι Θεοι οι γιατροι. Δεν τα γνωριζουν όλα. Ασε που οι Θεοι στην τελική δεν δίνουν και καμμια εξηγηση. Αλλοτε παίρνουν, αλλοτε δίνουν, και σιγα να μη σου δωσουν και το λόγο γιατι. Τουλαχιστον η επιστημη οτι απαντήσεις εχει θα στις δωσει. Εσυ αποφασιζεις να εμπιστευτείς ή οχι. Κοριτσια μου καλη επιτυχία σε όλες μας μεσα απο την καρδιά μου. Σας φιλώ, σας στελνω μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστω για την συμπαρασταση, το θάρρος, το κουραγιο που μου δωσατε κάποτε και δίνετε η μία στην άλλη, είσαστε, είμαστε πολύ, πολύ δυνατές!

Να πάνε όλα καλά σου εύχομαι, 47 χρ με δέκα χρόνια προσπαθειών κ πολλά κοινά στην ιστορία μας, επίσης σε εγκυμοσύνη με το τελευταίο έμβρυο...

[Neverislate]

6 ώρες πρίν, masra solena73 είπε:

Να πάνε όλα καλά σου εύχομαι, 47 χρ με δέκα χρόνια προσπαθειών κ πολλά κοινά στην ιστορία μας, επίσης σε εγκυμοσύνη με το τελευταίο έμβρυο...

Αχ κοριτσια μου 10 χρονια εκλεισα και εγω απο μοναδα σε μοναδα μακαρι να σταθω και εγω τυχερη εστω και τωρα.......

Μπραβο που ειστε δυνατες 

[pocm]

On 7/7/2021 at 11:18 ΠΜ, masra solena73 είπε:

Να πάνε όλα καλά σου εύχομαι, 47 χρ με δέκα χρόνια προσπαθειών κ πολλά κοινά στην ιστορία μας, επίσης σε εγκυμοσύνη με το τελευταίο έμβρυο...

Κορίτσια μου 10 χρόνια!!! Πραγματικά είναι δύσκολος δρόμος μας. Εγώ είμαι στα 6. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη 

On 6/7/2021 at 6:55 ΜΜ, natassaki2006 είπε:

Παρούσα!!!

Στην Πρώτη δοτρια 3μηνες στη 2η ένα μήνα...μου είχαν πει το ανώτερο 3 μήνες...Δεν είναι θέμα γιατρού Όχι...

Ευχαριστώ Νατασάκι. Πραγματικά το κέντρο επικοινώνησε μαζί μου ακριβώς στο χρονικό διάστημα που μου είχαν πει. Βάζω ένα + στο ΙΑΣΩ διότι μ'αρεσει που δε χρειάζεται να τους κυνηγάω.  

[flashdance]

Πρόσφατα έκανα πάλι την εξέταση της ΑΜΗ, ετών 41 με πολλές ωοληψιες και δύο εμβρυομεταφορες, και ήταν πολύ κακή. Μου το επιβεβαιωσε ο γιατρός: είμαι σε βαθιά κλιμακτηριο και μπορεί σε έξι μήνες να σταματήσει τελείως η περίοδος. Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη γιατί το πιθανότερο είναι να μην κρατήσω ποτέ στην αγκαλιά μου το μωρό μου... Σκέφτομαι ότι η μόνη λύση είναι με δανεικά γιατί δεν έχω πολύ χρόνο...

[Zzeezze]

. 

[Neverislate]

3 ώρες πρίν, flashdance είπε:

Πρόσφατα έκανα πάλι την εξέταση της ΑΜΗ, ετών 41 με πολλές ωοληψιες και δύο εμβρυομεταφορες, και ήταν πολύ κακή. Μου το επιβεβαιωσε ο γιατρός: είμαι σε βαθιά κλιμακτηριο και μπορεί σε έξι μήνες να σταματήσει τελείως η περίοδος. Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη γιατί το πιθανότερο είναι να μην κρατήσω ποτέ στην αγκαλιά μου το μωρό μου... Σκέφτομαι ότι η μόνη λύση είναι με δανεικά γιατί δεν έχω πολύ χρόνο...

Ποσο κακη?τροπος του λεγειν εδω κοριτσια με μηδεν αμη τα καταφεραν εχε πιστη σε εσενα  ενα θελουμε 

Καλη δυναμη 

[Zzeezze]

On 23/6/2018 at 1:20 ΜΜ, NINA78 είπε:

Κοριτσια Καλημερα.Ευχομαι να ειστε ολες καλα.Συγνωμη που δεν απαντω σε αυτα τα τελευταια μηνυματα προσωπικα σε εκεινες που προκαλεσαν αναστατωση.Βιωνω το πενθος μου,αυτη την περιοδο και προσπαθω να αναλαβω και εγω και ο ανδρας μου για να συνεχισουμε.Ισως τελικα ειναι καλυτερα να αρχισουμε απο μια γνωση.Συγνωμη αν τοσο καιρο δεν την εχω πει εδω,αλλα επειδη για εμενα εχουν σημασια αλλα πραγματα απο το ξενο ωαριο η το δωρο του ωαριου και φυσικα αυτα ειναι ερωτηματα  μητροτητας.Στο θεμα μας λοιπον,αγαπητη Ροζιτα τα κινητρα της ερωτησης σου ειναι ηθικα,κοινωνικα,θρησκευτικα η απλα βιολογικα?

Περνωντας ενα ξενο ωαριο,περνεις ξενο dna και προκυπτει ενα παιδι το οποιο ειναι κατα το ημισυ με ξενο γεννετικο υλικο ως προς αυτο των γονιων του.Ας δουμε λιγο παλι λοιπον καποια διλληματα.

Βιολογικα:Δυο τυχαιοι ανθρωποι μεταξυ τους,ασχετα απο το φυλο τους ειναι κατα μεσο ορο γεννετικα διαφορετικοι 0,1 %!Για να καταλαβουμε την σημασια της διαφορας αυτης,ενας ανθρωπος ειναι κατα μεσο ορο 1,2 % γεννετικα διαφορετικος απο τα ΒΟΝΟΒΟ.Ποσο λοιπον προβλημα ειναι αν δυο ανθρωποι εκει εξω,ειναι περισσοτερο ομοιοι, χοντρικα εχουν μια μεγιστη αποκλιση 0,05 %? 

Ηθικα:Στατιστικα υπαρχουν μελετες που υποδεικνυουν,οτι τεραστια ποσοστα αντρων στις δυτικες κοινωνιες μεγαλωνουν παιδια που δεν ειναι γεννετικα δικα τους και φυσικα δεν το γνωριζουν οι ιδιοι και τα ιδια τα παιδια.Ποσα αδερφακια εχουν αυτα εκει εξω και ποια ειναι?

Ηθικα2Υπαρχουν διαφοροι ηθικοι κανονες οι οποιοι υποδεικνυουν τι μας κανει συγγενεις και μεχρι ποιο βαθμο.Απο γεννετικη αποψη,αυτο που εξυπηρετουν ειναι να μειωνουν την πιθανοτητα να γεννηθει ενα παιδι ,με καποιο προβλημα που οφειλεται στην παρουσια δυο υπολλειπομενων γονιδιων,π.χ ενα παιδι ειναι πιο πιθανον να γεννηθει με αιμορροφιλια αν δυο ανθρωποι ειναι πιο κοντα με ορους συγγενειας,παρα δυο τυχαιοι ανθρωποι στο γενικο πληθυσμο. 

Θρησκευτικα.Η θρησκεια μας οριζει διαφορους κανονες που απτονται των παραπανω π.χ δεν επιτρεπει την αιμομιξια,δεν επιτρεπει την μοιχεια,αλλα παρολα αυτα επιτρεπει σε τριτα ξαδερφια να παντρευτουν.Ποσο τα % ειναι γεννετικα ομοια η διαφορετικα αυτα τα τριτα ξαδερφια,οταν η αποκλιση ειναι κατα μεγιστο 0,1%?Ποσο πιο πιθανο ειναι αυτα τα ξαδερφια να γεννησουν ενα παιδι με αιμορροφιλια η αλλες φιλοσυνδετες υπολλοιπομενες προβληματικες καταστασεις, εαν υπαρχει στο σοι τους το γονιδιο αυτο?Γιατι η μεσογειακη αναιμια εμφανιζεται(εχει ο αντρας μου)περισσοτερο στην Ελλαδα ,απ'οτι σε μια βορεια ευρωπαικη χωρα?Προφανως επειδη ειμαστε γεννετικα πιο κοντα.

Κοινωνικα.Με το παρτυ (πωλησεων μωρων)παρανομων υιοθεσιων τις δεκαετιες των 1940,50,60,πως γνωριζουν δυο ανθρωποι οτι δεν εχουν παντρευτει βιολογικα τους αδερφια?

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ 2.Το 3,5% των ανθρωπων που αναζητησαν γεννετικα τις ριζες τους και απευθυνθηκαν στην υπηρεσια 23ΑndMe και δηλωσαν οτι ειναι ξεκαθαρα λευκοι ευρωπαιοι,ανακαλυψαν στις προηγουμενες 6 γενιες ειχαν τουλαχιστον 1 μαυρο παππου ,γιαγια..Τι εισαι,τι ειμαστε τελικα?Εγιναν λιγοτερο λευκοι?

Με καθαρα γεννετικους ορους το ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΑΔΕΡΦΙΑ Η ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ,ειναι δυσκολο να απαντηθει με ηθικους ,θρησκευτικους η κοινωνικους ορους.Ας αφησουμε τα βιολογικα στους βιολογους,τα κοινωνικα στην πολιτεια να τα κρινει νομιμα η παρανομα και στην θρησκεια να τα κρινει εαν συναδουν με τον χριστιανικο βιο η οχι.ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.Εγω ειμαι απλα Ψυχολογος και ΓΥΝΑΙΚΑ.Εχω χιλιαδες  ερωτηματα συναισθηματικης φυσεως και απο την θεση της μητερας που επιθυμω να γινω.Και εχω να πω κατι για αυτους τους δυο μηνες που μεγαλωνε μεσα μου το παιδι μου και το αποχωριστικα χωρις να το επιθυμω.ΤΟ ΠΑΙΔΙ (ΜΕ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΩΑΡΙΟ,ΜΕ ΞΕΝΟ,ΜΕ ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ,ΜΕ ΥΙΟΘΕΣΙΑ)ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.Ας επιλεξουμε ολες μας λοιπον τι μητερες θελουμε να ειμαστε ΡΟΖΙΤΑ!!!Ευχαριστω ,συγνωμη αν σας κουρασα.

Πραγματικά, δεν ξέρω που τα βρήκες όλα αυτά και τα έγραψες!