CAFE ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

[tzini.]

ευχαριστω σολε!

[tzini.]

καλημερες κ σε εσας κοπελες.

μαλιστα, ολα τα εχει η μαριωρη ο φερετζες της λειπει.

ψαχνουμε ημ/νια για τη βαφτιση. ολα τελευταια στιγμη κ ολα σε χρονο dt παλι! αμαν πια! τα νευρα μου!

το ενα ζευγαρι που μας βεφτιζει τη λιλιπουτ, παντρευεται 1 ιουλιου κ γευγει την επομενη για ταξιδι, που σημαινει οτι δεν θα μπορουν να ειναι στην 1η κοινωνια της μικρης αν την κανουμε την τελευταια κυριακη του ιουνιου.

το ζευγος του μπεμπετου: o συναδελφος (αλλα σε γιωτ, μεχρι τον σεπτεμβρη) θα ειναι φουλ season. οκ μπορει να παρει ρεπω μια κυριακη. αλλα κ την 2η γι ατην κοινωνια?! χλωμο. η συζυγος ειναι καθολικη. πειραζει αν ερθει η κοπελα στην 1η κοινωνια?!

κατσε γιατι δεν εχω παει σε καμια εκκλησια κ μας βλεπω να την κανουμε καθημερινη! α! κ στις 18 παντρευεται το βουρλο η αδερφη του γαμπρου μου απ την πετρουπολη κ μας εχει καλεσει οικογενειακως! κομματια ολη στην βαφτιση αν την κανουμε 19!

ασε που δεν γουσταρω με την καμια να προηγειται μνημοσυνο απο την βαφτιση, οπως χτες που αλλοι χτυπιοντουσαν κατω απο την στεναχωρια κ οι γονεις που περιμεναν για την βαφτιση ειχαν παθει λαλα απο την δυσκολη θεση που βρεθηκαν! ολα για τα γραγκα! βαλτους λιγο πιο αργα για τη βαφτιση, δεν θα παθεις κ τπτ αν σχολασεις μιση ωρα μετα βρε πατερ ειμων! (το υμων παντα το μπερδευα επισης πασχαλιτσα)

[Merjana]

Νατάσα καλωσήρθες στην παρέα μας!

Βρε Τζίνι τι να πω ελπίζω να βρείτε μια ημερομηνία σύντομα και να τα οργανώσετε όλα όπως επιθυμείτε! Για ανήμερα του Αγίου Πνεύματος Δευτέρα 13 Ιουνίου κοιτάξατε που είναι και σχεδον για όλο τον κόσμο αργία?

Εγώ και γεννήθηκα την μέρα του Αγίου Πνεύματος και βαφτίστηκα ένα χρόνο μετά ανήμερα πάλι του Αγίου Πνεύματος! Περιλουσμένη από το Άγιο Πνεύμα είμαι!

[tzini.]

Νατάσα καλωσήρθες στην παρέα μας!

Βρε Τζίνι τι να πω ελπίζω να βρείτε μια ημερομηνία σύντομα και να τα οργανώσετε όλα όπως επιθυμείτε! Για ανήμερα του Αγίου Πνεύματος Δευτέρα 13 Ιουνίου κοιτάξατε που είναι και σχεδον για όλο τον κόσμο αργία?

Εγώ και γεννήθηκα την μέρα του Αγίου Πνεύματος και βαφτίστηκα ένα χρόνο μετά ανήμερα πάλι του Αγίου Πνεύματος! Περιλουσμένη από το Άγιο Πνεύμα είμαι!

δεν προλαβαινω τπτ μεχρι του αγιου πνευματος, ασε ποτ δεν θα βρω!

εχω νευρα......

ουφ

πουφ

ουφ

πουφ

ουφ

πουφ

εισπνοη

εκπνοη....

θα μου περασει ... θα σας τα πω αργοτερα. η οταν μπορεσω.

μεγαλο μπερδεμα γμτ το στανιο της ψειρας!

ναι αλλα εχω αντρα ναυτικο! τι σκατα να κανω δηλ?!

ο ενας κουμπαρος παντρευεται μια ιουλιου

κ ο αλλος δουλευει φουλ σεζον. αυτους δεν πρεπει να ρωτησω-συνενοηθω πρωτα απο ολα?!

δεν εχω καμια υποχρεωση στην αδερφη του γαμπρου μου, ασε που ειναι κ σουπερ αγενης, αλλα ειναι τοσο δυσκολο στην αδερφη μου να ερθει στην βαφτιση στις 18/06 στις 12.00 μεσημερι κ μετα το απογευμα στις 20.30 να παει στο γαμο?! ας κατσει πιο λιγο! τι σκατα να κανω δηλ?! να τα βαφτισω παλι χειμωνιατικα φεβρουρη+ κ να ακουω κ απο πανω ηξερες απ την αρχη τη δουλεια του αντρα σου?! παμε καλα?! δεν βρισκω αλλη ημερομηνια κ ωρα που να μας βολευει ολους!!!!!!!!

α! κ την δουλεια του αντρα μου, τπτ μωρε, νταξ! μια χαρα, τρεις λαλουν κ δυο χορευουν! κ τι εγινε να μην ειναι κιολας?! συμβαινουν κι αυτα!:confused::confused::confused:

λεπτομερειες οταν μπορεσω!

ουφ

πουφ

ουφ

πουφ.....

[pashalitsa]

Βρε Τζίνι μου άσε τη βάφτιση να την κάνεις με την ησυχία σου... Καλύτερα να είναι μεγαλύτερα τα παιδάκια... Κάνε την τον επόμενο Απρίλιο ας πούμε, μετά το Πάσχα και τί έγινε; Τώρα θα τρέχεις σαν το Βέγγο (ο Θεός να τον συγχωρέσει ) και δε θα φτάνεις πια!

Εγώ εδώ, ο αντρούλης έφυγε, πήγε Δανία και για πρώτη φορά ήταν και η μικρή μαζί στο αεροδρόμιο, είδε όλη τη διαδικασία με βαλίτσες κλπ και στο τέλος τον αγκάλιαζε και τον φίλαγε και εκείνος μετά βίας κράταγε τα δάκρυα!!! Περιμέναμε και το αεροπλάνο και της το έδειξα όταν απογειώθηκε και χοροπηδούσε στο πάρκινγκ και έλεγε "Ο μπαμμπάς μου είναι εκεί μέσα!!! Γεια σου μπαμπάαααα!!!" Ααααχ, ένα βάρος αισθάνομαι στην καρδιά σα να μου έχουνε βάλει πλάκα από μπετό στο στήθος.... Αυτή τη στιγμή μουρμουράει η μικρή "μου λείπει ο μπαμπάς..." Ωχ, πάω!!!! Πρέπει να παρηγορήσω, εγώ που είμαι απαρηγόρητη....

[tzini.]

Εγώ εδώ, ο αντρούλης έφυγε, πήγε Δανία και για πρώτη φορά ήταν και η μικρή μαζί στο αεροδρόμιο, είδε όλη τη διαδικασία με βαλίτσες κλπ και στο τέλος τον αγκάλιαζε και τον φίλαγε και εκείνος μετά βίας κράταγε τα δάκρυα!!! Περιμέναμε και το αεροπλάνο και της το έδειξα όταν απογειώθηκε και χοροπηδούσε στο πάρκινγκ και έλεγε "Ο μπαμμπάς μου είναι εκεί μέσα!!! Γεια σου μπαμπάαααα!!!" Ααααχ, ένα βάρος αισθάνομαι στην καρδιά σα να μου έχουνε βάλει πλάκα από μπετό στο στήθος.... Αυτή τη στιγμή μουρμουράει η μικρή "μου λείπει ο μπαμπάς..." Ωχ, πάω!!!! Πρέπει να παρηγορήσω, εγώ που είμαι απαρηγόρητη....

καλα αστε τα δικα μου @@@@@ για λιγο.

ωχ ρε πασχαλιτσα ωχ!

με τα παιδια τ γινετε?!

εχω ακουσει απο συναδελφο του ν. (αλλα της χηχανης, καθηγητης στη μηχανιωνα) να λεει οτι μπαρκαρει μονο καλοκαιρι γιατι η μικρη κορη επαθε καταθλιψη απο την απουσια του μπαμπα. κ βλεπω οτι η συλια γατζωνεται πολυ απο τον πατερα της κ ανησυχω!

[tzini.]

1ον πασκουαλ λεξη για το νησι! θελω να το δω!

2ον, για την βαφτιση θα επανελθω!

[Merjana]

Αχ βρε Πασχαλίτσα! Είναι δύσκολο για σένα..πόσο μάλλον για την μικρή σας..κουράγιο

[tzini.]

πολυ μπερδεμα με τα πμ! πολυ μπερδεμα!

ειμαι εντελως ηλιθια!

[pashalitsa]

πολυ μπερδεμα με τα πμ! πολυ μπερδεμα!

ειμαι εντελως ηλιθια!

Καλέ τί έπαθες με τα π.μ.;;; Εγώ μια μέρα στο πάρεντς έστειλα σε κοπέλα μήνυμα που νόμιζα ότι το είχα περάσει σε πμ, βρέθηκε καρφωμένο μέσα σε άσχετη συζήτηση και φυσικά έφαγα κάρτα...

Η μικρή του μιλάει στο τηλέφωνο και του λέει "Μπαμπά πότε θα έρθεις τώρα ΠΟΤΕ;;;; Θα έρθεις το βράδυ να φάμε μαζί;;;" Κι εγώ νιώθω ότι θα μου στρίψει... Τί και αν της έχω εξηγήσει για τα χρήματα και όλα αυτά, το παιδί είναι μικρό και αυτό που βιώνει είναι η απώλεια... Βέβαια χαίρεται που με έχει πάλι σε αποκλειστικότητα γιατί τον αγαπάει πολύ τον πατέρα της αλλά δεν θέλει να με διεκδικεί, ζηλεύει ανοιχτά, παρόλο που κάνω τα πάντα για να της δείξω ότι την αγάπη τη μοιραζόμαστε και ότι είμαστε οικογένεια...

Τα γράφω ανακατεμένα το ξέρω αλλά δεν είμαι πολύ καλά... Όλο το απόγευμα κοιμόμουν και νομίζω ότι πέφτω σε λήθαργο... Και η μικρή καθόταν εκεί και με πρόσεχε!!!:shock: Με πήρε αγκαλιά να κοιμηθούμε και αντί να την κοιμίσω με κοίμισε! Ε, καλά δεν είναι πρώτη φορά που μου το κάνει αυτό!

Εντωμεταξύ δύσκολα θα βρω σπίτι στα λεφτά που ψάχνω, δηλαδή ως 800 ευρώ... Οι άνθρωποι δεν είναι καλά, ό,τι θέλουν ζητάνε... Τί να πω, μάλλον δεν έχουν καταλάβει τί πάει να πει κρίση... Μάλλον θα κοιτάξω προς Ραφήνα για πιο οικονομικά... Οικονομικά είναι και στη Λούτσα αλλά δε μου αρέσει που περνάνε συνέχεια από πάνω τα αεροπλάνα, είναι στην ευθεία με τον αεροδιάδρομο των Σπάτων...

[Solaris]

Να κάνω μια¨ακαδημαϊκή ερώτηση.Μάλλον η Μαριάνν θα ξέρει να μου πει. Στον Πειραιά πού αράζουν τα δεξαμενόπλοια; στο Σκαραμαγκά;;; σε ποιό σημείο ακριβώς; εκεί που είναι και τα εμπορικά;;;

γειά σας κοριτσάκια!

[Solaris]

Θα την κοπανήσω για δυο μέρες στο σπίτι μιας φίλης μου στη Μαυρολίμνη (δίπλα στο Πόρτο Γερμενό) να ησυχάσει το κεφάλι μου! θα αφήσω και το κινητό στο σπίτι, να δω τι εγκεφαλικό έχουν να πάθουν οι φίλοι μου που θα με παίρνουν για χρόνια πολλά χα χα χα χα

φιλάκια πολλά. Aylaki τι κάνεις καλή μου;

[Merjana]

Σολαρουίτα μου στείλε μου όνομα πλοίου με πμ ωστε να σου πω. Έχει ήδη φτάσει και τον ψάχνουμε ή έρχεται σε λίγο καιρό? Όπως και να έχει με όνομα πλοίου θα σου πω που θα αράξει..

[Solaris]

Όσα χρόνια και να περνούσαν, όσες φορές κι αν ξαναγεννιόταν, ο Καπετάν Οδυσσέας Χρυσός του Μύθου του Αιγαίου θα εξακολουθούσε να την αγαπάει όπως την αγάπησε την πρώτη στιγμή που την είδε, ένα θλιμμένο και εύθραυστο πλάσμα μ΄υπερκόσμια ομορφιά που γύρω του φτερούγιζαν ξετρελαμένα γλαροπούλια και πεταλούδες της θάλασσας. Εκείνος, νικημένος απ΄τη ζωή, νικημένος απ΄όλες τις καταιγίδες και τους τυφώνες, πνιγμένος σε μια θάλασσα μοναξιάς όπου τίποτα δεν άρχιζε και τίποτα δεν τέλειωνε εδώ και αιώνες, σκέφτηκε την παγωμένη καρδιά του, την άδεια κουκέτα του, αρωματισμένη με τους χυμούς ενός μοναχικού ανθρώπου, κιτρινισμένη απ΄την αδηφάγα πατίνα του χρόνου, την γεμάτη σύντομους και βιαστικούς έρωτες, τις γελαστές και πολύχρωμες γυναίκες στα λιμάνια του κόσμου, που τον είχαν αγαπήσει με όλη τους τη δύναμη με αντάλλαγμα ο,τι είχε ευχαρίστηση, και τότε θυμήθηκε ο,τι είχε επιμελώς ξεχάσει, τις πεταλούδες στο χωριό του, τα χωράφια με τις κερασιές, τη μυρωδιά της γης μετά τη βροχή, τη γεύση απ΄το χιόνι και την απαλότητα του μπαμπακιού. Τότε, λυτρωμένος απ΄όλες του τις αμαρτίες, όσες τον είχαν βασανίσει κι όσες έμελλε να τον βασανίσουν ποτέ, άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό και επέτρεψε στον εαυτό του να κλάψει για όλες τις απώλειες της ζωής του.

Θα την πλησίαζε, ώρες αργότερα, μεθυσμένος απ΄τη μυρωδιά του παιδικού κορμιού της, που θα τον ακολουθούσε από κείνη τη στιγμή και για πάντα στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα, στη στεριά και τη θάλασσα, κάθε μέρα και κάθε νύχτα, και τότε οι στιγμές θα του φαίνονταν αιώνες και οι αιώνες ένα αβάσταχτο φορτίο που κουβαλούσε μέσα του σαν έμβρυο, σαν ένα δεύτερο σώμα που ζητούσε ν΄απελευθερωθεί, και από κείνη τη στιγμή και για πάντα ο Καπετάνιος ήξερε ότι την αγαπούσε, και αν τον προκαλούσε κάποιος θα έβαζε στοίχημα όλα του τα υπάρχοντα, τα τωρινά και τα μελλοντικά, ότι θα πρέπει να τον αγαπούσε κι αυτή, και το μόνο εμπόδιο στον έρωτά τους ήταν ότι εκείνη απλώς δεν το ήξερε ακόμα, γιατί δεν της το είχε φανερώσει κανείς.

Μέχρι να συμβεί, άρχισε να τη σκέφτεται όπως τη φαντάστηκε ότι μπορεί να είναι: κάποια αρκετά παιδί ώστε να είναι γυναίκα, και αρκετά γυναίκα ώστε να ανήκει σε όλους όσους μπορούσαν να πληρώσουν τα χάδια των χειλιών της και τη θέρμη των ματιών της. Άρχισε να τη σκέφτεται τόσο πολύ, και τόσο έντονα, που έκλαψε σα μωρό από την παράλογη ζήλεια που προκαλούν οι αναμνήσεις του παρελθόντος σε μια ύστερη προοπτική, έκλαψε σαν άντρας που του κλέβουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε ποτέ, έκλαψε μέχρι που δεν είχε πια δάκρυα να θυσιάσει στο βωμό της άσπλαχνης ομορφιάς της, έκλαψε σα μεθυσμένος που θυμάται όσα δε μπορεί να τον κάνει να ξεχάσει το ποτό, σα φυλακισμένος που ονειρεύεται γυναίκες γυμνές σα νεογέννητα με χείλη φιλήδονα και δέρμα απαλό και λευκό σαν του χιονιού, έκλαψε από πόθο, μέχρι που στο τέλος δεν ήξερε πια γιατί έκλαιγε, γιατί δεν είχε κλάψει τόσον καιρό, γι’ αυτό που του συνέβαινε, για όλα του είχαν συμβεί και για όλα όσα θα του συνέβαιναν πια.

Αργότερα, πριν το σούρουπο, αφού έδωσε εντολή ν΄ανάψουν τα φώτα του καραβιού, έκανε το τελευταίο απ΄τα τρία μπάνια της ημέρας, έκρυψε τα τσιγάρα του στην αριστερή τσέπη της στολής, φόρεσε το πιο σκληρό του βλέμμα και βγήκε απ΄το φρούριο της καμπίνας του, όπου έμενε κρυμμένος σαν ελεύθερος πολιορκημένος κάθε φορά που άραζαν από φόβο μήπως του τύχει αυτό που δεν έπρεπε. Την πλησίασε σαν τυφλός, με τα μάτια κλειστά, οδηγημένος απ΄την τρομερή μυρωδιά της από καμένη βανίλια και γιασεμί. Από κοντά του φάνηκε σχεδόν διάφανη, με το γαλάζιο της φόρεμα που ανέμιζε στις ριπές του αέρα, τα βραχιόλια με τις χάντρες που κουδούνιζαν χαρούμενα σε κάθε κίνηση των χεριών της, και τα δαχτυλίδια των μαύρων μαλλιών της που έκαναν κύκλους γύρω απ΄το πρόσωπό της. Και τότε, σα μαγεμένος, είδε τα μάτια της. Τα βρήκε πιο γαλάζια απ΄τη θάλασσα, πιο πράσινα απ΄τις ζούγκλες των τροπικών, πιο λυπημένα από τσιγγάνας και πιο χαρούμενα από οποιασδήποτε γυναίκας που είχε ποτέ συναντήσει. «Είναι μάγισσα» σκέφτηκε σκανδαλισμένος. Εκείνη, ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει, μέχρι που της έκαναν εντύπωση οι μεταλλικές λάμψεις των κουμπιών της στολής του. «Μου κρύβεις τον ήλιο», του είπε θυμωμένη. «Κανείς δεν έχει δικαίωμα να στερεί τον ήλιο από έναν άνθρωπο». Ο Οδυσσέας αναστέναξε ηττημένος: «δεν έχω κανένα δικαίωμα απάνω σου αλλά πάντα θα ελπίζω ότι μπορεί να μου τα παραχωρήσεις όλα». Τότε η γυναίκα άφησε τα περιστέρια που ταϊζε και τον κοίταξε στα μάτια. «Δεν έχω όρεξη απόψε», του είπε. «Παρακάτω θα βρεις αυτό που θες». «Δεν ξέρω τι είναι αυτό», της αποκάλυψε δυστυχισμένα, «αλλά λένε ότι η όρεξη έρχεται τρώγοντας». Εκείνη συνέχισε μουρμουρίζει στα περιστέρια. «Δε μου κάνεις», είπε, «έχεις πολλή δυστυχία μέσα σου». Ο Οδυσσέας τρόμαξε με την απλότητα της αποκάλυψης. «Αν κοιτούσες καλύτερα, θα έβλεπες ότι δεν είναι δυστυχία, αλλά μοναξιά». «Πως σε λένε;» τη ρώτησε ακόμα πεισματωμένος απ΄την άρνησή της. «Δεν έχω σταθερό όνομα», του απάντησε λυπημένη. «Συνήθως οι άντρες μου δανείζουν το όνομα της γυναίκας τους». «Δεν έχω γυναίκα», της απάντησε, «αναγκαστικά θα πρέπει να μου χαρίσεις το δικό σου».

«Οι πουτάνες δεν κάνουν δώρα», του είπε, «εκτός κι αν είναι ερωτευμένες. Και όταν είναι ερωτευμένες, δεν παίρνουν λεφτά και τότε δεν είναι πια πουτάνες».

Την έλεγαν Σελένη. Είχε γεννηθεί τόσο κοντά στο λιμάνι της Κορίνθου που είχε μάθει να ξεχωρίζει τις κόρνες των καραβιών σε ηλικία που άλλα παιδιά μάθαιναν να παίζουν, έπαιζε τους ναυτικούς κόμπους στα δάχτυλα, ήξερε να στέλνει σήματα Μόρς, και γνώριζε απ΄έξω κι ανακατωτά όλες τις αρρώστιες που κουβαλούσαν απάνω τους οι ναυτικοί, χώρια τις θεραπείες. Της πρότεινε να τη σπιτώσει κι εκείνη δέχτηκε, υπό τον απαράβατο όρο ότι θα δεχόταν τα αμέτρητα βιβλία της, τον παπαγάλο από τη Βραζιλία πολύχρωμο σα μωσαϊκό, που κάθε πρωϊ έβριζε σε τέσσερις γλώσσες, τα δώρα των αγαπητικών της και αποκλειστικότητα τις Δευτέρες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, από τις οχτώμιση μέχρι το ξημέρωμα. Εκείνος το δέχτηκε, αφού δε μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μια φορά που τόλμησε να τη ρωτήσει τι στην ευχή θα έκανε όσο αυτή δούλευε, εκείνη απάντησε στωικά: «σου επιτρέπω να κοιτάς», του είπε, «αλλά δε θα στο συνιστούσα, γιατί θα σου κόστιζε παραπάνω και θα αισθανόμουν άσχημα να σε κλέβω για πράγματα που ούτως ή άλλως σου κοστίζουν ακριβά». Αυτός, μη ξέροντας πώς να τη ρίξει στο κρεβάτι, άρχισε ν΄ασχολείται με το σπίτι, με τέτοιο ζήλο λες κι έμελλε να ζήσει εκεί για πάντα. Άλλαξε τις πόρτες και τα παράθυρα, έβαψε φούξια τους τοίχους για να κάνουν αντίθεση με το μαύρο των μαλλιών της, φύτεψε βασιλικούς στους ντενεκέδες και μέχρι που έφτιαξε και ένα αυτοσχέδιο συντριβάνι με πιράνχας που είχε κουβαλήσει από τον Αμαζόνιο για κάποια μελλοντική ερωμένη, ως αντικίνητρο για τους πιο επίμονους εραστές. Το πρώτο βράδυ, εκείνη του το αρνήθηκε, γιατί ήταν ένα πτώμα. Το σεβάστηκε, αλλά του στάθηκε αδύνατον να κλείσει μάτι απ΄τη φοβερή μυρωδιά της καμένης βανίλιας που ανάδινε το πιο ιδιαίτερο σημείο της, που έμπαινε απ΄τα ρουθούνια του κι έφτανε σε κάθε ξετρελαμένο κύτταρό του, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, κάνοντάς τον να υποφέρει τόσο πολύ ώστε να κοιμηθεί και να ξυπνήσει μέσα στην ίδια λίμνη από ιδρώτα που είχε μυρωδιά νικοτίνης και καραβίσιας μούχλας. Τον λυπήθηκε. Τον έπλυνε σα μωρό, τον έκανε μπάνιο με εγγλέζικο σαπούνι, του έδωσε να πιεί γάλα και τον ξανάβαλε για ύπνο, χώνοντάς τον κάτω απ΄την κουνουπιέρα της από πολύχρωμα κουρέλια. Όταν ξύπνησε, μετά από έναν λήθαργο δυο ημερών που έμοιαζε περισσότερο με όνειρο παρά με πραγματικό ύπνο, ο Οδυσσέας άκουσε την κόρνα του καραβιού του και πετάχτηκε έντρομος απ΄τα σεντόνια. «Διάβολε», φώναξε αγανακτισμένος, «αυτό το καράβι φεύγει χωρίς εμένα». Την εγκατέλειψε χωρίς να προλάβει να την αποχαιρετίσει, χωρίς να έχει δοκιμάσει ούτε τη γλύκα των χειλιών της, χωρίς να έχει ρουφήξει τη βανίλια του κορμιού της, σχεδόν άφραγκος, ακόμα πιο νηστικός, αλλά περισσότερο ερωτευμένος και περισσότερο απελπισμένος παρά ποτέ. Την ώρα που έφευγε, σημάδεψε το μονοπάτι με χοντρά βότσαλα, από φόβο μήπως την επόμενη φορά ήταν νύχτα που θα έπιανε λιμάνι για να μη χαθεί στο δρόμο.

[Solaris]

θέλω γνώμες. εχω γράψει απο χυες 20 σελιδες το σύνολον 50+ όσες δεν ειχα γράψει τα τελευταία 3 χρόνια.