The Café Au Lait !!

[Elenikat]

Ναι δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να έχουμε μπει σε ένα λούκι και μάλιστα έχει χαρακτηριστεί μέσα μας ότι η συμπεριφορά του είναι κάπως... και η πίεση του σχοελίου κτλ κτλ...

Αλλά αυτό που λέει η Χλόη... Ακριβώς αυτό. Χωρίς να φοβούνται φωνάζουν, αντιμιλούν και γενικά είμαστε ίσα και όμοια. Και ναι να μην φοβούνται αλλά κάπου κάτι χάνουμε... ο σεβασμός πού μπαίνει? Και πώς? Και το πολύ το μπου ρου μπου ρου δεν ξέρω αν το ακούνε και αν τους λέει κάτι...

Εντάξει καταλαβαίνω τις περιπτώσεις που μπορεί να χάνουμε τα νεύρα μας και να παραφερόμαστε, εξάλλου στο πρόγραμμα είναι αυτό. Και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.

[Χλοη]

Α στο σχολείο καλά, όλοι λένε την αγαπάνε τη Νεφέλη! Η Νεφελίτσα κι η Νεφελίτσα. Στα όπα όπα την έχουν οι δασκαλοι. Κάτι είναι κι αυτό έτσι; Κι εγώ μόνο στο σπίτι έβγαζα γλώσσα πάντως.

Όμως Ελένη η Τζένη μπορεί να έχει δίκιο σ'αυτό που λέει. Η δική μας ένταση περνάει και στα παιδιά, κι αυτό το βλέπω από τότε που ήρθαμε εδώ στην πεθεριξ. Ακόμα κι αν δε φωνάζουμε και δείχνουμε ήρεμοι, αλλά είμαστε αγχωμένοι και εκνευρισμένοι, κι αυτά αντιδρούν. Τι να κάνεις βέβαια; Όσο μπορείς προσπαθείς να είσαι ήρεμη, αλλά άνθρωποι είμαστε. Και φυσικά είναι και τα παιδιά άνθρωποι, δικαούνται να ξεφύγουν. Αρκεί να μην το παρακάνουν. Και λίγη ένταση στη φωνή όταν λένε κάτι απαράδεκτο δε θα τα σκοτώσει. Πάνω απ'όλα όμως, συζήτηση και ηρεμία. Όσο μπορούμε.

Σοφούκα που είσαι;; Σε χρειαζόμαστε!

[galat]

κι εγω τα ιδια ζω κορες.... εχουν φοβερη ζητηση εκει στο καιρο... ομικρος.... η Ειρηνη ουρλιαχτα και νευραααααα κοκκινισζει σφιγγεται σφιγγει δοντια και ουρλιαΖζει... ξαναμανα ταντρουμς... κιε γω χανω υπομονη κ ο βαγγος κ γενικοτερα χαμος κ φωνες κ τσακωμεοι ολη μερα καθε μερα. Βαρεθηκα!!! ειλικρινα!!!! πιστευω οτι θα παθω ζημια στην υγεια μου με τοση ενταση κ αγχος καθε μερα!

κι ενω νομιζω τα απιστευτα για την ΕΙρηνη, οντως τα λογια της δασκαλας τα καλυτερα!!!!!! ντονγκκκκκ ησυχη γλυκια πολυ καλοσυνατη με ολα τα παιδια, συνεργασιμη και πολυυυυ δουλεμενο παιδι , εχει γνωσεις απιστευτες μας κανει προτασεις μας δινει λυσεις κλπ εμεινα μ@#ακας.

Στην αρχη βεβαι τις 2-3 πρωτες εβδ μου ειπε οτι ηταν αλλο παιδι ειχε αντιδρστικοτητα , αφου μου λεει αν σας μιλαγα τοτε θα ηταν σαν να μιλουσα γι αλλο παιδι...

τι να πω.... το ξερω οτι τις δασκλαες τις ακουν κλπ κλπ κλπ λογικο, αλλα η αντιδραση πιστευα οτι θα εβγαινε καποιας στιγμη στα αλλα παιδακια πχ, σε αδιαφορια κλπ.

τι να πω! Υπομονη σε ολες μας!

[Eliza]

ΚΑλημέρα!

Διαβαζω τους προβληματισμούς σας και σκέφτομαι....

-Μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό που τα παιδιά μας είναι 'καθώς πρέπει' στο σχολείο -αντανακλά την συνολική συμπεριφορά της κάθε οικογένειας προς τον έξω κόσμο.

-Μου φάινεται εξίσου φυσιολογικό ότι στο σπίτι τους βγαίνει όλη η ένταση και η αντίδραση στον 'καθωσπρεπισμό' που αυτοεπιβάλλουν στον εαυτό τους στο σχολείο. Αν δεν ξεσπάμε στους δικούς μας ανθρώπους και στον δικό μας χώρο που θα ξεσπάμε; Απλά ο δικός τους τρόπος είναι ακόμα...άγουρος. Και μάλλον δεν έχουν ακόμα συνείδηση τι ακριβώς τους συμβαίνει.

-Η σύνδεση με Κάιρο (γκρρρρρρρ -δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα) εγώ θα έλεγα ότι εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη τους να αυτοκαθορίζονται. Για φναταστείτε να έχετε συνεχώς κάποιον πάνω από το κεφάλι σας να σας δίνει οδηγίες, συμβουλές, να σας λέει πότε και πως πρέπει να κάνετε το οτιδήποτε κλπ κλπ.

Μεχρί εκεί η κατανόηση μου για τα παιδιά.

Οι μαμάδες έχετε την αμέριστη κατανόηση μου επίσης.

Υ.Γ. Εννοείται ότι δεν καταφέρνω τίποτα καλύτερα από καμιά σας...αλλά στη θεωρία...τό 'χω!

[Elenikat]

Ναι δεν πειράζει, η θεωρία είναι απαραίτητη μήπως και μπορέσουμε να μγν τραβάμε τα μαλλιά και τα μυαλά μας!

Έχεις δίκιο Ελίζα, το έχω ξαναπεί ότι κι εγώ η ίδια μου σπάω τα νεύρα!

[Χλοη]

Kαλησπέρα!

Ελίζα έτσι ακριβώς! Ας ξεκινήσουμε απ'τη θεωρία και βλέπουμε. Πάντως σωστά μου ακούγονται αυτά που λες.

Μια που μιλάμε για παιδιά μου έχει διαλύσει τα νεύρα η μεγάλη. Την κυνηγάω να κάνει τα μαθήματα, δε μας αφήνει και το μικρό ζουζούνι... Πάντως πιστεύω οτι μαθήματα βάζουν στα παιδιά σε τόσο μικρές τάξεις ίσα για να ταλαιπωρούν τους γονείς. Ε μα έλεος. Έρχονται κουρασμένη απ'το σχολείο τόσες ώρες και θέλουν να έρθουν σπίτι να παίξουν και ν'αράξουν, αλλά εχουν κι αυτά το άγχος από τώρα. Να τελειώσουν τα μαθήματα.

11 μέρες έμειναν. Και τρέχω και δε φτάνω! Θέλω να φτιάξω και τα βιογραφικά.

[Afrodite]

...-Μου φάινεται εξίσου φυσιολογικό ότι στο σπίτι τους βγαίνει όλη η ένταση και η αντίδραση στον 'καθωσπρεπισμό' που αυτοεπιβάλλουν στον εαυτό τους στο σχολείο. Αν δεν ξεσπάμε στους δικούς μας ανθρώπους και στον δικό μας χώρο που θα ξεσπάμε; Απλά ο δικός τους τρόπος είναι ακόμα...άγουρος. Και μάλλον δεν έχουν ακόμα συνείδηση τι ακριβώς τους συμβαίνει.

Τα λες πολύ καλα νομιζω! Απλα πιστευω οτι η αντιδραση τους ειναι πιο στοχευμενη προς τους γονεις που τους επιβαλλουν τον καθωσπρεπισμό, και δεν ξεσπουν πανω μας γιατι δεν εχουν καποιον αλλον καλυτερο να το κανουν.

Έχεις δίκιο Μαίρη μου αλλά φοβάμαι ότι δεν ξέρουν τί σημαίνει σεβασμός...

Φοβάμαι ότι η στάση μας τους επιτρέπει κάθε είδους συμπεριφορά και δεν μπορούν να κατάλάβουν πώς πρέπει να φέρονται. Και μιλάω για καθαρά θέματα συμπεριφοράς στην καθημερινότητα... Δεν μπορεί να μην ξυπνάει το μεσημέρι και να κρατάει μούτρα... Κάνεις τον καραγκιόζη μια δυο τρεις δεν πρέπει να αρχίζει να καταλαβαίνει? Εντάξει η Ιφιγένεια αλλά ο Αλέκος?

Πως μπορει να ξερει ενα παιδι τι σημαινει σεβασμος, απο τη στιγμη που εμεις οι μεγαλοι δεν το εχουμε κατανοησει πλήρως? Ο σεβασμός, δεν επιβαλλαται ουτε μαθαινεται- αυτο μοιαζει πιο πολυ υποταγη προς την εξουσια, παρα με εμπνευση. Και ειναι πολυ δυσκολο σε ενα εξαχρονο (της δικης μας τουλαχιστον κοινωνιας, γενιας κτλ) να συνειδητοποιησει και να εμπνευστει ωστε να σεβαστει, ετσι οπως το εχουμε εμεις στο μυαλό μας. Μπορει να εμπενυστει απο το ποσο π.χ. δυνατός ειναι ο μπαμπας ή πόσο ευρυματικός ή απο το ποσο γλυκια ειναι η μαμά, αλλα δεν θα εμπευστει αμα η μαμα με τη χαστούκα ή με το γκαρίσμα του επιβληθεί και προσπαθήσει να του δειξει πόσο αδυναμο ειναι. Και οσο και να μας ζοριζει, ο Αλεκ αυτη τη στιγμη συνειδητοποιει τη δυναμή του, δοκιμαζει μεχρι που τον παίρνει που οσο κουρατσικό και αν ειναι για σας, για τον ιδιο και την εξελιξή του ειναι πολυ σημαντικό. Ασε που και για τον ιδιο κουραστικό θα ειναι. Προσωπικά χαιρομαι που το κανει και δεν "βολευται" κατω απο τα ορια των γονέων. Ακριβως τα ιδια εκανε ο Αγγελος πριν λιγο καιρο με το σχολειο, μας επαιζε κανονικότατα και ειδικά τον πατέρα του. Με τον πατερα αλλωστε ειναι το μεγαλο παιχνιδι για τα όρια... Ιδια ηταν και η περιπτωση πριν καμποσο καιρο που η Δαναη δεν ειχε σεβαστει τον δασκαλο κολυμβησης οταν αυτος μπηκε με τσαμπουκα και αερα μεσα και τους ελεγε οτι σημερα θα κανετε οτι εχετε μαθει τοσο καιρο με τον τροπο που θελω εγω γιατι εγω ειμαι ο δασκαλος και γω ετσι το κανω! Και οταν το πενταχρονο τον εβαλε στη θεση του - γιατι ειχε το θαρρος της γνωμης της, ηρθε και μου εκανε παραπονα ο γυμναστης και την εβγαλε εξω γιατι απετυχε τελειως ο ιδιος να εμπνευσει τον σεβασμο στο παιδι και ασκησε εξουσία. Δεν ξερω αν θυμαστε που το συζηταγαμε. Και κει ειχαμε τη τρελλη διαφωνια με τον αντρα μου, για τον σεβασμό, οτι δεν τα εχουμε μαθει να σεβονται και ολα αυτα που λες και συ Ελένη. Και ναι να μαθουν να σεβονται, αλλα για να το μαθουν και να το εμπεδωσουν πρεπει πρωτα να το αμφισβητίσουν που σιγουρα θα το κάνουν "άγουρα" που λεει κ η Ελίζα, σε αυτη την ηλικία, να κάνουν λάθος και να φανε τα μουτρα τους, οχι να το δεχτουν παθητικά. Ειδα και μεις που μαθαμε τον σεβασμο προς το "δυνατοτερο", πως καθομαστε και μας π***νε και δεν ξερουμε ουτε καν τι θέλουμε...

Και για μπορεσει καποιος να μας σεβαστει πρεπει πρωτα εμεις να σεβομαστε τον εαυτό μας και να σεβομαστε τους γυρω μας να μην κραζουμε πχ το ταιρι μας αλλα να σεβομαστε την αδυναμια που εχει να σαπιζει στον καναπέ και μεις να τρεχουμε σαν βεγγοι, να μην κραζουμε τους γονεις μας- πεθερικά μας που μας λενε συνεχως τι να κανουμε και να τους ακουμε και να μην τους αμφισβητουμε αλλα να τους σεβομαστε κτλ κτλ. Να μη κράζουμε τη δασκάλα τους, το εκπαιδευτικό συστημα, το κρατος μας, τις αρχές κτλ κτλ... Εγω εχω αποτυχει παντελως σε ολα αυτά, οποτε οταν ειμαι στα λογικά μου δεν εχω παραλογες απαιτησεις. Τα λεω βεβαια ετσι στον αέρα, αλλα μονο για να ξερουνε και αυτα ποια ειναι η θεωρία και να ενοχοποιουνται και αυτα που δεν την εφαρμόζουν!

Σας φιλώ, εχω την άπειρη δουλεια αλλα μακί**μαι, γιατι δεν εχω καμια ορεξη να την κανω.

[Elenikat]

Καλημέρα,

Ωραία τα λέτε! Η θεωρία και τα λόγια είναι πολύ ωραία αλλά όταν είμαι να την εφαρμόσουμε στην πράξη τότε έχουμε θέμα.

Ναι για το σεβασμό έχω ένα θέμα.. Θέλω να μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους... Και δεν νομίζω ότι φτάνει να βλέπουν εμάς. Τεσπά δεν ξέρω...

[Guest]

Αφροδίτη τα λόγια σου μαχαίρι στην καρδιά!

Γιατί και εγώ έχω αυτό το κόλλημα με τον σεβασμό που κατανοώ ότι είναι παράλογος αλλά όταν είμαι στα όρια μου ξεχνάω και θεωρίες και όλα και απλά ουρλιάζω...γιατί και μας ο Στέφανος όλο τεστάρει τα όρια μας...και φυσικά έχω μόνιμο τσακωμό με τον Ν ο οποίος τελικά εφαρμόζει την θεωρία πολύ πιο καλά από μένα, είναι ήρεμος και στοργικός και υπομονετικός σε σημείο σπάσιμου νεύρων, οπότε μετά τα παίρνω μαζί του που δεν ήταν πιο αυστηρός έτσι όπως θα ήθελα εγώ να είναι και μας κάναν εμάς μικρά, να μην μιλάμε, να μην φωνάζουμε να μην ζητάμε...για να γίνουμε υπάκουα παιδιά!...ουφ ψυχανάλυση πρωί πρωί...

[Eliza]

ώπα! ώπα! νομίζω ότι κάπου όλοι μπερδεύουμε τον σεβασμό με την υπακοή...

και συμφωνώ με την Αφροδίτη ότι ο σεβασμός ΔΕΝ μαθαίνεται, ούτε επιβάλλεται.

Τα παιδιά βασικά παρατηρούν την συμπεριφορά μας τόσο προς αυτά όσο και προς τρίτους. Και βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Όσο τρομαχτικό κι αν ακούγεται αυτό....

Θα επανέλθω...

[Χλοη]

Καλημέρα!

Αφροδίτη συμφωνώ, τόσο μα τόσο πολύ μ'αυτά που λες. Το θέμα είναι οτι δεν ξέρω πως να χειριστώ αυτές τις καταστάσεις, γιατί σίγουρα νιώθω οτι κάτι πρέπει να κάνω, και δε μου αρέσει να μου μιλάει η κόρη μου σε μένα ή στον πατέρα της μ'αυτό τον τρόπο.

Ούτε όμως είμαι της άποψης οτι πρέπει να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους ό,τι κι αν πουν ό,τι κι αν κάνουν και να μη λέμε τίποτα. Να κρατάμε το θυμό μας μέσα μας.

Πχ εδώ έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τη γιαγιά. Την πάω δεν την πάω την πεθεριξ δε μου αρέσει να της μιλάνε άσχημα. Δε μου αρέσει για τα ίδια τα παιδιά. Όταν όμως αυτή η γυναίκα άπειρες φορές με έχει προσβάλλει μπροστά τους, τη μάνα τους, και στα ίδια μιλάει πάντα με γκαρίλες, απότομα, χωρίς ίχνος γλύκας και κατανόησης, κι όταν δε φοβούνται οτι θα φάνε σκαμπίλι απ'τη γιαγιά γιατί δεν της το επιτρέπουμε εγώ κι ο Χρήστος, τότε τι μπορεί να τα κρατήσει απ'το να της μιλήσουν άσχημα, με τόνο, όταν τους μιλάει η ίδια μ'αυτό τον τρόπο; Κι εγώ τι πρέπει να τους πω;;

Το ξέρω οτι το ίδιο συμβαίνει και με μας. Πολλές φορές χάνω την ψυχραιμία και κάνω και λέω πράγματα που δεν πρέπει με τίποτα. Πχ πριν λίγες μέρες με έφερε στα όριά μου και την είπα σκατό. Και γύρισε και μου είπε "είσαι" Ε ήθελα να τη σκοτώσω! Μα αφού εγώ της το είπα πρώτη! Βέβαια κι εμένα η μητέρα μου μ'έχει πει πολλές φορές γαιδούρα, και διάφορα άλλα τέτοια, οκ σπάνια το έκανε, αλλά το έχει κάνει. Δε θα τολμούσα ποτέ να της το ανταποδώσω. Δεν ήξερα τι θα μου έκανε, δε με είχε χτυπήσει ποτέ. Αλλά δεν ξέρω απλά δε θα τολμούσα. Βασικά... δε θα μπορούσα. Δε θα έβγαιναν ποτέ άσχημα λόγια απ'το στόμα μου για τη μητέρα μου. Ακόμα δε βγαίνουν για κανένα λόγο. Ίσως γι'αυτό με πληγώνει τόσο που μπορεί να μου μιλάει μ'αυτό τον τρόπο. Και σκέφτομαι οτι σίγουρα εγώ κάτι κάνω στραβά. Ουφ.

Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε αύριο κορίτσια;

[Elenikat]

Δεν μιλάω για υπακοή. Έχουν κάθε δικαίωμα να φωνάξουν, να εκνευριστούν... Όχι όμως να χτυπήσουν εμένα ή τα αδέρφια τους... Και όσο και να εξηγήσεις ότι χτυπάμε τον καναπέ κτλ... Έχει συμβεί βα τους πιάσω με δύναμη τα χέρια για να τους σταματήσω... Και βλέπω ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα δηλαδή την επόμενη φορά θα ξαναχτυπήσουν.... Εκτός και αν τα αποτελέσματα φαίνονται στην ενηλικίωση... Χαχαχα! Αυτο που λέει η Χλόη όσο και καταπιεστικό εκ πρώτης και αν είναι δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα στη μαμά μου, πεθερά μου κτλ... Μέσα μου βέβαια μπορεί να θέλω να πω άει παράτα μας αλλά δεν το κάνω... Και δεν νομίζω ότι είναι καταπίεση

[Χλοη]

Bασικά στη μαμά μου δε μιλάω άσχημα ούτε από μέσα μου Ελένη. Της έχω μεγάλη αδυναμία. Όχι οτι δε θυμώνω μαζί της, και πολύ μάλιστα άμα τύχει, απλά να τη βρίσω, ποτέ.

Τωρα η πεθερά είναι άλλο θέμα. Κάποτε απλά με πλήγωνε η συμπεριφορά της και καθόμουν κι έκλαιγα μετά. Μετά όμως από 14 χρόνια σχεδόν, που έχω ακούσει και τι δεν έχω ακούσει, μέχρι που σήκωσε χέρι. Ναι ναι!! Ε τώρα μπορώ μια χαρά να της τα χώσω και δε νιώθω καθόλου άσχημα γι'αυτό. Αλλά βέβαια αυτή η γυναίκα είναι περίπτωση. Δεν περιγράφεται.

[Afrodite]

Καλέ ουτε εγω τα εφαρμόζω, για ποια με περάσατε???

Βρε κοριτσια εσεις δεν παιζατε ξυλο με τα αδέρφια σας? Δεν νομιζω οτι υπαρχει παιδι που σεβεται τον εαυτό του που να μην το εχει κάνει. Σαφως εμεις θα τους ζητησουμε απειρες φορες να μην το κανουν, αλλα δεν υπαρχει περιπτωση να μη γινει, νομιζω ειναι εναντια στη φυση... Θα μεγαλώσουν και θα σταματησουν. Τωρα αμα χτυπανε εμας, απλα δεν τους το επιτρεπουμε γιατι παραβιαζουν τα δικαιωματά μας, οπως δεν θα το επιτρεπαμε στον οποιονδηποτε. Αρκει να μην απλωνουμε και μεις, ε?

Τωρα για το αν αντιμιλουσατε στους γονεις σας ή οχι, δεν ξερω τι να πω... Εγω το εκανα. Και θυμωνα μαζι τους, και τους εδειχνα και τον θυμό μου και ακομα το κανω (τωρα πια προσπαθω να μη το δειχνω, μερικες φορες το πετυχαινω- αλλα τωρα πια δεν ξερω αν περιμενω κ τιποτα που το βρισκω χειρότερο). Αλλα δεν ξερω σε ποιες περιπτωσεις δεν θυμωνουμε με τους γονεις μας απο σεβασμο ή απο καθωσπρεπισμό ή απλα επειδη αυτο δεν μας επιτρέπεται και ετσι το εχουμε μαθει απο μωρα. Γιατι δεν νομιζω οτι υπαρχει καμια φυσιολογική σχεση που να μη θυμωνεις με το αλλόν καποιες στιγμες, δεν πα να ειναι μαμά σου δε πα να 'ναι ο πάπας! Και γιατι δεν θα πρεπει να το πεις ή να το δειξεις οταν εισαι παιδι? Πως θα μαθει μετα το παιδι αυτο να σεβεται τον εαυτό του και να τον αντιμετωπιζει ισοτιμα με τους αλλους οταν απο μικρό δεν το αντιμετωπίζουν ως ισο μεσα στην ιδια του την οικογένεια? Ή μηπως επειδή θα το κανει "αγουρα" ή να το πω αλλιως πιο "άμεσα" και "αυθόρμητα" και αυτο ειναι που ποναει τους γονεις περισσοτερο? Αλλωστε απο χαζο και απο μικρό που λέει κ η παροιμιά μαθαινεις την αληθεια. Οταν εμενα μου λεει το παιδι αυστηρα "πες μου εσυ που ξερεις όλα τι να κανω τωρα" μπορω να της πω μη μου μιλάς ετσι απο τη στιγμη που εγω ειμαι ο "σοφος" στο σπιτι και εχω συμβουλές και λύσεις για όλα? Και ή θα μου βγαλει γλωσσα ή θα κανει πως δεν ακουει και θα με συνδεει με κάιρο ή που γεμισει ενοχες και ένα συνδρομο κατωτεροτητας που θα δυσκολευτει πολύ να αποβάλλει.

Τώρα, εγω δεν εχω στο μυαλο μου σχεσεις απολυτου σεβασμου, οπως το περιγραφετε. Δλδ να μιλάω καλα στον αλλον γιατι απλα μου εμπνειει σεβασμο. Τωρα ναι, συναταω τετοιους ανθρωπους, αλλα οχι ως παιδι δεν το εζησα.... Και δεν ξερω αν σε εμενα δεν ετυχαν ανθρωποι που να εμπνεουν αυτο το σεβασμο ή ηταν δικο μου το προβλημα και δεν σεβομουν... ενιγουει, δεν τελειωνει το θεμα, και ειναι και βαρυ και κυριως βαθύ και πονάει...

Το θέμα είναι οτι δεν ξέρω πως να χειριστώ αυτές τις καταστάσεις, γιατί σίγουρα νιώθω οτι κάτι πρέπει να κάνω, και δε μου αρέσει να μου μιλάει η κόρη μου σε μένα ή στον πατέρα της μ'αυτό τον τρόπο.

δε μπορω να φανταστω κατι πιο απλό, απο το κρατηθεις ηρεμη και να της πεις οτι δεν σου αρεσει καθολου να σου μιλάει ετσι... Και να της δειξεις τον προβληματισμό σου, με απλά λογια, ειδικα οταν ηρεμήσει.

Κοριτσια, σορι, φαινομαι ξερολάκιας, αλλα με απασχολει συνεχως η συμπεριφορά μου προς τα παιδια, σε σπασαρχ*δικο σημείο και αρχιζω να εχω καποιες θεωρίες. Και μία που τις εφαρμοζω και μία που κουραζομαι και μου βγαινει η κλασσικη ελληνική συμεριφορα (που την εχω καλα γραμμενη στο dna μου) και φοβαμαι οτι η τελική ανατροφή τους ειναι τελειως σχιζοφρενική... Τοσο που νομιζω οτι το καλυτερο που εχω να κανω ειναι να αποτραβηχτω και να τα αφησω να μεγαλωσουν μονα τους, αλλωστε η διακριτική (οχι η αδιαφορη) παρουσια των γονιων καθε αλλο παρά κακο θα κανει στα παιδια.

ουφ...

[Χλοη]

Αμάν βρε Αφροδίτη!! Βγες απ'το κεφάλι μου!! Χαχαχαχ

Για άλλη μια φορά νιώθω οτι διαβάζω τις δικές μου σκέψεις!! Πραγματικά όμως.

Αυτό το να έχουμε σεβασμό γιατί έτσι πρέπει το έχω ζήσει βαθιά στο πετσί μου. Έχω δεχτεί προσβολές από ανθρώπους, κι έχω νιώσει ένα με το χώμα και έχω κάνει το κορόιδο, γιατί "είναι η μητέρα του άντρα μου" Ε και;;; Έφτασα να γίνω 30 χρονών και παραπάνω, για να πω ΤΕΛΟΣ! Ή θα μου μιλάς ευγενικά, ή δε θα μου μιλάς καθόλου.

Αν τα παιδιά μου αυτό το καταλαβαίνουν από τώρα, εγώ θα τους το ξεμάθω; Θα τα μάθω να δέχονται άσχημες συμπεριφορές, προσβολές; Και πως μ'αυτό τον τρόπο θα μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους;

Είναι πολύ πολύπλοκο αυτό το θέμα. Κυρίως γιατί όπως είπες κι εσύ υπάρχει στο dna μας αυτή η ελληνική νοοτροπία, που όσο κι αν δε μας αρέσει υπάρχει μέσα μας. Και βγαίνει που και που γιατί αυτό ξέρουμε καλύτερα απ'όλα.

Αλλά νομίζω οτι είμαστε σε καλό δρόμο. Χαίρομαι πολύ που βλέπω οτι δεν είμαι η μόνη που ψάχνω τόσο τα πράγματα, και δεν τα βλέπω τόσο μαύρο άσπρο. Πιστεύω οτι εσείς τουλάχιστον με καταλαβαίνετε.