ΑνΑλ (Ανώνυμες Αλλοπρόσαλλες)

[malecon]

Αμα βρεις κανένα τέτοιο ζευγάρι πες του και μένα, νταξ?

Άλλο λέμε............συζητάμε τις "υπομονές" μας στις δικές μας "τέλειες" σχέσεις

Φιλενάδα το να περιμένεις ότι θα αλλάξει κάτι είναι μάταιο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να θυμώνεις κάθε φορά και περισσότερο. Αν όμως πάρεις απόφαση ότι ο άντρας σου είναι αυτός και έχει αυτές τις δυνατότητες (περιορισμενες έστω) τότε πορεύεσαι διαφορετικά...με μεγαλύτερη ηρεμια ίσως

Δηλαδή για να το πω διαφορετικά...έχεις ένα 1000ράκι και θες να αναίβεις την ανηφόρα με 150χλμ...Αν νομίζεις ότι είναι φεράρι θα σου σπάσουν τα νευρα. Αν όμως δεχτεις το γεγονός ότι ειναι ενα απλό 1000ρι που τόσο τραβαει τότε απλά θα απολαύσεις την διαδρομή

πωωωωωωωωωωςςςς!!!! εσένα και την χάρλοου καλέεεεεεεεεεεεεε

:D:D:D

[MarcoPolo]

Λογικο Νιτσα γιαυτο παρε αναπνοες και χρονο για να σκεφτεις καθαρα και ολα θα γινουν.

[Aeriko]

Φιλενάδα το να περιμένεις ότι θα αλλάξει κάτι είναι μάταιο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να θυμώνεις κάθε φορά και περισσότερο. Αν όμως πάρεις απόφαση ότι ο άντρας σου είναι αυτός και έχει αυτές τις δυνατότητες (περιορισμενες έστω) τότε πορεύεσαι διαφορετικά...με μεγαλύτερη ηρεμια ίσως

Δηλαδή για να το πω διαφορετικά...έχεις ένα 1000ράκι και θες να αναίβεις την ανηφόρα με 150χλμ...Αν νομίζεις ότι είναι φεράρι θα σου σπάσουν τα νευρα. Αν όμως δεχτεις το γεγονός ότι ειναι ενα απλό 1000ρι που τόσο τραβαει τότε απλά θα απολαύσεις την διαδρομή

:D:D:D

Μ' αρέσεις! Έτσι ακριβώς είναι!

Και για να το δούμε και από την άλλη πλευρά:

Οι άντρες μας, μας παντρεύτηκαν με συγκεκριμένα δεδομένα! Αυτό σημαίνει ότι 'το εγώ αλλάζω γιατί όχι και αυτός' δεν παίζει ως ενδεχόμενο γιατί αυτό που εμείς αλλάξαμε δεν σημαίνει ότι το γουστάρει ο άλλος αφενός. Αφετέρου αν εμάς προσπαθούσε (που το κάνουν) να μας αλλάξει κάποιος... θα το κάναμε;

[Hellcat]

Μ' αρέσεις! Έτσι ακριβώς είναι!

Και για να το δούμε και από την άλλη πλευρά:

Οι άντρες μας, μας παντρεύτηκαν με συγκεκριμένα δεδομένα! Αυτό σημαίνει ότι 'το εγώ αλλάζω γιατί όχι και αυτός' δεν παίζει ως ενδεχόμενο γιατί αυτό που εμείς αλλάξαμε δεν σημαίνει ότι το γουστάρει ο άλλος αφενός. Αφετέρου αν εμάς προσπαθούσε (που το κάνουν) να μας αλλάξει κάποιος... θα το κάναμε;

Συμφωνούμε μέχρις ενός σημείου.

Προσωπικά δεν του ζητάω να αλλάξει χαρακτήρα, ήξερα τι έπαιρνα (γουρούνι στο σακί).

Άλλωστε γι'αυτο έχω κι ένα διαζύγιο στην πλατούλα μου, γιατί ο πρώην μου θεωρούσε ότι έπρεπε να αλλάξω (όχι ότι δεν έφταιγα κι εγώ για να τα λέμε και σωστά τα πράγματα).

Αλλά............... όταν έρχεται ένα παιδί σε μια σχέση ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΟΒΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΡΕ ΦΟΥΣΤΗ ΜΟΥ.

Παράδειγμα: Βλέπει τηλεόραση .............κάτι σε στυλ Fast and the Furious ...........και φωνάζει το παιδί από το άλλο δωμάτιο που είναι να έρθει να δει κάτι ωραίο:mad::mad::mad:........σαν του λέει τρέχα παιδί μου έλα να δεις barbie!!!!!!

Του λεω "γιατί το φωνάζεις το παιδί με τέτοια χαρά? να δει τι ακριβώς?"

Και η απάντηση "έλα μωρε γιατί? ωραίο δεν είναι?"

(εμότικον που του χώνει μπουνίδι και τον στέλνει για μασέλα)

Και κάτι τέτοια μου τα κάνει συνέχεια.

Και αυτό που με κάνει να βγάζω καπνούς από τα αυτιά, είναι ότι προσπαθώ να του εξηγήσω ότι έχει να κάνει με 5χρονο και με λέει υπερβολική.....ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ........ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ.......ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

[my_Kelly]

Εγω αν φτασω στο σημειο να θελησω να χωρισω τον συγκεκριμενο αντρα δεν θα με κρατησει ουτε το δανειο ουτε το παιδι ολα μισα μισα ειναι απλα για να το αποφασισω αυτο θα σημαινει οτι εχει τελειωσει οτι πιστεψα περισσοτερο στην ζωη μου οποτε ολα τα αλλα ειναι αδιαφορα.

Εγώ συμφωνώ απόλυτα με την Ειρήνη. Το "κι άλλο" διαζύγιο είναι το τελευταίο που θα σκεφτόμουν. Το θέμα είναι το όνειρο που έγινε πραγματικότητα να παραμείνει ονειρικό.

Μπορεί οι άντρες(=δίποδα) να μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας, αλλά στην τελική τι είναι αυτό που θέλουμε? Οι πιο πολλές θέλουμε έναν καλό άνθρωπο δίπλα μας, να συμπορεύεται μαζί μας, να μας τιμά και να υπερ-αγαπά τα παιδιά μας (πράγματα όλα αυτονόητα για εμάς). Ο έρωτας περνάει γρήγορα έτσι κι αλλιώς. Αν μείνει κάμποση αγάπη στο ζευγάρι και μπόλικη υπομονή, δεν υπάρχει λόγος να χωρίσει κανείς.

[sevoula]

Μετά από όλα αυτά, που ταυτίζονται πλήρως κ μ' εμένα, κάνουμε ζημιά στα παιδιά μας. Αυτό κατάλαβα, εγώ τουλάχιστον, μετά τη χθεσινή κουβέντα. Πρέπει να τα συνδυάζουμε όλα και να συμμετέχουν και οι 2γονείς ενεργά στην ανατροφή των παιδιών.

Τι γίνεται όμως όταν ο ένας γονιός είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου?

πρώτον δεν έχει να κάνει το μορφωτικό επίπεδο με αυτό που συζητάμε. αυτό είναι στο μυαλό σου καθαρά κ έχεις απόλυτο άδικο! σ' αγαπάω, σε καρασυμπαθώ, αλλά έχεις κόλλημα με το μορφωτικό επίπεδο κ τα πτυχία.

χαρτιά είναι αγάπη μου, αν δεν έχεις χαρακτήρα.

εγώ το λέω Θεό, άλλος το λέει κ χαρακτήρα. άξες πουλίμ;

ψυχή θέλει, αγώνα για το καλύτερο.

σαν τους γονείς μου κανείς γονιός! αυτό θέλω να πει η Χρύσπα όταν ωριμάσει!, όπως εγώ για τους δικούς μου! κ ας έχουν κάνει λάθη, κι ας έχουμε κάνει εγώ κ ο Σ κ θα κάνουμε ουυυυυυυυυυυ λάθη ακόμα!

Έχω απογοητευτεί και κουραστεί πααααααααρα πολύ από την συμπεριφορά του άντρα μου στο παιδί. Την υπερ-αγαπάει και δεν εννοεί να καταλάβει πως πρέπει να συμπεριφέρεται μαζί της.Και φυσικά τώρα είναι αργά και η μπάλα έχει χαθεί.

Η μικρή το αγνοεί ΠΛΗΡΩΣ και τα πάντα περνάνε από τη δική μου την καμπούρα.

Και όσο προσπαθώ να του εξηγήσω (με άσχημο τρόπο πλέον γιατί είμαι πααααααααρα πολύ κουρασμένη και απογηοητευμένη μαζί του), τόσο δεν καταλαβαίνει.

Και έχω φτάσει στο σημείο να το αγνοώ πλεόν.................δεν τον αντέχω.

Αντί για ένα παιδί, έχω 2 παιδιά να νταντεύω μέσα στο σπίτι και αν θέλετε το πιστεύετε........η μικρή καταλαβαίνει περισσότερα πράγματα από κείνον.

Ιδίως όταν της σηκώνει φωνή μου'ρχεται να του χώσω μπουνιά να τον στείλω για μασέλα στον οδοντίατρο.

Εμ! την έχει κάνει να μην το υπολογίζει και από την άλλη αφού φυσικά η μικρή τον αγνοεί, εκείνος εκενυρίζεται και της φωνάζει......και κει αρχίζει και θολώνει το μάτι μου και αρζχίζω τα γαλλικά μπροστά στο παιδί (λάθος, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ πάει και τελειώσε).

Δεν θέλω να τον "ξαναπαντρευτώ", να πάει στη μάνα του θέλω, γίνεται?

Να μείνω με το παιδάκι μου να ηρεμήσω και να νταντεύω μόνο ένα νήπιο?

Άντρες σου λέει μετά...........

κι εσύ πολύ φορτωμένη κ πολύ επιθετική. κ μπροστά στο παιδί ούτε γαλλικά ούτε τούρκικα, σοιχτήρια κλπ. ξεκίνα από σένα κ πού θα πάει, θα το βρει κι αυτός. πάντως κέρδος το παιδί θα έχει.

Σ εμάς συμβαίνει το αντίθετο. Όταν μιλάει ο ένας, ο άλλος παραμερίζει. Εγώ πρέπει να τον νταντέψω αλλά ούτε εκείνος θέλει ούτε κι εγώ.

Είμαστε 2 άνθρωποι εντελώς μα εντελώς διαφορετικοί κι ο λόγος που παντρευτήκαμε ήταν ο έρωτας, το πάθος που είχαμε κ η αγάπη! Τώρα που η σχέση μας άρχισε να κορένεται κι έχει μείνει η συνήθεια-καθημερινότητα έχουμε προβληματα συνεννόησης!

Και ναι θα ήθελα κι εγώ να μείνω μόνη μου με τα παιδιά μου, δυστυχώς! Έχω κουραστεί! Νιώθω κενή...

ο Σ μονίμως θέλει ντάντεμα, αλλά θέλω κι εγώ, αλλά δεν φτάνει σε μένα, παρόλο που εκείνος λέει ότι με νταντεύει.

θα ήθελα να μείνουμε μόνοι μας χωρίς το παιδί για λίγο καιρό,

θα ήθελα να μείνουμε μόνοι μας οι τρεις μας για λίγο καιρό, χωρίς γραφεία κ υποχρεώσεις, μακριά από όλους...κουράστηκα με τα πρέπει...

Έχουμε χάσει το σύζυγος...

Εκεί γίνεται η ζημιά! Αλλά δεν αρκεί να θέλει μόνο ο ενας..

ή να προσπαθεί μόνο ο ένας!!!!

Ξέρεις τι; Εγώ τον άντρα μου δεν τον 'ερωτεύτηκα' ευτυχώς. Τον αγάπησα. Τον αγαπώ ακόμα. Αλλά μας έχει καταπιεί πολύ το παιδί.... είχε αρχίσει να μας καταπίνει πριν τον ερχομό του και από την γέννησή της και μετά... το χάσαμε τελείως το παιχνίδι! Μπορούμε να συνεννοηθούμε σε ό,τι αφορά το παιδί. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούμε να βρουμε εμάς! Είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι και οι δύο! Το βράδυ χρειαζόμαστε ΜΟΝΟ αποσυμπίεση από όλη τη μέρα! Και την κάνει ο καθένας με τον δικό του τρόπο....

Ναι μάλλον χρειάζεται κι εμείς να ξαναπαντρευτούμε αλλά πότε;

συμφωνώ σε όλα, μα όλα όμως, εκτός από το ότι εγώ αποζητώ να αποσυμπιεστούμε ως ζευγάρι κ ως οικογένεια οι τρεις, αλλά μόνη μου τα λέω, μόνη μου συμφωνώ, ακούγομαι γκρινιάρα ή πιεστική ή απαιτητική ή ότι φορτώνω με νέα καθήκοντα στο τέλος,΄όσο ευγενικά κι αν το συζητώ...

οπότε μάνα που το έχω!

Μπα... εγώ δεν χωρίζω.... ξέρεις τι κυκλοφορεί εκεί έξω; Μόνη μου δεν την παλεύω... οπότε είμαι μια χαρά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο! Έτσι κι αλλιώς όταν τον παντρευόμουν ήξερα ότι παντρεύομαι για να κάνω παιδί με τον ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ! Συνεπώς εμάς δεν μας χωρίζει τίποτα χαχαχα... μας ενώνουν παιδί και δάνειο

ο μόνος λόγος να τον χωρίσω είναι να μεταλλαχτεί κα ν ακάνει κακό στο παιδί. θα φύγω χωρίς 2η σκέψη. όλα τα άλλα τα τρώω αμάσητα.

Εγώ από τη μία θέλω αλλά από την άλλη ξέρω ότι δεν θα έχω υποστήριξη από πουθενά! επειδή ο Γ. είναι πολύ καλό παιδί όλοι πιστεύουν ότι είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον! Αλλά δεν είναι έτσι...

Θα λιθοβολιθώ!

Οπότε ή θα βρεθεί λύση ή θα περιμένω να μεγαλώσουν τα παιδιά κι αν συνεχιστεί το ίδιο βιολί κπ θα φύγει! Όχι εγώ απαραίτητα, κι ο ίδιος νιώθει πως πνίγεται...

εσύ υπερβάλλεις τώρα, γιατί αρνείσαι να δεχτείς ότι είσαι μέρος του προβληματος.

έχεις ρίξει όλο το βάρος πάλι στον Γ κ αρνείσαι να δεις στην ψυχούλα σου τα λάθη σου, τους τρόπους να βοηθήσεις τον εαυτό σου κ τον Γ να βρείτε τη χρυσή τομή.

σιγά σιγά.

κ δεν μιλάμε για χάσμα. για αγαπημένο αντρόγυνο μιλάμε.

εγώ τον αγαπάω τον δικό μου κ ας μου στανιάρει την πίεση σαν ασανσέρ κάθε λίγο κ λιγάκι.

κοπριά στην ίδια γλάστρα.

Αυτό που λέει η κιουλτ! Θέλει δουλειά η σχέση. Και δεν βρίσκω τι κακό έχει η συγκατοίκηση! Θέλει δουλειά για να ΜΗΝ χωρίσεις! Γιατί δεν παντρεύεσαι για να χωρίσεις!

η συγκατοίκηση θα κάνε ικακό στο παιδί στο τέλος τέλος. όχι μόνο σε εμάς.

....Μεγάλη κουβέντα πιάσατε.

Πιστεύω πως ΌΛΑ τα ζευγάρια έχουν τα θεματάκια τους -ιδίως όταν υπάρχουν και παιδιά, τότε το πράγμα γίνεται πιο δύσκολο-. Άλλος πιο λίγο, άλλος περισσότερο. Αυτό παίζει βέβαια και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας τα πράγματα...

π.χ. μια φίλη μου καλή κάθε φορά που θα με δει αρχίζει να παραπονιέται ότι ο άντρας της δεν ενδιαφέρεται, δεν την βοηθάει στο σπίτι δεν, δεν, δεν.... εγώ πάλι, από την άλλη, είμαι πιο ήρεμη (σε αυτό το κομμάτι) δλδ δεν θα με πειράξει και τόσο πχ να μην σηκωθεί να βάλει τα πιάτα στο πλυντήριο. Καθόλου...Με πειράζει εάν δεν ασχολείται με τα παιδιά τις ώρες που είναι σπίτι -με τον τρόπο του όπως θέλει εκείνος όχι όπως κρίνω εγώ ότι είναι σωστό-....ΕΓΩ ομως αισθάνομαι μονίμως ότι όλα τα κάνω μισά... Καλή μάνα, καλή εργαζόμενη, καλή σύζυγος... καλάμια είμαι... Σε όλα μισή....

Τώρα τελευταία μου φταίνε όλα πάνω μου. Δεν μου αρέσω όπως είμαι -- δεν κάνω και τπτ όμως γι' αυτό... έλλειψη διάθεσης... μόνο ξεσπάω στον δύστυχο τον Μ :cool:

αυτό το είχα ξεχάσει εντελώς. δεν νιώθω όμορφη.

θυμήθηκα ότι είμαι γυναίκα όταν προχθες πήγα για τεστ παπ κ μιλούσαμε με τη γιατρό για περιποίηση...

Νιτσα εισαι φορτομενη νομιζω και τα βιωνεις υπερβολικα φοβαμαι, νομιζω απο τα λιγα που εχω δει οτι με τον αντρα σου σας ενωνουν πολλα αν ηθελες να τον χωρισεις θα το ειχες κανει. Ηρεμησε ολα παλευονται θελει δουλεια.

με κάλυψες Ειρήνη

[luckyMe]

Προχθές βγήκαμε έξω στο δρόμο να κάνουν ποδήλατο. Ο Γ. καθόταν κάτω μ' ένα φίλο του και έπινε καφέ, οκ κανένα πρόβλημα. Έλα μου όμως που η Ο. είναι μικρούλα και κάνει ποδήλατο σ' ένα σημείο... Κι έρχεται ο φίλος του Π. και θέλανε να τρέξουν. Εγώ αφενός έπρεπε να προσέχω την Ο. αφετέρου να τρέχω πίσω τους για να μην περάσει κανένα αυτοκίνητο κι έχουμε άλλα. Οπότε παίρνω το ποδηλατάκι κ την Ο. και την πάω στην πιλωτή να κάτσει εκεί με το μπαμπά της. Η Ο. το κατάλαβε, άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται επειδή ήθελε κι εκείνη να βγει έξω και εγώ αναγκαστικά λέω στον Π. πάμε μέσα επειδή δεν μπορώ να σας καταφέρω κ τους 2. Ο Γ. αμέριμνος μου λέει πάρε τη μικρή αγκαλιά και τρέχα πίσω από τον Π. - μένοντας στον καφέ του.

Από τη μία μου λέει ότι δεν ασχολούμαι αρκετά με τα παιδιά όταν εκείνος είναι στην καρακοσμάρα του! Ε όχι...

Και σηκώνεται με το φίλο του βγαίνουν έξω κ κάθονται με την Ο. κι εγώ έτρεχα με τον Π. ώσπου φάνηκε η πεθερά μου κι ανέλαβε εκεινη την Ο. για να συνεχίσει ο κος το καφεδάκι του!

Θα ήθελα κι εγώ να κάθομαι τα απογεύματα και να απολαμβάνω τον καφέ μου, να παρακολουθήσω το αγαπημένο μου πρόγραμμα στην tv ή και να μην κάνω τίποτα ρε φίλε. Αλλαααα δεν είναι έτσι! Τα παιδιά πάνω από όλα...

Οπότε......... τι χρόνο να του δώσω να ασχοληθεί με τα παιδιά του αφού δεν τον παίρνει από μόνος του? Αυτα και πολλά άλλα θα τα συζητήσουμε στην επόμενη μας συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή!

[luckyMe]

Συμπεθέρα, τον αγαπώ ναι...έχουμε και τις καλές μας στιγμές! Και δεν έχω κόλλημα με τα πτυχία απλά θεωρώ ότι η μόρφωση αλλάζει την αντίληψη του ανθρώπου.

Έχω κι εγώ τα λάθη μου. Το άγχος μου, το ότι σηκώνω πολύ βάρος μόνη μου ή έτσι νιώθω, τουλάχιστον. Αλλά είναι στο χέρι του Γ. να τα χειριστεί όλα αυτά.

Δε ζητάω πολλά...επιβεβαίωση και υποστήριξη!

[Hellcat]

Θα ήθελα κι εγώ να κάθομαι τα απογεύματα και να απολαμβάνω τον καφέ μου, να παρακολουθήσω το αγαπημένο μου πρόγραμμα στην tv ή και να μην κάνω τίποτα ρε φίλε. Αλλαααα δεν είναι έτσι! Τα παιδιά πάνω από όλα...

Νιτσα εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα, το αντίθετο, ασχολείται με το παιδί, μπορεί και όλο το απόγευμα.

Αλλά η ενασχόληση του είναι πως να το πω.................. λες κι έχεις 2 πεντάχρονα να παίζουν μαζί:shock:

Ξεσυνερίζετε ο ένας τον άλλον!!!!!!!!!!

Δηλαδή να σου δώσω να καταλάβεις................η μιρκή (έτσι όπως την έμαθε) τον αγνοεί επιδεικτικότατα και θέλει πάντα να περνάει το δικό της.

Όταν λοιπόν πάνω σε παιχνίδι τσαντίζεται η μικρή και του μουτρώνει και του τα χώνει..........ΤΣΑΝΤΙΖΕΤΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ και της τα χώνει!!!!!!!!!!!!!!!

Και μπαίνω εγώ μέσα στη μέση να του κάνω τον διαιτητή........ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ!!!!!!

Και προσπαθώ να του εξηγήσω 5 πράγματα και μου λέει συνεχώς ότι είμαι υπερβολική και όλα τα ρίχνω πάνω του.

Σε ποιόν να τα ρίξω, στο πεντάχρονο:confused:

Είμαι και οξύθυμη και νευρική σαν άτομο..........οπότε ............I rest my case

[sweet_february]

Μπηκαν και τα γιουβαρλακια στη φωτια.. Ψιλομαζεψα και το ερειπιο!

Λοιπον, στο θεμα μας τωρα..: Εγω το Β. τον παντρευτηκα οχι μονο απο δικη μου επιλογη.. Για να μην παρεξηγηθω: Δεν μου τον επεβαλλε κανεις, αλλα πιεση δεχτηκα και απο εκεινον (για το γαμο) και ειδικα απο τη μανα μου η οποια προσπαθησε μεχρι και εδω να βγαλει τα δικα της απωθημενα. (Off topic: Σκεφτειτε πως δεν μου μιλουσε 2 εβδομαδες γιατι δεν προτεινα στο Β. να ερθει να μεινει στο πατρικο μου απο τον 3ο μηνα σχεσης.. Και φυσικα στο ιδιο σπιτι εμενε κι εκεινη και η αδερφη μου.. Μεγααααλη ιστορια, στην οποια -κακως- ενεδωσα και ηρθε ο Β. και συγκατοικησαμε ΟΛΟΙ μαζι, αλλα δεν ειναι της παρουσης, σας την αναφερω απλως για να καταλαβετε ποσο με πιεζε να προχωρησω και να "νοικοκυρευτω" απο τα 19 μου με εναν αντρα ο οποιος καλυπτε σε μεγαλο βαθμο τα δικα της "θελω"). Στο δια ταυτα τωρα:

Παντρευτηκα λοιπον κατω απο πιεση, ανεχτηκα πολλα μα παρα πολλα (ακομα και απιστια) γιατι -παλι ατακα της μανας μου θα σας πω- "ειναι αντρας" αλλα ερχομενη στο σημερα, συνηδητοποιω πως δεν θελω να τον χωρισω το συγκεκριμενο ανθρωπο.. Ενταξει, μπορει να μην ειναι καρακατακαψουρα, ειμαι ομως ερωτευμενη μαζι του, τον αγαπαω, τον νοιαζομαι, εισπραττω αγαπη και κατανοηση και απο εκεινον και τελος πιστευω πως δεν υπαρχει εξω Ο τελειος, ο μοναδικος, ο αλανθαστος. Αφηστε που και να υπαρχει δηλαδη, σιγα μην κατσει να ανεχτει εμενα!

Παντως για το θεμα διαζυγιου.. Το ειχα σκεφτει κι εγω αρκετες φορες.. Αλλα απο τη μια ξερω πως ο Β. σε θεματα οικογενειας και ιδιως παιδιου δεν παιζεται και απο την αλλη μου εχει γινει ηδη γνωστοποιηθει απο τη μανα μου πως αν κανω τετοια κινηση, σταματαει η "επιχορηγηση", με αποκληρωνει (ετσι ακριβως το ειπε) και θα καταθεσει στο δικαστηριο υπερ του για να παρει την κηδεμονια της Μαριας..

Αλλα και παλι πιστευω πως αν θελεις να χωρισεις, δεν σε σταματαει τιποτα... Και μιας που σας ειπα οσα σας ειπα, εχω την εντυπωση πολλες φορες πως η μανα μου με μισει. Οπως επισης αλλες φορες πως με λατρευει.. Δεν υπαρχει μεση κατασταση με αυτη τη γυναικα..

Τελος -για να μη σας τα πρηζω αλλο- εγω λεω πως το πιο ευκολο πραγμα ειναι να κανεις ενα "ντου" και να τα τιναξεις ολα στον αερα.. Το δυσκολο ειναι να κατσεις εδω, να συζητησεις και να το δουλεψεις το ολο θεμα!

Και οπως λεει και το γνωστο ασμα "Ο,τι αξιζει ποναει κι ειναι δυσκολο"

[Aeriko]

Η συγκατοίκηση όταν γίνεται σωστά ποτέ δεν είναι κακό πράγμα. Προϋποθέτει ότι τα συμβαλλόμενα μέλη μοιράζονται εκτός από το χώρο, τα αντικείμενα, τα έξοδα και τις υποχρεώσεις... ΣΕΒΑΣΜΟ. Δεν μπορείς να συγκατοικείς αν δεν σέβεσαι τον άλλο. Θεωρώ λοιπόν ότι όταν λέμε ότι αγαπάμε αυτόν που έχουμε επιλέξει να συγκατοικούμε αυτή την απαραίτητη προϋπόθεση του σεβασμού την έχουμε εξασφαλίσει. Άρα κακό δεν μπορεί να κάνει!

Και συμφωνώ με Σέβη...Χάρλοου... μπροστά στο παιδί κόψτα τα γαλλικά. Γενικά την κόντρα! Δεν πρόκειται το παιδί να σεβαστεί τον πατέρα του αν δεν τον σέβεσαι εσύ! Ταυτίζεται με εσένα! Και εφόσον το παιδί δεν σέβεται τον πατέρα του και ο πατέρας του βολεύεται σε καταστάσεις που εκνευρίζουν εσένα... Φαύλος κύκλος; Ναι! Σταμάτα τον εσύ για να τον σταματήσει και ο άλλος!

Νίτσα εγώ στη θέση σου στο συγκεκριμένο περιστατικό απλώς θα προφασιζόμουν δουλειά στο σπίτι επείγουσα και θα τον άφηνα να τα βγάλει πέρα μόνος του εφόσον είχε και παρέα! Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο! Μόνη σου φορτώνεσαι!

[Hellcat]

Συμπεθέρα, τον αγαπώ ναι...έχουμε και τις καλές μας στιγμές! Και δεν έχω κόλλημα με τα πτυχία απλά θεωρώ ότι η μόρφωση αλλάζει την αντίληψη του ανθρώπου.

Νίτσα ο δικό μου είναι πτυχιούχος πανεπιστημίου με τρομερές "περγαμηνές" και επαγγαλματική προϋπηρεσία. Στη δουλειά του δεν τον φτάνεις με τίποτε!

Σε ότι έχει σχέση όμως με την συμπεριφορά του προς το παιδί και πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να καταλάβει , αυτός αγρόν ηγόραζε.

Να χέσω τα πτυχία του δηλαδή.

Οπότε καταλαβαίνεις ότι η μόρφωσε δεν παίζει ρόλο.

Ο πατέρας μου είναι 75 χρονών και δεν έχει βγάλει το δημοτικό, αλλά καταλαβαίνει πολύ περισσότερα στά θέματα του παιδιού και συμπεριφέρεται αναλόγως.

[sweet_february]

Μιλησα με το σταθμο της μικρης (ασχετο)..

Εχουν γενεθλια λεει και σημερα αλλα και αυριο. Η Μαρια δεν εφαγε απο το μπουφε, παρα μονο λιγη τουρτα και χυμο

Την πηρε η δασκαλα της παραμερα να της δωσει λιγο γιαουρτακι και της ειπε "Οχι, αμε με, με μελω" (=Οχι, ασε με, δε θελω). Και δεν την πιεσανε.

Μου ειπε πως με τα παιδακια συνενοειται απταιστα, πως λατρευει τη δασκαλα της και οποτε την πλησιαζει αλλο παιδακι για αγκαλιτσα του φωναζει "υγε, ικο μου" (=φυγε, δικο μου -και καλα ειναι δικια της η δασκαλα) Και πως ειναι πολυ ευχαριστημενη απο τη μικρη.

Τελος, μου ειπε πως στα 20 χρονια που εχει το σταθμο ειναι σχεδον η μοναδικη περιπτωση που το παιδι δεν περασε φαση προσαρμογης με κλαμματα κλπ. Ειναι το μοναδικο παιδακι που ειναι τοσο καλοβολο μου ειπε!

ΚΟΥΚΟΥΒΑΑΑΑΑ!!! :lol:

[Hellcat]

Και συμφωνώ με Σέβη...Χάρλοου... μπροστά στο παιδί κόψτα τα γαλλικά. Γενικά την κόντρα! Δεν πρόκειται το παιδί να σεβαστεί τον πατέρα του αν δεν τον σέβεσαι εσύ! Ταυτίζεται με εσένα! Και εφόσον το παιδί δεν σέβεται τον πατέρα του και ο πατέρας του βολεύεται σε καταστάσεις που εκνευρίζουν εσένα... Φαύλος κύκλος; Ναι! Σταμάτα τον εσύ για να τον σταματήσει και ο άλλος!

Σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα γιατί έτσι είναι.΄

Η μικρή αγνοεί εν μέρει τον πατέρα της γιατί ταυτίζεται μαζί μου.

Τα λάθη μου έχω μάθει και τα αναγνωρίζω για να καταλαβαίνω από που πηγάζει το πρόβλημα.

ΑΛΛΑ...............όταν προσπαθείς να εξηγήσεις στον άλλον 5 βασικά πράγματα και κουτουλάς σε ντουβάτι συνεχώς, τι άλλο να γίνει?????

Εξαντλούνται οι υπομονές και ιδίως σε μένα που είμαι τρομερά οξύθυμη (είπαμε έχουμε και ελαττώματα) και καταλήγουμε όπως περιέγραψα.

Δεν μπορώ να το εμπιστευθώ σε θέματα συμπεριφοράς, σε θέματα ασφαλείας (με τίποτε όμως) και όπως προ-είπα καταλήγω να κάνω το διαιτητή ανάμεσα σε 2 πεντάχρονα................που το ένα θέλει και σεξ......... ε! όχι ρε φίλε να με πάνε και για αποπλάνηση ανηλίκου

[luckyMe]

Δεν έχεις άδικο Harlow έτσι που το θέτεις! Αυτό εν τω μεταξύ μου θυμίζει τον αδελφό μου, 14ετ., με το γιό μου, 5 1/2ετ., που μονίμως τσακώνονται λες και είναι συνομίληκοι.

Παρά ταύτα, η Κρις έχει δίκιο. Μόνη μου φορτώνομαι. Γιατί όμως? Διότι ο Γ. δεν ασχολείται ιδιαίτερα κι όλα περνούν από τα χέρια μου.

Δεν μπορούσα να τους αφήσω και να προφασιστώ δουλειές. Επειδή 1ον θα μου έλεγε για άλλη μία φορά ότι δεν ασχολούμαι με τα παιδιά μας και θα καβγαδίζαμε και 2ον θα τον είχα ρεζιλέψει στο φίλο του που ήρθε για έναν καφέ κι εγώ τους έχωσα τα παιδιά!

Έχω παραμελήσει το σπίτι και 1002 άλλα για να τρέχω τον Π. εργοθεραπείες (χθες πήγε για πρώτη φορά ο Γ. μαζί του!), για να παίξω μαζί τους και τελοσπάντων να τους αφιερώσω χρόνο και τελικά μου βγαίνει σε κακό. Τώρα, δύο είναι τα τεινά. Ή που θα πάθω εγκεφαλικό από το άγχος της καθημερινότητας ή που θα πάθω υπερκόπωση και θα σωριαστώ.

Έχω πολλές ευθύνες και καμία αναγνώριση!!!!!!!!!