Μανούλες Οκτωμβρίου 2018!!

[Ασία]

On 7/11/2018 at 1:37 ΜΜ, ada32 είπε:

Ταλαιπωρήθηκες Αλλά σε λίγο δεν θα τα θυμάσαι καν.  Είπες ότι σου έκανα ν πολλά ράμματα; γτ; Πόσο γεννήθηκε το μωρό σου; εμένα ακόμα λίγο με ενοχλούν.. Λέω να πάρω τον γυναικολόγο να τον ρωτήσω μήπως να μου δώσει καμία αλοιφη.

Μη σε απασχολεί καθολου για τον θηλασμό . θα το πιασει το στήθος. Κ εμένα μου το κράτησαν μια βδομάδα κ του έδιναν μπιμπερο Αλλά Όταν τον πήρα ,ξεκίνησε κ θηλάζε κ να φανταστείς ότι έχω μεγάλη θηλη. Εγώ είχα βγει Τρίτη από το νοσοκομείο κ το μωρό το πήρα Παρασκευή . πηγαινα 2 φορές την μέρα κ τον έβαζα στο στήθος Αλλά δεν είχα γάλα κ μετά του έδινα μπιμπερο.κ έβγαζα σπίτι με το θήλαστρο . Αλλά έβγαζα πολύ λίγο.τώρα έχω κανονικά γάλα. 

Καλημέρα!το μωρό γεννήθηκε 3,5 κιλά κ με έκοψαν πολύ απ ότι μου είπαν. είχα κ κολπίτιδα κ ο κόλπος δεν ήταν σε καλή κατάσταση, έπαιξε κ αυτό τόνο ρόλο του απ ότι κατάλαβα.έχω κ εσωτερικά κ εξωτερικά. τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να καθίσω, τώρα κάθομαι με πολύ προσοχή, τι να κάνω... υπομονή κ θα περάσουν γρήγορα αυτά. Όσο για τον θηλασμό που λες, έχεις δίκιο. Έτσι πιστέυω θα γίνει. χθες πήγα κ το θηλάσα κ έφαγε κανονικά κ δεν χρειάστηκε συμπλήρωμα.οπότε πήρα θάρρος. παραγωγή έχω αρκετή, βγάζω με το θήλαστρο κ βλέπω πως έχω όσο τρώει το μωρό. τις ημέρες που ακόμη δεν θα έχω το μωρό στο στήθος ώστε να το βάζω όποτε πεινάει,βγάζω με το θήλαστρο. φοβάμαι όμως μην πάθω καμία μαστίτιδα γιατί δεν βγάζω με το θήλαστρο κάθε τρεις ώρες όπως θα τρώει το μωρό πάνω κάτω. πχ τα βράδια δεν ξυπνάω να κάνω αντλήσεις κ σκέφτομαι μην μαζευτεί το γάλα για ώρες κ πάθω τίποτα.το νιώθω όταν έχει πολύ γάλα γιατί είναι πιο σκληρό κ με το που βγάλω κάποια ποσότητα γίνεται πάλι πιο μαλακό, αλλά σε κάποια σημεία πονάει αν το πατήσω.είναι φυσιολογικό αυτό?

[Nightwish]

Κοριτσάκια μου τι κάνετε; Πως τα πάτε με τα μπεμπάκια σας; Να σας ζήσουν τα ζουζούνια σας σε όσες γέννησαν και εύχομαι να είστε όλες καλά!

Στους πολύ δυνατούς θορύβους τα μικρούλια δεν αντέχουν. Κι εγω της έκλεινα τα αυτάκια όταν οι απέναντι βάλαν κομπρεσέρ και της μιλούσα συνέχεια καθησυχαστικά για να μην φοβάται...

Κορίτσια μου χάθηκα γιατί δεν την παλεύω και πολύ ψυχικά... Χθες κλείσαμε 40 μέρες αλλά ακόμη δεν έχω πάρει το γιατρό να πάω να με δει... Είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία στη γέννα και από τότε δεν είμαι και πολύ καλά... Και μία λέω θα πάω, μία κάνω πίσω... Δεν ξέρω τι να κάνω...

Θα ήθελα να σας πω την εμπειρία μου τώρα που γεννήσατε όλες γιατί ακόμη με ταλανίζει και μου έχει μείνει από τότε ένα αίσθημα άγχους και πανικού... χώρια ότι κλαίω συνέχεια και νιώθω ότι πνίγομαι...

Η πρώτη πολύ μεγάλη στεναχώρια ξεκίνησε από την προηγούμενη της γέννας που έμαθα ότι πάμε εσπευμένα για καισαρική γιατί το μωρό έχει καθυστέριση ανάπτυξης τρεις βδομάδες. Μεγάλο σοκ γιατί ήμουν ενάντια στην καισαρική και γιατί μου ήρθε πολύ απότομα. Μου είπε χωρίς πολλά πολλά αύριο μπαίνεις και στο παίρνω. Δεν δεχόταν την πρόκληση και πραγματικά δεν ξέρω αν είχε δίκιο σε αυτό ακόμα...

Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο και το μεσημεράκι με πήραν για την επέμβαση.
Μπήκα μέσα στο χειρουργείο και με βάλαν σε ένα κρεβάτι με μαξιλάρι κάτω από το σώμα μου μόνο στη μια πλευρά με αποτέλεσμα ο κορμός μου να γέρνει προς τα αριστερά, αλλά τα χέρια μου τα είχαν δέσει σαν τον εσταυρωμένο και μου βάλαν ορούς. Και με αφήσαν έτσι. Σιγά σιγά άρχισα να πονάω και να έχω πιαστεί ολόκληρη και δεν καταλάβαινα γιατί με είχαν έτσι. (Αργότερα κατάλαβα ότι ο ένας ορός ήταν ηρεμιστικό χώρις να έχουν πάρει έγκριση από μένα και χωρίς να με ενημερώσουν παρα μόνο αργότερα όταν άρχισα να νιώθω ένα ελαφρύ χάσιμο...)

Κάποια στιγμή επιτέλους ήρθαν για την επισκληρίδιο. Κάποιοι πήγαν από πίσω μου και ένας τύπος από μπροστά προσπαθούσε να πιέσει το σώμα μου να πάρει το σχήμα c για να πάρω την κατάλληλη θέση για την επισκληρίδιο. Εκεί ξεκίνησαν και τα βάσανά μου. Ένιωσα να με καρφώνουν στην σπονδυλική στήλη (και όχι το τσιμπηματάκι που λένε όλοι) και μάλλον είχαν πρόβλημα γιατί τελικά με τρυπήσαν 4 φορές σε διαφορετικά σημεία μέχρι να τα καταφέρουν και ο τύπος με πίεζε όλο και πιο πολύ. Επιτέλους νιώθω το πολυπόθητο υγρό να ρέει γιατί άρχισα να φοβάμαι ότι θα μου κάνουν καμιά ζημιά και γιατί έμοιαζαν οι στιγμές ατελείωτες μέχρι να τελειώσουν...

Τότε μπαίνει μέσα κι ο γιατρός (ο οποίος δεν μου μίλησε καν) και αρχίσανε την διαδικασία. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω, πέρα από τα πόδια μου που παρέλυσαν (λογικό), τα χέρια μου να μουδιάζουν... Αυτό δεν έπρεπε να γίνει... Και λίγο αργότερα με έπιασε και δύσπνοια... Αρχισα να αγωνίζομαι να αναπνεύσω ενώ παράλληλα ένιωθα σαν σε όνειρο, θολά. Εκεί μου είπαν ότι 'ξέρεις σου κάναμε και ηρεμιστική γι' αυτό νιώθεις θολούρα' αλλά δύσπνοια δεν έπρεπε να με πιάσει. Κάνανε λάθος με την επισκληρίδιο και άρχισα να παραλύω από το λαιμό και κάτω γι' αυτό και μετά έπρεπε να προσπαθώ με δυνατες ανάσες να αναπνεύσω... Επίσης όταν έβγαζαν το μωρό και μετά τον πλακούντα ένιωσα πάρα πολύ μεγάλο πόνο σα να μου σπάνε το κόκαλο κάτω και όταν τους το είπα γιατί ήταν σοκαριστικό (δεν περιμένεις να καταλάβεις κάτι), μου είπαν ότι είναι φυσιολογικό και ότι έτσι νιώθουν όλες.

Βγάλαν το μωράκι μου κι εγώ το άκουγα από το υπερπέραν χωρίς να έχω πεντακάθαρες τις αισθήσεις μου όπως περίμενα αλλά μαστουρωμένη και αγωνιζόμενη να αναπνεύσω... Μου το φέραν να το δω και με αφήσαν να το χαϊδέψω αλλά δεν το βάλαν πάνω μου να με νιώσει και να το νιώσω. Μου το δείξαν σαν να είναι δείγμα και το πήραν γρήγορα. Βέβαια τα χέρια μου είχαν μουδιάσει τόσο που χρειάστηκε να μου μετακινήσει το χέρι μια κοπέλα και να το βάλει πάνω στη μικρή. Ούτε να χαϊδέψω το παιδί μου δεν μπορούσα!!! Κι εκεί μάλλον καταλάβανε τη σοβαρότητα του προβλήματος...

Μετά από αυτο ο γιατρός ήρθε από πάνω μου να μου πει ότι το μωρό είναι καλά κι έφυγε ενώ δεν είχε τελειώσει η διαδικασία!

Με ανέλαβε να με ράψει ο τύπος που με κράταγε για την επισκληρίδιο και το έκανε τόσο άγαρμπα που αν δεν με είχαν δεμένη θα έπεφτα από το κρεβάτι.
Και μετά αρχίσανε τα όργανα...

Θα περίμενα λίγη ώρα για να ξεμουδιάσω τελειώς και να πάω πάνω στο παιδάκι μου αλλά τελικά μου πήρε 5 ώρες για να ξεμουδιάσω πλήρως!!!
Με είχαν αφήσει μόνη μέσα στο χειρουργείο με έναν τύπο ο οποίος με πρόσεχε γιατί εμένα με είχε πιάσει έντονη υπνηλία από το ηρεμιστικό αλλά κάθε φορά που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος σταμάταγα και να αναπνέω και βάραγε ο συναγερμός από το μηχάνημα που έλεγχε τους παλμούς και ο τύπος φόναζε μην κοιμάσε - βαθιές αναπνοές!!! Είχα όντως εν μέρη παραλήσει στο στήθος και έπρεπε να προσπαθώ να αναπνεύσω και να κάνω το στήθος μου να πάει πάνω κάτω! Έτσι για τουλάχιστον τρεις ώρες είχα την αγωνία και το μαρτύριο να μη με πάρει ο ύπνος και να προσπαθώ να αναπνέω βαθιά!

Εν τω μεταξύ κανένα σημάδι ότι τα πόδια μου αρχίζω να τα νιώθω και να τα κουναω... Ερχόταν κατα διαστήματα μια κοπέλα να μάθει αν αρχίζω να νιώθω τα πόδια μου και έφευγε εκπληκτη. Καποια στιγμή όμως άρχισε να αγχώνεται γιατί είχαν περάσει τεσσερις ώρες κι εγω ακόμα τίποτα και άρχισε να τηλεφωνεί και να μιλάει ψιθυριστά... Μέχρι και τα φώτα είχαν σβήσει στο διάδρομο και πέρναγε που και που μια καθαρίστρια να μαζέψει κάτι... Όπως καταλαβαίνετε είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι ότι μου έκαν ζημιά και ότι παρέλυσα πραγματικά και για πάντα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το εύχομαι ούτε για τον εχθρό μου γιατί πραγματικά άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω και πως θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα και αν θα είμαι σε θέση να μεγαλώσω το παιδί μου και αν θα θέλω μια ζωή έτσι...

Επιτέλους στις 3 'ωρες περίπου άρχισα να νιώθω ότι έφυγε το βάρος από το στήθος μου και μπορώ να αναπνεύσω ακούσια χωρίς προσπάθεια και μετά  τις 4 ώρες άρχισα να νιώθω λίγο λίγο τα πόδια μου και η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη!!! Φωνάξανε λοιπόν να με πάρουν και με αναβάσανε πάνω. Βέβαια πέρασε άλλο ένα μισάωρο για να έχω πλήρη έλεγχο των ποδιών μου γιατί δεν μπορούσα να τα λυγίσω.

 

Επιτέλους φέρανε το μωρό μου αλλά κοιμότανε συνέχεια και δεν μπορούσε να ξυπνήσει ενώ πείναγε πολύ λόγο της δόσης που πήρε! Και όποτε ξύπναγε ήταν πολύ αδύναμη και πεινασμένη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θηλάσει και να κλαίει γοερά!
Από τότε ξεκίνησε και ο γολγοθάς της σίτισης της μικρής και μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να θηλάσει... Επίσης οι μαίες την πρώτη μέρα είχαν τρομάξει και νομίζανε ότι κάτι έχει η μικρή γιατί δεν είχαν ενημερωθεί για το τι έγινε. Αλλά ευτυχώς τώρα δε φαίνεται να έχει κάτι και ελπίζω να μην ανακαλύψουμε τίποτα στην πορεία...

 

Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο αλλά αν δεν τα έγραφα θα έσκαγα!

Και πείτε μου τώρα, έχει ή δεν έχει ευθύνη ο γιατρός μου γι' αυτό; Όταν τον ρώτησα γιατί ήμουν παραλυτη για 5 ώρες μου απάντησε ' Ε σου δώσανε μεγαλύτερη δόση για να μην πονάς' . Λες και δεν πόνεσα στο χειρουργείο και μετά δε θα μου δίνανε παυσίπονα!!!

Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να το διαχειριστώ αλλά δεν την παλεύω και πολύ...

 

 

[Alex. Arap]

πρίν από 15 λεπτά , Nightwish είπε:

Κοριτσάκια μου τι κάνετε; Πως τα πάτε με τα μπεμπάκια σας; Να σας ζήσουν τα ζουζούνια σας σε όσες γέννησαν και εύχομαι να είστε όλες καλά!

Στους πολύ δυνατούς θορύβους τα μικρούλια δεν αντέχουν. Κι εγω της έκλεινα τα αυτάκια όταν οι απέναντι βάλαν κομπρεσέρ και της μιλούσα συνέχεια καθησυχαστικά για να μην φοβάται...

Κορίτσια μου χάθηκα γιατί δεν την παλεύω και πολύ ψυχικά... Χθες κλείσαμε 40 μέρες αλλά ακόμη δεν έχω πάρει το γιατρό να πάω να με δει... Είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία στη γέννα και από τότε δεν είμαι και πολύ καλά... Και μία λέω θα πάω, μία κάνω πίσω... Δεν ξέρω τι να κάνω...

Θα ήθελα να σας πω την εμπειρία μου τώρα που γεννήσατε όλες γιατί ακόμη με ταλανίζει και μου έχει μείνει από τότε ένα αίσθημα άγχους και πανικού... χώρια ότι κλαίω συνέχεια και νιώθω ότι πνίγομαι...

Η πρώτη πολύ μεγάλη στεναχώρια ξεκίνησε από την προηγούμενη της γέννας που έμαθα ότι πάμε εσπευμένα για καισαρική γιατί το μωρό έχει καθυστέριση ανάπτυξης τρεις βδομάδες. Μεγάλο σοκ γιατί ήμουν ενάντια στην καισαρική και γιατί μου ήρθε πολύ απότομα. Μου είπε χωρίς πολλά πολλά αύριο μπαίνεις και στο παίρνω. Δεν δεχόταν την πρόκληση και πραγματικά δεν ξέρω αν είχε δίκιο σε αυτό ακόμα...

Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο και το μεσημεράκι με πήραν για την επέμβαση.
Μπήκα μέσα στο χειρουργείο και με βάλαν σε ένα κρεβάτι με μαξιλάρι κάτω από το σώμα μου μόνο στη μια πλευρά με αποτέλεσμα ο κορμός μου να γέρνει προς τα αριστερά, αλλά τα χέρια μου τα είχαν δέσει σαν τον εσταυρωμένο και μου βάλαν ορούς. Και με αφήσαν έτσι. Σιγά σιγά άρχισα να πονάω και να έχω πιαστεί ολόκληρη και δεν καταλάβαινα γιατί με είχαν έτσι. (Αργότερα κατάλαβα ότι ο ένας ορός ήταν ηρεμιστικό χώρις να έχουν πάρει έγκριση από μένα και χωρίς να με ενημερώσουν παρα μόνο αργότερα όταν άρχισα να νιώθω ένα ελαφρύ χάσιμο...)

Κάποια στιγμή επιτέλους ήρθαν για την επισκληρίδιο. Κάποιοι πήγαν από πίσω μου και ένας τύπος από μπροστά προσπαθούσε να πιέσει το σώμα μου να πάρει το σχήμα c για να πάρω την κατάλληλη θέση για την επισκληρίδιο. Εκεί ξεκίνησαν και τα βάσανά μου. Ένιωσα να με καρφώνουν στην σπονδυλική στήλη (και όχι το τσιμπηματάκι που λένε όλοι) και μάλλον είχαν πρόβλημα γιατί τελικά με τρυπήσαν 4 φορές σε διαφορετικά σημεία μέχρι να τα καταφέρουν και ο τύπος με πίεζε όλο και πιο πολύ. Επιτέλους νιώθω το πολυπόθητο υγρό να ρέει γιατί άρχισα να φοβάμαι ότι θα μου κάνουν καμιά ζημιά και γιατί έμοιαζαν οι στιγμές ατελείωτες μέχρι να τελειώσουν...

Τότε μπαίνει μέσα κι ο γιατρός (ο οποίος δεν μου μίλησε καν) και αρχίσανε την διαδικασία. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω, πέρα από τα πόδια μου που παρέλυσαν (λογικό), τα χέρια μου να μουδιάζουν... Αυτό δεν έπρεπε να γίνει... Και λίγο αργότερα με έπιασε και δύσπνοια... Αρχισα να αγωνίζομαι να αναπνεύσω ενώ παράλληλα ένιωθα σαν σε όνειρο, θολά. Εκεί μου είπαν ότι 'ξέρεις σου κάναμε και ηρεμιστική γι' αυτό νιώθεις θολούρα' αλλά δύσπνοια δεν έπρεπε να με πιάσει. Κάνανε λάθος με την επισκληρίδιο και άρχισα να παραλύω από το λαιμό και κάτω γι' αυτό και μετά έπρεπε να προσπαθώ με δυνατες ανάσες να αναπνεύσω... Επίσης όταν έβγαζαν το μωρό και μετά τον πλακούντα ένιωσα πάρα πολύ μεγάλο πόνο σα να μου σπάνε το κόκαλο κάτω και όταν τους το είπα γιατί ήταν σοκαριστικό (δεν περιμένεις να καταλάβεις κάτι), μου είπαν ότι είναι φυσιολογικό και ότι έτσι νιώθουν όλες.

Βγάλαν το μωράκι μου κι εγώ το άκουγα από το υπερπέραν χωρίς να έχω πεντακάθαρες τις αισθήσεις μου όπως περίμενα αλλά μαστουρωμένη και αγωνιζόμενη να αναπνεύσω... Μου το φέραν να το δω και με αφήσαν να το χαϊδέψω αλλά δεν το βάλαν πάνω μου να με νιώσει και να το νιώσω. Μου το δείξαν σαν να είναι δείγμα και το πήραν γρήγορα. Βέβαια τα χέρια μου είχαν μουδιάσει τόσο που χρειάστηκε να μου μετακινήσει το χέρι μια κοπέλα και να το βάλει πάνω στη μικρή. Ούτε να χαϊδέψω το παιδί μου δεν μπορούσα!!! Κι εκεί μάλλον καταλάβανε τη σοβαρότητα του προβλήματος...

Μετά από αυτο ο γιατρός ήρθε από πάνω μου να μου πει ότι το μωρό είναι καλά κι έφυγε ενώ δεν είχε τελειώσει η διαδικασία!

Με ανέλαβε να με ράψει ο τύπος που με κράταγε για την επισκληρίδιο και το έκανε τόσο άγαρμπα που αν δεν με είχαν δεμένη θα έπεφτα από το κρεβάτι.
Και μετά αρχίσανε τα όργανα...

Θα περίμενα λίγη ώρα για να ξεμουδιάσω τελειώς και να πάω πάνω στο παιδάκι μου αλλά τελικά μου πήρε 5 ώρες για να ξεμουδιάσω πλήρως!!!
Με είχαν αφήσει μόνη μέσα στο χειρουργείο με έναν τύπο ο οποίος με πρόσεχε γιατί εμένα με είχε πιάσει έντονη υπνηλία από το ηρεμιστικό αλλά κάθε φορά που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος σταμάταγα και να αναπνέω και βάραγε ο συναγερμός από το μηχάνημα που έλεγχε τους παλμούς και ο τύπος φόναζε μην κοιμάσε - βαθιές αναπνοές!!! Είχα όντως εν μέρη παραλήσει στο στήθος και έπρεπε να προσπαθώ να αναπνεύσω και να κάνω το στήθος μου να πάει πάνω κάτω! Έτσι για τουλάχιστον τρεις ώρες είχα την αγωνία και το μαρτύριο να μη με πάρει ο ύπνος και να προσπαθώ να αναπνέω βαθιά!

Εν τω μεταξύ κανένα σημάδι ότι τα πόδια μου αρχίζω να τα νιώθω και να τα κουναω... Ερχόταν κατα διαστήματα μια κοπέλα να μάθει αν αρχίζω να νιώθω τα πόδια μου και έφευγε εκπληκτη. Καποια στιγμή όμως άρχισε να αγχώνεται γιατί είχαν περάσει τεσσερις ώρες κι εγω ακόμα τίποτα και άρχισε να τηλεφωνεί και να μιλάει ψιθυριστά... Μέχρι και τα φώτα είχαν σβήσει στο διάδρομο και πέρναγε που και που μια καθαρίστρια να μαζέψει κάτι... Όπως καταλαβαίνετε είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι ότι μου έκαν ζημιά και ότι παρέλυσα πραγματικά και για πάντα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το εύχομαι ούτε για τον εχθρό μου γιατί πραγματικά άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω και πως θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα και αν θα είμαι σε θέση να μεγαλώσω το παιδί μου και αν θα θέλω μια ζωή έτσι...

Επιτέλους στις 3 'ωρες περίπου άρχισα να νιώθω ότι έφυγε το βάρος από το στήθος μου και μπορώ να αναπνεύσω ακούσια χωρίς προσπάθεια και μετά  τις 4 ώρες άρχισα να νιώθω λίγο λίγο τα πόδια μου και η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη!!! Φωνάξανε λοιπόν να με πάρουν και με αναβάσανε πάνω. Βέβαια πέρασε άλλο ένα μισάωρο για να έχω πλήρη έλεγχο των ποδιών μου γιατί δεν μπορούσα να τα λυγίσω.

 

Επιτέλους φέρανε το μωρό μου αλλά κοιμότανε συνέχεια και δεν μπορούσε να ξυπνήσει ενώ πείναγε πολύ λόγο της δόσης που πήρε! Και όποτε ξύπναγε ήταν πολύ αδύναμη και πεινασμένη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θηλάσει και να κλαίει γοερά!
Από τότε ξεκίνησε και ο γολγοθάς της σίτισης της μικρής και μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να θηλάσει... Επίσης οι μαίες την πρώτη μέρα είχαν τρομάξει και νομίζανε ότι κάτι έχει η μικρή γιατί δεν είχαν ενημερωθεί για το τι έγινε. Αλλά ευτυχώς τώρα δε φαίνεται να έχει κάτι και ελπίζω να μην ανακαλύψουμε τίποτα στην πορεία...

 

Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο αλλά αν δεν τα έγραφα θα έσκαγα!

Και πείτε μου τώρα, έχει ή δεν έχει ευθύνη ο γιατρός μου γι' αυτό; Όταν τον ρώτησα γιατί ήμουν παραλυτη για 5 ώρες μου απάντησε ' Ε σου δώσανε μεγαλύτερη δόση για να μην πονάς' . Λες και δεν πόνεσα στο χειρουργείο και μετά δε θα μου δίνανε παυσίπονα!!!

Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να το διαχειριστώ αλλά δεν την παλεύω και πολύ...

 

 

Πρωτα από όλα να σου ζήσει το μωράκι σου όλα θα είναι μια χαρά μην φοβάσε. Στεναχορηθηκα πάρα  πολύ με όλη την κατάσταση που πέρασες φαντάζομαι την ψυχολογία σου.εμενα μου έκανε μια παρενεργεια η επισκληριδιο αλλά πριν μου την κάνουν ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κάνω η όχι μου έδωσαν και χαρτί να υπογράψω ότι έχω ευθύνη αν γίνει κάτι έτσι κάνουν πάντα δεν στην κάνουν αλλιώς. Ο γιατρός έχει την μεγαλύτερη ευθύνη αλλά από αυτά που μας είπες δεν είναι γιατρός και πάνω από όλα ούτε άνθρωπος είναι μόνο για το χρήμα και τίποτα άλλο. Δεν Καταλαβενω γιατί σου βάλανε ηρεμιστική ποιος ο λόγος τι σου είπανε στο άντρα σου όταν σε περίμενε τόσες ώρες τι του είπαν; 

[Nightwish]

54 minutes ago, Alex. Arap said:

Πρωτα από όλα να σου ζήσει το μωράκι σου όλα θα είναι μια χαρά μην φοβάσε. Στεναχορηθηκα πάρα  πολύ με όλη την κατάσταση που πέρασες φαντάζομαι την ψυχολογία σου.εμενα μου έκανε μια παρενεργεια η επισκληριδιο αλλά πριν μου την κάνουν ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κάνω η όχι μου έδωσαν και χαρτί να υπογράψω ότι έχω ευθύνη αν γίνει κάτι έτσι κάνουν πάντα δεν στην κάνουν αλλιώς. Ο γιατρός έχει την μεγαλύτερη ευθύνη αλλά από αυτά που μας είπες δεν είναι γιατρός και πάνω από όλα ούτε άνθρωπος είναι μόνο για το χρήμα και τίποτα άλλο. Δεν Καταλαβενω γιατί σου βάλανε ηρεμιστική ποιος ο λόγος τι σου είπανε στο άντρα σου όταν σε περίμενε τόσες ώρες τι του είπαν; 

το μόνο που του είπε ο γιατρός όταν βγήκε έξω για να τον ενημερώσει ήταν θα την δείτε το απογευματάκι πάνω.
Απλά καταλάβανε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν τους λένε ακριβώς, γιατί άργησα αλλά και γιατί όταν φέραν το παιδί στον άντρα μου και του είπαν να την πλύνουν μαζί, το παιδί δεν έκλαιγε όπως τα άλλα, απλά έκανε γκριμάτσες κλάματος και δυσαρέσκειας αλλά ήταν πολύ υποτονικό και δεν είχε το κουράγιο να κλαψει. Μετά βέβαια που τους είπα τι έγινε καταλάβανε γιατί... Απλά δεν κάναμε σκηνή πρώτον γιατί ήμουν σε μεγάλο σοκ και δεν είχα συνειδητοποισει ακριβώς πως νιώθω και τι μου έχει κάνει και δεύτερον γιατί ήθελα να φύγω από κει μέσα.

Ααα ξέχασα να σας πω ότι η τομή άνοιξε τρεις φορές με τις δύο τελυταίες με πολύ αίμα. Δεν ασχολήθηκε κανείς στην αρχή να δει την τομή και μόνο όταν είπα σε μια φίλη μου πόσο άσχημα με ράψανε μπροστα σε μια μαία την είδε και είπε ότι δεν θα έπρεπε να έχει την εμφάνιση που είχε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν είχε ραφτεί μάλλον καλά και μάζευε αίμαι εσωτερικά με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί. Και όταν την πιέσαν βγήκε το αίμα σε συντριβάνι. Μέχρι στο μαξιλάρι έφτασε! Και μου είπαν δεν είναι τίποτα - συμβαίνουν αυτά και δεν έδωσαν παραπάνω σημασία.
Ο γιατρός όταν ήρθε την απόμενη του χειρουργείου δεν είδε την τομή, απλά με ρώτησε πως είμαι. Μόνο όταν του είπαν ότι άνοιξε η τομή την είδε.
Και όταν με πιέζαν με δύναμη στην κοιλιά για να βγει όλο το αίμα και η μια μαία ανησυχούσε πόσο θα πονάω, ο τύπος που το έκανε έλεγε 'σιγά δεν πονάει στην τομή!!! '

Και άνοιξε και το επόμενο βράδυ που γύρισα σπίτι σε σημείο που γέμισε και τα δυο μπατζάκια του παντελονιού σαν να με βρέξανε με λάστιχο και όταν πήρα το γιατρό μου απάντησε 'ε καλά και γιατι δεν το πίεζες με μια γάζα;'

Η τομή έκλεισε τελικά πριν τέσσερις μέρες. Μέχρι τότε ήταν κάπως ανοιχτή σε ένα σημείο και έβλεπα τα εσωτερικά ράματα...

[Alex. Arap]

πρίν από 13 λεπτά , Nightwish είπε:

το μόνο που του είπε ο γιατρός όταν βγήκε έξω για να τον ενημερώσει ήταν θα την δείτε το απογευματάκι πάνω.
Απλά καταλάβανε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν τους λένε ακριβώς, γιατί άργησα αλλά και γιατί όταν φέραν το παιδί στον άντρα μου και του είπαν να την πλύνουν μαζί, το παιδί δεν έκλαιγε όπως τα άλλα, απλά έκανε γκριμάτσες κλάματος και δυσαρέσκειας αλλά ήταν πολύ υποτονικό και δεν είχε το κουράγιο να κλαψει. Μετά βέβαια που τους είπα τι έγινε καταλάβανε γιατί... Απλά δεν κάναμε σκηνή πρώτον γιατί ήμουν σε μεγάλο σοκ και δεν είχα συνειδητοποισει ακριβώς πως νιώθω και τι μου έχει κάνει και δεύτερον γιατί ήθελα να φύγω από κει μέσα.

Ααα ξέχασα να σας πω ότι η τομή άνοιξε τρεις φορές με τις δύο τελυταίες με πολύ αίμα. Δεν ασχολήθηκε κανείς στην αρχή να δει την τομή και μόνο όταν είπα σε μια φίλη μου πόσο άσχημα με ράψανε μπροστα σε μια μαία την είδε και είπε ότι δεν θα έπρεπε να έχει την εμφάνιση που είχε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν είχε ραφτεί μάλλον καλά και μάζευε αίμαι εσωτερικά με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί. Και όταν την πιέσαν βγήκε το αίμα σε συντριβάνι. Μέχρι στο μαξιλάρι έφτασε! Και μου είπαν δεν είναι τίποτα - συμβαίνουν αυτά και δεν έδωσαν παραπάνω σημασία.
Ο γιατρός όταν ήρθε την απόμενη του χειρουργείου δεν είδε την τομή, απλά με ρώτησε πως είμαι. Μόνο όταν του είπαν ότι άνοιξε η τομή την είδε.
Και όταν με πιέζαν με δύναμη στην κοιλιά για να βγει όλο το αίμα και η μια μαία ανησυχούσε πόσο θα πονάω, ο τύπος που το έκανε έλεγε 'σιγά δεν πονάει στην τομή!!! '

Και άνοιξε και το επόμενο βράδυ που γύρισα σπίτι σε σημείο που γέμισε και τα δυο μπατζάκια του παντελονιού σαν να με βρέξανε με λάστιχο και όταν πήρα το γιατρό μου απάντησε 'ε καλά και γιατι δεν το πίεζες με μια γάζα;'

Η τομή έκλεισε τελικά πριν τέσσερις μέρες. Μέχρι τότε ήταν κάπως ανοιχτή σε ένα σημείο και έβλεπα τα εσωτερικά ράματα...

Εντάξει ο γιατρός είναι ανέστητος χασάπης έπρεπε να γίνει όχι γιατρός. Δεν ξέρω τι να πω αντί να σε προσέξει μετά από όλα αυτά που σου έκανε αδιαφορία μόνο είναι γελοίος έχω νευριάσει πάρα πολύ. Ο δικός μου περνούσε 3 φορές την ημέρα και με έβλεπε και ειμουνα και φυσιολογικά εγώ φαντάσου. Εγώ δεν θα ξανά πήγαινα καλύτερα να αλλάξεις γιατρό γιατί εγώ αν δεν είναι άνθρωπος ο άλλος δεν πάω ο δικός μου εκατό φορές μου ζητούσε συγνώμη γιατί δεν είχα κάνει διαστολή και μου έβαζε συνέχεια το χέρι. Δεν θα ξανά πήγαινα με τίποτα 

 

[bella32]

πρίν από 25 λεπτά , Nightwish είπε:

το μόνο που του είπε ο γιατρός όταν βγήκε έξω για να τον ενημερώσει ήταν θα την δείτε το απογευματάκι πάνω.
Απλά καταλάβανε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν τους λένε ακριβώς, γιατί άργησα αλλά και γιατί όταν φέραν το παιδί στον άντρα μου και του είπαν να την πλύνουν μαζί, το παιδί δεν έκλαιγε όπως τα άλλα, απλά έκανε γκριμάτσες κλάματος και δυσαρέσκειας αλλά ήταν πολύ υποτονικό και δεν είχε το κουράγιο να κλαψει. Μετά βέβαια που τους είπα τι έγινε καταλάβανε γιατί... Απλά δεν κάναμε σκηνή πρώτον γιατί ήμουν σε μεγάλο σοκ και δεν είχα συνειδητοποισει ακριβώς πως νιώθω και τι μου έχει κάνει και δεύτερον γιατί ήθελα να φύγω από κει μέσα.

Ααα ξέχασα να σας πω ότι η τομή άνοιξε τρεις φορές με τις δύο τελυταίες με πολύ αίμα. Δεν ασχολήθηκε κανείς στην αρχή να δει την τομή και μόνο όταν είπα σε μια φίλη μου πόσο άσχημα με ράψανε μπροστα σε μια μαία την είδε και είπε ότι δεν θα έπρεπε να έχει την εμφάνιση που είχε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν είχε ραφτεί μάλλον καλά και μάζευε αίμαι εσωτερικά με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί. Και όταν την πιέσαν βγήκε το αίμα σε συντριβάνι. Μέχρι στο μαξιλάρι έφτασε! Και μου είπαν δεν είναι τίποτα - συμβαίνουν αυτά και δεν έδωσαν παραπάνω σημασία.
Ο γιατρός όταν ήρθε την απόμενη του χειρουργείου δεν είδε την τομή, απλά με ρώτησε πως είμαι. Μόνο όταν του είπαν ότι άνοιξε η τομή την είδε.
Και όταν με πιέζαν με δύναμη στην κοιλιά για να βγει όλο το αίμα και η μια μαία ανησυχούσε πόσο θα πονάω, ο τύπος που το έκανε έλεγε 'σιγά δεν πονάει στην τομή!!! '

Και άνοιξε και το επόμενο βράδυ που γύρισα σπίτι σε σημείο που γέμισε και τα δυο μπατζάκια του παντελονιού σαν να με βρέξανε με λάστιχο και όταν πήρα το γιατρό μου απάντησε 'ε καλά και γιατι δεν το πίεζες με μια γάζα;'

Η τομή έκλεισε τελικά πριν τέσσερις μέρες. Μέχρι τότε ήταν κάπως ανοιχτή σε ένα σημείο και έβλεπα τα εσωτερικά ράματα...

Έχω εξοργίστει..αλήθεια! αδυνατώ να πιστεψω ότι σε είχαν τόσο παρατημένη στη μοίρα σου! και μου φαίνεται τόσο παράξενο,  εμένα ερχόταν ο γιατρός + μαιες + προϊσταμένη και έβλεπαν τα ράμματα 3 φορές τη μερα. και μιλάμε ότι ήμασταν στο ίδιο νοσοκομείο.  ( εγώ ήμουν στον όροφο πάνω, όχι στο κάτω μαιευτικο). ερώτηση: όταν πέρασε ο διευθυντής με τους φοιτητές στη καθιερωμένη επίσκεψη,  δεν είπες τπτ; εμένα όταν με ρώτησε πως νιώθω,  του είπα που πονάω και ότι με απασχολούσε.  . μα να βλέπεις τα εσωτερικά ράμματα;;;;; 

[Nightwish]

8 minutes ago, Alex. Arap said:

Εντάξει ο γιατρός είναι ανέστητος χασάπης έπρεπε να γίνει όχι γιατρός. Δεν ξέρω τι να πω αντί να σε προσέξει μετά από όλα αυτά που σου έκανε αδιαφορία μόνο είναι γελοίος έχω νευριάσει πάρα πολύ. Ο δικός μου περνούσε 3 φορές την ημέρα και με έβλεπε και ειμουνα και φυσιολογικά εγώ φαντάσου. Εγώ δεν θα ξανά πήγαινα καλύτερα να αλλάξεις γιατρό γιατί εγώ αν δεν είναι άνθρωπος ο άλλος δεν πάω ο δικός μου εκατό φορές μου ζητούσε συγνώμη γιατί δεν είχα κάνει διαστολή και μου έβαζε συνέχεια το χέρι. Δεν θα ξανά πήγαινα με τίποτα 

 

Γι' αυτό το σκέφτομαι κι εγώ... αλλά δεν θα πρέπει να με δει εκεινος εφόσον έκανα μαζί του το χειρουργίο;
Κρίμα πάντως γιατί ήταν πολύ προσεκτικός στις λεπτομέρειες κατα την εξέταση στο ιατρείο γενικά. Χαμηλά φώτα για να μη νιώθεις άβολα, πάντα σεντόνι και σακουλάκια για τα πόδια και καλά μηχανήματα. Και πάντα χαλαρός. Σε χαλάρωνε ότι όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο νομίζουμε... Α και όταν έβλεπε μωρά έλαμπε ολόκληρος και τα κοίταζε με λατρεία! Επίσης όταν είχα την παλλίνδρομη, αν και μου είπε απότομα και χωρίς συναίσθημα ότι πάει, μετά με πρόσεχε διαφορετικά γιατί στεναχωρήθηκε που με είδε χαμένη... Γι' αυτό και ο προβληματισμός... Δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά και δεν ξέρω αν πρέπει να πάω να συζητήσω μαζί του ή δεν έχει νόημα. Επίσης φοβάμαι μη με πάρουν τα κλάματα (κάτι που έχω μόνιμα πια από τότε...)

1 minute ago, bella32 said:

Έχω εξοργίστει..αλήθεια! αδυνατώ να πιστεψω ότι σε είχαν τόσο παρατημένη στη μοίρα σου! και μου φαίνεται τόσο παράξενο,  εμένα ερχόταν ο γιατρός + μαιες + προϊσταμένη και έβλεπαν τα ράμματα 3 φορές τη μερα. και μιλάμε ότι ήμασταν στο ίδιο νοσοκομείο.  ( εγώ ήμουν στον όροφο πάνω, όχι στο κάτω μαιευτικο). ερώτηση: όταν πέρασε ο διευθυντής με τους φοιτητές στη καθιερωμένη επίσκεψη,  δεν είπες τπτ; εμένα όταν με ρώτησε πως νιώθω,  του είπα που πονάω και ότι με απασχολούσε.  . μα να βλέπεις τα εσωτερικά ράμματα;;;;; 

δεν είπα σε κανέναν τίποτα γιατί ήμουν τρελά αγχωμένη και προφανώς δεν ήμουν σε θέση να το διαχειριστώ δυστυχώς... μετά έβριζα τον εαυτό μου γι' αυτό αλλά ήταν αργά...

[bella32]

πρίν από 3 λεπτά , Nightwish είπε:

Γι' αυτό το σκέφτομαι κι εγώ... αλλά δεν θα πρέπει να με δει εκεινος εφόσον έκανα μαζί του το χειρουργίο;
Κρίμα πάντως γιατί ήταν πολύ προσεκτικός στις λεπτομέρειες κατα την εξέταση στο ιατρείο γενικά. Χαμηλά φώτα για να μη νιώθεις άβολα, πάντα σεντόνι και σακουλάκια για τα πόδια και καλά μηχανήματα. Και πάντα χαλαρός. Σε χαλάρωνε ότι όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο νομίζουμε... Α και όταν έβλεπε μωρά έλαμπε ολόκληρος και τα κοίταζε με λατρεία! Επίσης όταν είχα την παλλίνδρομη, αν και μου είπε απότομα και χωρίς συναίσθημα ότι πάει, μετά με πρόσεχε διαφορετικά γιατί στεναχωρήθηκε που με είδε χαμένη... Γι' αυτό και ο προβληματισμός... Δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά και δεν ξέρω αν πρέπει να πάω να συζητήσω μαζί του ή δεν έχει νόημα. Επίσης φοβάμαι μη με πάρουν τα κλάματα (κάτι που έχω μόνιμα πια από τότε...)

δεν είπα σε κανέναν τίποτα γιατί ήμουν τρελά αγχωμένη και προφανώς δεν ήμουν σε θέση να το διαχειριστώ δυστυχώς... μετά έβριζα τον εαυτό μου γι' αυτό αλλά ήταν αργά...

έχεις δίκιο.. όταν είμαστε σε τόσο πόνο και αγωνία που να σκεφτούμε καθαρά.. τι να πω.. πέρασες μεγάλη περιπέτεια..κ έδειξες μεγάλη ψυχραιμία.  εγώ δεν ξέρω αν θα πήγαινα στον ίδιο μετά από αυτό..  υπάρχουν πολλοί γιατροί που είναι έτσι τυπικοί με τα διαδικαστικά στους υπέρηχους αλλά αν έχασες την εμπιστοσύνη σου με αυτόν.. όσο για τα κλάματα, όταν εγώ είχα την αποβολή, πήγαινα στον δικό μου στο ιατρείο μόνο για εμψύχωση..έκλαιγα,  μου μιλούσε, και έφευγα.  να μη ντρέπεσαι για το πώς νιώθεις και να μη το πνιγείς. είσαι καλύτερα τώρα; πως τα πάτε με το μπεμπακι σου;

[Alex. Arap]

πρίν από 7 λεπτά , Nightwish είπε:

Γι' αυτό το σκέφτομαι κι εγώ... αλλά δεν θα πρέπει να με δει εκεινος εφόσον έκανα μαζί του το χειρουργίο;
Κρίμα πάντως γιατί ήταν πολύ προσεκτικός στις λεπτομέρειες κατα την εξέταση στο ιατρείο γενικά. Χαμηλά φώτα για να μη νιώθεις άβολα, πάντα σεντόνι και σακουλάκια για τα πόδια και καλά μηχανήματα. Και πάντα χαλαρός. Σε χαλάρωνε ότι όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο νομίζουμε... Α και όταν έβλεπε μωρά έλαμπε ολόκληρος και τα κοίταζε με λατρεία! Επίσης όταν είχα την παλλίνδρομη, αν και μου είπε απότομα και χωρίς συναίσθημα ότι πάει, μετά με πρόσεχε διαφορετικά γιατί στεναχωρήθηκε που με είδε χαμένη... Γι' αυτό και ο προβληματισμός... Δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά και δεν ξέρω αν πρέπει να πάω να συζητήσω μαζί του ή δεν έχει νόημα. Επίσης φοβάμαι μη με πάρουν τα κλάματα (κάτι που έχω μόνιμα πια από τότε...)

δεν είπα σε κανέναν τίποτα γιατί ήμουν τρελά αγχωμένη και προφανώς δεν ήμουν σε θέση να το διαχειριστώ δυστυχώς... μετά έβριζα τον εαυτό μου γι' αυτό αλλά ήταν αργά...

Δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα να πας σε άλλον έτσι και αλλιώς άλλος σου έκανε τα ράμματα. Από την στιγμή που το έκανε μια φορά θα το ξανά κάνει. Πήγαινε άμα θες να δεις τι θα σου πει Αλλά δεν νομίζω να το έχει μετανιώσει έτσι όπως σου φέρθηκε. Κορίτσια σε ποιο νοσοκομείο γεννησατε γιατι και εκεί που γέννησα εγώ περνούσε και σε εμένα καθηγητής; 

[bella32]

πρίν από 12 λεπτά , Alex. Arap είπε:

Δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα να πας σε άλλον έτσι και αλλιώς άλλος σου έκανε τα ράμματα. Από την στιγμή που το έκανε μια φορά θα το ξανά κάνει. Πήγαινε άμα θες να δεις τι θα σου πει Αλλά δεν νομίζω να το έχει μετανιώσει έτσι όπως σου φέρθηκε. Κορίτσια σε ποιο νοσοκομείο γεννησατε γιατι και εκεί που γέννησα εγώ περνούσε και σε εμένα καθηγητής; 

@Alex. Arap στο αρεταιειο! κάθε Δευτέρα,  Τετάρτη και Παρασκευή περνούσε και έτρεχε όλη η πτέρυγα πανικόβλητη!!

[Alex. Arap]

πρίν από 6 λεπτά , bella32 είπε:

@Alex. Arap στο αρεταιειο! κάθε Δευτέρα,  Τετάρτη και Παρασκευή περνούσε και έτρεχε όλη η πτέρυγα πανικόβλητη!!

Και εμένα στο αλεξάνδρας το ίδιο γινοταν

[Nightwish]

9 minutes ago, Alex. Arap said:

Και εμένα στο αλεξάνδρας το ίδιο γινοταν

ποιον γιατρό έχεις αν επιτρέπεται; Είναι καλός; Γιατί μάλλον πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για άλλον...

[Alex. Arap]

πρίν από 5 λεπτά , Nightwish είπε:

ποιον γιατρό έχεις αν επιτρέπεται; Είναι καλός; Γιατί μάλλον πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για άλλον...

Θα σου στείλω μήνυμα.

[Μάντη]

17 ώρες πρίν, ada32 είπε:

οτι σου γραφει η stella 92  αλλα μπορεις να το κανεις κ online.

καλως την ! χαρηκα που ακουσα καλα νεα απο σενα κοριτσι!  αν βαζει βαρος , ειναι μια χαρα το μωρακι σου . κ εμενα το βραδυ πινει 90 μλ.

Καλησπέρα! Πως τα πάτε εσείς;;; νομίζω πως παίρνει καλο βάρος πλέον... μεσα στην επόμενη εβδομάδα θα παμε παιδίατρο ελπιζω να μαε πει οτι ολα πανε καλα!

4 ώρες πρίν, Nightwish είπε:

Κοριτσάκια μου τι κάνετε; Πως τα πάτε με τα μπεμπάκια σας; Να σας ζήσουν τα ζουζούνια σας σε όσες γέννησαν και εύχομαι να είστε όλες καλά!

Στους πολύ δυνατούς θορύβους τα μικρούλια δεν αντέχουν. Κι εγω της έκλεινα τα αυτάκια όταν οι απέναντι βάλαν κομπρεσέρ και της μιλούσα συνέχεια καθησυχαστικά για να μην φοβάται...

Κορίτσια μου χάθηκα γιατί δεν την παλεύω και πολύ ψυχικά... Χθες κλείσαμε 40 μέρες αλλά ακόμη δεν έχω πάρει το γιατρό να πάω να με δει... Είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία στη γέννα και από τότε δεν είμαι και πολύ καλά... Και μία λέω θα πάω, μία κάνω πίσω... Δεν ξέρω τι να κάνω...

Θα ήθελα να σας πω την εμπειρία μου τώρα που γεννήσατε όλες γιατί ακόμη με ταλανίζει και μου έχει μείνει από τότε ένα αίσθημα άγχους και πανικού... χώρια ότι κλαίω συνέχεια και νιώθω ότι πνίγομαι...

Η πρώτη πολύ μεγάλη στεναχώρια ξεκίνησε από την προηγούμενη της γέννας που έμαθα ότι πάμε εσπευμένα για καισαρική γιατί το μωρό έχει καθυστέριση ανάπτυξης τρεις βδομάδες. Μεγάλο σοκ γιατί ήμουν ενάντια στην καισαρική και γιατί μου ήρθε πολύ απότομα. Μου είπε χωρίς πολλά πολλά αύριο μπαίνεις και στο παίρνω. Δεν δεχόταν την πρόκληση και πραγματικά δεν ξέρω αν είχε δίκιο σε αυτό ακόμα...

Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο και το μεσημεράκι με πήραν για την επέμβαση.
Μπήκα μέσα στο χειρουργείο και με βάλαν σε ένα κρεβάτι με μαξιλάρι κάτω από το σώμα μου μόνο στη μια πλευρά με αποτέλεσμα ο κορμός μου να γέρνει προς τα αριστερά, αλλά τα χέρια μου τα είχαν δέσει σαν τον εσταυρωμένο και μου βάλαν ορούς. Και με αφήσαν έτσι. Σιγά σιγά άρχισα να πονάω και να έχω πιαστεί ολόκληρη και δεν καταλάβαινα γιατί με είχαν έτσι. (Αργότερα κατάλαβα ότι ο ένας ορός ήταν ηρεμιστικό χώρις να έχουν πάρει έγκριση από μένα και χωρίς να με ενημερώσουν παρα μόνο αργότερα όταν άρχισα να νιώθω ένα ελαφρύ χάσιμο...)

Κάποια στιγμή επιτέλους ήρθαν για την επισκληρίδιο. Κάποιοι πήγαν από πίσω μου και ένας τύπος από μπροστά προσπαθούσε να πιέσει το σώμα μου να πάρει το σχήμα c για να πάρω την κατάλληλη θέση για την επισκληρίδιο. Εκεί ξεκίνησαν και τα βάσανά μου. Ένιωσα να με καρφώνουν στην σπονδυλική στήλη (και όχι το τσιμπηματάκι που λένε όλοι) και μάλλον είχαν πρόβλημα γιατί τελικά με τρυπήσαν 4 φορές σε διαφορετικά σημεία μέχρι να τα καταφέρουν και ο τύπος με πίεζε όλο και πιο πολύ. Επιτέλους νιώθω το πολυπόθητο υγρό να ρέει γιατί άρχισα να φοβάμαι ότι θα μου κάνουν καμιά ζημιά και γιατί έμοιαζαν οι στιγμές ατελείωτες μέχρι να τελειώσουν...

Τότε μπαίνει μέσα κι ο γιατρός (ο οποίος δεν μου μίλησε καν) και αρχίσανε την διαδικασία. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω, πέρα από τα πόδια μου που παρέλυσαν (λογικό), τα χέρια μου να μουδιάζουν... Αυτό δεν έπρεπε να γίνει... Και λίγο αργότερα με έπιασε και δύσπνοια... Αρχισα να αγωνίζομαι να αναπνεύσω ενώ παράλληλα ένιωθα σαν σε όνειρο, θολά. Εκεί μου είπαν ότι 'ξέρεις σου κάναμε και ηρεμιστική γι' αυτό νιώθεις θολούρα' αλλά δύσπνοια δεν έπρεπε να με πιάσει. Κάνανε λάθος με την επισκληρίδιο και άρχισα να παραλύω από το λαιμό και κάτω γι' αυτό και μετά έπρεπε να προσπαθώ με δυνατες ανάσες να αναπνεύσω... Επίσης όταν έβγαζαν το μωρό και μετά τον πλακούντα ένιωσα πάρα πολύ μεγάλο πόνο σα να μου σπάνε το κόκαλο κάτω και όταν τους το είπα γιατί ήταν σοκαριστικό (δεν περιμένεις να καταλάβεις κάτι), μου είπαν ότι είναι φυσιολογικό και ότι έτσι νιώθουν όλες.

Βγάλαν το μωράκι μου κι εγώ το άκουγα από το υπερπέραν χωρίς να έχω πεντακάθαρες τις αισθήσεις μου όπως περίμενα αλλά μαστουρωμένη και αγωνιζόμενη να αναπνεύσω... Μου το φέραν να το δω και με αφήσαν να το χαϊδέψω αλλά δεν το βάλαν πάνω μου να με νιώσει και να το νιώσω. Μου το δείξαν σαν να είναι δείγμα και το πήραν γρήγορα. Βέβαια τα χέρια μου είχαν μουδιάσει τόσο που χρειάστηκε να μου μετακινήσει το χέρι μια κοπέλα και να το βάλει πάνω στη μικρή. Ούτε να χαϊδέψω το παιδί μου δεν μπορούσα!!! Κι εκεί μάλλον καταλάβανε τη σοβαρότητα του προβλήματος...

Μετά από αυτο ο γιατρός ήρθε από πάνω μου να μου πει ότι το μωρό είναι καλά κι έφυγε ενώ δεν είχε τελειώσει η διαδικασία!

Με ανέλαβε να με ράψει ο τύπος που με κράταγε για την επισκληρίδιο και το έκανε τόσο άγαρμπα που αν δεν με είχαν δεμένη θα έπεφτα από το κρεβάτι.
Και μετά αρχίσανε τα όργανα...

Θα περίμενα λίγη ώρα για να ξεμουδιάσω τελειώς και να πάω πάνω στο παιδάκι μου αλλά τελικά μου πήρε 5 ώρες για να ξεμουδιάσω πλήρως!!!
Με είχαν αφήσει μόνη μέσα στο χειρουργείο με έναν τύπο ο οποίος με πρόσεχε γιατί εμένα με είχε πιάσει έντονη υπνηλία από το ηρεμιστικό αλλά κάθε φορά που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος σταμάταγα και να αναπνέω και βάραγε ο συναγερμός από το μηχάνημα που έλεγχε τους παλμούς και ο τύπος φόναζε μην κοιμάσε - βαθιές αναπνοές!!! Είχα όντως εν μέρη παραλήσει στο στήθος και έπρεπε να προσπαθώ να αναπνεύσω και να κάνω το στήθος μου να πάει πάνω κάτω! Έτσι για τουλάχιστον τρεις ώρες είχα την αγωνία και το μαρτύριο να μη με πάρει ο ύπνος και να προσπαθώ να αναπνέω βαθιά!

Εν τω μεταξύ κανένα σημάδι ότι τα πόδια μου αρχίζω να τα νιώθω και να τα κουναω... Ερχόταν κατα διαστήματα μια κοπέλα να μάθει αν αρχίζω να νιώθω τα πόδια μου και έφευγε εκπληκτη. Καποια στιγμή όμως άρχισε να αγχώνεται γιατί είχαν περάσει τεσσερις ώρες κι εγω ακόμα τίποτα και άρχισε να τηλεφωνεί και να μιλάει ψιθυριστά... Μέχρι και τα φώτα είχαν σβήσει στο διάδρομο και πέρναγε που και που μια καθαρίστρια να μαζέψει κάτι... Όπως καταλαβαίνετε είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι ότι μου έκαν ζημιά και ότι παρέλυσα πραγματικά και για πάντα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το εύχομαι ούτε για τον εχθρό μου γιατί πραγματικά άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω και πως θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα και αν θα είμαι σε θέση να μεγαλώσω το παιδί μου και αν θα θέλω μια ζωή έτσι...

Επιτέλους στις 3 'ωρες περίπου άρχισα να νιώθω ότι έφυγε το βάρος από το στήθος μου και μπορώ να αναπνεύσω ακούσια χωρίς προσπάθεια και μετά  τις 4 ώρες άρχισα να νιώθω λίγο λίγο τα πόδια μου και η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη!!! Φωνάξανε λοιπόν να με πάρουν και με αναβάσανε πάνω. Βέβαια πέρασε άλλο ένα μισάωρο για να έχω πλήρη έλεγχο των ποδιών μου γιατί δεν μπορούσα να τα λυγίσω.

 

Επιτέλους φέρανε το μωρό μου αλλά κοιμότανε συνέχεια και δεν μπορούσε να ξυπνήσει ενώ πείναγε πολύ λόγο της δόσης που πήρε! Και όποτε ξύπναγε ήταν πολύ αδύναμη και πεινασμένη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θηλάσει και να κλαίει γοερά!
Από τότε ξεκίνησε και ο γολγοθάς της σίτισης της μικρής και μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να θηλάσει... Επίσης οι μαίες την πρώτη μέρα είχαν τρομάξει και νομίζανε ότι κάτι έχει η μικρή γιατί δεν είχαν ενημερωθεί για το τι έγινε. Αλλά ευτυχώς τώρα δε φαίνεται να έχει κάτι και ελπίζω να μην ανακαλύψουμε τίποτα στην πορεία...

 

Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο αλλά αν δεν τα έγραφα θα έσκαγα!

Και πείτε μου τώρα, έχει ή δεν έχει ευθύνη ο γιατρός μου γι' αυτό; Όταν τον ρώτησα γιατί ήμουν παραλυτη για 5 ώρες μου απάντησε ' Ε σου δώσανε μεγαλύτερη δόση για να μην πονάς' . Λες και δεν πόνεσα στο χειρουργείο και μετά δε θα μου δίνανε παυσίπονα!!!

Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να το διαχειριστώ αλλά δεν την παλεύω και πολύ...

 

 

Να σου ζήσει κουκλα μ! Πέρασες δυσκολα και εσυ! Οσο για τη διαδικασία θα σου πω οτι κ εμενα με αυτο το τροπο μου εκαναν την επισκληριδιο ενας με κρατουσε απο μπροστά κ μου έσπρωχνε τα ποδια προς τη κοιλία σε σημείο που να λεω παει θα σκάσει η κοιλια μ... τα χερια μ ακριβως ετσι δεμένα με 5 καθετηρακια παντου τρυπες... και ορους... Όταν έβγαλαν το μωρο απλα μου το έδειξαν και μ το εφεραν να το φιλήσω... και άρχισα να νιώθω τα ποδια μ μετα απο 2.5 ωρες... με το θηλασμό και εμενα το μωρο δεν ειχε δυναμη να ρουφήξει και ηταν σαν ληθαργικο..  οι παιδίατροι βεβαια μ ειπαν οτι ητσν ετσι γτ ηταν μικρο σε εβδομάδες... τελικα δεν τα καταφέραμε με το θηλασμο δεν κατέβηκε το γαλα... 

[Nightwish]

1 hour ago, bella32 said:

έχεις δίκιο.. όταν είμαστε σε τόσο πόνο και αγωνία που να σκεφτούμε καθαρά.. τι να πω.. πέρασες μεγάλη περιπέτεια..κ έδειξες μεγάλη ψυχραιμία.  εγώ δεν ξέρω αν θα πήγαινα στον ίδιο μετά από αυτό..  υπάρχουν πολλοί γιατροί που είναι έτσι τυπικοί με τα διαδικαστικά στους υπέρηχους αλλά αν έχασες την εμπιστοσύνη σου με αυτόν.. όσο για τα κλάματα, όταν εγώ είχα την αποβολή, πήγαινα στον δικό μου στο ιατρείο μόνο για εμψύχωση..έκλαιγα,  μου μιλούσε, και έφευγα.  να μη ντρέπεσαι για το πώς νιώθεις και να μη το πνιγείς. είσαι καλύτερα τώρα; πως τα πάτε με το μπεμπακι σου;

δυστυχώς δεν είμαι καλύτερα... φοβάμαι μην είναι καμιά επιλόχεια κατάθλιψη γιατί αντι να μειώνεται το κλάμα και το άγχος, αυξάνονται... νιώθω να πνίγομαι ώρες ώρες...

41 minutes ago, Μάντη said:

Καλησπέρα! Πως τα πάτε εσείς;;; νομίζω πως παίρνει καλο βάρος πλέον... μεσα στην επόμενη εβδομάδα θα παμε παιδίατρο ελπιζω να μαε πει οτι ολα πανε καλα!

Να σου ζήσει κουκλα μ! Πέρασες δυσκολα και εσυ! Οσο για τη διαδικασία θα σου πω οτι κ εμενα με αυτο το τροπο μου εκαναν την επισκληριδιο ενας με κρατουσε απο μπροστά κ μου έσπρωχνε τα ποδια προς τη κοιλία σε σημείο που να λεω παει θα σκάσει η κοιλια μ... τα χερια μ ακριβως ετσι δεμένα με 5 καθετηρακια παντου τρυπες... και ορους... Όταν έβγαλαν το μωρο απλα μου το έδειξαν και μ το εφεραν να το φιλήσω... και άρχισα να νιώθω τα ποδια μ μετα απο 2.5 ωρες... με το θηλασμό και εμενα το μωρο δεν ειχε δυναμη να ρουφήξει και ηταν σαν ληθαργικο..  οι παιδίατροι βεβαια μ ειπαν οτι ητσν ετσι γτ ηταν μικρο σε εβδομάδες... τελικα δεν τα καταφέραμε με το θηλασμο δεν κατέβηκε το γαλα... 

σε καταλαβαίνω... εσύ πως είσαι; Πως νιώθεις με όλα αυτά;